Аз пайғамбарон ибрат гиред. Намунаи Омӯс-пайғамбар
1. Чаро намунаи Омӯс барои мо сарчашмаи рӯҳбаландӣ буда метавонад?
1 Оё шумо аз сабаби саводи кофӣ надоштанатон фикр мекунед, ки аз ӯҳдаи мавъизакунӣ намебароед? Агар ин тавр бошад, намунаи Омӯс ба шумо далерӣ хоҳад бахшид. Ӯ рамабон ва деҳқон буд, лекин Яҳува ба ӯ эълон кардани хабари муҳимро супориш дод (Омӯс 1:1; 7:14, 15). Ба ҳамин монанд, дар рӯзҳои мо низ Яҳува шахсони фурӯтан ва хоксорро истифода мебарад (1 Қӯр. 1:27–29). Дар хизмати худ мо аз намунаи Омӯс-пайғамбар боз кадом дарсҳоро омӯхта метавонем?
2. Ҳангоми дар хизмат бо муқобилият рӯ ба рӯ шудан, барои чӣ устувор монда метавонем?
2 Ҳангоми бо муқобилият рӯ ба рӯ шудан, устувор монед. Вақте ки Амасё, коҳини бутпараст, дар салтанати даҳсибтаи шимолии Исроил пешгӯии Омӯсро шунид, дар ғазаб шуда, ба ин монанд суханонро гуфт: «Аз ин ҷо рав! Моро ба ҳоли худ гузор! Мо динфурӯш нестем!» (Омӯс 7:12, 13). Амасё суханони Омӯсро ба таври нодуруст ба шоҳ Ёробъом шарҳ дод, то ки шоҳ пайғамбарро аз ин кораш боздорад (Омӯс 7:7–11). Аммо Омӯс ба тарсу ҳарос дода нашуд. Имрӯзҳо низ, баъзе рӯҳониён ҳукуматдоронро ба он бармеангезанд, то халқи Яҳуваро таъқиб намоянд. Ба ҳамаи ин нигоҳ накарда, Яҳува моро бовар мекунонад, ки ҳар олате ки бар зидди мо равона карда мешавад, муваффақият нахоҳад ёфт (Иш. 54:17).
3. Паёме, ки мо имрӯз эълон мекунем, кадом ду чизро дар бар мегирад?
3 Доварӣ ва баракатҳои Худоро эълон кунед. Омӯс на танҳо зидди салтанати даҳсибтаи Исроил довариро эълон кард, балки дар охири китобаш оиди ваъдаҳои Яҳува дар хусуси барқароршавию баракатҳои беҳисоби Ӯ низ пешгӯӣ намуд (Омӯс 9:13–15). Мо низ омадани «рӯзи доварӣ»-и Худоро мавъиза мекунем, лекин ин танҳо як қисми хушхабар оиди Салтанати Худост, ки мо онро бояд эълон намоем (2 Пет. 3:7; Мат. 24:14). Бо нобуд кардани шарирон дар Ҳармиҷидӯн, аз тарафи Яҳува роҳ ба сӯи биҳишт кушода мешавад (Заб. 36:34).
4. Чаро мо дилпур буда метавонем, ки иродаи Яҳуваро иҷро карда метавонем?
4 Мавъиза кардани хушхабари Салтанат дар ҷаҳоне, ки мухолифон бисёр мебошанд, бешубҳа садоқатмандии мо ба Яҳува ва хоҳиши ба ҷо овардани иродаи Ӯ зери озмоиш қарор мегирад (Юҳ. 15:19). Бо вуҷуди ин, мо боварӣ дорем, ки мисли Омӯс, Яҳува барои аз ӯҳдаи иҷрои иродааш баромадан ба мо кӯмак мекунад (2 Қӯр. 3:5).