Чун воиз рушд намуданро давом диҳед
1. Кадом мисолҳои асри як нишон медиҳанд, ки мо бояд маҳорати таълимдиҳиамонро беҳтар гардонем?
1 Масеҳиён бояд дар хизмат пешравӣ кунанд. Исо шогирдонашро тавре таълим медод, то ба онҳо барои беҳтар гардонидани маҳораташон кӯмак расонад (Луқ. 9:1–5; 10:1–11). Аз ин сабаб Акило ва Прискила низ Апӯллӯсро назди худ оварда, «тариқи Худовандро ба ӯ дурустакак фаҳмонданд» (Аъм. 18:24–26). Бо ҳамин сабаб ҳам, Павлус Тимотиюси башоратдиҳандаро барангехт, ки маҳорати таълимдиҳиашро боз ҳам беҳтар гардонад, то ки муваффақияти ӯ «ба ҳама намоён шавад» (1 Тим. 4:13–15). Новобаста аз он ки чанд вақт боз мо ба Ҳазратамон чун воизони хушхабар хизмат мекунем, бароямон лозим аст, ки маҳорати таълимдиҳии худро беҳтар гардонем.
2. Чӣ тавр мо аз дигарон таълим гирифта метавонем?
2 Аз дигарон таълим гиред. Яке аз роҳҳои тарзи таълимдиҳии худро беҳтар гардондан, ин аз дигарон омӯхтан мебошад (Мас. 27:17). Барои ҳамин, вақте ки ҳамроҳатон пешниҳодашро мегӯяд, бодиққат бошед. Аз воизоне, ки дар хизмат бомаҳорат сӯҳбат мекунанд, маслиҳатҳои аниқ пурсед ва бодиққат ҷавоби онҳоро гӯш кунед (Мас. 1:5). Оё шумо оиди чӣ тавр боздид кардан, сар кардани омӯзиш ё дар ягон намуди хизмат иштирок намудан, нобоварӣ ҳис мекунед? Ташаббус зоҳир карда, аз нозири гурӯҳатон ё аз воизи ботаҷрибае хоҳиш кунед, ки шуморо таълим диҳанд. Дар хотир дошта бошед, ки рӯҳулқудси Яҳува низ дар беҳтар кардани қобилиятамон кӯмак карда метавонад, аз ин рӯ доим дар дуо рӯҳулқудс пурсед (Луқ. 11:13).
3. Вақте ба мо маслиҳат медиҳанд, мо бояд чӣ хел муносибат кунем?
3 Агар барои беҳтар кардани хизмататон ба шумо маслиҳат дода шавад, хафа нашавед, ҳатто агар он бе пурсиши шумо дода шуда бошад ҳам (Воиз 7:9). Мисли Апӯллӯс, бо фурӯтанӣ ва миннатдорӣ кӯмакро қабул кунед. Ин тавр карда шумо хирадмандӣ зоҳир мекунед (Мас. 12:15).
4. Барои чун башоратдиҳандагон пешравӣ кардан, Исо кадом сабаби асоснокро қайд намуд?
4 Дар ҷалол додани Худо рушд кунед. Бо истифодаи мисолҳо, Исо шогирдонашро барангехт, ки чун воизони хушхабар рушд кунанд. Исо худашро ба ток монанд карду шогирдони тадҳиншудаашро ба навда. Вай гуфт, ки Падараш ҳар навдаеро ки мева меоварад «пок месозад, то ки бештар мева оварад» (Юҳ. 15:2). Соҳиби токзор мехоҳад, ки навдаҳои токзораш бештар мева оранд. Ба ин монанд, Яҳува низ мехоҳад, ки мо дар маҳорати овардани «самараи лабҳо» рушд карданро давом диҳем (Ибр. 13:15). Вақте мо чун башоратдиҳандагон пешравӣ мекунем, чӣ натиҷаи қаноатбахш хоҳем гирифт? Исо ба ин савол чунин ҷавоб дод: «Ҷалоли Падари Ман дар ин аст, ки шумо меваи фаровон оваред» (Юҳ. 15:8).