Ояндаатон дар дасти худатон

Қариб 3500 сол пеш Яҳува Худо ба парастандагонаш гуфт, ки барои соҳиби ояндаи дурахшон шудан бояд чӣ кор кунанд: «Имрӯз осмон ва заминро дар пешатон ба шоҳидӣ даъват мекунам. Ман ба ту ҳаёту марг ва баракату лаънатро пешниҳод кардам. Пас, ҳаётро интихоб кун, то худат ва наслат зинда монӣ» (5 Мӯсо 30:19).

Барои ояндаи хушбахт доштан он одамон бояд қарорҳои дуруст мебароварданд. Имрӯз низ мо бояд интихоби дуруст кунем. Каломи Худо ба мо кумак карда метавонад, ки ояндаи дурахшонро интихоб намоем. Масалан, дар он гуфта мешавад, ки мо бояд Яҳува Худоро дӯст дорем ва ба овози ӯ гӯш диҳем (5 Мӯсо 30:20).

ЧӢ ТАВР НИШОН ДИҲЕМ, КИ ЯҲУВАРО ДӮСТ МЕДОРЕМ ВА БА ОВОЗАШ ГӮШ МЕДИҲЕМ?

КИТОБИ МУҚАДДАСРО ОМӮЗЕД: Барои дӯст доштани Яҳува аввалан дар бораи ӯ аз Китоби Муқаддас дониш гирифтан даркор аст. Баробари хондани Каломаш шумо мефаҳмед, ки Худо меҳрубон аст ва беҳбудиатонро мехоҳад. Ӯ шуморо даъват мекунад, ки дуо гӯед, «зеро ӯ ба шумо ғамхорӣ мекунад» (1 Петрус 5:7). Дар Китоби Муқаддас ваъдае ҳаст, ки мувофиқи он агар кӯшиш карда ба Худо наздик шавед, «ӯ ба шумо наздик мешавад» (Яъқуб 4:8).

АЗ РӮЙИ ДОНИШИ ГИРИФТААТОН АМАЛ КУНЕД: Ба овози Худо гӯш кардан маънои онро дорад, ки мо аз рӯйи дастуроти хирадмандонаи ӯ амал кунем. Яҳува мегӯяд, ки агар ин тавр кунӣ, «он гоҳ корҳоят барор мегиранд ва ту бохирадона амал мекунӣ» (Юшаъ 1:8).