ШАРҲИ МУХТАСАР

1

• Сарсухан (1–5)

• Хушхабари дигаре нест (6–9)

• Хушхабари гуфтаи Павлус аз тарафи Худост (10–12)

• Имон овардани Павлус ва оғози хизмати ӯ (13–24)

2

• Дар Ерусалим бо расулон вохӯрдани Павлус (1–10)

• Павлус Кифоро ислоҳ мекунад (11–14)

• Кас фақат аз рӯйи имон росткор ҳисобида мешавад (15–21)

3

• Корҳои шариат ва имон (1–14)

  • «Росткор ба воситаи имонаш хоҳад зист» (11)

• Ваъда ба Иброҳим аз рӯйи Шариат набуд (15–18)

  • Масеҳ насли Иброҳим аст (16)

• Дода шудани Шариат ва мақсади он (19–25)

• Ба воситаи имон писарони Худо ҳастед (26–29)

  • Агар аз они Масеҳ бошед, насли Иброҳимед (29)

4

• На ғуломон, балки писарон (1–7)

• Ташвиши Павлус барои ғалотиён (8–20)

• Ҳоҷар ва Соро: ду аҳд (21–31)

  • Ерусалими боло озод аст (26)

5

• Озодии масеҳиён (1–15)

• Мувофиқи рӯҳ рафтор кунед (16–26)

  • Корҳои ҷисм (19–21)

  • Самари рӯҳ (22, 23)

6

• Борҳои якдигарро бардоред (1–10)

  • Он чӣ одам мекорад, ҳамонро медаравад (7, 8)

• Хатна аҳамияте надорад (11–16)

  • Офаридаи нав (15)

• Хулоса (17, 18)