ДУНЁ НООРОМ АСТ

2 | Пул ва дороии худро сарфа намоед

ЧАРО ИН МУҲИМ АСТ?

Бисёр одамон имрӯз зиндагиашонро бо як азоб пеш мебаранд. Мутаассифона, нооромиҳои ҷаҳонӣ вазъиятро аз будаш бадтар мегардонад. Чӣ тавр?

Ҳангоми нотинҷӣ нархи ҳама чиз қимат мешавад, аз ҷумла хӯрокворӣ ва хона.
Аз сабаби буҳрон кор ёфтан душвор мегардад, маош бошад, кам мешавад.
Офатҳо ба ҷойи кор, хона ё дигар дороии одамон зарар меорад ва оқибат онҳо қашшоқ мегарданд.

Маълумоти муфид

Онҳое, ки пулро дуруст истифода мебаранд, дар вақти тангӣ даступо намехӯранд.
Дороӣ чизи доимӣ нест: даромад, пасандоз ва дигар моликият арзиши худро гум карда метавонад.
Чизҳое ҳастанд, ки бо пул харида намешаванд. Масалан, хушбахтӣ ва тифоқӣ дар оила.

Чораҳое, ки андешида метавонед

Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст: «Хӯроку пӯшок ки дошта бошем, биёед бо ин чизҳо қаноат кунем» (1 Тимотиюс 6:8).

Одами қаноатманд ҳар чизе дилаш кашад, намехарад, балки ба чизҳои доштааш шукр мекунад. Вақте даромади оила кам мешавад, аз рӯйи ин принсип амал кардан хеле муҳим аст.

Барои қаноатманд будан шояд тарзи ҳаётатонро дигар кардан лозим ояд. Охир, агар «ба кӯрпаамон нигоҳ карда по дароз» накунем, вазъи иқтисодии мо бадтар мешавад.

ХУДРО ҲИФЗ НАМОЕД. Маслиҳатҳои муфид

Дар вақтҳои нотинҷӣ аз рӯйи ин маслиҳатҳо амал карда пул ва дороии худро сарфа кунед

ХАРОҶОТАТОНРО КАМ КУНЕД

Буҷа тартиб диҳед

Чизҳоеро, ки ба онҳо муҳтоҷ нестед, нахаред. Аз худ пурсед: «Оё дар ҳақиқат ба ман мошини шахсӣ даркор аст? Оё худам сабзавот парвариш карда метавонам?»
Пеш аз харидани чизе аз худ пурсед: «Оё ин чиз дар ҳақиқат ба ман даркор аст? Зӯрам мерасад, ки онро харам?»
Агар дар ҷоятон дастрас бошад, аз давлат ё дигар ташкилотҳое, ки кумаки башардӯстона мерасонанд, ёрдам пурсед.

«Мо ҳамроҳи аҳли хонаводаамон мулоҳиза ронда ба хулоса омадем, ки аз баъзе вақтхушиҳое, ки пул сарф карда мешавад, даст мекашем. Инчунин, пухтани хӯрокҳоеро сар кардем, ки маҳсулоташ қимат нест» (Гифт).

БУҶА ТАРТИБ ДИҲЕД

Хароҷотатонро кам кунед

Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст: «Корҳои меҳнаткаш барор меёбанд, вале шитобкорро камбағалӣ дар пеш аст» (Панднома 21:5). Буҷа тартиб додан кумак мекунад, ки аз даромадатон зиёд пул сарф накунед.

Дар аввал қайд кунед, ки дар як моҳ чӣ қадар пул кор мекунед.
Сипас нависед, ки дар як моҳ чӣ қадар пул сарф мекунед. Муайян намоед, ки пулатон ба чӣ меравад.
Баъд даромади худро бо хароҷотатон муқоиса кунед. Агар зарур ояд, фикр кунед, ки аз чӣ даст мекашед ё аз кадом ҷиҳат сарфа карда метавонед.

«Ҳар моҳ мо даромад ва хароҷотамонро рӯйхат мекунем. Ҳаракат менамоем, ки пасандоз дошта бошем. Ҳамчунин пешакӣ муайян месозем, ки ба чӣ пул сарф карданамон лозим мешавад. Ин хел карда мо камтар хавотир мешавем, зеро аллакай медонем, ки чӣ тавр пуламонро сарф кунем» (Карлос).

ҚАРЗ НАГИРЕД / ПУЛ ҶАМЪ КУНЕД

Қарз нагиред / пул ҷамъ кунед

Фикр кунед, ки чӣ хел қарзҳоятонро бармегардонед. Вале, агар илоҷаш бошад, умуман қарз нагиред. Агар ягон чиз хариданӣ бошед, беҳтараш аввал пул ҷамъ кунед.
Ҳар моҳ кам-кам пул ҷамъ кунед, то барои харидани чизҳои дилхоҳ ва ҳароҷоте, ки ба нақша нагирифта будед, пул дошта бошед.

МЕҲНАТДӮСТ БОШЕД / КОРИ ХУДРО АЗ ДАСТ НАДИҲЕД

Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст: «Дар ҳар гуна меҳнат фоидае ҳаст» (Панднома 14:23).

Меҳнатдӯст бошед / кори худро аз даст надиҳед

Ба кори худ назари дуруст дошта бошед. Ҳатто агар он табъи дилатон набошад, фаромӯш накунед, ки он шуморо мехӯронад.
Меҳнатдӯст ва боваринок бошед. Дар ин сурат коратонро аз даст намедиҳед ё лоақал кори нав ёфтан бароятон осонтар мешавад.

«Ман барои ҳар кор дасту остин бармезанам, ҳатто агар он ба ман маъқул набошад ё маоши дилхоҳамро надиҳанд. Ман ҳама вақт аз рӯйи виҷдон ва босифат кор мекунам, гӯё онро барои худам карда истода бошам» (Дмитрий).

Агар кор кофта истода бошед...

Ташаббускор бошед. Ба корхонаҳое муроҷиат кунед, ки бароятон кор пешниҳод карда метавонанд, ҳатто агар дар бораи ҷойи корӣ эълон намонда бошанд. Инчунин ба дӯстон ва хешу табори худ гӯед, ки кор кофта истодаед.
Ба вазъият мутобиқ шавед. Мумкин шумо кореро, ки ба ҳама талаботатон ҷавобгӯ аст, наёбед.