Қисми 2
Замини аз ранҷу азоб озод
1, 2. Одамони зиёд кадом нуқтаи назари дигарро соҳибанд?
БО ВУҶУДИ ИН ақидаи миллионҳо одамон ба куллӣ фарқ мекунад. Ин одамон итминон доранд, ки инсониятро ояндаи хеле хуб интизор аст. Ба гуфти онҳо ба қарибӣ маҳз ин ҷо, дар рӯи замин оламе барқарор хоҳад шуд, ки пурра аз бадӣ ва ранҷу азоб озод аст. Ин одамон боварии қатъӣ доранд, ки дар ояндаи наздик тамоми бадиҳо бартараф шуда, дунёи комилан нав пойдор мегардад. Ва ҳатто мегӯянд, ки таҳкурсии ин дунёи нав маҳз ҳозир гузошта шуда истодааст.
2 Ин одамон боварӣ доранд, ки дунёи нав аз ҷанг, зулм, ҷинояткорӣ, беадолатӣ ва қашшоқӣ озод гашта, дар он беморӣ, ғаму ғусса, гиря ва ҳатто марг нахоҳад буд. Он вақт одамон комил гардида, дар биҳишти заминӣ абадан хушбахтона зиндагӣ мекунанд. Ҳатто мурдагон эҳё мешаванд ва имконияти ҷовидона умр ба сар бурданро пайдо мекунанд!
3, 4. Чаро ин одамон дар ақидаи худ устуворанд?
3 Оё ин ҳама орзу ва хаёли хом аст? Не, ҳаргиз. Чунин ақидаи онҳо нисбати оянда дар имони асоснок ба он ки биҳишт ҳатман меояд, замина ёфтааст (Ибриён 11:1). Чаро ин одамон дар ақидаи худ устуворанд? Чунки биҳишт ваъдаи Офаридгори пурқудрати даҳр аст.
4 Дар бобати ваъдаҳои Худо Китоби Муқаддас мегӯяд: «Як сухан ҳам аз ҳамаи қавлу ваъдаҳое ки Худованд Худои шумо дар ҳаққи шумо додааст, зоеъ нарафтааст; ҳамааш барои шумо ба амал омадааст, як сухан ҳам аз онҳо зоеъ нарафтааст». «Худо одамизод нест, ки дурӯғ бигӯяд, ... оё Ӯ сухане мегӯяд — ва ба ҷо намеоварад? Ва оё Ӯ қавле медиҳад — ва иҷро намекунад?» «Худованди лашкарҳо қасам хӯрда, мегӯяд: “Ба яқин, чунон ки салоҳ дидаам, ончунон хоҳад шуд, ва чунон ки қарор додаам, ончунон ба амал хоҳад омад”» (Еҳушаъ ибни Нун 23:14; Ададҳо 23:19; Ишаъё 14:24).
5. Ба кадом саволҳо бояд ҷавоб ёфт?
5 Агар нияти Худо офаридани биҳишти заминӣ бошад, пас чаро Ӯ аввалан ба рӯй додани ин қадар бадӣ роҳ дод? Барои чӣ Ӯ шаш ҳазор сол инҷониб дар бартараф сохтани бадӣ сабр мекунад? Магар садсолаҳои пур аз ранҷу азоб нишонаи онанд, ки Худо ба мо ғамхор нест ё ҳатто вуҷуд ҳам надорад?