Тамоми ранҷу азобҳо ба қарибӣ ба охир мерасанд!
Кӣ боре ҳам аз худ напурсидааст, ки “чаро ҷаҳон пур аз ранҷу азоб аст?”...Ҳазорсолаҳо ин ҷониб, одамизод аз ҷангҳо, қаҳтиҳо, офатҳо, ҷинояткориҳо, беадолатиҳо, бемориҳо ва марг ранҷу азоби зиёд мебинад. Асри гузашта бо худ он қадар ранҷу азобҳо овард, ки ҳанӯз ҳеҷ гоҳ ҷаҳон дар ин ҳолат набуд. Наход ранҷу азобҳо ҳеҷ гоҳ ба охир нарасанд?
Дар Китоби Муқаддас навишта шудааст, ки ба қарибӣ ранҷу азобҳо ба охир хоҳанд расид: «Боз андак сабр кун, ва шарир боқӣ нахоҳад монд... Аммо ҳалимон вориси замин хоҳанд буд ва аз осудагии бисёр лаззат хоҳанд бурд». Одилон дар чунин шароит то кай зиндагӣ хоҳанд кард? «Одилон вориси замин хоҳанд буд ва дар он то абад сукунат хоҳанд кард» (Забур 36:10, 11, 29).
Баъд аз он ки Худо ба бадиҳову азобҳо хотима медиҳад, замин ба биҳишт мубаддал хоҳад гашт. Ва одамон ҷовидона хушбахт ва соҳиби саломатии комил хоҳанд буд. Каломи Худо пешгӯӣ мекунад: «Худо ҳар ашкро аз чашмони онҳо пок хоҳад кард, ва мамот дигар нахоҳад буд; ва гиря ва фиғон ва дард дигар нахоҳад буд» (Ваҳй 21:4).
Дар ин олами нав, ҳатто мурдагон ба зиндагӣ хоҳанд баргашт ва онҳо низ аз ин баракатҳо баҳра хоҳанд бурд: «Ҳам барои одилон ва ҳам барои золимон эҳёи мурдагон дар пеш аст» (Аъмол 24:15). Ана барои чӣ Исо-пайғамбар ба бадкирдоре, ки тавба кард ва ба ӯ имон овард, гуфт: «Бо Ман дар биҳишт хоҳӣ буд» (Луқо 23:43).
Чаро одамизод ранҷу азоб мекашад?
Агар Худо барои инсоният чунин ояндаи хубро ният карда бошад, пас чаро Ӯ умуман роҳ дод, ки ранҷу азобҳо пайдо шаванд? Барои чӣ Ӯ ин қадар вақт моро аз ранҷу азобҳо халос намекунад?
Вақте ки Худо Одаму Ҳавворо офарид, Ӯ ба онҳо ақлу ҷисми комилро дод. Худо онҳоро дар боғи биҳиштӣ маскун кард ва иҷроиши кори хурсандибахшро супурд. Китоби Муқаддас мегӯяд: «Худо ҳар он чиро, ки ба амал овард, дид, ва инак, хеле хуб аст» (Ҳастӣ 1:31). Агар онҳо ба Худо итоат мекарданд, соҳиби фарзандони комил мешуданд ва рӯи замин пурра ба биҳишт мубаддал мегашту дар он одамизод дар оромиву хушбахтӣ зиндагӣ менамуд.
Худо ба Одаму Ҳавво инъоми бебаҳо — озодиро ато кард. Онҳо ба роботҳое, ки ҳеҷ гоҳ мустақилона қароре ё интихобе карда наметавонанд, монанд набуданд. Аммо барои дар оянда низ хушбахт будан, онҳо бояд аз озодии худ дуруст истифода мекарданд, яъне бояд ба қонунҳои Худо итоат менамуданд. Худо мегӯяд: «Ман Худованд Худои ту ҳастам ва туро таълим медиҳам, ки ба худат фоида бирасонӣ, ва туро ба роҳе ҳидоят менамоям, ки бояд бо он биравӣ» (Ишаъё 48:17). Оқибати сӯистеъмол аз озодӣ фалокат аст, чунки одамизод чунон офарида шудааст, ки танҳо дар вақти итоат кардан ба Худо ба муваффақият ноил мегардад. Китоби Муқаддас мегӯяд: «Роҳи одам дар ихтиёри вай нест ва касе ки роҳ меравад, қадамҳои худро наметавонад ҳидоят намояд» (Ирмиё 10:23).
Мутаассифона, нахустволидони мо қарор карданд, ки бе Худо ҳам дар ҳаёт ба муваффақият ноил шуда метавонанд. Вале вақте ки онҳо ҳукмронии Худоро рад карданд, онҳо аз муҳофизати Худо ва комилияти худ маҳрум шуданд. Оҳиста-оҳиста, онҳо пир шуданд ва мурданд. Азбаски насли Одаму Ҳавво ҳастем, мо аз онҳо нокомилӣ ва маргро мерос гирифтем (Румиён 5:12).
Баҳс дар бобати ҳаққонияти ҳокимият
Барои чӣ Худо Одам ва Ҳавворо нобуд накард ва ҷуфти дигаре наофарид, то ки ҳамаро аз нав оғоз кунад? Чунки ҳаққонияти ҳукмронии Худо, яъне ҳуқуқи ҳукмрон будани Ӯ, зери шубҳа гузошта шуд. Саволи ба миён гузошташуда чунин буд: кӣ ҳуқуқи ҳукмрониро дорад ва тарзи ҳокимияти кӣ беҳтар аст? Ба таври дигар; оё одамон бе ҳукмронии Худо зиндагии беҳтаре хоҳанд дошт, ё не? Барои он ки бар ин савол ҷавоби муносибе дода шавад, Худо ба таври кофӣ фурсат дод, то ки одамон тартиботи гуногуни сиёсӣ, иқтисодӣ ва диниро бисанҷанд, ки чӣ беҳтар аст; зери ҳокимияти Худо будан, ё зери ҳокимияти одамон?
Ва дар натиҷаи ҳамаи ин чӣ рӯй дод? Ҳазорҳо соли таърихи инсоният ба мо шаҳодат медиҳанд, ки ранҷу азобҳо торафт зиёд мегарданд. Дар сад соли охир одамон назар ба тамоми асрҳои гузашта, ғами зиёдтареро диданд. Миллионҳо нафар дар Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ кушта шуданд. Хуни зиёда аз 100 миллион нафар дар ҷангҳо рехта шуд. Сатҳи ҷинояткорӣ ва таҷовуз бештар аз ҳар замони дигар афзуд. Нашъамандӣ тамоми ҷаҳонро фаро гирифт. Бемориҳои бо алоқаи ҷинсӣ гузаранда рӯз аз рӯз зиёдтар паҳн мегарданд. Даҳҳо миллион нафар аз гуруснагӣ ва бемориҳо мефавтанд. Муносибатҳои оилавӣ торафт бад ва сатҳи ахлоқ рӯз аз рӯз паст мегардад. Ягон ҳукумат барои ҳалли ин мушкилот қодир нест. Ҳеҷ кас намедонад, ки роҳи халосӣ аз бемориҳо, пирӣ ва марг чист.
Аҳволи дунё имрӯз ҳамон таврест, ки Китоби Муқаддас пешгӯӣ кардааст. Каломи Худо замонеро, ки мо дар он зиндагӣ мекунем «айёми охир» меномад, яъне вақте ки «замонҳои сахт фаро хоҳад расид». Имрӯз мо шоҳиди иҷрошавии нубуввати зерин ҳастем: «Одамони бад ва фиребгарон боз ҳам бадтар» мегарданд (2 Тимотиюс 3:1-5, 13).
Ба қарибӣ ранҷу азобҳо ба охир мерасанд
Оқибатҳои саъю кӯшишҳои одамон барои бе Худо ба муваффақият ноил шудан, танҳо ба натиҷаҳои бад оварда расонд. Тамоми далелҳо нишон медиҳанд, ки охири ҳамаи ин наздик аст. Равшан аст, ки ҳукмронии инсон дар ҷудоӣ аз Худо ҳеҷ гоҳ муваффақ нахоҳад буд. Танҳо ҳукмронии Худо метавонад оромӣ, хушбахтӣ, саломатии комил ва ҳаёти ҷовидонӣ оварад. Бале, Яҳува ният дорад, ки ба бадиҳову азобҳо хотима диҳад. Ба қарибӣ Худо ин тартиботи шарири одамон бунёдкардаро нобуд хоҳад кард.
Китоби Муқаддас пешгӯӣ мекунад: «Дар айёми он подшоҳон [ҳукуматҳои имрӯза] Худои осмон салтанате [дар осмон] барпо хоҳад кард, ки он то абад барҳам нахоҳад хӯрд ... он ҳамаи ин салтанатҳоро гард-гард ва несту нобуд хоҳад кард, вале худаш то абад хоҳад истод» (Дониёл 2:44). Салтанати осмонии Худо собит хоҳад кард, ки Яҳува ҳуқуқи Молики Даҳр буданро дорад. Ин таълимоти асосии Китоби Муқаддас аст. Вақте ки Исо-пайғамбар дар бораи «охирзамон» нақл мекард, ӯ таъкид намуд: «Ин Инҷили Малакут дар тамоми олам мавъиза хоҳад шуд, то ки барои ҳамаи халқҳо шаҳодате шавад; ва он гоҳ интиҳо фаро хоҳад расид» (Матто 24:14).
Кӣ дар рӯзи Қиёмат наҷот меёбад? Китоби Муқаддас чунин ҷавоб медиҳад: «Росткорон сокини замин хоҳанд буд ва беайбон бар он боқӣ хоҳанд монд, валекин шарирон аз замин маҳв хоҳанд шуд, ва хоинон аз он решакан хоҳанд гардид» (Масалҳо 2:21, 22). «Росткорон» онҳоеанд, ки иродаи Яҳуваро меомӯзанд ва иҷро мекунанд. Исо-пайғамбар гуфтааст: «Ҳаёти ҷовидонӣ ин аст, ки Туро, ки Худои ягонаи ҳақиқӣ ҳастӣ ва Исои Масеҳро, ки фиристодӣ, бишносанд» (Юҳанно 17:3). Бале, «ҷаҳон бо ҳавасҳояш гузарон аст, аммо касе ки иродаи Худоро ба ҷо меоварад, то абад боқист» (1 Юҳанно 2:17).