Ба дигарон дӯст доштани Яҳуваро таълим диҳед
1. Баъзеҳоро ба Яҳува чӣ ҷалб менамояд?
1 Оё шумо бори аввал дар бораи Яҳува шуниданатонро дар хотир доред? Шуморо ба Ӯ чӣ ҷалб намуд? Бисёр одамони самимӣ мегӯянд, ки онҳоро ба Офаридгор дониш гирифтан оиди хислатҳои нотакрори Ӯ, бахусус раҳмдилӣ ва муҳаббаташ наздик кард (1 Юҳ. 4:8).
2, 3. Чӣ тавр китоби «Таълимот»-ро истифода бурда, ба омӯзандаи Китоби Муқаддас кӯмак расонем, то муҳаббаташ нисбати Яҳува зиёд гардад?
2 “Ин аст «Худои мо»”. Дар китоби «Таълимот» муҳаббати Яҳува ва зарурияти бо Ӯ муносибати наздик доштан равшан нишон дода шудааст. Чӣ гуна мо метавонем ин адабиётро истифода бурда, дигаронро таълим диҳем, то ки муҳаббаташон ба Худо зиёд гардад? Агар мо диққати шахсро ба фикри нав ҷалб карданӣ бошем, метавонем барои мулоҳиза чунин саволҳо диҳем: «Ин ҳақиқат дар бораи Яҳува чиро ошкор месозад», ё «Чӣ гуна ин фикр исбот мекунад, ки Яҳува Падари беҳтарин аст?» Чунин тарзи таълимдиҳӣ ба омӯзанда барои доштани муносибати наздик бо Яҳува, ки он ҷовидона хоҳад буд, кӯмак мерасонад.
3 Вақте омӯзандагони Китоби Муқаддас мебинанд, ки оиди Худои ягонаи ҳақиқӣ ва зинда дониш гирифтан ифтихори бузург аст, онҳо мисли Ишаъё-пайғамбар хоҳанд гуфт: “Ин аст «Худои мо»” (Иш. 25:9). Каломи Худоро ба омӯзандагон фаҳмонда нишон диҳем, ки кадом баракатҳоро ба инсоният ҳукумати подшоҳӣ таҳти роҳбарии Исои Масеҳ, ки мақсадҳои Яҳуваро иҷро мекунад, хоҳад овард (Иш. 9:6, 7).
4, 5. Муҳаббат ба Яҳува чӣ маъно дорад?
4 Муҳаббат ба Худо дар чӣ зоҳир мегардад. Ҳамаи мо медонем, ки Яҳуваро бо дилу ҷон ва ақли худ дӯст доштан, маънои танҳо ба Ӯ ҳиссиёти ҷуқур доштанро надорад. Мо бояд тарзи фикрронии Ӯро қабул намуда, аз рӯи он амал намоем (Заб. 96:10). Муҳаббат ба Худо дар он зоҳир мегардад, ки мо ба тамоми аҳкомҳои Ӯ итоат менамоем ва ба озмоишу таъқибот нигоҳ накарда, худро дар «рафтори муқаддасона ва парҳезгорӣ [«садоқатмандӣ ба Худо», ТДН]» нигоҳ медорем (2 Пет. 3:11; 2 Юҳ. 6).
5 Мо Яҳуваро дӯст медорем, аз ин рӯ иҷро намудани иродаи Ӯ ба мо хурсандӣ мебахшад (Заб. 39:9). Омӯзандаи Китоби Муқаддас бояд дарк кунад, ки ҳамаи аҳкомҳои Худо баҳри беҳбудии ҷовидонаи ходимони Ӯ мебошанд. (Такр. Ш. 10:12, 13). Мувофиқи меъёрҳои одилонаи Яҳува зиндагӣ карда, шахс миннатдории самимии худро барои корҳои аҷиби Ӯ нишон медиҳад. Ба омӯзанда кӯмак расонед то бифаҳмад, ки бо роҳҳои одилонаи Яҳува роҳ рафта, ӯ худро аз ғаму андӯҳи зиёд нигоҳ хоҳад дошт.
6. Онҳое ки Яҳуваро дӯст медоранд, кадом баракатҳоро соҳиб мегарданд?
6 Баракатҳо барои онҳое, ки Худоро дӯст медоранд. Яҳува ба одамони фурӯтан, ки дӯсташ медоранд, хеле ғамхорӣ мекунад ва барои онҳо «умқҳои Худоро» ошкор месозад (1 Қӯр. 2:9, 10). Оиди ниятҳои Яҳува дониш гирифта, онҳо ба оянда бо боварӣ ва умеди қавӣ менигаранд (Ирм. 29:11). Яҳува ба онҳое, ки Ӯро дӯст медоранд, хеле меҳрубон аст (Хур. 20:6). Ба туфайли муҳаббати бузурги Худо, онҳо ба ҳаёти ҷовидона умед доранд (Юҳ. 3:16).
7. Вақте ки ба дигарон дӯст доштани Яҳуваро таълим медиҳем, чӣ эҳсосоте моро фаро мегирад?
7 Ҳар қадаре ки мо оиди падари Осмониамон дониш гирем, ҳамон қадар мо ба дигарон дар бораи Ӯ нақл хоҳем кард (Мат. 13:52). Ин ифтихори бузург аст, ки мо дигарон, хусусан фарзандони худро барои дӯст доштани Яҳува таълим медиҳем! (Такр. Ш. 6:5–7). Бигзор «меҳрубониҳои бисёри» Яҳува, мо ва омӯзандагонамонро барангезад, то доимо Ӯро ҳамду сано хонем (Заб. 144:7).