Шумо метавонед ба таври ғайрирасмӣ шаҳодат диҳед!
1. a) Шаҳодати ғайрирасмӣ чиро дар бар мегирад? б) Чанд нафаре аз онҳое ки ҳоло дар ин вохӯрӣ иштирок доранд, ҳақиқатро тавассути шаҳодати ғайрирасмӣ фаҳмиданд?
1 Чанд нафар аз ҷамъомадатон якум бор ҳақиқатро тавассути шаҳодати ғайрирасмӣ шуниданд? Ҷавоби ин савол мумкин шуморо ба ҳайрат орад. Шаҳодати ғайрирасмӣ чиро дар бар мегирад? Шаҳодати ғайрирасмӣ онро дар бар мегирад, ки мо хушхабарро ба одамоне, ки бо онҳо дар ҳаёти ҳаррӯзаамон вомехӯрем, нақл мекунем. Масалан шаҳодат додан ҳангоми сафар, хабаргирии хешовандон ё ҳамсоягон, дар вақти бозорӣ кардан, дар мактаб, дар ҷои кор ва ғайра. Дар як гурӯҳе, ки дар он зиёда аз 200 Шоҳиди Яҳува буд, 40 фоизашон ҳақиқатро тавассути шаҳодати ғайрирасмӣ фаҳмиданд. Барои ҳамин ин намуди мавъиза хеле самараовар аст.
2. Мо аз Навиштаҳо кадом намунаҳои шаҳодати ғайрирасмиро ёфта метавонем?
2 Воизони асри як низ бисёр вақт ғайрирасман шаҳодат медоданд. Масалан, вақте ки Исо–пайғамбар аз Сомария мегузашт, ӯ ба зане, ки аз чоҳи Яъқуб об мекашид, шаҳодат дод (Юҳ. 4:6–26). Филиппус бошад, бо амалдори ҳабашӣ, ки китоби Ишаъёро мехонд, сӯҳбатро чунин сар кард: «Оё мефаҳмӣ он чиро ки мехонӣ?» (Аъм. 8:26–38). Павлус ҳангоми дар Филиппӣ зиндонӣ буданаш ба зиндонбон шаҳодат дода буд (Аъм. 16:23–34). Баъдтар бошад, вақте ки Павлус дар хонаи ҷудогонае зери назорати як сарбоз буд, вай «ҳар киро, ки назди ӯ меомад, пазироӣ менамуд ва Малакути Худоро мавъиза мекард ва бо тамоми далерӣ» дар бораи Исо таълим медод (Аъм. 28:30, 31). Шумо низ метавонед ғайрирасман шаҳодат диҳед, ҳатто агар шармгин бошед ҳам. Вале чӣ тавр?
3. Барои беҷуръатиро аз худ дур кардан ба мо чӣ ёрӣ расонда метавонад?
3 Сар кардани сӯҳбат. Барои аксарияти мо бо одамони бегона сӯҳбатро сар кардан душвор аст. Шояд ба мо осон нест, ки ҳақиқатро ба шиносҳоямон нақл кунем. Вале агар мо дар бораи некии Яҳува, ҳақиқатҳои бебаҳое, ки Ӯ ба мо кушодааст ва ҳолати бади одамони ҷаҳон мулоҳиза кунем, ин моро бармеангезад, ки ҳақиқатро ба дигарон расонем (Юнус 4:11; Заб. 39:6; Мат. 13:52). Ғайр аз ин, мо метавонем аз Яҳува хоҳиш кунем, ки ба мо далерӣ бахшад (1 Тас. 2:2). Як бародаре ки дар мактаби Ҷилъод хонда буд, чунин гуфт: «Ман бисёр вақт мебинам, ки агар ба ман бо одамон сӯҳбат кардан душвор шавад, ба ман дуо кӯмак мерасонад». Агар шумо ба гап задан ҷуръат накунед, дар дилатон кӯтоҳ дуо гӯед (Наҳ. 2:4).
4. Дар аввал назди худ чӣ гуна мақсад гузошта метавонем ва чаро?
4 Чуноне ки аз сарлавҳа аён аст, шаҳодати ғайрирасмӣ маънои онро надорад, ки мо бояд сӯҳбатамонро бо пешниҳодоти тайёркарда ё ягон оят сар кунем. Мо метавонем мақсад гузорем, ки сӯҳбатро ба таври оддӣ сар кунем ва барои даррав шаҳодати расмӣ додан, шитоб накунем. Бисёр воизон мегӯянд, ки ин тарзи шаҳодатдиҳӣ ба онҳо боварӣ мебахшад, то дар натиҷа хушхабарро ба шахс нақл кунанд. Аз як ҷиҳат чунин тарз дар шароити маҳалли мо бехатар аст (Мат.10:16) Ин ба мо имконият медиҳад, то муайян созем, ки бо ин ё он шахс дар бораи ҳақиқат гап занем ё не (Мат. 7:6). Агар шахс сӯҳбат кардан нахоҳад, ӯро ба сӯҳбаткунӣ маҷбур кардан лозим нест. Меҳрубонона сӯҳбатро ба поён расонда, коратонро давом диҳед.
5. Ба як хоҳар барои ғайрирасман шаҳодат додан чӣ кӯмак мерасонад?
5 Масалан хоҳари шармгине дар вақти бозорӣ карданаш ба шахс назар дӯхта, ба ӯ табассуми дӯстона мекунад. Агар шахс ба табассуми хоҳар ҷавоб диҳад, хоҳар бо ӯ як ду сухан мегӯяд. Агар шахс рағбат зоҳир кунад, ин ба хоҳар боварӣ мебахшад, ки сӯҳбатро давом диҳад. Одатан хоҳар бодиққат ба ҳамсӯҳбаташ гӯш медиҳад ва фаҳмидан мехоҳад, ки кадом ҷиҳати хушхабар барои шахс ҷолиб хоҳад буд. Хоҳар аз ин тарз истифода бурда, ҳатто омӯзиши Китоби Муқаддас сар кард.
6. Чӣ тавр мо дар мавриди ғайрирасмӣ сӯҳбатро сар карда метавонем?
6 Асос барои сар кардани сӯҳбат. Барои сар кардани сӯҳбат мо чӣ гуфта метавонем? Вақте ки Исо бо зане назди чоҳ гап зад, ӯ сӯҳбатро танҳо бо пурсидани об сар кард (Юҳ. 4:7). Ҳамин тавр, мо низ метавонем сӯҳбатро бо саломи дӯстона ё саволе сар кунем. Ҳангоми сӯҳбат шумо метавонед ягон фикрро аз Китоби Муқаддас гӯед ва бо ин шояд дар дили кас тухми ҳақиқатро бикоред (Воиз 11:6). Баъзеҳо бошанд, бо гуфтани ягон фикри диққатҷалбкунанда, ки ҳисси кунҷкобиро бедор месозад ва ба саволдиҳӣ бармеангезад, комёб гардиданд. Масалан, агар шумо духтурро интизор бошед, метавонед сӯҳбатро чунин сар кунед: «Халосӣ аз бемориҳо маро хушбахт хоҳад кард».
7. Чӣ гуна бодиққатӣ барои ғайрирасман шаҳодат додан кӯмак мерасонад?
7 Бодиққатӣ низ барои сар кардани сӯҳбат кӯмак расонда метавонад. Агар падар ё модареро бо фарзандони ботарбия бинем, метавонем волидро таъриф карда, бипурсем: «Чӣ ба шумо кӯмак расонд, ки ин қадар волиди бомуваффақият гаштед?» Як хоҳар ба мавзӯи сӯҳбатҳои ҳамкоронаш диққат медиҳад ва сипас маълумоти махсуси ба онҳо шавқоварро нақл мекунад. Вақте ки хоҳар фаҳмид, ки як ҳамкораш ба шавҳар баромаданӣ аст, ӯ ба вай маҷаллаи «Бедор шавед!»-ро дод, ки дар он мавзӯи оилабарпокунӣ муҳокима шудааст. Дар натиҷа онҳо дар асоси Китоби Муқаддас сӯҳбат мекардагӣ шуданд.
8, 9. a) Чӣ гуна барои шаҳодати ғайрирасмӣ имкониятҳои нав ёфтан мумкин аст? б) Шахсан шумо кадом имкониятҳоро истифода бурда истодаед?
8 Имкониятҳо ҷӯед. Ба назар бояд гирифт, ки кори мавъиза ҳатмӣ аст ва барои ғайрирасман шаҳодат додан набояд имкониятеро интизор шавем, ки тасодуфан пайдо мешавад. Баръакс, ба мо зарур аст, ки ҳангоми корҳои ҳаррӯзаамон кӯшиш кунем, ки барои шаҳодат додан имконият ҷӯем. Пешакӣ дар бораи одамоне, ки шояд бо онҳо вомехӯред, фикр кунед ва андеша кунед, ки чӣ гуна метавонистед сӯҳбати дӯстона сар кунед. Кӯшиш кунед, ки бо худ Китоби Муқаддас дошта бошед, то ки ба онҳое ки шавқ зоҳир мекунанд, ягон фикри рӯҳбаландкунандаро нақл кунед (1 Пет. 3:15).
9 Бисёр воизон қобилияту маҳорати худро истифода бурда, роҳҳоеро ёфтанд, ки барои шаҳодати ғайрирасмӣ имконият фароҳам меоварад. Масалан, як хоҳаре, ки дар бинои бисёрошёнаи посбондор зиндагӣ мекунад, дар ҳавлии бино аз расмчаҳо манзараҳои зебои табиатро тартиб медод. Вақте ки раҳгузарон истода дар бораи зебогии расми ӯ гап мезананд, ӯ аз ин имконият истифода бурда, дар бораи ваъдаи Китоби Муқаддас оиди «осмони нав ва замини нав» нақл мекунад (Ваҳй 21:1–4). Оё шумо низ барои ғайрирасман шаҳодат додан имкониятҳои гуногунро фароҳам месозед?
10. Чӣ тавр рағбати онҳоеро ки мо ғайрирасман шаҳодат дода будем, инкишоф диҳем?
10 Рағбати шахсро инкишоф диҳед. Агар шахс бо омодагӣ бо шумо сӯҳбат кунад, кӯшиш кунед, ки рағбати ӯро инкишоф диҳед. Агар бамаврид бошад, метавонед ба ӯ чунин гӯед: «Ба ман сӯҳбатамон хеле маъқул шуд. Дар куҷо мо метавонем бори дигар вохӯрем, то ки сӯҳбатамонро давом диҳем?» Агар бехатар бошад, баъзе воизон суроғаву рақами телефонашонро ба шахс дода чунин мегӯянд: «Сӯҳбатамон ба ман маъқул шуд. Агар дар бораи он чизе ки ҳоло бо шумо гап задем бештар фаҳмидан хоҳед, маро аз рӯи ин суроға ёфта метавонед». Лекин агар шумо рағбати одамро инкишоф дода натавонед, дарҳол ном, суроға, рақами телефон, забон ва дигар маълумоти муҳимро дар бораи он шахс ба котиби ҷамъомадатон диҳед, то ки ҷамъомади мувофиқ рағбати ӯро инкишоф диҳад.
11. a) Чаро вақтеро ки мо барои шаҳодати ғайрирасмӣ сарф мекунем, бояд ба назар гирем ва ба ҳисобот нависем? б) Ба воситаи шаҳодати ғайрирасмӣ кадом натиҷаҳо ба даст оварда шуданд? (Ба замимаи «Шаҳодати ғайрирасмӣ натиҷа меорад» нигаред.)
11 Мо бояд соати дар шаҳодати ғайрирасмӣ сарфкардаамонро ба ҳисобот нависем. Ҳатто агар шумо дар як рӯз якчанд дақиқа шаҳодат диҳед ҳам, албатта, онро ба ҳисобот нависед. Андеша кунед: агар ҳар як воиз, ҳар рӯз 5 дақиқа ғайрирасман шаҳодат диҳад, ҷамъи умумии он дар як моҳ зиёда аз 17 миллион соатро ташкил хоҳад дод.
12. Чӣ бояд моро барангезад, ки ба таври ғайрирасмӣ шаҳодат диҳем?
12 Моро эҳсосоти наҷиб — муҳаббат ба Худо ва наздикон бармеангезад, ки ба таври ғайрирасмӣ шаҳодат диҳем (Матто 22:37–39). Мо дар бораи «ҷалоли малакути» Яҳува сухан меронем, чунки диламон баҳри хислатҳо ва ниятҳои Ӯ саршори миннатдорӣ аст (Забур 144:7, 10–12). Хоҳиши ғамхорӣ намудан нисбати беҳбудии наздиконамон моро бармеангезад, ки то омадани анҷоми ин тартибот барои ба онҳо расондани хушхабар ҳар фурсати муносибро истифода барем (Рум. 10:13, 14). Агар мо барои банақшагирӣ ва тайёрӣ каме вақт ҷудо кунем, он гоҳ ҳар яки мо аз ӯҳдаи шаҳодати ғайрирасмӣ мебароем ва эҳтимол, аз он ки ягон шахси самимиро бо ҳақиқат шинос мекунем, хурсанд хоҳем шуд.
[Чорчӯба дар саҳифаи 4]
Агар пеши худ мақсад гузоред, ки ҳангоми бо одамон вохӯрдан озодона сӯҳбатро бо онҳо сар кунед, ин ба шумо манфиат оварда метавонад
[Чорчӯба дар саҳифаи 5]
Бисёр воизон қобилияту маҳорати худро истифода бурда, барои шаҳодати ғайрирасмӣ имкониятҳои нав ба нав меҷӯянд
[Чорчӯба дар саҳифаи 5]
Маслиҳатҳо барои сар кардани сӯҳбат
◼ Оиди далерӣ дуо гӯед
◼ Ба пеши одамоне равед, ки некхоҳ метобанду саросема нестанд
◼ Ба шахс нигоҳ кунед, табассум намуда дар бораи чизе ки ба ҳар дуи шумо шавқовар аст, гап занед
◼ Бодиққат гӯш кунед
[Чорчӯба дар саҳифаи 6]
Самараҳои шаҳодати ғайрирасмӣ
• Як бародар дар устохонаи таъмири автомобилҳо таъмири мошинашро интизор буд. То таъмири мошинаш вай барои нутқи оммавӣ даъватномаҳо тақсим кард. Як сол пас бародари ношиносе дар анҷуман бо ӯ аҳволпурсӣ кард. Ин бародар яке аз он мардоне буд, ки як сол пеш даъватнома гирифта буд. Ин мард ба нутқи оммавӣ омад ва ба бародарон муроҷиат карда хоҳиш намуд, ки бо ӯ омӯзиши Китоби Муқаддас гузаронанд. Ҳам худи вай ва ҳам занаш таъмид гирифтанд.
• Як хоҳаре ки худаш ҳақиқатро ба воситаи шаҳодати ғайрирасмӣ фаҳмида буд, ӯ ба туфайли се фарзандаш маҳалли махсус дорад. Ба он ҳамсоягон ва волидони ҳамсинфони фарзандонаш, ки ӯ онҳоро дар маҷлиси падару модарон вомехӯрад, дохил мешаванд. Ҳар вақте ки ин хоҳар бо ягон кас шинос мешавад, ӯ кӯтоҳ қайд мекунад, ки Китоби Муқаддас дар тарбияи кӯдаконаш кӯмак мерасонад ва сипас дар бораи ягон чизи дигар гап мезанад. Баъд аз ин, дар дафъаҳои оянда ба ӯ оиди Китоби Муқаддас сухан гуфтан осон мешавад. Ба туфайли ин тарзи шаҳодатдиҳӣ, ӯ ба 12 нафар ёрӣ дод, ки Шоҳиди Яҳува шаванд.
• Ба назди як хоҳар агенти суғурта омад. Хоҳар барои мавъиза кардан аз фурсати муносиб истифода бурда, аз ӯ пурсид, ки оё ӯ дар бораи кафолати саломатӣ, хушбахтӣ ва ҳаёти ҷовидонӣ фаҳмидан мехоҳад. Вай гуфт, ки фаҳмидан мехоҳад ва пурсид, ки хоҳар дар бораи кадом намуди суғурта гап мезанад. Хоҳар ба вай ваъдаҳои дар Китоби Муқаддас навишташударо нишон дод ва яке аз адабиётамонро пешниҳод кард. Он мард адабиётро танҳо дар як бегоҳ хонда тамом кард. Бо ин шахс омӯзиши Китоби Муқаддас сар карда шуд ва ӯ ба вохӯрии ҷамъомад мерафтагӣ шуд, баъдтар бошад, таъмид гирифт.
• Як хоҳар дар ҳавопаймо бо зане, ки ҳамроҳаш нишаста буд, сӯҳбатро сар кард ва ба ӯ шаҳодат дод. Вақте ки онҳо омада расиданд хоҳар ба зан рақами телефонро дода ӯро барангехт, ки агар ягон вақт ба хонаи ӯ Шоҳидони Яҳува биёянд, аз онҳо хоҳиш кунад, ки бо ӯ омӯзиши Китоби Муқаддас гузаронанд. Рӯзи дигар бошад, ду Шоҳиди Яҳува ба хонаи ин зан омаданд. Ӯ ба омӯзиш розӣ шуд ва тез аз ҷиҳати рӯҳонӣ рушд кард, таъмид гирифт ва аллакай худаш бо се нафар омӯзиши Китоби Муқаддас мегузаронд.
• Як бародари 100-солаи нобино, ки дар хонаи пиронсолон зиндагӣ мекунад, тез-тез чунин мегӯяд: «Кошки Салтанат тезтар биёяд!». Ин баъзан дар ҳамширагони шафқат ва беморон саволро ба миён меорад ва барои бародар имконият мешавад, то ки оиди Салтанат нақл кунад. Як зане ки дар он ҷо кор мекунад рӯзе аз бародар пурсид, ки ӯ дар Биҳишт бо чӣ кор машғул будан мехоҳад. Бародар дар ҷавоб гуфт: «Чашмони ман аз нав бино мешаванд, пойҳоям роҳ мераванд ва ман аробаи маъюбии худро хоҳам сӯзонд». Азбаски бародар худаш хонда наметавонад, вай аз зан хоҳиш мекунад, ки ба ӯ маҷаллаҳоро хонад. Вақте ки духтари бародар ба аёдаташ омад, зан аз ӯ иҷозат пурсид, то ки маҷалларо ба хонааш барад. Як ҳамшираи шафқат бошад, ба духтари бародар чунин гуфт: «Акнун дар ин ҷо ҳама мегӯянд, ки “кошки Салтанат тезтар биёяд!”».
• Вақте ки як хоҳар дар қаҳвахонае дар навбат меистод, суханони пирамардонеро шунид, ки дар наздаш нишаста буданд. Онҳо оиди сиёсат гап мезаданд. Яке аз онҳо гуфт, ки ҳокимият проблемаҳоямонро ҳал намекунад. Дар он вақт хоҳар чунин андеша кард: «Ин имкониятро аз даст додан лозим нест». Хоҳар дар дилаш кӯтоҳ дуо гуфт ва ба назди онҳо рафт. Баъди шинос шудан, ӯ дар бораи ҳокимияте, ки ҳамаи проблемаҳои инсониятро ҳал хоҳад кард, яъне оиди Салтанати Худо нақл кард ва ба онҳо брошураи бо худ доштаашро пешкаш намуд. Сипас дарҳол менеҷер ба назди ӯ омад. Хоҳар фикр кард, ки ҳозир менеҷер ӯро пеш мекунад. Аммо ӯ гуфт, ки сӯҳбати онҳоро шунид ва вай низ брошура гирифтан мехоҳад. Ҳамчунин сӯҳбати онҳоро як коргари қаҳвахона шунид ва бо чашмони ашколуд ба назди хоҳар омада гуфт, ки ӯ пештар Китоби Муқаддасро омӯзиш карда буд ва мехоҳад, ки аз нав омӯзишро барқарор кунад.