Сӯҳбат дар асоси Китоби Муқаддас

Барои он ки мо ба воситаи Китоби Муқаддас бо одамон сӯҳбатҳои натиҷаовар дошта бошем, ба мо тайёрии хуб дидан лозим аст. Бодиққат мулоҳиза кунед, ки чӣ гуна шумо метавонед саволу оятҳои дар поён овардашударо дар сӯҳбатҳоятон ба кор баред. Вариантеро интихоб кунед, ки ба фикри шумо ба маҳаллаатон аз ҳама беҳтар мувофиқ мебошад. Дар охир пешниҳодатонро машқ кунед. Агар пешниҳоду оятҳои дигарро истифода бурданӣ бошед, метавонед онҳоро истифода баред.

◼ Ҳамаи мо хушбахт будан мехоҳем. Барои ин чӣ бояд кард?

Матто 4:4 – Мо бояд талаботи рӯҳонии худро дарк кунем ва онро қонеъ гардонем.

Матто 5:5 – Онҳое ки чунин амал мекунанд чӣ умеде доранд?

◼ Баъзан бо аъзоёни оила муносибати хубро нигоҳ доштан душвор мешавад. Чӣ тавр мо метавонем муҳити хонаро беҳтар гардонем?

Масалҳо 26:21 – Нисбати дигарон қаҳру ғазаб кардан вазъиятро аз будаш бадтар месозад.

Масалҳо 19:11 – Дигаронро бахшидан ва дар дил кина нагирифтан сулҳу осоиштагӣ меорад.