Барои дар кӯча самаранок мавъиза кардан чӣ бояд кард?
1. Яке аз роҳҳои ба Исо пайравӣ кардан кадом аст?
1 Вақте ки Исо дар замин хизмат мекард, ӯ бе дудилагӣ бо одамон дар роҳ ва ҷойҳои серодам сӯҳбат менамуд (Луқ. 9:57–61; Юҳ. 4:7). Ӯ хабари муҳимашро ба ҳар чӣ бештари одамон расондан мехост. Имрӯз, барои он ки одамон хиради Худоро пайдо кунанд, мавъиза кардан дар кӯча имконияти олиҷанобе мебошад (Мас. 1:20). Мо ҳамон вақт комёбии бештарро ба даст меорем, агар якум шуда сӯҳбатро сар кунем ва дурандешӣ зоҳир намоем.
2. Чӣ гуна ҳангоми мавъиза дар кӯча, якум шуда сӯҳбат кардан мумкин аст?
2 Якум шуда сӯҳбатро сар кунед. Ҳангоми мавъиза кардан дар кӯча хуб мебуд, ки мо ба ҷои дар як ҷо истода ё нишаста интизор шудан, ки одамон бо мо сӯҳбатро сар кунанд беҳтараш худамон сӯҳбатро оғоз кунем. Ба одамон табассум кунед, ба чашм назар дӯзед ва оромонаву дӯстона муносибат кунед. Агар шумо бо дигар воизон ҳамкорӣ кунед, беҳтар мебуд, ки ҳар кадоматон бо одамон алоҳида сӯҳбат намоед. Барои инкишоф додани шавқи шахс имконияти боз бо ӯ сӯҳбат карданро ҷӯед. Агар бамаврид бошад, дар охири сӯҳбат пурсед, ки чӣ тавр бо ӯ вохӯрдан мумкин аст. Агар бехатар бошад, баъзе воизон мунтазам дар ҳамон як кӯча мавъиза мекунанд. Ин ба онҳо имкон медиҳад, ки бо ҳамон як одам гаштаву баргашта сӯҳбат намоянд ва шавқи ӯро зиёд гардонанд.
3. Ҳангоми мавъиза дар кӯча чӣ тавр дурандешӣ зоҳир карда метавонем?
3 Дурандеш бошед. Солимфикрӣ зоҳир карда, дар кӯча дар куҷо истодан ва бо кӣ сӯҳбат карданро муайян намоед. Ба ҳар як раҳгузар мавъиза кардан шарт нест. Мушоҳидакор бошед. Масалан, агар шахс саросема бошад, беҳтараш ӯро манъ накунед. Ҳангоми мавъиза дар назди бино ё ҷойҳои корӣ мулоҳизакор бошед, то ки диққати зиёдатии идоракунандаро ба худ ҷалб накунед. Аксаран ба одамоне мавъиза кардан беҳтар аст, ки аз бино ё ҷои кор мебароянд, на ин ки ба он медароянд. Ба одамон тавре муроҷиат кунед, ки онҳо натарсанд.
4. Чаро мавъиза дар кӯча як намуди хизмати фоидабахш ва тароватбахш мебошад?
4 Мавъиза дар кӯча ба мо имкон медиҳад, ки дар муддати кӯтоҳ тухми зиёди ҳақиқатро пошем (Воиз 11:6). Бо баъзе одамоне ки вомехӯрем, шахсоне буда метавонанд, ки дар вақти мавъизаи хона ба хона онҳоро наёфта будем. Хуб мебуд, ки дар кӯча мавъиза карданро ба нақша гирем, зеро он яке аз намудҳои хизмати тароватбахш ва самаранок аст.