Аз пайғамбарон ибрат гиред. Намунаи Сафанё–пайғамбар
1. Сафанё чун пайғамбар дар кадом вазъият хизмат мекард ва чӣ тавр ӯ барои мо имрӯз намунаи хуб мебошад?
1 Нимаи асри ҳафтуми то эраи мо буд. Дар Яҳудо Баалро кушоду равшан ибодат мекарданд. Подшоҳи золим Омӯн ба қарибӣ кушта шуда буд ва ҳоло ба ҷои ӯ шоҳи ҷавон Йӯшиёҳу подшоҳӣ мекард (2 Вақ. 33:21–34:1). Дар он вақт Яҳува Сафанёро барои эълон кардани довариҳои Худ интихоб намуд. Эҳтимол Сафанё ба оилаи подшоҳони Яҳудо таалуқ дошт, аммо ба ин нигоҳ накарда ӯ ҳукми Яҳуваро нисбати роҳбарони мамлакати Яҳудо мулоим намекард (Саф. 1:1; 3:1–4). Ба ин монанд, мо мекӯшем, то ба далерии Сафанё пайравӣ намуда, ба он роҳ надиҳем, ки муносибатҳои хешу таборӣ ба ибодати мо таъсири манфӣ расонад (Мат. 10:34–37). Сафанё кадом хабарро эълон мекард ва бо кадом натиҷа?
2. Барои дар рӯзи ғазаби Яҳува наҷот ёфтан, мо бояд чӣ кор кунем?
2 Яҳуваро ҷӯед. Танҳо Яҳува ҳар як шахсро дар рӯзи ғазабаш наҷот дода метавонад. Аз ин рӯ, Сафанё одамони Яҳудоро бармеангехт, ҳоло ки вақт ҳаст, Яҳува, адолат ва фурӯтаниро биталабанд, яъне ҷӯё бошанд (Саф. 2:2, 3). Ин гуфтаҳо ҳамчунин дар рӯзҳои мо низ ҳаққанд. Мисли Сафанё мо дигаронро бармеангезем, ки Яҳуваро ҷӯё бошанд, дар баробари ин худамон низ бояд чунин амал намуда, ҳеҷ гоҳ «аз Худованд» дур нашавем (Саф. 1:6). Баръакс, мо бодиққат Каломи Ӯро омӯхта ва барои ҳидояташ дуо гуфта, Яҳуваро ҷӯё мешавем. Ҳаёти ахлоқан покро ба сар бурда, мо адолатро меҷӯем. Бо инкишоф додани рӯҳияи итоаткорӣ ва бо тайёрӣ роҳнамоии ташкилоти Яҳуваро дастгирӣ намуда, фурӯтаниро меҷӯем.
3. Чаро мо бояд ба хизмат муносибати мусбиро нигоҳ дорем?
3 Натиҷаҳои хуб. Хабари доварие, ки Сафанё эълон мекард, ба дили баъзе сокинони Яҳудо таъсири сахт расонд. Дар байни онҳо шахсони баландмартаба ва Йӯшиёҳуи ҷавон, ки аз хурдсолиаш Яҳуваро меҷуст, буданд. Баъдтар Йӯшиёҳу оиди он ғамхорӣ намуд, ки ҳама ҷои замин аз бутҳо тоза карда шаванд (2 Вақ. 34:2–5). Имрӯз гарчанде ки баъзе тухми Салтанат дар канори роҳ, дар санглох ё даруни хорҳо афтад ҳам, баъзеашон ҳамчунин дар замини хуб меафтанд ва самар меоваранд (Мат. 13:18–23). Бо паҳн кардани тухми Салтанат банд буда, мо боварии комил дорем, ки Яҳува минбаъд низ кӯшишҳои моро баракат медиҳад (Заб. 125:6).
4. Чаро мо бояд Яҳуваро интизор шавем?
4 Баъзеҳо дар Яҳудо фикр мекарданд, ки Яҳува ҳеҷ гоҳ амал нахоҳад кард. Аммо Яҳува дар бораи наздик будани рӯзи бузургаш ҳамаро огоҳ мекард (Саф. 1:12, 14). Ӯ мегуфт, ки танҳо он одамоне халос хоҳанд шуд, ки ба Яҳува паноҳ бурдаанд (Саф. 3:12, 17). Дар ҳолате ки мо Яҳуваро «интизор[ем]», биёед дар ягонагӣ бо ҳамимонон ба Худои бузургамон хизмат карда, хурсандӣ ёбем! (Саф. 3:8, 9).