Мо хизматгорони содиқи Яҳува дар қатори дигар одамон дучори нохушиву мушкилиҳо мешавем. Ҳамчунин бар сари мо аз тарафи душманони халқи Худо озору ранҷ омада метавонад. Ҳарчанд Яҳува тамоми хорҳои азиятро аз пеши роҳамон тоза намекунад, ӯ ба мо ваъда медиҳад, ки дар сахтиҳо мададгорамон мешавад (Иш. 41:10). Бо ёрии Яҳува мо дар тангтарин ҳолатҳо ба Худоямон вафодор мемонем, қарорҳои дуруст мекунем ва диламонро шоду осуда нигоҳ медорем. Яҳува ба мо ваъда додааст, ки осоиштагии худро медиҳад (Флп. 4:6, 7). Ин осоиштагӣ майнаи осуда ва дили беғам аст, ки аз дӯстии пурқиматамон бо Яҳува сар мезанад. Ин осоиштагӣ «аз ҳар фикр болотар аст». Зӯри инсон барои фаҳмидани бузургию аҷоибии он намерасад. Оё ягон бор Яҳуваро зора зада, баъд аз он худро орому сабук ҳис кардаед? Ана ҳамин «осоиштагии Худо» аст. w24.01 саҳ. 20, сарх. 2; саҳ. 21, сарх. 4

Аз муҳаббат ба Худо хизматгорони боимонаш аз таҳти дил номи ӯро васфу ситоиш мекунанд. Довуд дарк мекард, ки ситоиш кардани номи Яҳува ситоиш кардани худи ӯ мебошад. Вақте номи Яҳуваро ба забон мегирем, обрӯйи неки ӯ ва тамоми сифатҳои зебову амалҳои нотакрораш ба ёдамон меояд. Довуд покии номи Яҳуваро дарк мекарду онро ситоиш кардан мехост. Ӯ мехост ин корро бо тамоми ҳастияш, бо тамоми вуҷудаш кунад. Левизодагон низ дар ситоиш кардани Яҳува дигаронро раҳнамоӣ мекарданд. Онҳо бо хоксорӣ тан мегирифтанд, ки забонашон дар васф кардани номи поки Яҳува нотавон аст (Наҳемё 9:5.) Бешак, чунин ситоиши хоксоронаву самимӣ ба Яҳува хуш меомад. w24.02 саҳ. 9, сарх. 6

Агар шумо ба мақсаде, ки бароятон зӯрӣ мекунад, нарасед, Яҳува шуморо ноуҳдабаро ҳисоб намекунад (2 Қӯр. 8:12). Аз нокомиҳои худ дарс гиред. Дастовардҳои худро дар ёд доред. Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Худо беинсоф нест, ки [меҳнататонро]... аз ёд барорад» (Ибр. 6:10). Шумо низ, корҳоеро, ки анҷом додед, фаромӯш накунед. Ба ёд оред, ки ба кадом мақсадҳо аллакай расидед, масалан, бо Яҳува дӯстӣ пайдо кардед, дар бораи ӯ ба дигарон шаҳодат доданро сар кардед ё таъмид гирифтед. Чи хеле дар гузашта ҳаракат карда ба мақсадҳои рӯҳониатон расида будед, ҳоло низ кӯшиш карданро давом диҳед. Бо ёрии Яҳува шумо ба мақсадҳои рӯҳониатон расида метавонед. Дар роҳ сӯйи мақсадҳоятон дасти Яҳува ва баракатҳояшро пай баред, ин кумак мекунад, ки аз ин сафари худ лаззат баред (2 Қӯр. 4:7). Агар таслим нашавед, соҳиби баракатҳои аз ин ҳам бузургтар мешавед (Ғал. 6:9). w23.05 саҳ. 31, сарх. 16–18