Аз муҳаббат ба Худо хизматгорони боимонаш аз таҳти дил номи ӯро васфу ситоиш мекунанд. Довуд дарк мекард, ки ситоиш кардани номи Яҳува ситоиш кардани худи ӯ мебошад. Вақте номи Яҳуваро ба забон мегирем, обрӯйи неки ӯ ва тамоми сифатҳои зебову амалҳои нотакрораш ба ёдамон меояд. Довуд покии номи Яҳуваро дарк мекарду онро ситоиш кардан мехост. Ӯ мехост ин корро бо тамоми ҳастияш, бо тамоми вуҷудаш кунад. Левизодагон низ дар ситоиш кардани Яҳува дигаронро раҳнамоӣ мекарданд. Онҳо бо хоксорӣ тан мегирифтанд, ки забонашон дар васф кардани номи поки Яҳува нотавон аст (Наҳемё 9:5.) Бешак, чунин ситоиши хоксоронаву самимӣ ба Яҳува хуш меомад. w24.02 саҳ. 9, сарх. 6

Агар шумо ба мақсаде, ки бароятон зӯрӣ мекунад, нарасед, Яҳува шуморо ноуҳдабаро ҳисоб намекунад (2 Қӯр. 8:12). Аз нокомиҳои худ дарс гиред. Дастовардҳои худро дар ёд доред. Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Худо беинсоф нест, ки [меҳнататонро]... аз ёд барорад» (Ибр. 6:10). Шумо низ, корҳоеро, ки анҷом додед, фаромӯш накунед. Ба ёд оред, ки ба кадом мақсадҳо аллакай расидед, масалан, бо Яҳува дӯстӣ пайдо кардед, дар бораи ӯ ба дигарон шаҳодат доданро сар кардед ё таъмид гирифтед. Чи хеле дар гузашта ҳаракат карда ба мақсадҳои рӯҳониатон расида будед, ҳоло низ кӯшиш карданро давом диҳед. Бо ёрии Яҳува шумо ба мақсадҳои рӯҳониатон расида метавонед. Дар роҳ сӯйи мақсадҳоятон дасти Яҳува ва баракатҳояшро пай баред, ин кумак мекунад, ки аз ин сафари худ лаззат баред (2 Қӯр. 4:7). Агар таслим нашавед, соҳиби баракатҳои аз ин ҳам бузургтар мешавед (Ғал. 6:9). w23.05 саҳ. 31, сарх. 16–18

Яҳува зуд-зуд нишон медиҳад, ки аз хизматгорони дӯстдоштааш розист. Мувофиқи Навиштаҳо Яҳува ба Писари азизаш, Исо, ду бор гуфт, ки аз ӯ розист (Мат. 3:17; 17:5). Оё шумо низ аз даҳони Яҳува баёни розигияшро шунидан мехоҳед? Имрӯз мо ба маънои асл овози Яҳуваро намешунавем, вале ӯ аз саҳифаҳои Каломаш бо мо сухан мегӯяд. Вақте мо суханони Исоро аз Хушхабар мехонем, «мешунавем», ки чӣ тавр Яҳува розигияшро баён мекунад. Мо акси комили сифатҳои Яҳуваро дар шахсияти Исо мебинем. Вақте мо мехонем, ки Исо розигияшро ба шогирдони содиқ, вале нокомилаш баён мекунад, тасаввур карда метавонем, ки Яҳува чунин суханонро ба мо гуфта истодааст (Юҳ. 15:9, 15). Озмоишҳо нишонаи он нестанд, ки мо ризои Худоро аз даст додаем. Онҳо имконияти исбот кардани дараҷаи муҳаббату бовариямон ба Яҳува мебошанд (Яъқ. 1:12). Вақте Яҳува дар озмоишҳо ба мо қуввату тобоварӣ медиҳад, мо муҳаббату ғамхорияшро ҳис мекунем. w24.03 саҳ. 28, сарх. 10, 11