Ҳизқиёл
25 Яҳува боз ба ман паём фиристода гуфт: 2 «Эй фарзанди одам, рӯятро сӯйи аммӯниён+ гардонда, бар зидди онҳо пешгӯйӣ намо.+ 3 Ба аммӯниён бигӯ: “Паёми Парвардигор Яҳуваро бишнавед. Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Шумо поймол шудани муқаддасгоҳам, харобазор гаштани замини Исроил ва ба асирӣ рафтани хонадони Яҳудоро дида “Хуб шуд!” гуфтед. 4 Барои ҳамин ман шуморо ба дасти мардуми Шарқ месупорам. Онҳо дар заминатон хайма зада, урдугоҳ барпо мекунанд, меваи заминатонро мехӯранд ва ширатонро менӯшанд. 5 Ман Раббаро+ чарогоҳи шутурон ва замини аммӯниёнро ҷойи дамгирии рамаҳо месозам. Он гоҳ шумо мефаҳмед, ки ман Яҳува ҳастам”.
6 Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Азбаски шумо даст ба ҳам задаву+ пой кӯфта, бо нафрати тамом аз аҳволи замини Исроил хурсанд шудед,+ 7 дастамро сӯятон дароз карда, шуморо ба тороҷи халқҳо месупорам. Ман шуморо аз миёни халқҳо нест мекунам ва дар миёни кишварҳо нобуд месозам.+ Ман шуморо несту нобуд мекунам ва шумо мефаҳмед, ки ман Яҳува ҳастам”.
8 Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Азбаски Мӯоб+ ва Сеир+ гуфтаанд, ки “Хонадони Яҳудо аз халқҳои дигар фарқе надорад”, 9 ман мегузорам, ки ба паҳлуи* Мӯоб, ба шаҳрҳои сарҳадаш, ки зеби заминаш ҳастанд, ба Байт-Яшимут, Баал-Маӯн ва то худи Қирятоим,+ ҳамла оранд. 10 Ман онро бо аммӯниён ба дасти мардуми Шарқ месупорам+ ва аз аммӯниён дар миёни халқҳо ному нишоне намемонад.+ 11 Ман дар Мӯоб доварӣ мекунам+ ва онҳо мефаҳманд, ки ман Яҳува ҳастам”.
12 Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Адӯм аз хонадони Яҳудо қасд гирифт ва бо ин кораш гуноҳи азиме кард.+ 13 Аз ин рӯ Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ман низ дастамро бар Адӯм дароз карда, аз он ҳам инсону ҳам чорпоро нобуд месозам ва онро харобазор мегардонам.+ Аз Темон сар карда то ба Дадон онҳо аз дами шамшер меафтанд.+ 14 Ман бо дасти халқам Исроил аз Адӯм қасос мегирам.+ Онҳо хашму ғазаби маро бар Адӯм фурӯ мерезанд, то адӯмиён интиқоми маро бичашанд”,+— мегӯяд Парвардигор Яҳува”.
15 Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Фалиштиён, ки як умр ба онҳо душманӣ мекарданд, бо нафрати тамом аз пайи қасосу нобуд карданашон буданд.+ 16 Аз ин рӯ Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ман дастамро бар фалиштиён дароз карда,+ каритиёнро нест мекунам+ ва бақияи мардуми соҳилнишинро нобуд месозам.+ 17 Ман аз онҳо сахт қасос мегирам ва онҳоро бо хашму ғазаб бисёр ҷазо медиҳам. Вақте аз онҳо интиқом бигирам, мефаҳманд, ки ман Яҳува ҳастам”».