Суруди 14
«Ҳама чизро нав месозам»
1. Айёми охир ҳоло диҳад нишон,
Писари Худо шуд бар тахт ҳукмрон.
Кард ҷанг дар осмону шуд ӯ ғолиб,
Бо ин сохт Биҳишти Худо қариб.
(НАҚАРОТ)
Шод бош! Худо бо мо сокин,
Хаймааш бар рӯи замин.
Дигар мо нахоҳем дид асло
Гиря, фиғон, азобу маргро.
Худо гуфт: «Ҳар чиз аз нав созам Ман».
Ҳақ асту рост ин сухан.
2. Васф мекунем Ерусалими нав мо,
Арӯси Барра медиҳад ҷило.
Бо зарру зевар ӯ ёфта оро,
Аз нури Худо гардида зебо.
(НАҚАРОТ)
Шод бош! Худо бо мо сокин,
Хаймааш бар рӯи замин.
Дигар мо нахоҳем дид асло
Гиря, фиғон, азобу маргро.
Худо гуфт: «Ҳар чиз аз нав созам Ман».
Ҳақ асту рост ин сухан.
3. Ин шаҳр хурсандӣ орад ба одамон,
Воз мемонанд дарвозаҳои он.
Бар ҳама халқҳо диҳад он шуоъ,
Ба нури ин шаҳр созед ҷалб дунё.
(НАҚАРОТ)
Шод бош! Худо бо мо сокин,
Хаймааш бар рӯи замин.
Дигар мо нахоҳем дид асло
Гиря, фиғон, азобу маргро.
Худо гуфт: «Ҳар чиз аз нав созам Ман».
Ҳақ асту рост ин сухан.
(Ҳамчунин нигаред ба Мат. 16:3; Ваҳй 12:7–9; 21:23–25.)