ДАРСИ 13

Фоидаи мавзӯъро нишон диҳед

Ишаъё 48:17

МАҚСАДИ ДАРС: Ба шунавандагон нишон диҳед, ки суханонатон ба онҳо чӣ фоида меоранд ва чӣ тавр чизҳои фаҳмидаашонро дар амал истифода баранд.

Дар бораи шунавандагон фикр кунед. Андеша ронед, ки чаро ба одамон шунидани маълумоте, ки ба онҳо расонданиед, муҳим аст ва кадом фикрҳои мавзӯъ ба онҳо бештар кӯмак мекунанд.
Дар давоми баромадатон чӣ тавр ба кор бурдани маслиҳатҳоро нишон диҳед. Шахс бояд аз аввал фаҳмад, ки суханонатон ба ӯ чӣ фоида меоранд. Умумӣ гап назанед. Ҳангоми муҳокимаи фикрҳои асосӣ аниқу равшан нишон диҳед, ки чӣ тавр онҳоро дар амал истифода бурдан мумкин аст.

Вақте ба шунавандагон мефаҳмонед, ки чӣ тавр принсипҳои Китоби Муқаддасро ба кор баранд, меҳрубонона гап занед ва ҳиссиёти онҳоро ба назар гиред. Тавре сухан гӯед, ки шунавандагон худро гунаҳкор ҳис накунанд. Ба онҳо кӯмак кунед, ки имону муҳаббаташон зиёдтар шавад, зеро дили пур аз муҳаббат онҳоро ба дуруст амал кардан бармеангезад.