ГАНҶҲОИ КАЛОМИ ХУДО | ҲАСТӢ 9–11
«Дар тамоми замин як забон буд»
Яҳува дар Бобул забони одамони саркашро омехта карда, онҳоро бар тамоми замин пароканда кард. Имрӯз бошад, Ӯ аз ҳар халқу забон мардуми сершумореро ҷамъ карда, ба онҳо забони покро ёд медиҳад, то ки «ҳамаашон исми Худовандро бихонанд, ва Ӯро якдилона ибодат намоянд» (Сф 3:9; Вҳ 7:9). «Забони пок» ин ҳақиқат дар бораи Яҳува ва нияти Ӯ мебошад, ки дар Китоби Муқаддас навишта шудааст.
Барои забони навро омӯхтан фақат аз ёд кардани калимаҳои нав кифоя нест. Шахс бояд ба тарзи нав фикру мулоҳиза ронданро ёд гирад. Дар омӯхтани забони поки ҳақиқат низ айнан чунин аст. Ҳангоми аз худ кардани ин забон тарзи фикрронии мо дигар мешавад (Рм 12:2). Ин протсеси доимӣ мебошад ва он ба халқи Яҳува ёрдам мекунад, ки муттаҳид бошанд (1Қр 1:10).