Mayıs

İsa küçükken anne babasına boyun eğmeyi seçti. Anne babasından daha çok şey bildiğini düşünüp onlara asla itaatsizlik etmedi. İsa evin en büyük oğlu olarak taşıdığı sorumluluğu şüphesiz ciddiye alıyordu. Büyük ihtimalle, ailesinin geçimine katkıda bulunmak için üvey babasından marangozluk öğrenirken çok çalıştı. Anne babası İsa’ya mucizevi şekilde doğduğunu ve Tanrı’nın habercilerinin onun hakkında neler söylediğini muhtemelen anlatmıştı (Luka 2:8-19, 25-38). Fakat o kendisine söylenenlerle yetinmedi, bunun yanı sıra Kutsal Yazıları şahsen araştırdı. İsa’nın Tanrı’nın Sözünü iyi inceleyen biri olduğunu nereden biliyoruz? Çünkü o küçük bir çocukken Yeruşalim’deki öğretmenler “anlayışı ve cevapları karşısında hayretler içinde kalıyordu” (Luka 2:46, 47). Ayrıca Kutsal Yazıları o kadar iyi incelemişti ki, daha 12 yaşındayken Yehova’nın onun babası olduğuna ikna olmuştu (Luka 2:42, 43, 49). w20.10 29-30 p. 13-14

İsa’nın diriltildiğine inanmak, Hıristiyanlar olarak sahip olduğumuz ümitte kilit rol oynar. Pavlus dirilmeyle ilgili sözlerinin başında üç gerçekten söz etti: “Mesih bizim günahlarımız için öldü.” “Gömüldü.” “Kutsal Yazılara göre üçüncü günde diriltildi” (1. Kor. 15:3, 4). İsa’nın ölmesi, gömülmesi ve diriltilmesi bizim için ne anlama gelir? İşaya peygamber Mesih’in ‘yaşayanlar diyarından koparılıp alınacağını’ ve ‘mezarının kötülerin yanında olacağını’ bildirmişti. Ayrıca İşaya başka bir şeyden daha bahsetmişti. Mesih’in “birçoklarının günahını” yükleneceğini söyledi. İsa hayatını fidye olarak verdiğinde bunu yaptı (İşa. 53:8, 9, 12; Mat. 20:28; Rom. 5:8). Biz günah ve bunun yol açtığı ölümden kurtulmayı, ayrıca ölen sevdiklerimize kavuşmayı ümit ediyoruz. İsa’nın ölmesi, gömülmesi ve diriltilmesi bu ümidimiz için sağlam bir temel oluşturur. w20.12 2-3 p. 4-6; 5 p. 11

Elçi Pavlus iyi haberi genelde havralarda duyurdu. Örneğin, Selanik’teki havrada “üç Sebt günü Kutsal Yazıları kullanarak [Yahudileri] ikna etmeye çalıştı” (Elçi. 17:1, 2). Pavlus havrada kendini rahat hissetmiş olmalı, çünkü o da bir Yahudiydi (Elçi. 26:4, 5). Yahudileri iyi tanıdığı için iyi haberi onlara kendinden emin şekilde duyurabildi (Filip. 3:5). Pavlus muhalefet edenler yüzünden önce Selanik’ten, sonra da Veriya’dan kaçmak zorunda kaldı ve Atina’ya geldi. Orada yine ‘havrada Yahudilerle ve Tanrı’ya ibadet eden diğer kişilerle konuşup onları ikna etmeye çalıştı’ (Elçi. 17:17). Ancak çarşı meydanında iyi haberi duyururken karşısında farklı bir kitle vardı. Bu sefer onu dinleyenler arasında, duyurduğu mesajı ‘yeni bir öğreti’ olarak gören filozoflar ve Yahudi olmayan başka kişiler bulunuyordu. Onlar Pavlus’a “Ortaya attığın şeyler kulağımıza yabancı” dediler (Elçi. 17:18-20). w20.04 9 p. 5-6

Eğer bir zayıflığınızla mücadele ediyorsanız, asla başarılı olamayacağınızı düşünerek kendinizi yargılamayın. Unutmayın ki, hiçbirimiz kendi gücümüzle Tanrı’nın gözünde doğru duruma gelemeyiz. Tanrı’nın fidye aracılığıyla gösterdiği lütfa hepimizin ihtiyacı var (Efes. 1:7; 1. Yuhn. 4:10). Güç bulmak için kardeşlerimizden, yani ruhi ailemizden yardım isteyebiliriz. Konuşmaya ihtiyaç duyduğumuzda onlar bizi dinleyebilir ve moralimizi düzeltecek rahatlatıcı şeyler söyleyebilirler (Özd. 12:25; 1. Sel. 5:14). Nijerya’da yaşayan Joy isminde bir hemşire değersizlik duygularıyla mücadele ediyor. O şöyle diyor: “Kardeşler olmasaydı ne yapardım? Onlar Yehova’nın dualarımı cevapladığının bir kanıtı. Onlar sayesinde ben de başkalarına cesaret vermeyi öğrendim.” Ancak şunu unutmamalıyız ki, kardeşlerimiz desteğe ihtiyacımız olduğunu her zaman fark edemeyebilirler. Bu nedenle ilk adımı bizim atmamız ve olgun bir kardeşten yardım istememiz gerekebilir. w20.12 24 p. 7-8

Genelde biriyle iyi arkadaş olmanın ilk adımı onunla zaman geçirmektir. Sohbet ettikçe, birbirinizle duygu ve düşüncelerinizi paylaştıkça dost olursunuz. Ancak İsa’yla dostluk söz konusu olduğunda bunu zorlaştıran bazı etkenler var. Bunlardan biri İsa’yla hiç tanışmamış olmamızdır. Birinci yüzyıldaki birçok Hıristiyan da bizimle aynı durumdaydı. Yine de Elçi Petrus onlara şöyle dedi: “Sizler, kendisini hiç görmemiş olmanıza rağmen seviyorsunuz. Onu şu anda görmüyor olsanız da, ona iman ediyorsunuz” (1. Pet. 1:8). Demek ki, İsa’yla hiç tanışmamış olsak da onun dostu olmamız mümkün. Ayrıca İsa’yla konuşamıyoruz. Dua ettiğimizde Yehova’yla konuşuruz. Evet, İsa’nın ismiyle dua ediyoruz, fakat doğrudan onunla konuşmuyoruz. Aslında İsa da kendisine dua etmemizi istemez. Neden? Çünkü dua ibadetimizin bir kısmıdır ve yalnızca Yehova’ya ibadet etmeliyiz (Mat. 4:10). Ancak yine de İsa’yı sevdiğimizi gösterebiliriz. w20.04 20 p. 1-3

Yunan oyunlarına katılan koşucuların aşması gereken zorluklar vardı, örneğin yorgunluğa ve ağrılara dayanmalıydılar. Fakat onlar sadece aldıkları eğitime ve kendi güçlerine güvenebilirlerdi. O koşucular gibi biz de hayat koşusunu nasıl koşmamız gerektiğiyle ilgili eğitim alıyoruz. Ama onlara kıyasla bir avantajımız var. Biz hiç tükenmeyen bir güç kaynağına sahibiz. Yehova’ya güvenirsek O bizi eğitmekle kalmayacak, aynı zamanda güçlendirecek. Pavlus’un pek çok zorluğa katlanması gerekti. Hakaretlere maruz kaldı ve zulüm gördü. Ayrıca, bazen kendini zayıf hissetti ve “bedende bir diken” olarak adlandırdığı bir sıkıntıyla mücadele etti (2. Kor. 12:7). Fakat o, yaşadığı zorlukları pes etmek için bir neden olarak görmedi, tersine Yehova’ya güvenmek için bir fırsat olarak gördü (2. Kor. 12:9, 10). Pavlus böyle bir bakış açısına sahip olduğundan, Yehova tüm sıkıntılarında ona destek oldu. w20.04 29 p. 13-14

Gözle görünmeyen bir hazine, Yehova’yla ve O’nun teşkilatının gökteki kısmıyla ‘birlikte çalışmaktır’ (2. Kor. 6:1). Öğrenci yetiştirme işine katıldığımız her seferinde onlarla birlikte çalışırız. Pavlus bu işe katılan herkes hakkında şöyle dedi: “Biz Tanrı’nın iş arkadaşlarıyız” (1. Kor. 3:9). Hizmete katıldığımızda İsa’nın da iş arkadaşı oluruz. Hatırlarsanız İsa takipçilerine “Bütün milletlerden insanları öğrencim olarak yetiştirin” diye emrettikten sonra, “Sizin yanınızda olacağım” dedi (Mat. 28:19, 20). Peki melekler için ne diyebiliriz? ‘Ebedi iyi haberi yeryüzünde yaşayanlara müjdelerken’ melekler bize rehberlik ediyor. Bu gerçekten çok büyük bir ayrıcalık! (Vah. 14:6). Krallık mesajını duyururken bazı tohumlar iyi toprak gibi olan yüreklere düşüyor ve büyüyor (Mat. 13:18, 23). Peki hakikat tohumlarının büyümesini ve ürün vermesini kim sağlıyor? İsa’nın bugünün ayetindeki sözleri bunu açıklıyor. w20.05 30 p. 14-15

Bugün milyonlarca aile boşanma yüzünden parçalanıyor. Aynı evde yaşayan bazı aile fertleri bile neredeyse birbirine yabancı. Bir aile danışmanı şunları söylüyor: “Anne, baba ve çocuklar birbirlerinden kopuk, ama bilgisayar ekranına, tabletine, telefonuna ya da oyun konsoluna bağlı yaşıyor. Aynı çatı altında yaşasalar da birbirlerini çok az tanıyorlar.” Bu dünyanın sevgisiz ruhunun bizi şekillendirmesini istemiyoruz. Biz hem aile fertlerimize hem de iman kardeşlerimize sıcak bir sevgi duymalıyız (Rom. 12:10). Ruhi ailemizi, yani iman kardeşlerimizi yakın aile fertlerimizi sevdiğimiz kadar çok sevmeliyiz. Sıcak bir sevgi gösterdiğimizde, hakiki tapınmanın temel taşlarından biri olan birliği korumuş oluruz (Mika 2:12). w21.01 20 p. 1-2

Aralarında birlik olan bir takımın başarılı olma olasılığı, birlik içinde olmayan bir takıma göre daha fazladır. Benzer şekilde düşünceleriniz, arzularınız ve duygularınız Yehova’ya hizmet etmek üzere birlik içindeyse yüreğiniz başarılı bir takım gibi olabilir. Unutmayın, Şeytan yüreğinizi bölmek istiyor. Düşüncelerinizin, arzularınızın ve duygularınızın Yehova’nın standartlarıyla çelişmesini istiyor. Ancak Yehova’ya hizmet edebilmeniz için yüreğinizin “bütün” olması gerekir (Mat. 22:36-38). Şeytan’ın yüreğinizi bölmesine asla izin vermeyin! Yehova’ya Davut gibi şöyle dua edin: “Yüreğimi tam kıl ki adından korkayım.” Bu sözlere uygun yaşamayı hedef edinin. Her gün, küçük ya da büyük bütün kararlarınızda Yehova’nın kutsal ismine hayranlık duyduğunuzu göstermeye kararlı olun. Bu şekilde, Yehova’nın bir Şahidi olarak O’nun ismini yücelteceksiniz (Özd. 27:11). Ayrıca hepimiz Mika peygamberin söylediği şu sözleri söyleyebileceğiz: ‘Biz devirlerce ve sonsuza dek Tanrımız Yehova’nın ismini taşırız’ (Mika 4:5). w20.06 13 p. 17-18

Kuzey kralı ile dünyadaki diğer hükümetlerin yapacağı bu saldırı, Mutlak Güce Sahip Tanrı’yı çok öfkelendirecek ve Armagedon savaşını başlatacak (Vah. 16:14, 16). O zaman kuzey kralı ve Magoglu Gog’u oluşturan diğer bütün milletler “yolun sonuna varacak”, yani yok edilecek ve onlara “yardım eden olmayacak” (Dan. 11:45). Daniel kaydında bir sonraki ayet, kuzey kralı ile müttefiklerinin nasıl yok edileceği ve bizim nasıl kurtulacağımız hakkında daha fazla ayrıntı veriyor (Dan. 12:1). Bu ayet ne anlama gelir? Mikael, şu anda hüküm süren kralımız Mesih İsa’nın diğer adıdır. O 1914’te gökteki Krallığın Kralı olduğundan beri Tanrı’nın toplumu için ‘duruyor.’ Yakında, Armagedon savaşında “harekete geçecek.” Bu savaş, Daniel’in tarihteki en büyük “sıkıntı dönemi” olarak adlandırdığı dönemde yaşanan son olay olacak (Vah. 6:2; 7:14). w20.05 15-16 p. 15-17

Yusuf köleyken ve daha sonra hapisteyken, durumunu değiştirmek için yapabileceği hiçbir şey yoktu. Peki olumlu bakış açısını nasıl koruyabildi? Yusuf yapamadığı şeylere odaklanmak yerine, kendisine verilen işleri elinden gelen en iyi şekilde yerine getirdi. Daima Yehova’yı memnun etmeye odaklandı. Yehova da onun yaptığı her işi destekledi (Başl. 39:21-23). Yusuf’un yaşadıkları bize bu dünyanın acımasız olduğunu ve haksızlıklara maruz kalacağımızı hatırlatır. Bir iman kardeşimiz bile bizi incitebilir. Fakat Yehova’yı kayamız, sığınağımız olarak görürsek pes etmeyeceğiz ve O’na hizmet etmeyi bırakmayacağız (Mezm. 62:6, 7; 1. Pet. 5:10). Ayrıca hatırlarsak Yehova Yusuf’a o rüyaları gösterdiğinde, o 17 yaşlarındaydı. Şu açık ki Yehova genç kullarına güvenir. Bugün Yusuf gibi birçok genç kardeşimiz var. Onlar da Yehova’ya iman ediyor. Hatta bazıları Yehova’ya vefasından ödün vermediği için haksız yere hapiste (Mezm. 110:3). w20.12 16 p. 3; 17 p. 5, 7

Elçi Petrus ve Yuhanna, İsa’yı takip ettikleri ve onun öğretilerini duyurdukları için zulüm görmeyi bir onur saydı (Elçi. 4:18-21; 5:27-29, 41, 42). İsa’nın takipçilerinin utanç duyması için bir sebep yoktu. Bu alçakgönüllü Hıristiyanların insanlık için yaptıkları, uzun vadede düşmanlarının yaptıklarından çok daha fazlaydı. Örneğin onlardan bazılarının Tanrı ilhamıyla yazdığı kitaplar, milyonlarca insana hâlâ yardım ediyor ve ümit veriyor. Ayrıca o zaman duyurdukları Krallık şu anda gökte hüküm sürüyor ve çok yakında tüm insanlığı yönetecek! (Mat. 24:14). Fakat Hıristiyanlara zulmeden o güçlü Roma İmparatorluğu, tarihin tozlu sayfalarına gömüldü. Bunun yanı sıra, o vefalı öğrenciler şu anda gökte kral. Oysa düşmanları ölü ve eğer diriltilirlerse, nefret ettikleri Hıristiyanların duyurduğu Krallığın vatandaşları olacaklar (Vah. 5:10). w20.07 15 p. 4

İbrahim’in Tanrı’nın vaatlerine imanı öyle güçlüydü ki Mesih’i, yani Tanrı’nın Krallığının kralı olacak kişiyi görüyor gibiydi. Bu nedenle İsa kendi dönemindeki Yahudilere şöyle dedi: “Babanız İbrahim benim günümü görme beklentisiyle büyük bir sevinç duydu; onu gördü ve sevindi” (Yuhn. 8:56). Açıkça görüldüğü gibi, İbrahim kendi soyundan gelecek kişilerin Yehova’nın desteğiyle bir krallık oluşturacağını biliyordu ve Yehova’nın vaadini gerçekleştirmesini sevinçle bekledi. İbrahim kurucusu Tanrı olan “şehri”, yani Krallığı beklediğini nasıl gösterdi? İlk olarak yeryüzündeki herhangi bir krallığın vatandaşı olmadı. Göçebe olarak yaşadı, hiçbir yere kalıcı olarak yerleşmedi ve hiçbir kralı desteklemedi. Ayrıca kendi krallığını kurmaya da çalışmadı. Bunun yerine Yehova’ya itaat etmeye devam etti ve O’nun vaadini yerine getirmesini bekledi. İbrahim böyle yaparak Yehova’ya olağanüstü bir imanı olduğunu gösterdi. w20.08 3 p. 4-5

Yehova Mesih’in yönetimi sırasında yaşayan hiç kimsenin “Hastayım” demeyeceğini vaat ediyor (İşa. 33:24). Dolayısıyla diriltilenler sağlıklı bedenlere sahip olacak. Fakat hemen kusursuz olmayacaklar. Aksi takdirde sevdikleri onları tanımayabilir. Anlaşılan bütün insanlar Mesih’in Bin Yıllık Hükümdarlığı boyunca yavaş yavaş kusursuzluğa erişecek. Ve İsa binyılın sonunda Krallığı Babasına teslim edecek. O zaman, Krallık insanlığı kusursuzluğa eriştirmek de dahil görevini tam olarak yerine getirmiş olacak (1. Kor. 15:24-28; Vah. 20:1-3). Sevdiklerinize yeniden kavuşmanın nasıl olacağını hayal etmeye çalışın! Sevinçten ağlayacak mıyız yoksa gülecek miyiz? Mutluluktan Yehova’ya ilahiler mi söyleyeceğiz? Bunu bilmiyoruz ama emin olduğumuz bir şey var: Sevgi dolu Babamıza ve O’nun özverili Oğluna bu harika dirilme armağanı için çok büyük bir sevgi duyacağız. w20.08 16-17 p. 9-10

Elçi Pavlus Hıristiyanlardan Yehova’ya bekâr şekilde hizmet edip edemeyeceklerini düşünmelerini istedi (1. Kor. 7:8, 9). Pavlus bekâr kardeşleri kesinlikle değersiz görmedi. Hatta önemli görevleri yerine getirmesi için bekâr bir biraderi, genç Timoteos’u seçti (Filip. 2:19-22). O halde şu açık ki, bir biraderin sırf medeni durumuna bakarak teokratik bir ayrıcalık için yeterli ya da yetersiz olduğuna karar vermek yanlış olur (1. Kor. 7:32-35, 38). İsa ya da Pavlus Hıristiyanların mutlaka evlenmesi veya mutlaka bekâr kalması gerektiğini öğretmedi. Öyleyse evlilik ve bekârlık hakkında ne diyebiliriz? 1 Ekim 2012 tarihli Gözcü Kulesi bu soruya güzel bir cevap verir: “Aslında her ikisini de [hem evliliği hem de bekârlığı] Tanrı’dan bir armağan olarak görebiliriz. . . . . Yehova bekârlığı utanç ya da üzüntü kaynağı olarak görmez.” Bunu aklımızda tutarak, cemaatimizdeki bekâr kardeşlere saygı göstermeliyiz. w20.08 28 p. 8-9

Bazı ülkelerde insanlar iyi haberi sevinçle kabul ediyor ve bunun tam da aradıkları şey olduğunu düşünüyor. Bazı ülkelerde ise insanlar Tanrı’yla veya Kutsal Kitapla pek ilgilenmiyor. Sizin yaşadığınız yerdeki insanlar iyi habere nasıl karşılık veriyor? Durum ne olursa olsun, Yehova bizden, O duyuru faaliyetinin tamamlandığını söyleyene dek bu işe devam etmemizi istiyor. Yehova’nın belirlediği zamanda duyuru işi tamamlanacak ve ‘son gelecek’ (Mat. 24:14). İsa öğrencilerine son günler sırasında yaşanacak olayları ve koşulların nasıl olacağını söyledi. Takipçilerinin bunlar yüzünden duyuru işine odaklanmakta zorlanabileceğini biliyordu. Bu nedenle onları “Uyanık kalın” diyerek uyardı (Mat. 24:42). Tufandan önce insanların Nuh’un uyarısını dinlemesine engel olan birçok şey vardı. Aynı şeyler bugün bizim de dikkatimizi dağıtabilir (Mat. 24:37-39; 2. Pet. 2:5). Bu nedenle Yehova’nın bize verdiği işi yaparken hiçbir şeyin dikkatimizi dağıtmasına izin vermemeliyiz. w20.09 8 p. 1-2, 4

Şeytan “büyük öfkeyle” hareket ediyor. Onun öfkesinden bir şekilde kaçabileceğimizi düşünürsek kendimizi aldatmış oluruz (Vah. 12:12). Çok yakında hepimiz iman sınavları yaşayacağız. Kısa süre içinde, ‘dünyanın başlangıcından bu yana görülmemiş büyük bir sıkıntı’ başlayacak (Mat. 24:21). Bu sıkıntı sırasında aile üyelerimiz bize düşmanca davranmaya başlayabilir ve faaliyetimiz yasaklanabilir (Mat. 10:35, 36). O zaman Asa gibi siz de Yehova’nın size yardım edeceğine ve sizi koruyacağına güvenecek misiniz? (2. Tar. 14:11). Yehova bizi önümüzdeki olaylara ruhen hazırlıyor. Bize besleyici ruhi gıdayı “vaktinde vermesi” için ‘sadık ve sağgörülü hizmetkârı’ kullanıyor ve bu sayede ruhen güçlü kalmak için ihtiyacımız olan her şeye sahip oluyoruz (Mat. 24:45). Ancak biz de üzerimize düşeni yapmalı ve Yehova’ya sarsılmaz bir imanımızın olması için çaba harcamalıyız (İbr. 10:38, 39). w20.09 18 p. 16-18

Yehova uygun gördüğünde, güçlü kutsal ruhunu kullanarak yetkililerin Kendi istediği şekilde davranmasını sağlayabilir. İnsanlar amaçları doğrultusunda, bir kanal kazarak bir akarsuyun yönünü değiştirebilirler. Benzer şekilde, Yehova da kutsal ruhunu kullanarak amacı doğrultusunda yöneticilerin düşüncelerine yön verebilir. Yehova bunu yaptığında, yetkililer O’nun toplumunun yararına olacak kararlar verir (Ezra 7:21, 25, 26 ile karşılaştırın). Peki biz ne yapabiliriz? Yetkililer hayatımızı ve hizmetimizi etkileyecek kararlar verecekleri zaman onlar için dua edebiliriz. Kutsal Kitap “krallar için, yüksek mevkilerde olanlar için” dua etmemizi söyler (1. Tim. 2:1, 2; Neh. 1:11). Ayrıca birinci yüzyıldaki Hıristiyanlar gibi biz de hapisteki kardeşlerimiz için gayretle dua ediyoruz (Elçi. 12:5; İbr. 13:3). w20.11 15 p. 13-14

İnceleme yaptığınız birinin vaftizini görmek sizi çok heyecanlandırır ve mutlu eder (1. Sel. 2:19, 20). İsa’nın yeni vaftiz edilen öğrencileri sadece onlarla inceleme yapan kişilerin değil, tüm cemaatin ‘tavsiye mektuplarıdır’ (2. Kor. 3:1-3). Dört yıl içinde dünya çapında her ay yaklaşık 10 milyon Kutsal Kitap tetkiki rapor edildi. Bunu görmek harika! Ayrıca bu süre içinde, her yıl ortalama 280 bini aşkın kişi vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi ve İsa Mesih’in öğrencisi oldu. Peki Kutsal Kitabı inceleyen milyonlarca kişi arasından daha fazlasının vaftiz edilmesine nasıl yardım edebiliriz? Yehova sabırla insanların Mesih’in öğrencisi olmasına fırsat ve zaman tanıyor. Bu nedenle onların olabildiğince hızlı şekilde vaftize doğru ilerlemesine yardım etmek istiyoruz. Elimizden gelen her şeyi yapmalıyız, çünkü zaman tükeniyor! (1. Kor. 7:29a; 1. Pet. 4:7). w20.10 6 p. 1-2

Kral Saul Yehova’ya itaat etmedi. Samuel peygamber bu konuda onunla açıkça konuştuğunda Saul hatasını kabul etmedi. Bunun yerine, itaatsizliğinin sonuçlarını ciddiye almayarak ve başkalarını suçlayarak davranışlarını haklı çıkarmaya çalıştı (1. Sam. 15:13-24). Saul daha önce de benzer bir tutum sergilemişti (1. Sam. 13:10-14). Ne yazık ki o, kibrin yüreğini ele geçirmesine izin verdi. Düşünce tarzını düzeltmedi, bu nedenle Yehova öfkelendi ve onu reddetti. Hiçbirimiz Saul gibi olmak istemeyiz. Dolayısıyla kendimize şu soruları sormalıyız: “Tanrı’nın Sözünden bir öğüt okuduğumda kendi düşünce tarzımı haklı çıkarmaya çalışıyor muyum? İtaatsizliğin sonuçlarını hafife alıyor muyum? Kendi davranışlarım için başkalarını suçluyor muyum?” Bu sorulardan birine bile evet diye cevap veriyorsak, düşünce tarzımızı ve tutumumuzu düzeltmeliyiz. Aksi halde, kibir bizim de yüreğimizi ele geçirebilir ve Yehova bizi de reddeder. w20.11 20 p. 4-5

Gençler, kime hizmet edeceğinize karar verin. Yehova’nın kim olduğunu, amacını ve O’nun isteğini nasıl yerine getirebileceğini Kutsal Yazıları inceleyerek kendiniz görmelisiniz (Rom. 12:2). O zaman hayatınızdaki en önemli kararı, yani Yehova’ya hizmet etme kararını verebileceksiniz (Yeşu 24:15). Bir Kutsal Kitap okuma ve inceleme programına bağlı kalırsanız, Yehova’ya olan sevginiz ve imanınız güçlenmeye devam edecek. Yehova’nın isteğini hayatınızda ilk plana koymayı seçin. Şeytan’ın dünyası yeteneklerinizi kendi çıkarınız için kullanırsanız mutlu olacağınızı söylüyor. Oysa maddi hedeflere odaklanan kişiler “büyük acılarla” kendilerini yaralar (1. Tim. 6:9, 10). Öte yandan Yehova’yı dinlerseniz ve O’nun isteğini hayatınızda ilk plana koymayı seçerseniz ‘akıllıca hareket edersiniz’ ve hayatta başarılı olursunuz (Yeşu 1:8). w20.10 30-31 p. 17-18

Birinci yüzyılda, İsa’nın bildirdiği mesaj tüm insanlara ümit verdi. O, takipçilerine bir emir vererek, başlattığı işe devam etmelerini, “yeryüzünün en uzak yerlerine dek” şahitlik etmelerini söyledi (Elçi. 1:8). Tabii onlar bu işi kendi güçleriyle yapamazlardı. Kutsal ruha, yani İsa’nın vereceğini söylediği ‘yardımcıya’ ihtiyaçları olacaktı (Yuhn. 14:26; Zek. 4:6). İsa’nın takipçileri MS 33 yılının Pentekost gününde kutsal ruhu aldı. Bu ruhun yardımıyla hemen iyi haberi duyurmaya başladılar ve kısa süre içinde binlerce kişi bu haberi kabul etti (Elçi. 2:41; 4:4). Muhalefet baş gösterdiğinde öğrenciler korkup sinmek yerine, Tanrı’dan duayla yardım istediler. ‘Biz kullarına sözünü tam bir cesaretle söyleme gücü bağışla’ dediler. Bunun üzerine kutsal ruhla doldular ve ‘Tanrı’nın sözünü cesaretle söylemeye’ devam ettiler (Elçi. 4:18-20, 30, 31). w20.10 21 p. 4-5

Yehova’nın İsa’yı yaşama döndürdüğüne neden inanabiliriz? İsa’nın diriltildiğine tanıklık eden birçok kişi vardı (1. Kor. 15:5-7). Elçi Pavlus’un bahsettiği ilk tanık Kifas’tı, yani Elçi Petrus. Petrus’un İsa’yı diriltildikten sonra gördüğünü bir grup öğrenci de doğruladı (Luka 24:33, 34). Bunun yanı sıra “onikiler”, yani elçiler de İsa’yı gördü. Sonra Mesih “bir kerede beş yüzü aşkın kardeşe göründü.” Bu belki de Matta 28:16-20’de bahsedilen, Celile’deki sevinçli buluşma sırasında yaşandı. İsa ayrıca ‘Yakup’a göründü.’ O, belli ki İsa’nın kardeşi olan ve önceden onun Mesih olduğuna inanmayan Yakup’tu (Yuhn. 7:5). İsa’yı diriltildikten sonra görünce iman etti. Biri İsa’nın diriltildiğinden şüphe ediyorsa bu güvenilir tanıklarla konuşabilirdi. Çünkü Pavlus MS yaklaşık 55’te Korintoslulara bu mektubu yazdığı sırada, bu tanıkların birçoğu hâlâ hayattaydı. w20.12 3 p. 5, 7-8

Kendimizi iyi hissetmediğimiz zamanlarda, özellikle de kronik bir hastalığımız varsa olumlu düşünmek bize zor gelebilir. Bu nedenle, Yehova’dan yardım isteyin. Elbette Yehova bugün bizi mucizevi şekilde iyileştirmez. Fakat bizi teselli eder ve hastalığımıza dayanmak için ihtiyacımız olan gücü verir (Mezm. 94:19). Örneğin, ev işleri konusunda yardıma ihtiyacımız olduğunda Yehova iman kardeşlerimizi harekete geçirebilir. Ayrıca kardeşlerimizi bizimle birlikte dua etmeye yöneltebilir. Ya da Sözünden teselli edici düşünceleri aklımıza getirebilir. Örneğin muhteşem ümidimizi, yani kısa süre sonra yeni dünyada hastalığın ve acının olmadığı kusursuz bir yaşama sahip olacağımızı bize hatırlatabilir (Rom. 15:4). Ancak hizmette istediğimiz kadar çok şey yapamadığımızı hissedebiliriz. Laurel isimli bir hemşire tam 37 yıl boyunca çelik ciğer makinesine bağlı yaşadı. O ayrıca kanser hastasıydı, büyük ameliyatlar geçirdi ve kronik cilt hastalıklarıyla mücadele etti. Fakat bunlar iyi haberi duyurmasına engel olmadı. Evine gelen hemşirelerle ve hastabakıcılarla hakikati paylaştı ve en az 17 kişinin Yehova’nın Şahidi olmasına yardım etti. w20.12 24 p. 9; 25 p. 12

Elçi Pavlus’un yardıma ihtiyacı vardı. MS yaklaşık 56 yılında, Yeruşalim’deyken bir kalabalık onu mabedin dışına sürükledi ve öldürmeye çalıştı. Ertesi gün Pavlus Sanhedrin’in önüne çıkarıldı. Orada düşmanları onu neredeyse parçalayacaktı (Elçi. 21:30-32; 22:30; 23:6-10). Pavlus o an belki de “Buna daha ne kadar dayanabilirim?” diye düşünmüş olabilir. Pavlus nasıl yardım gördü? Sanhedrin’e çıkarıldığı günün gecesinde “Efendimiz” İsa’yı gördü. İsa onun yanında durup, “Cesur ol! Yeruşalim’de benim hakkımda nasıl tam olarak tanıklık ettinse, Roma’da da edeceksin” dedi (Elçi. 23:11). Bunlar Pavlus’un tam ihtiyacı olan sözlerdi. İsa onu Yeruşalim’de iyi habere gayretle tanıklık ettiği için övmüştü. Ayrıca sağ salim Roma’ya gideceğine ve orada da şahitlik edeceğine dair güvence vermişti. İsa’nın bu sözleri üzerine, Pavlus kendini babasının kollarındaki bir çocuk gibi güvende hissetmiş olmalı. w20.11 12 p. 1; 13 p. 3-4

‘Hayatımızı bağladığımız ümidimiz bir gemi demiri gibidir’, zor koşullara ya da kaygılara rağmen dengemizi korumamızı sağlar. Yehova’nın vaat ettiği geleceği düşünün; o zaman hiç kimse hiçbir konuda kaygı çekmeyecek (İşa. 65:17). Kendinizi, sıkıntı yaratan koşulların artık var olmayacağı barış içindeki yeni dünyada hayal edin (Mika 4:4). İyi haberi insanlarla paylaşmak da ümidinizi güçlendirir. Duyuru ve öğrenci yetiştirme işinde elinizden geleni yapın. Bu sayede ‘ümidinizin gerçekleşeceğine dair tam güveni sonuna kadar koruyabileceksiniz’ (İbr. 6:11). Bu ortamın sonuna çok yakın olduğumuz için kaygılanmamıza yol açabilecek daha çok zorlukla karşılaşacağız. Bu zorlukları kendi gücümüze değil, Yehova’ya güvenerek göğüsleyip sakin kalabileceğiz. Öyleyse Yehova’nın şu vaadine iman ettiğimizi davranışlarımızla gösterelim: “Bana güvenip sakin kalırsanız güçlü olursunuz” (İşa. 30:15). w21.01 7 p. 17-18

Yehova’nın merhameti bizde O’nunla dost olma isteği uyandırır (Yak. 5:11). Yehova’nın bize merhamet gösterme yollarından biri yaptığımız hataları bağışlamasıdır (Mezm. 51:1). Ancak Kutsal Kitaba göre, merhamet hataları bağışlamaktan fazlasını içerir. Merhamet, sıkıntı çeken birini görünce hissedilen güçlü bir duygudur ve bizi kişiye yardım etmeye yöneltir. Yehova bize yardım etmek için öyle büyük bir arzu duyar ki, bunun bir annenin çocuğuna hissettiği duygulardan bile güçlü olduğunu söyler (İşa. 49:15). Bir sıkıntı yaşadığımızda, Yehova’nın merhameti O’nu bize yardım etmeye yöneltir (Mezm. 37:39; 1. Kor. 10:13). Biz de, iman kardeşlerimiz bizi üzdüğünde onları bağışlayarak ve küskünlük beslemeyerek onlara merhamet gösterebiliriz (Efes. 4:32). Merhamet göstermemizin başka önemli bir yolu, iman kardeşlerimiz sıkıntılar yaşadığında onlara destek olmaktır. Böylece sevgi göstermek konusunda en üstün kişiyi, Yehova’yı örnek almış oluruz (Efes. 5:1). w21.01 21 p. 5

Bir aile reisinin dengeli olması gerekir. Ailesini geçindirmek için çalışması gerekse de, onların ruhi ve duygusal ihtiyaçlarıyla yeterince ilgilenemeyecek ya da onlara rehberlik edemeyecek kadar işe dalmamalıdır. Yehova iyiliğimizi düşündüğü için bizi eğitir ve terbiye eder (İbr. 12:7-9). Tıpkı Babası gibi İsa da yetkisi altındaki kişilere sevgiyle eğitim sağlar (Yuhn. 15:14, 15). Kararlı ama naziktir (Mat. 20:24-28). Kusurlu olduğumuzu ve hata yapmaya eğilimli olduğumuzu bilir (Mat. 26:41). Yehova’yı ve İsa’yı örnek alan bir aile reisi ailesinin kusurlu olduğunu kabul eder. Karısına ya da çocuklarına ‘hiddetlenmez’ (Kol. 3:19). Tersine, Galatyalılar 6:1’deki ilkeyi uygular ve kendisinin de kusurlu olduğunu hatırlayarak “yumuşak bir tutumla” onları düzeltmeye çalışır. İsa gibi o da, bir şeyi öğretmenin en iyi yolunun örnek olmak olduğunun farkındadır. w21.02 6-7 p. 16-18

Yehova fidye aracılığıyla cemaatteki her bireyin hayatını satın aldı (Mar. 10:45; Elçi. 20:28; 1. Kor. 15:21, 22). Dolayısıyla, canını fidye olarak veren İsa’yı cemaatin başı olarak tayin etmiş olması çok yerindedir. İsa başımız olarak bireylerin, ailelerin ve tüm cemaatin davranışlarına yön veren kurallar koyma yetkisine sahiptir. Ayrıca bu kurallara uymamızı sağlama yetkisi de vardır (Gal. 6:2). Fakat İsa bizim için kurallar koymaktan fazlasını yapar. Her birimizle yakından ilgilenir ve her birimizi çok sever (Efes. 5:29). Hemşireler Mesih’e saygı duyduklarını, onun kendileriyle ilgilenmesi için tayin ettiği erkeklere itaat ederek gösterir. Biraderler de hemşirelere saygı duyarak reislik düzenlemesini kavradıklarını gösterirler. Cemaatteki herkes reislik ilkesini anlar ve bu ilkeye saygı duyarsa, cemaate barış hâkim olur. Daha da önemlisi, bu şekilde gökteki sevgi dolu babamız Yehova’yı yüceltiriz. w21.02 18-19 p. 14-17

Davut ve adamları kaçak olarak yaşarken bir keresinde ailelerini bırakıp savaşmaya gitmişlerdi. Onlar uzaktayken bazı düşmanları ailelerinin olduğu yere baskın yaptı ve onları tutsak aldı. Davut savaş konusundaki tecrübesine güvenip tutsakları kurtarmak için kolayca iyi bir plan yapabileceğini düşünebilirdi. Fakat o, Yehova’dan rehberlik istedi. Yehova’ya danıştı ve “Bu yağmacıların peşine düşeyim mi?” diye sordu. Yehova Davut’a bunu yapmasını ve mutlaka başarılı olacağını söyledi (1. Sam. 30:7-10). Bir genç olarak bu olaydan ne öğreniyorsun? Kararlar vermeden önce başkalarından öğüt iste. Anne babana danış. Ayrıca tecrübeli ihtiyarlardan da faydalı öğütler alabilirsin. Yehova onlara güveniyor, sen de güvenebilirsin. Yehova ihtiyarları cemaate verilmiş ‘hediyeler’ olarak görür (Efes. 4:8). Onların imanını örnek almaktan ve hikmetli önerilerini dinlemekten yarar göreceksin. w21.03 4-5 p. 10-11

İsa öğrendiklerimizi uygulamazsak evini kum üzerine inşa etmiş bir adama benzeyeceğimizi söyledi. O adam çok çalışmıştı, ama emekleri boşa gitti. Çünkü inşa ettiği ev fırtınaya ve sellere dayanamadı, yıkıldı (Mat. 7:24-27). Benzer şekilde öğrendiklerimizi uygulamazsak bütün emeklerimiz boşa gider. Çünkü bir sınav yaşadığımızda ya da zulüm gördüğümüzde, imanımız yeterince güçlü olmadığı için bunlara dayanamayız. Öte yandan Kutsal Kitabı inceler ve öğrendiklerimizi uygularsak, daha doğru kararlar veririz, daha huzurlu oluruz ve daha güçlü bir imanımız olur (İşa. 48:17, 18). Sınavlar yaşarken, sadakatimizi korumak için dua ederek Yehova’ya güvenmeli ve Tanrı’nın Sözünü düzenli olarak incelemeye devam etmeliyiz. Ayrıca hayatımızdaki en önemli şeyin Yehova’yı yüceltmek olduğunu hiçbir zaman aklımızdan çıkarmayalım. Pavlus gibi şuna emin olabiliriz ki, Yehova bizi asla terk etmeyecek ve hiç kimse O’nun bizi sevmesine engel olamayacak (İbr. 13:5, 6). w21.03 15 p. 6; 18 p. 20