Зәбур
Давытның үз улы Әбессәламнән качкан чагында язган җыры.+
3 И Йәһвә, ни өчен дошманнарым шулкадәр күбәйде?+
Нигә шулкадәр күп кеше миңа каршы күтәрелә?+
2 Күпләр минем турында:
«Аллаһы аны коткармас»,— диләр.+ (Села)*
7 И Йәһвә, күтәрел! И Раббым, коткар мине!+
Син бар дошманнарымның авызын җимерерсең,
Бозыкларның тешләрен коеп төшерерсең.+
Синең фатихаң — халкың өстендә. (Села)