Бабиллиқлар Йерусалимни вәйран қилип, тәхминән икки жилдин кейин Бабил падишаси Небуқаднисар ғайәт зор бир һәйкәл һәққидә кишини чөчүтидиған әҗайип бир чүшни көргән. Әгәр өзиниң немә чүш көргәнлигини ейтип беридиған вә уни чүшәндүридиған һечким чиқмиса, падиша барлиқ данишмәнләрни вә Даниялниму өлтүридиғанлиғи һәққидә тәһдид салған (Дан. 2:3—5). Даниял дәрһал бир иш қилиши керәк еди. Ундақ болмиса, нурғун кишиләр өлтүрүләтти. У падишаниң алдиға кирди вә чүшниң мәнасини ейтип бериши үчүн вақит беришини сориди (Дан. 2:16). Бу вәзийәттә Даниял җасарәтлик болуп, күчлүк етиқадини көрситиши керәк еди. Муқәддәс китапта һечбир йеридә илгири Даниялниң чүш өрүгәнлиги тоғрисида үзүндиләр йоқ. У достлиридин асмандики Худадин рәһим-шәпқәт қилип, бу сирни ашкарилишини сорашни өтүнгән (Дан. 2:18). Йәһва уларниң дуалириға җавап қайтурған. Худаниң ярдими билән у Небуқаднисарниң чүшини өрүп бәргән. Шундақ қилип, Даниял вә униң достлири аман қалған еди. w23.08 2-б., 4-абз.

Сәвирчан болушниң пайдиси һәққидә ойлаң. Сәвирчан болсақ, көңлүмиз техиму хошал-хорам вә тинч-хатирҗәм болиду. Шуңа, сәвирчанлиқ роһий вә җисманий сағламлиғимиз үчүн пайдилиқ. Башқиларға сәвирчан болсақ, улар билән техиму яхши мунасивәт орнитимиз. Җамаитимиз техиму инақ-иттипақ болиду. Бирси бизни териктүргәндә, асанлиқчә аччиқланмисақ, вәзийәтниң техиму яманлишип кетишиниң алдини алалаймиз (Зәб. 37:8; Пәнд н. 14:29). Һәммидин муһими, асмандики Атимизни үлгә қилимиз вә Униңға техиму йеқинирақ болимиз. Сәвирчанлиқ һәқиқәтән кишини җәлип қилидиған есил пәзиләт болуп, һәммимиз үчүн пайдилиқ. Гәрчә сәвирчан болуш дайим асанға тохтимисиму, Йәһваниң ярдими билән бу пәзиләтни давамлиқ йетилдүрәләймиз. Йеңи дунияни сәвирчанлиқ билән күтүватқинимизда «Йәһваниң көзи Униңдин қорққанларға вә Униң шәпқитини күткәнләргә» тикиливатқанлиғиға ишинәләймиз (Зәб. 33:18). Шуңа, һәммимиз давамлиқ сәвир-тақәтни «кийишкә» қәтъий бәл бағлайли. w23.08 22-б., 7-абз.; 25-б., 16, 17-абз.

Әлчи Яқуп бир киши Худаға ишинимән дәп ейтиши, бирақ ишлири билән буни көрсәтмәйдиғанлиғи мүмкин дәп ейтқан (Яқуп 2:1—5, 9). Йәнә Яқуп кийим вә йемәк-ичмәккә муһтаҗ болған қериндишини көрүп, амма униңға әмәлий ярдәм қилмиған бир киши тоғрилиқ ейтқан. Шу киши өзиниң етиқади барлиғини ейтсиму, униң һәрикәтлири етиқади йоқлиғини көрситиду (Яқуп 2:14—16). Яқуп өз ишәнчисини иш-һәрикити билән көрсәткән Раһабниң үлгисини кәлтүрди (Яқуп 2:25, 26). Раһаб Йәһва Худа тоғрилиқ аңлиған вә Униң исраилларни қоллап-қувәтлигәнлигини чүшәнгән (Йәшуа 2:9—11). У икки исраил пайлақчини хәтәрлик вәзийәттә қоғдап, өзиниң етиқадини иш-һәрикәтлири билән көрсәтти. Раһаб намукәммәл болсиму вә Исраил хәлқидин чиқмисиму, Ибраһим пәйғәмбәргә охшаш һәққаний дәп җакаланған. Раһабниң мисалидин көргинимиздәк, ишәнчимизни иш-һәрикәтлиримиз арқилиқ көрситишимиз интайин муһим. w23.12 5, 6-б., 12, 13-абз.