Әлчи Петрус садиқ киши болған. У Әйсаға әгишип меңишиға тосқунлуқ қилидиған һечқандақ нәрсигә йол бәрмигән. Мәсилән, бир қетим Әйсаниң өз шагиртлириға улар чүшәнмәйдиған гәпләрни қилғанда, Петрус өз садақәтмәнлигини көрсәткән (Йоһ. 6:68). Нурғун кишиләр Әйсаниң ейтқанлирини чүшәндүрүшни тәләп қилишниң орниға, униңдин ваз кәчкән. Амма Петрус ундақ қилмиған. У «мәңгүлүк һаят сөзлири» пәқәт Әйсада барлиғини чүшәнгән. У Петрус вә башқа әлчиләр уни ташлап кетидиғанлиғини билгән. Бирақ у Петрусниң пушайман қилидиғанлиғи вә униң садақәтмәнлигини сақлап қалидиғанлиғиға ишәнгән (Луқа 22:31, 32). Һәзрити Әйса шуни яхши чүшинәтти: «Роһ һошияр, бирақ тән аҗиздур» (Марк 14:38). Шуңлашқа, Петрус уни тонуйдиғанлиғини инкар қилғандин кейинму, Әйса өз әлчисидин ваз кәчмигән еди. Әйса тирилгәндин кейин бир күни Петрус ялғуз болғанда, униңға көрүнгән (Марк 16:7; Луқа 24:34; Кор. 1-х. 15:5). Бу вақиә қилған хаталиғи үчүн көңли йерим болған әлчини қанчилик илһамландурғанду-һә! w23.09 22-б., 9, 10-абз.

Худа Өзигә ишәнгән кишиләрниң гуналирини кәчүрүм қилиду. У уларни пүтүнләй кәчүрүп, буниңдин кейин гуналирини әслимәйду (Зәб. 32:1, 2). Етиқади сәвәплик Худа шундақ кишиләрни әйипсиз вә һәққаний дәп қарайду. Худа Ибраһим, Давут вә башқа садиқ хизмәтчилирини һәққаний дәп һесаплисиму, улар намукәммәл кишиләр болған. Амма уларниң етиқади болғачқа, болупму, ишәнчиси йоқ кишиләргә қариғанда, Йәһва Худа уларни әйипсиз дәп қариған (Әфәс. 2:12). Әлчи Паул Римлиқларға язған хетидә чүшәндүргәндәк, биз Худаниң дости болушимиз үчүн чоқум етиқадимиз болуши керәк. Ибраһим вә Давут, һәр иккилиси Худаниң дости болалиған. Бизму улардин үлгә алалаймиз. w23.12 3-б., 6, 7-абз.

Бүгүнки күндә Әйсаниң барлиқ шагиртлириниң вақти, күч-қувити вә мал-мүлкини ишлитип, Худа Падишалиғиниң мәнпәити үчүн хизмәт қилиш арқилиқ Йәһваға қурбанлиқ сунуш имтиязи бар. Йәһва Худаға әң яхши қурбанлиғимизни сунуш арқилиқ Униңға ибадәт қилиш шан-шәрипини қәдирләйдиғанлиғимизни көрситәләймиз. Әлчи Паул Йәһваға ибадәт қилишта һәргизму бепәрвалиқ қилишқа болмайдиған ишларни тилға елип өткән (Ибр. 10:22—25). Улар дуада Йәһваға йеқинлишиш, үмүтимиз һәққидә башқиларға хуш хәвәр ейтиш, бирликтә җамаәт жиғилишлириға қатнишиш вә Йәһваниң күни йеқинлишип келиватқанлиғини көргән екәнмиз, бир-биримизни илһамландуруш қатарлиқлар ишларни өз ичигә алиду. Вәһий китавиниң ахирқи баплирида Йәһваниң пәриштиси икки қетим шундақ тәкитлигән: «Худаға ибадәт қил» (Вәһ. 19:10; 22:9). Ундақ болса, роһий ибадәтхана тоғрилиқ билгән һәқиқәтләрни унтумай, Улуқ Худайимиз Йәһваға ибадәт қилиш чоң шан-шәрипини қәдирләйли! w23.10 29-б., 17, 18-абз.