Бүгүнки күндә Әйсаниң барлиқ шагиртлириниң вақти, күч-қувити вә мал-мүлкини ишлитип, Худа Падишалиғиниң мәнпәити үчүн хизмәт қилиш арқилиқ Йәһваға қурбанлиқ сунуш имтиязи бар. Йәһва Худаға әң яхши қурбанлиғимизни сунуш арқилиқ Униңға ибадәт қилиш шан-шәрипини қәдирләйдиғанлиғимизни көрситәләймиз. Әлчи Паул Йәһваға ибадәт қилишта һәргизму бепәрвалиқ қилишқа болмайдиған ишларни тилға елип өткән (Ибр. 10:22—25). Улар дуада Йәһваға йеқинлишиш, үмүтимиз һәққидә башқиларға хуш хәвәр ейтиш, бирликтә җамаәт жиғилишлириға қатнишиш вә Йәһваниң күни йеқинлишип келиватқанлиғини көргән екәнмиз, бир-биримизни илһамландуруш қатарлиқлар ишларни өз ичигә алиду. Вәһий китавиниң ахирқи баплирида Йәһваниң пәриштиси икки қетим шундақ тәкитлигән: «Худаға ибадәт қил» (Вәһ. 19:10; 22:9). Ундақ болса, роһий ибадәтхана тоғрилиқ билгән һәқиқәтләрни унтумай, Улуқ Худайимиз Йәһваға ибадәт қилиш чоң шан-шәрипини қәдирләйли! w23.10 29-б., 17, 18-абз.

Биз һәммимиз бир-биримизгә давамлиқ меһир-муһәббәт көрситишни халаймиз. Шундақтиму, Әйса бизгә муһим бир әскәртишни берип агаһландурған. «Нурғун адәмләрдә меһир-муһәббәт совуп кетиду» (Мәт. 24:12). Әлвәттә, Әйса шагиртлириниң көпчилигиниң меһир-муһәббити совуп кетиду дәп ейтқуси кәлмигән. Бирақ биз меһир-муһәббәт көрсәтмәйдиған бу дунияниң тәсиригә қарши туруш үчүн һошиярлиғимизни сақлишимиз керәк. Ундақта, қериндашлиримизға болған муһәббитимизниң күчлүк яки әмәслигини қандақ билишкә болиду? Бу муһим соални муһакимә қилип бақайли. Сөйгү-муһәббитимизниң күчлүк яки әмәслигини тәкшүрүш үчүн һаятимиздики һәрхил вәзийәтләрдә қандақ һәрикәт қилидиғанлиғимизни тәкшүрсәк болиду (Кор. 2-х. 8:8). Мәсилән, Петрус мундақ дегән: «Әң авал бир-бириңларни қизғин сөйүңлар, чүнки меһир-муһәббәт көплигән гуналарни япиду» (Пет. 1-х. 4:8). Шуңлашқа, башқиларниң аҗизлиқлири вә камчилиқлири бизниң уларни қанчилик сөйидиғанлиғимизни билишкә ярдәм бериду. w23.11 10, 11-б., 12, 13-абз.

Әгәр биз җамаәттә пәқәтла бәзи қериндашларға сөйгү-муһәббәт көрсәтсәк, амма башқиларға ундақ қилмисақ, Әйсаниң сөйгү-муһәббәт һәққидики әмригә бойсуналмаймиз (Йоһ. 13:23; 20:2). Әлвәттә, Әйса Мәсиһкә охшаш бизму башқиларға қариғанда, бәзилиригә өзүмизни техиму йеқиндәк һис қилишимиз мүмкин. Амма Әлчи Петрус бизгә барлиқ қериндашлиримизни чиң қәлбимиздин сөйүшимиз, йәни бир аилә кишиләрдәк сөйгү-муһәббәт риштини орнитишқа тиришишимиз керәклигини әскәрткән (Пет. 1-х. 2:17). Петрус бизни бир-биримизни чин қәлбимиздин сөйүшкә үндигән (Пет. 1-х. 1:22). Чин қәлбимиздин бир-биримизни сөйүш һәтта башқиларни сөйүш асан болмиған вәзийәттиму, йәнила пүтүн күчимиз билән уни сөйүшкә тиришишни көрситиду. Мәсилән, әгәр бир қериндишимиз бизни хапа қилған яки көңлүмизни ағритқан болсичу? Наһайити тәбиийла, биз униңға меһир-муһәббәт көрситишниң орниға, униңдин өч алмақчи болимиз (Йоһ. 18:10, 11). Бирақ Петрус өч елиш Худани хурсән қилмайдиғанлиғини Әйса Мәсиһтин үгәнгән. Петрус мундақ язған: «Яманлиққа яманлиқ, һақарәткә һақарәт билән җавап қайтурмай, әксичә яхшилиқ тиләңлар» (Пет. 1-х. 3:9). Етиқатчи қериндашлириңизни чин қәлбиңиздин сөйсиңиз, меһир-шәпқәт көрситәләйсиз. w23.09 28, 29-б., 9—11 абз.