Әгәр биз җамаәттә пәқәтла бәзи қериндашларға сөйгү-муһәббәт көрсәтсәк, амма башқиларға ундақ қилмисақ, Әйсаниң сөйгү-муһәббәт һәққидики әмригә бойсуналмаймиз (Йоһ. 13:23; 20:2). Әлвәттә, Әйса Мәсиһкә охшаш бизму башқиларға қариғанда, бәзилиригә өзүмизни техиму йеқиндәк һис қилишимиз мүмкин. Амма Әлчи Петрус бизгә барлиқ қериндашлиримизни чиң қәлбимиздин сөйүшимиз, йәни бир аилә кишиләрдәк сөйгү-муһәббәт риштини орнитишқа тиришишимиз керәклигини әскәрткән (Пет. 1-х. 2:17). Петрус бизни бир-биримизни чин қәлбимиздин сөйүшкә үндигән (Пет. 1-х. 1:22). Чин қәлбимиздин бир-биримизни сөйүш һәтта башқиларни сөйүш асан болмиған вәзийәттиму, йәнила пүтүн күчимиз билән уни сөйүшкә тиришишни көрситиду. Мәсилән, әгәр бир қериндишимиз бизни хапа қилған яки көңлүмизни ағритқан болсичу? Наһайити тәбиийла, биз униңға меһир-муһәббәт көрситишниң орниға, униңдин өч алмақчи болимиз (Йоһ. 18:10, 11). Бирақ Петрус өч елиш Худани хурсән қилмайдиғанлиғини Әйса Мәсиһтин үгәнгән. Петрус мундақ язған: «Яманлиққа яманлиқ, һақарәткә һақарәт билән җавап қайтурмай, әксичә яхшилиқ тиләңлар» (Пет. 1-х. 3:9). Етиқатчи қериндашлириңизни чин қәлбиңиздин сөйсиңиз, меһир-шәпқәт көрситәләйсиз. w23.09 28, 29-б., 9—11 абз.

Биз бир балиниң интайин тез чоң болуп йетилгинигә һәйран қалимиз. Бундақ өсүп-йетилиш қаримаққа интайин тәбиий. Бирақ пишип йетилгән Мәсиһ әгәшкүчиси болуш үчүн көп күч чиқириш керәк (Кор. 1-х. 13:11; Ибр. 6:1). Буниң үчүн Йәһва билән йеқин мунасивәт орнитиш лазим. Биз Худаға хас пәзиләтләрни йетилдүргәндә, турмушта керәклик маһарәтләрни үгәнгәндә вә кәлгүсидә елишимиз мүмкин вәзипиләргә тәйярланғанда муқәддәс роһқа муһтаҗ болимиз (Пәнд н. 1:5). Яратқучи Йәһва инсанларни әр вә аял қилип яратқан (Ярит. 1:27). Ениқки, әрләр билән аяллар җисманий җәһәттин пәриқлиқ, бирақ улар йәнә башқа тәрәпләрдинму пәриқлиниду. Мәсилән, Йәһва әрләр билән аялларни алаһидә пәриқлиқ рольларни атқуруш үчүн яратқачқа, улар өз вәзипилирини орунлашқа ярдәм беридиған пәзиләтләргә вә маһарәтләргә муһтаҗ (Ярит. 2:18). w23.12 18-б., 1, 2-абз.

Әйса Атисиниң хас исмини башқиларниңму ишлитишини халамду? Әлвәттә, қедимий заманда бәзи диний рәһбәрләр Худаниң исмини интайин муқәддәс, уни тилға елишқа болмайду дәп қариған болуши мүмкин. Амма Әйса Муқәддәс китапқа мас кәлмәйдиған бундақ урп-адәтләрниң өз Атисиниң исмини улуқлашқа тосалғу болушиға йол қоймиған. Әйса герасилиқлар яшайдиған йәрдә җин чаплашқан бир кишини сақайтқанда, немә иш болғанлиғини әсләп көрәйли. Кишиләр қорқуп кетип, Әйсаниң у йәрдин кетишини өтүнгән (Марк 5:16, 17). Шуңа у әшу йәрдә қалмиған. Бирақ Әйса Йәһва Худаниң исминиң у йәрдә тонулушини халиған еди. Шуңлашқа Әйса өзиниң қилғанлирини әмәс, бәлки Йәһва Худаниң қилғанлирини башқиларға ейтишни әшу сақайтқан кишигә буйриған (Марк 5:19). У бүгүнки күндиму шундақ қилишимизни халайду. Биз униң Атисиниң исмини дунияниң һәммила җайлирида тонутимиз (Мәт. 24:14; 28:20). Биз өз вәзипимизни орунлисақ, Падишайимиз Әйсани хурсән қилимиз. w24.02 10-б., 10-абз.