Vrae van lesers

Waarom sê die Bybel dat ’n vrou moet skreeu as iemand haar wil verkrag?

Enigiemand wat nog nie self die barbaarse aanval van ’n verkragter beleef het nie, kan nooit werklik verstaan hoe dit ’n mens se lewe kan verwoes nie. Die ondervinding is vir die slagoffer so traumaties dat dit haar die res van haar lewe kan teister.a ’n Jong Christenvrou wat ’n paar jaar gelede deur ’n verkragter aangeval is, vertel: “Woorde kan nie die verskriklike angs beskryf wat ek daardie nag ervaar het of die trauma wat ek van toe af moes verwerk nie.” Dit is te verstane dat baie verkies om nie eers aan hierdie ontstellende onderwerp te dink nie. Tog is die gevaar van verkragting ’n werklikheid in hierdie goddelose wêreld.

Die Bybel skram nie daarvan weg om gevalle van verkragting of pogings tot verkragting te meld wat in die verlede plaasgevind het nie (Genesis 19:4-11; 34:1-7; 2 Samuel 13:1-14). Maar dit gee ook raad oor wat ’n vrou moet doen as iemand haar wil verkrag. Wat die Wet hieroor sê, word in Deuteronomium 22:23-27 uiteengesit. Dit dek twee situasies. In die eerste geval het ’n man ’n jong vrou in ’n stad gevind en geslagsomgang met haar gehad. Die vrou het egter nie geskreeu of om hulp geroep nie. Sy is gevolglik skuldig bevind “omdat sy nie in die stad geskreeu het nie”. As sy geskreeu het, kon mense daar naby haar dalk kom help het. In die tweede geval het ’n man ’n jong vrou in die veld gevind, waar hy “haar gegryp en by haar gaan lê” het. Uit selfverdediging het die vrou “geskreeu, maar daar was niemand om haar te red nie”. In teenstelling met die vrou in die eerste geval het hierdie vrou duidelik getoon dat sy nie die dade van die aanvaller goedkeur nie. Sy het haar met alle mag verset en om hulp geroep, maar hy het haar oorweldig. Die feit dat sy geskreeu het, het bewys dat sy ’n onwillige slagoffer was; sy was nie skuldig aan ’n oortreding nie.

Hoewel Christene van vandag nie onder die Mosaïese Wet is nie, voorsien die beginsels daarin hulle van riglyne. Die bogenoemde verslag beklemtoon hoe belangrik dit is dat ’n mens jou verset en om hulp skreeu. Dit word nog steeds as ’n doeltreffende verdediging beskou om te skreeu as iemand jou wil verkrag. ’n Kenner op die gebied van misdaadvoorkoming het gesê: “As ’n vrou aangeval word, is haar beste wapen nog steeds haar longe.” As ’n vrou skreeu, kan dit ander se aandag trek, wat haar dan kan kom help, of dit kan ’n aanvaller laat skrik en hom op die vlug laat slaan. ’n Jong Christenvrou wat deur ’n verkragter aangeval is, het gesê: “Ek het met al my mag geskreeu, en dit het hom van stryk gebring. Toe hy weer vorentoe tree, het ek geskreeu en gehardloop. In die verlede het ek dikwels gewonder: ‘Hoe kan dit my help om te skreeu as ’n groot man my gryp met net een ding in gedagte?’ Maar ek het gesien dat dit werk!”

Selfs in die ongelukkige geval waar ’n vrou oorweldig en verkrag word, was haar verset en geskreeu nie tevergeefs nie. Inteendeel, dit bevestig dat sy alles in haar vermoë gedoen het om haar teen haar aanvaller te verset (Deuteronomium 22:26). Al het sy hierdie verskriklike ondervinding deurgemaak, kan sy nog steeds ’n skoon gewete en selfrespek hê, asook die versekering dat sy rein in God se oë is. Die angswekkende ervaring laat haar dalk met emosionele letsels, maar die wete dat sy alles in haar vermoë gedoen het om die aanval af te weer, sal haar grootliks help om geleidelik te herstel.

Terwyl ons die toepassing van Deuteronomium 22:23-27 probeer verstaan, moet ons in gedagte hou dat hierdie kort verslag nie alle moontlike situasies dek nie. Dit lewer byvoorbeeld nie kommentaar oor situasies waar die vrou wat aangeval word, nie kan skreeu nie omdat sy stom, bewusteloos of lam van vrees is of waar sy met geweld verhinder word om te skreeu deurdat haar mond toegehou of toegeplak word. Maar aangesien Jehovah alle faktore, waaronder beweegredes, kan opweeg, toon hy in sulke gevalle begrip en geregtigheid, want “al sy weë is geregtigheid” (Deuteronomium 32:4). Hy weet wat werklik gebeur het en wat die slagoffer probeer doen het om haar aanvaller af te weer. Daarom kan ’n slagoffer wat nie kon skreeu nie, maar andersins alles gedoen het wat sy kon, die saak in Jehovah se hande laat.—Psalm 55:22; 1 Petrus 5:7.

Tog word party Christenvroue wat aangeval en verkrag is, gedurig deur skuldgevoelens geteister. Wanneer hulle terugkyk, voel hulle dat hulle meer moes gedoen het om die voorval te voorkom. Maar in plaas van hulleself te verwyt, kan sulke slagoffers eerder tot Jehovah bid, sy hulp vra en op sy oorvloedige liefderyke goedhartigheid vertrou.—Eksodus 34:6; Psalm 86:5.

Christenvroue wat op die oomblik emosionele letsels het omdat hulle verkrag is, kan dus vol vertroue wees dat Jehovah die pyn wat hulle deurmaak, ten volle verstaan. God se Woord verseker hulle: “Jehovah is naby die gebrokenes van hart; en die verbryseldes van gees red hy” (Psalm 34:18). Hulle kan verdere hulp kry om hulle trauma te verwerk as hulle die opregte begrip en liefdevolle ondersteuning van medegelowiges in die Christengemeente aanvaar (Job 29:12; 1 Tessalonisense 5:14). Daarbenewens sal die slagoffers se eie pogings om aan positiewe dinge te dink, hulle help om “die vrede van God wat alle denke te bowe gaan”, te ervaar.—Filippense 4:6-9.

[Voetnoot]