Nóg ’n ekologiese tragedie

DAAR word gesê dat die noodlot ’n mens nooit op presies dieselfde wyse tref nie, maar dit geld nie vir olietenkskepe nie. Die afgelope 20 jaar is die La Coruña-hawe in noordwestelike Spanje twee keer deur ’n ernstige oliestorting besoedel.

Vroeg die oggend van 3 Desember 1992 het die Griekse tenkskip Aegean Sea op die rotse geloop wat uitsteek aan die landhoof waarop La Coruña geleë is. Binne ’n paar uur het die tenkskip middeldeur gebreek, en sewe van sy nege tenks was in vlamme. ’n Yslike, swart rookkolom het getoon waar dít plaasgevind het wat die Spaanse president Felipe Gonzáles “’n ekologiese ramp” genoem het.

Die Aegean Sea het bykans 80 000 ton Noordsese ru-olie vervoer, en die dag ná die ongeluk het ’n oliekol van 50 vierkante kilometer by die vier nabygeleë riviermondings begin invloei. Sestien jaar gelede het die tenkskip Urquiola by die ingang van dieselfde hawe gesink en die kus met meer as 100 000 ton ru-olie besoedel.

Benewens die omvangryke skade wat onder die seelewe aangerig is, word die lewensonderhoud van duisende vissermanne weer bedreig, en party het maar pas vir die vorige ramp vergoeding ontvang. Waarom is daar soveel tenkskipongelukke? Hoewel die see die nag van hierdie laaste ongeluk onstuimig was, is ’n menslike fout vermoedelik die hoofoorsaak van die ramp.

Dit is ironies dat die Aegean Sea op die rotse geloop het slegs 90 meter van ’n vuurtoring af—die oudste werkende vuurtoring ter wêreld—wat die simbool van La Coruña is. Dit is bykans tweeduisend jaar gelede deur die Romeine gebou, wat die gevare van hierdie kuswaters geken het. Die huidige vuurtoring, wat die oorblyfsels van die Romeinse kunsproduk behou, laat steeds sy waarskuwingslig flits. Ongelukkig is daardie waarskuwing die nag van 3 Desember 1992 verontagsaam.

[Foto-erkenning op bladsy 31]

Foto Blanco