’n Nagtelike ontmoeting in Tanzanië
NÁ DIE internasionale byeenkoms van Jehovah se Getuies in Kenia het ons opgewonde ons persoonlike safari in Tanzanië begin.
Ons eerste stilhouplek was die Manyarameer- Nasionale Park. Ons was verstom oor die verskeidenheid wilde diere—samango-ape, rooibokke, buffels, sebras, ensovoorts. Stel jou voor jy kyk uit oor ’n dam vol seekoeie. Aan die ander kant sien jy ’n kameelperd wat vreet, ’n leeu doer in die gras en nog verder weg ’n trop wildebeeste.
Ná ons by Ngorongoro-krater aangekom het, het ons ’n gids en ’n vierwielaangedrewe voertuig gehuur vir ’n dag lange uitstappie in die kaldeira (krater van ’n ingestorte vulkaan). Die stamperige rit het ons sowat 600 meter van die rand tot onder op die kratervloer geneem. Wat ’n gesig! Wild was oor die uitgestrekte vlakte versprei. Troppe wildebeeste het beweeg asof hulle aan die trek was. Sebras, hartbeeste, Thomson-gaselle en grantgaselle het in groot getalle voorgekom. By een plek waar ons stilgehou het, het ’n maanhaarleeu in die skaduwee van ons voertuig gerus, onbesorg oor die feit dat ons reg bo hom was. Later het ons stilgehou om te kyk na swartrenosters in die verte en na wilde olifante wat naby ons aan die bome gevreet het. Terwyl ons na die rand teruggery het, het ons aan al die indrukwekkende diere teruggedink. Het ons enige van die diere misgekyk?
Ja, die Afrikaluiperd. Maar die kans om een in die natuur te sien, is baie skraal. Die fotograaf Erwin Bauer het gesê: “Toeriste soek luiperds met buitengewone geesdrif en ywer, ten minste gedeeltelik omdat die diere uiters moeilik is om te vind, wat nog te sê om te fotografeer. Die meeste reisigers op tipiese safari’s kry nooit eers ’n skramse blik van een nie. Gedurende my 15 safari’s het ek altesaam agt luiperds gesien, waarvan slegs een naby genoeg vir die kamera was.”—International Wildlife.
Teen sononder het ’n ander probleem ons gekwel. Ons bespreking by ’n ruskamp is gekanselleer, en gevolglik moes ons verblyf soek. Ons het dus met ’n pikdonker grondpad langs gery. Skielik het ons twee op die voorste sitplek geskrik. ’n Geelbruin figuur het reg in die strale van ons kopligte ingespring. Ons het vinnig gestop en verras na ons asem gesnak!
Daar reg voor ons was ’n volgroeide luiperd! As diegene op die agterste sitplekke enigsins benadeel gevoel het, was dit gou verby. Die luiperd het vinnig na die regterkant van die pad gespring—en het botstil gaan staan. ‘Wat moet ek doen?’ het dit gelyk of hy wonder daar in die lig waar ons almal hom kon sien. ‘Moet ek aanval of my rug keer op ’n onbekende “vyand” en die ruigte probeer invlug?’
Adrian, een van ons metgeselle, was die naaste; net ’n meter of so van hierdie pragtige dier af, wat soos ’n saamgeperste veer net reg was om te spring. “Gou, gee my die flitslig”, het hy gefluister terwyl hy sy voloutomatiese kamera gegryp het. Van agter het ’n gefluisterde waarskuwing gekom: “Moenie ’n geluid maak nie.” Die kamera is vinnig gereedgekry en ’n foto is geneem, maar dit het gelyk asof dit ’n mislukking was, aangesien die flitslig in die kajuit weerkaats het. Terwyl die batterye herlaai het, het Adrian sy venster versigtig laat sak. Die luiperd was steeds net ’n armlengte weg, die punt van sy stert het krampagtig heen en weer gepiets, sy oë het gegloei.
Onmiddellik nadat ons ’n tweede foto geneem het, het hy sy keuse gemaak. Die pragtige luiperd het in die ruigte ingespring en verdwyn. Watter opgewondenheid was daar tog nie in ons voertuig nie! ’n Onvergeetlike ondervinding, een wat gidse ons later vertel het uiters skaars is. Toe daardie tweede foto so goed uitgekom het, kon ons daardeur ons herinneringe aan daardie opwindende nagtelike ontmoeting in Tanzanië versterk.