Hoe ek hakkelry die hoof bied

Soos vertel deur Sven Sievers

EK HAKKEL al vandat ek ’n kind is. As ek terugkyk, waardeer ek my ouers se benadering van die probleem. Wanneer ek gehakkel het, het hulle hulle altyd daarop probeer toelê om te luister na wat ek wou sê pleks van my met my manier van praat reg te help. Volgens spraakterapeute kan ouers wat gedurig die aandag op hulle kind se hakkelry vestig die steurnis vererger.a

My ma het een van Jehovah se Getuies geword toe ek drie jaar oud was. In my tienerjare het ek besluit om haar voorbeeld te volg en is ek gehelp om die Bybel deeglik te bestudeer. Op 24 Julie 1982 is ek as ’n toegewyde kneg van God by ’n byeenkoms in Neumünster, Duitsland, gedoop. Later het ek na Suid-Afrika toe getrek, waar ek voortgegaan het met die openbare predikingswerk, waaraan alle ware Christene beveel word om deel te neem (Matteus 28:19, 20). Hoe, wonder jy dalk, kom ek as ’n hakkelaar oor die weg?

Beloninge vir ’n positiewe gesindheid

Ek moet erken dat dit soms vir my moeilik is om ’n positiewe gesindheid te behou, maar ek het gevind dat dit regtig ’n groot verskil maak as ek positief is. Feit is dat ek altyd op die een of ander manier kan kommunikeer. As ek dit nie doen deur te praat nie, kommunikeer ek deur boodskappe neer te skryf of net deur Bybellektuur aan ander te wys. As ek positief is, help dit my die probleem oorkom om ’n gesprek te begin. Ek probeer my inleiding baie eenvoudig hou. Aan die begin van ’n gesprek laat ek die huisbewoner soveel moontlik praat. Mense hou daarvan om te praat, en dit gee my die geleentheid om uit te vind hoe hulle dink. Dan sit ek die gesprek voort met dinge waarin hulle belangstel en vestig ek die aandag op die Bybel se boodskap. As ek konsentreer op wat hulle sê, help dit my om van my spraakprobleem te vergeet, en ek hakkel minder.

’n Positiewe benadering help my ook om by Christelike vergaderinge kommentaar te lewer. Ek het gevind dat hoe meer ek aan Bybelbesprekings deelneem, hoe meer raak die gehoor en die studiehouer gewoond aan my en luister hulle eerder na wat ek sê as hoe ek dit sê.

As ek die vreugde van sukses wil ondervind, moet ek aanhou probeer. Dit keer dat ek aan selfbejammering toegee en ’n introvert word. Dit is ’n voortdurende stryd om teen selfbejammering te veg. Daar is al gesê dat dit vir iemand wat van ’n perd afgegooi is belangrik is om weer op die perd te klim sodat hy nie sy selfvertroue verloor nie. As ek dus gedurende ’n kommentaar vashaak en glad nie verder kan praat nie, probeer ek as ’t ware om weer op die perd te klim deur by die volgende geleentheid kommentaar te lewer.

Hoe ander kan help

Wanneer ek telefoonoproepe moet doen of vreemdelinge inligting moet vra, waardeer ek wel taktvolle hulp. Maar party mense is oorgretig om te help, en hulle behandel my soos ’n kind wat nie self besluite kan neem nie.

Ek waardeer ook die hulp van my liefdevolle vrou, Tracy. Voordat sy as my “mond” optree, bespreek ons die situasie uitvoerig en weet sy wat ek graag wil bereik. (Vergelyk Exodus 4:10, 14, 15.) Op hierdie manier respekteer sy my as haar man en laat sy my voel dat ek nog in beheer van my eie lewe is.

Nog ’n groot hulpmiddel is die Teokratiese Bedieningskool. By hierdie weeklikse vergadering doen studente openbare voorlesing uit die Bybel en hou hulle kort toesprake oor Bybelonderwerpe. Ek het tot my verbasing gevind dat ek dikwels heel goed voor ’n gehoor kan lees en praat. As ek nie vir die skool ingeskryf het nie, sou ek waarskynlik nooit van hierdie vermoë bewus geraak het nie.

Wanneer ek toesprake op die Teokratiese Bedieningskool gehad het, was dit veral aanmoedigend as die instrukteur gekonsentreer het op wat ek gesê het en nie hoe ek dit gesê het nie. Ek het baie baat gevind by die Teokratiese Bedieningskool-handleiding,b hoewel sekere aspekte van hierdie boek ’n baie groter uitdaging bied vir diegene wat hakkel as vir diegene wat normaal praat. Soms kan ek my toespraak byvoorbeeld nie binne die spreektyd klaarmaak nie omdat ek te veel hakkel. Dit is egter vir my baie bemoedigend wanneer die instrukteur aandag gee aan punte waarop ek wel kan werk.

Groter diensvoorregte

In die verlede het ek die voorreg gehad om openbare voorlesing te doen uit ’n Christelike publikasie wat ons by ons vergaderinge bestudeer. Ek het ook die voorreg gehad om die studie te hou wanneer daar geen ander bekwame bedienaar teenwoordig was nie, en vandag doen ek dit op ’n gereelde grondslag. Hoewel ek aan die begin senuweeagtig was, het ek God se hulp ondervind wanneer ek sulke toewysings uitvoer.

Maar geleenthede waar ek van die gemeentelike verhoog af kon lees of onderrig, was baie jare lank beperk. Dit was te verstane, aangesien daar tye was wat ek te lank gevat het om my verstaanbaar te maak. Ek het my dus ten volle in ander toewysings ingespan. Aanvanklik het ek as assistent gehelp om na die gemeente se voorraad van Die Wagtoring en Ontwaak! om te sien. Toe, nadat ek as ’n bedieningskneg aangestel is, het ek na die voorraad Bybels, boeke en ander lektuur omgesien. Later is ek toegewys om die gebiedskaarte wat in ons openbare getuieniswerk gebruik word te kontroleer. Dit het my baie vreugde verskaf om my op hierdie toewysings toe te lê en om dit goed te probeer doen.

Ek dien ook al die afgelope agt jaar as ’n voltydse evangeliedienaar saam met Tracy. Jehovah het my beslis ook in hierdie opsig geseën. Om die waarheid te sê, ek wonder soms of Jehovah nie my hakkelry gebruik nie. Twee van die vyf mense wat ek die voorreg gehad het om te help om toegewyde Christene te word, is hakkelaars.

Ek dink nog met vreugde terug aan die dag toe ek aangestel is om as ’n gemeentelike ouer man te dien. Hoewel my onderrigvermoë van die verhoog af beperk is, probeer ek my daarop toelê om ander persoonlik te help. Hakkelry beperk nie my vermoë om skriftuurlike navorsing te doen sodat ek gemeentelede kan help wat voor ernstige probleme te staan kom nie.

Gedurende die afgelope vyf jaar is ek gevra om al hoe meer toesprake te behartig. Benewens die toesprake wat ek op die Teokratiese Bedieningskool gehou het, kon ek ook kort aankondigings by ander vergaderinge behartig. My vlotheid het stadigaan verbeter. Maar toe het ek ’n groot terugslag gehad. Ek het angstig gedink: ‘Ek sal nie meer toewysings ontvang nie’, maar tot my verbasing was my naam op die volgende rooster! Die presiderende opsiener van ons gemeente het gesê dat ek net vir hom kan kyk as ek geensins verder kan gaan nie en dat hy na die verhoog toe sal kom en sal voortgaan. Ek het een of twee keer van hierdie liefdevolle aanbod gebruik gemaak, maar in die laaste paar maande was dit nie nodig nie. Namate my spraak verbeter het, is ek langer dele toegewys, wat openbare toesprake ingesluit het. Ek het eers ten volle besef watter vooruitgang ek gemaak het toe ek onlangs gevra is om aan twee demonstrasies by ’n kringbyeenkoms van Jehovah se Getuies deel te neem.

Om eerlik te wees, ek verstaan nie heeltemal waarom my spraak verbeter het nie. Dit kan ook môre weer versleg. Trouens, hoewel ek beslis vooruitgang gemaak het in my spraak van die verhoog af, het ek groot terugslae gehad wanneer ek persoonlik met mense gepraat het. Hierdie verhaal is dus nie ’n suksesverhaal in die sin dat ek hakkelry oorkom het nie. Wanneer ek ’n terugslag het, probeer ek my daaraan herinner dat ek my beperkings moet aanvaar en ‘ootmoedig met God moet wandel’.—Miga 6:8.

Ongeag wat die toekoms inhou, ek sal aanhou probeer, aangesien ek weet dat hakkelry in God se naderende nuwe wêreld heeltemal oorkom sal word. “Die tong van die hakkelaars”, sê die Bybel, “sal gou wees om duidelik te spreek.” Ek is vol vertroue dat dit in letterlike sowel as in geestelike sin verwesenlik sal word en dat selfs “die tong van die stomme sal jubel”.—Jesaja 32:4; 35:6.

[Voetnote]

[Prent op bladsy 15]

Saam met my vrou, Tracy