Hulle soeke na die regte godsdiens

SOMMIGE mense het sedert hulle kinderjare na bevredigende antwoorde op hulle vrae oor die lewe gesoek. Toe hulle jonk was, het hulle moontlik kerkdienste bygewoon. Maar talle van hulle het gevind dat nóg die antwoorde wat verskaf is, nóg die kerkgebruike hulle gehelp het om die lewensprobleme die hoof te bied.

Hulle sê moontlik dat hulle nog aan hulle ouers se godsdiens behoort, hoewel hulle selde kerk toe gaan. Volgens ’n biskop van die Anglikaanse Kerk het die bietjie geloof wat hulle nog het maar min invloed op hulle lewe. Godsdiens is nie meer vir hulle so belangrik nie. Ander het godsdiens heeltemal verwerp omdat die huigelary wat hulle in godsdienskringe sien hulle walg. Maar hulle vrae oor die lewe bly onbeantwoord.

Waarom sommige ernstige bedenkinge het

Die meeste mense weet dat baie kerke verenigings het wat haweloses help, voedsel onder die behoeftiges versprei en kulturele geleenthede borg. Maar hulle hoor ook byna daagliks berigte van geweld en bloedvergieting wat met godsdiens verband hou en wat nie net onder nie-Christene nie, maar ook onder voorgewende Christene voorkom. Moet ons dan verbaas wees as hulle dit betwyfel dat groepe wat by sulke geweld betrokke is die regte godsdiens beoefen?

Baie mense met ’n godsdiensagtergrond het altyd gedink dat weeshuise wat deur kerke geborg word iets goeds is. Maar dit het hulle in onlangse jare geskok om te hoor hoe priesters op die een plek na die ander daarvan beskuldig word dat hulle die kinders wat onder hulle sorg is seksueel misbruik. Mense het aanvanklik gedink dat net ’n paar priesters skuldig is. Nou wonder party of daar nie iets wesenliks met die kerk self skort nie.

’n Paar, soos Eugenia, was eens op ’n tyd diep by hulle godsdiens betrokke. As ’n jongmens in Argentinië was sy onder dié wat pelgrimstogte onderneem het om die Maagd van Itatí te vereer. Sy het 14 jaar lank as ’n non in ’n klooster gewoon. Daarna is sy weg om by ’n internasionale godsdienstig-politiese groep aan te sluit wat ’n onmiddellike, ingrypende verandering van die maatskaplike en ekonomiese strukture deur middel van ’n revolusionêre proses voorgestaan het. Vanweë die dinge wat sy gesien en ondervind het, het sy haar geloof en vertroue in God verloor. Sy het nie werklik na ’n godsdiens gesoek waarin sy kon glo nie. Wat sy wou hê, was ’n manier waarop geregtigheid vir die armes meegebring kon word—ja, en ’n vriend wat sy kon vertrou.

Ander sien wat in die kerke aangaan, en hulle bly daar weg. ’n Ateïs wie se opvattings in 1991 in die tydskrif Sputnik verskyn het, het reguit gesê: “Ek kan geen wesenlike verskil tussen die kenmerke van die heidense en die Christelike mitologie sien nie.” Ter toeligting het hy ’n stoet beskryf waarin priesters in goud-geborduurde mantels ’n sarkofaag met ’n mummie in stadig deur die strate van Moskou gedra het. Dit was die liggaam van “’n Ortodokse Christenheilige” wat van ’n museum na ’n kerk verskuif is, en dit het die skrywer aan priesters en mummies in eertydse Egipte herinner. Hy het ook gesê dat dié wat aan die optog in Moskou deelgeneem het aan “die Christelike Drie-eenheid” glo net soos die Egiptenaars ook ’n triade van gode—Osiris, Isis en Horus—aanbid het.

Daardie selfde skrywer het gesê dat die Christelike konsep van die liefde—“God is liefde” en “jy moet jou naaste liefhê”—geen parallel in die heidense Egipte het nie. Maar hy het opgemerk: “Broederliefde het nie in die wêreld geseëvier nie, nie eers in daardie deel wat hulleself die Christelike wêreld noem nie.” En daarna het hy kommentaar gelewer oor die slegte vrugte wat die gevolg is van die kerk se voortdurende betrokkenheid by Staatsake. Wat hy gesien het, het hom nie laat voel dat die kerke van die Christendom dít bied waarna hy soek nie.

Ander het daarenteen bevredigende antwoorde gevind, maar nie in die Christendom se kerke nie.

Sy het die waarheid omtrent die dooies geleer

Magdalena, wat nou 37 is, woon in Bulgarye. Nadat haar skoonpa in 1991 gesterf het, was sy baie neerslagtig. Sy het haarself oor en oor afgevra: ‘Waarheen gaan die dooies? Waar is my skoonpa?’ Sy het kerk toe gegaan en tuis voor ’n ikoon gebid, maar sy het geen antwoorde gekry nie.

Toe het ’n buurman haar eendag gebel en haar na sy huis toe genooi. ’n Jong man wat saam met Jehovah se Getuies gestudeer het, het by die buurman gekuier. Sy het geluister terwyl hy oor God se Koninkryk gepraat het en oor Sy voorneme om die aarde ’n paradys te maak waar mense vir ewig in geluk kan woon. Die boek Jy kan vir ewig in die Paradys op aarde lewe het op die tafel gelê. Die jong man het dit gebruik en haar aandag op die Bybelteks in Prediker 9:5 gevestig waar dit sê: “Die dooies weet glad niks nie.” Daardie aand het sy verder gelees. Sy het uitgevind dat die dooies nie na ’n ander lewe in die hemel of in die hel gaan nie; hulle weet niks nie, asof hulle vas slaap. Sy het die uitnodiging om ’n vergadering van die plaaslike gemeente van Jehovah se Getuies by te woon met graagte aanvaar. Ná die vergadering het sy tot ’n gereelde Bybelstudie ingestem. Sy het tydens die vergadering opgemerk hoe daar tot Jehovah gebid is, en sy het toe ook tot Jehovah om hulp begin bid om ’n diepgewortelde swakheid te oorkom. Toe haar gebed verhoor is, het sy geweet dat sy die regte godsdiens gevind het.

Hulle het uitgevind dat die lewe wel sin het

André het in ’n streng Katolieke huis in België grootgeword en was die plaaslike priester se assistent. Maar gedurende daardie tyd het hy dinge gesien wat sy respek vir die kerk ondermyn het. Daarom was hy net in naam ’n Katoliek.

Hy was 15 jaar lank ’n beroepsokkerspeler. Toe sy span eenkeer aan ’n toernooi in Italië deelgeneem het, is hulle na ’n oudiënsie met die pous genooi. Die besoek was glad nie geestelik opbouend nie, en die wêreldse rykdom wat die pous omring het, het André ontstel. Dit het sy bedenkinge oor die kerk versterk. Sy persoonlike lewe was ongelukkig as gevolg van twee mislukte huwelike. Die wêreldsituasie het hom gefrustreerd laat voel. In 1989 het hy in sy dagboek geskryf: ‘Wat beteken al die dwase dinge wat om ons aangaan?’ Sy godsdiens het hom geen antwoorde gegee nie.

In 1990, toe André as ’n sokkerafrigter in Ysland gewerk het, het Iiris, ’n sendeling van Jehovah se Getuies, met hom in aanraking gekom. Hy het lektuur geneem en die sendeling genooi om weer te kom. Sy het hom saam met haar man, Kjell, kom besoek. Toe hulle eindelik met André kon sit en gesels, was dit duidelik dat hy die Bybel baie graag wou verstaan. Sy vrou, Ásta, het net soveel belangstelling getoon. Hy het in die middel van die dag drie ure tussen sy afrigtingsessies vry gehad, en hulle het besluit om daardie tyd vir ’n Bybelstudie te gebruik. “Dit verkwik my meer om die Bybel te bestudeer as om net te rus”, het hy gesê. Die Bybel het gaandeweg hulle vrae beantwoord. Hulle geloof in Jehovah en sy Koninkryk het al hoe groter geword. Die Bybel se wonderlike beloftes van ’n vreedsame nuwe wêreld, ’n wêreld vry van “al die dwase dinge wat om ons aangaan”, het vir hulle ’n werklikheid geword. André en Ásta vertel ander nou van hulle nuutgevonde geloof.

Magdalena, André en Ásta is oortuig dat hulle eindelik die regte godsdiens gevind het. Nadat Eugenia ’n politieke oplossing vir die wêreld se probleme probeer vind het, het sy ook eindelik die godsdiens wat vir haar na die regte een gelyk het onder Jehovah se Getuies gevind. Maar wat bepaal werklik of ’n godsdiens die regte een is? Sien asseblief die volgende materiaal.

[Prent op bladsy 7]

’n Gereelde studie van die Bybel saam met Jehovah se Getuies help oor die vyfmiljoen mense in hulle soeke na bevredigende antwoorde