Ρωμαίους
3 Τίς λοιπὸν ἡ ὑπεροχή τοῦ Ἰουδαίου, ἤ τίς ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς; 2 Πολλή κατὰ πάντα τρόπον. Πρῶτον μὲν διότι εἰς τοὺς Ἰουδαίους ἐνεπιστεύθησαν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. 3 ᾿Επειδή ἄν τινες δὲν ἐπίστευσαν, τί ἐκ τούτου; μήπως ἡ ἀπιστία αὐτῶν θέλει καταργήσει τὴν πίστιν τοῦ Θεοῦ; 4 Μή γένοιτο. ᾿Αλλ᾿ ἔστω ὁ Θεὸς ἀληθής, πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης, καθὼς εἶναι γεγραμμένον·
Διὰ νὰ δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου
καὶ νὰ νικήσῃς, ὅταν κρίνησαι.
5 ᾿Εὰν δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν δεικνύῃ τὴν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, τί θέλομεν εἰπεῖ; μήπως εἶναι ἄδικος ὁ Θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; ὡς ἄνθρωπος λαλῶ. 6 Μή γένοιτο· ἐπειδή πῶς θέλει κρίνει ὁ Θεὸς τὸν κόσμον; 7 Διότι ἐὰν ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐπερίσσευσε πρὸς δόξαν αὐτοῦ διὰ τοῦ ἐμοῦ ψεύσματος, διὰ τί πλέον ἐγὼ κρίνομαι ὡς ἁμαρτωλός, 8 καὶ καθὼς βλασφημούμεθα καὶ καθὼς κηρύττουσί τινες, ὅτι ἡμεῖς λέγομεν, Διὰ τί νὰ μή πράττωμεν τὰ κακά, διὰ νὰ ἔλθωσι τὰ ἀγαθά; τῶν ὁποίων ἡ κατάκρισις εἶναι δικαία.
9 Τί λοιπόν; ὑπερέχομεν τῶν ἐθνικῶν; Οὐχὶ βεβαίως· διότι προεξηλέγξαμεν Ἰουδαίους τε καὶ Ἕλληνας, ὅτι εἶναι πάντες ὑπὸ ἁμαρτίαν, 10 καθὼς εἶναι γεγραμμένον
Ὅτι δὲν ὑπάρχει δίκαιος οὐδὲ εἷς,
11 δὲν ὑπάρχει τις ἔχων σύνεσιν·
δὲν ὑπάρχει τις ἐκζητῶν τὸν Θεόν.
12 Πάντες ἐξέκλιναν, ὁμοῦ ἐξηχρειώθησαν·
δὲν ὑπάρχει ὁ πράττων ἀγαθόν, δὲν ὑπάρχει οὐδὲ εἷς.
13 Τάφος ἀνεῴγμένος εἶναι ὁ λάρυγξ αὐτῶν,
μὲ τὰς γλώσσας αὑτῶν ἐλάλουν δόλια·
φαρμάκιον ἀσπίδων εἶναι ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν·
14 τῶν ὁποίων τὸ στόμα γέμει κατάρας καὶ πικρίας·
15 οἱ πόδες αὐτῶν εἶναι ταχεῖς εἰς τὸ νὰ χύσωσιν αἷμα·
16 ἐρήμωσις καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν,
17 Καὶ ὁδὸν εἰρήνης δὲν ἐγνώρισαν.
18 Δὲν εἶναι φόβος Θεοῦ ἔμπροσθεν τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.
19 ᾿Εξεύρομεν δὲ ὅτι ὅσα λέγει ὁ νόμος λαλεῖ πρὸς τοὺς ὑπὸ τὸν νόμον, διὰ νὰ ἐμφραχθῇ πᾶν στόμα καὶ νὰ γείνῃ πᾶς ὁ κόσμος ὑπόδικος εἰς τὸν Θεόν, 20 διότι ἐξ ἔργων νόμου δὲν θέλει δικαιωθῆ οὐδεμία σὰρξ ἐνώπιον αὐτοῦ· ἐπειδή διὰ τοῦ νόμου γίνεται ἡ γνώρισις τῆς ἁμαρτίας. 21 Τώρα δὲ χωρὶς νόμου ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἐφανερώθη, μαρτυρουμένη ὑπὸ τοῦ νόμου καὶ τῶν προφητῶν, 22 δικαιοσύνη δὲ τοῦ Θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· διότι δὲν ὑπάρχει διαφορά· 23 ἐπειδή πάντες ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, 24 δικαιοῦνται δὲ δωρεὰν μὲ τὴν χάριν αὐτοῦ διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 25 τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς προέθετο μέσον ἐξιλεώσεως διὰ τῆς πίστεως ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, πρὸς φανέρωσιν τῆς δικαιοσύνης αὑτοῦ διὰ τὴν ἄφεσιν τῶν προγενομένων ἁμαρτημάτων διὰ τῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ, 26 πρὸς φανέρωσιν τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ ἐν τῷ παρόντι καιρῷ, διὰ νὰ ἦναι αὐτὸς δίκαιος καὶ νὰ δικαιόνῃ τὸν πιστεύοντα εἰς τὸν Ἰησοῦν. 27 Ποῦ λοιπὸν ἡ καύχησις; ᾿Εκλείσθη ἔξω. Διὰ ποίου νόμου; τῶν ἔργων; Οὐχί, ἀλλὰ διὰ τοῦ νόμου τῆς πίστεως. 28 Συμπεραίνομεν λοιπὸν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δικαιοῦται διὰ τῆς πίστεως χωρὶς τῶν ἔργων τοῦ νόμου. 29 Ἤ τῶν Ἰουδαίων μόνον εἶναι ὁ Θεός; Οὐχὶ δὲ καὶ τῶν ἐθνῶν; Ναί, καὶ τῶν ἐθνῶν, 30 ἐπειδή εἷς εἶναι ὁ Θεὸς ὅστις θέλει δικαιώσει τὴν περιτομήν ἐκ πίστεως καὶ τὴν ἀκροβυστίαν διὰ τῆς πίστεως. 31 Νόμον λοιπὸν καταργοῦμεν διὰ τῆς πίστεως; μή γένοιτο, ἀλλὰ νόμον συνιστῶμεν.