Það sem við verðum að gera til að frelsast
HVERS vegna þurfum við að frelsast? Vegna þess að við líðum öll fyrir afleiðingar syndarinnar: ófullkomleika, sársauka, sjúkdóma, sorg og að síðustu dauða. Páll postuli greindi frá því að þetta stafaði af uppreisn forföður okkar Adams gegn lögum Guðs. Páll skrifaði: „Syndin kom inn í heiminn fyrir einn mann [Adam] og dauðinn fyrir syndina, og þannig er dauðinn runninn til allra manna, af því að allir hafa syndgað.“ (Rómverjabréfið 5:12) Hvers vegna hafði synd Adams í för með sér að dauðinn breiddist út til allra manna? Það var í rauninni eðlileg framvinda málsins.
Þegar Adam syndgaði var hann dæmdur til dauða í samræmi við lög Guðs. Það var bæði réttlátt og nauðsynlegt. Það var réttlátt vegna þess að lífið er ekki réttindi heldur gjöf frá Guði. Með því að syndga af yfirlögðu ráði hafði Adam fyrirgert öllu tilkalli til þeirrar gjafar. (Rómverjabréfið 6:23) Dauðadómur yfir Adam var nauðsynlegur vegna þess að ekkert ófullkomið getur fengið að standa og spilla alheiminum um ókomna tíð. Því byrjaði Adam að deyja um leið og hann syndgaði og gat ekki lengur miðlað börnum sínum fullkomleika og syndleysi, vegna þess að hann hafði ekki til að bera þá eiginleika sjálfur, aðeins ófullkomleika og synd. — Rómverjabréfið 8:18-21.
Við ættum þó ekki að gleyma að það er einungis vegna óverðskuldaðrar náðar Guðs að við getum lifað þótt það sé ekki löng ævi. (Jobsbók 14:1) Guði var ekki skylt að leyfa Adam og Evu að eignast börn áður en þau dóu. Það gerði hann þó til að sanna að til myndu verða ófullkomnir menn sem myndu styðja drottinvald hans með því að sýna honum ráðvendni. Guð leyfði það einnig vegna þess að hann vissi að hann myndi með tíð og tíma endurkaupa eða bjarga þeim afkomendum þessara uppreisnarseggja, Adams og Evu, sem brygðust rétt við. Hvernig?
Ráðstöfun til hjálpræðis
Jehóva Guð gat ekki einfaldlega sniðgengið réttlátan dóm sinn. Hann getur ekki einfaldlega gleymt hinni upphaflegu synd Adams og öllum þeim syndum sem mannkynið hefur bætt við síðan hún var framin. Ef Guð virti ekki sín eigin, réttlátu lög, myndi hann með því grafa undan réttarkerfi sínu í heild og tiltrú manna á það. Hugsaðu þér hvílík ramakvein yrði rekið upp ef mennskur dómari léti einhverja duttlunga koma sér til að láta glæpamanni órefsað. Góðhjartaður dómari getur hins vegar með réttu látið einhvern annan, sem fús er til þess, greiða sekt fyrir hinn seka. Það er það sem Guð hefur gert fyrir okkur.
Jehóva lét sinn eigin son, Jesú Krist, gefa fullkomið mannslíf sitt í stað hins fullkomna lífs sem Adam fyrirgerði. Jesús tók fúslega á sig refsinguna fyrir syndir okkar, það er að segja dauðann. (Jesaja 53:4, 5; Jóhannes 10:17, 18) Biblían segir: „Mannssonurinn er . . . kominn til þess að . . gefa líf sitt til lausnargjalds fyrir marga.“ (Matteus 20:28; 1. Tímóteusarbréf 2:6) Enginn annar gat gert það. Jesús var einstæður maður að því leyti að hann var fæddur syndlaus og varðveitti fullkomleika sinn og syndleysi allt til dauða. (Hebreabréfið 7:26; 1. Pétursbréf 2:22) Með trúfesti sinni allt til dauða var hann fær um að taka á sig hina lögákveðnu refsingu fyrir syndir okkar.
Munum þó að Guði, hinum æðsta dómara, ber engin skylda til að frelsa hvern sem er. Hann lítur á hið fullkomna mannslíf, sem Jesús fórnaði, sem greiðslu þeirrar skuldar sem við skuldum honum vegna syndar okkar. En Jehóva Guð mun ekki láta hana ná til forhertra, vanþakklátra syndara. Í stað þess að veita einhvers konar almenna sakaruppgjöf eða allsherjarhjálpræði setur Biblían skilyrði þeim sem vilja frelsast undan áhrifum erfðasyndarinnar.
Kröfurnar fyrir hjálpræði
Hverjar eru þá kröfurnar fyrir hjálpræði? Aðalkrafan er sú sem Páll postuli nefndi við fangvörðinn í Filippí: „Trú þú á Drottin Jesú, og þú munt verða hólpinn.“ (Postulasagan 16:31) Ef við ætlum okkur að hljóta hjálpræði verðum við að viðurkenna í hjarta okkar verðmæti hins úthellta blóðs Jesú. Og hvað mun hjálpræði hafa í för með sér fyrir okkur? Jesús svaraði því er hann sagði: „Ég gef þeim eilíft líf, og þeir skulu aldrei að eilífu glatast.“ (Jóhannes 10:28) Fyrir flesta mun hjálpræði hafa í för með sér eilíft líf á jörð þar sem paradís verður endurreist. (Sálmur 37:10, 11; Opinberunarbókin 21:3, 4) Fyrir „litla hjörð“ mun það hins vegar merkja það að ríkja með Jesú í ríki hans á himnum. — Lúkas 12:32; Opinberunarbókin 5:9, 10; 20:4.
Sumir halda því fram að það sé nóg að trúa á Jesú. „Það er aðeins eitt sem þarf að gera til að komast til himna,“ segir í trúarlegu flugriti. „Og það er að viðurkenna Jesú Krist sem persónulegan frelsara sinn, gefa sig honum á vald sem Drottni og herra og játa hann opinberlega sem slíkan fyrir heiminum.“ Margir álíta þannig að skyndileg trúarhrifning sé allt sem þarf til að tryggja manninum eilíft líf. En það að beina athygli sinni að einni mikilvægri forsendu hjálpræðis og láta allar hinar lönd og leið er sambærilegt við að lesa eitt mikilvægt ákvæði í samningi og sleppa öllum hinum.
Þetta má glögglega sjá af athugasemdum fólks sem hélt að því nægði að játa trú á Jesú til að vera hólpið. Bernice segir: „Ég ólst upp í bræðrakirkjunni en það var eitt sem ég fór að velta fyrir mér: Hvers vegna sagði Jesús: ‚En það er hið eilífa líf að þekkja þig, hinn eina sanna Guð, og þann sem þú sendir, Jesú Krist,“ ef eilíft líf er háð honum einum?“ — Jóhannes 17:3.
Í níu ár var Norman sannfærður um að hann væri frelsaður. En þá gerði hann sér grein fyrir að meira var krafist en þess eins að játa í trúarhrifningu að Jesús Kristur væri frelsari hans. „Ég skildi með hjálp Biblíunnar að ekki væri nóg einungis að viðurkenna fyrir Guði að við séum syndarar og þörfnumst hjálpræðis,“ segir hann. „Við verðum líka að vinna verk samboðin iðruninni.“ — Matteus 3:8; Postulasagan 3:19.
Já, það er nauðsynleg forsenda hjálpræðis að trúa á Jesú, en fleira þarf að koma til. Jesús talaði um menn sem játuðu trú á hann og gerðu jafnvel „kraftaverk“ í hans nafni. En hann kannaðist ekki við þá. Hvers vegna? Vegna þess að þeir voru „illgjörðamenn“ og gerðu ekki vilja föður hans. (Matteus 7:15-23) Lærisveinninn Jakob minnir okkur á nauðsyn þess að vera „gjörendur orðsins og eigi aðeins heyrendur þess.“ Ella myndum við ‚svíkja sjálfa okkur.‘ Hann bætti við: „Þú trúir, að Guð sé einn. Þú gjörir vel. En illu andarnir trúa því líka og skelfast. . . . Trúin [er] dauð án verka.“ — Jakobsbréfið 1:22; 2:19, 26.
Sumir staðhæfa þó að þeir sem séu frelsaðir í raun og veru geri allt þetta. En er það svo í veruleikanum? Denis, sem ‚tók við Jesú‘ þegar hann var ungur piltur, segir: „Þeir sem voru ‚frelsaðir‘ og ég þekkti fundu enga sérstaka hvöt hjá sér til að rannsaka Biblíuna, vegna þess að þeir trúðu að þeir hefðu allt sem þeir þyrftu til að vera hólpnir.“ Hræsni og ókristilegt atferli margra, sem kalla sig „frelsaða,“ hefur komið óorði á sjálfa frelsunarhugmyndina.
Margir klifa þó á því að Ritningin segi: „Sá sem trúir á soninn, hefur eilíft líf.“ (Jóhannes 3:36) Þeir hugsa því sem svo að sá maður glatist aldrei framar sem hefur einu sinni tekið við Drottni Jesú Kristi sem persónulegum frelsara sínum. „Einu sinni hólpinn, alltaf hólpinn“ er kjörorð þeirra. En er það þetta sem Ritningin segir í raun og veru? Til að svara því þurfum við að skoða allt sem Biblían segir um málið. Við viljum ekki ‚svíkja sjálfa okkur‘ með fölskum rökum með því að lesa einungis valdar ritningargreinar í orði Guðs.
„Einu sinni hólpinn, alltaf hólpinn“?
Gefðu gaum að hinni innblásnu aðvörun lærisveinsins Júdasar. Hann skrifaði: „Þér elskaðir, mér var það ríkt í huga að rita yður um sameiginlegt hjálpræði vort. En nú kemst ég ekki hjá því að skrifa og hvetja yður til að berjast fyrir þeirri trú, sem heilögum hefur í eitt skipti fyrir öll verið í hendur seld.“ (Júdasarbréfið 3) Hvers vegna skrifaði Júdas þetta? Vegna þess að hann vissi að kristnir einstaklingar gætu glatað ‚sameiginlegu hjálpræði þeirra.‘ Hann hélt áfram: „Ég vil minna yður á . . . að [Jehóva] frelsaði lýðinn [Ísraelsmenn] úr Egyptalandi, en tortímdi samt síðar þeim, sem ekki trúðu.“ — Júdasarbréfið 5.
Aðvörun Júdasar væri merkingarlaus ef kristnir menn væru ekki í áþekkri hættu og Ísraelsmenn. Júdas var ekki að draga í efa gildi fórnar Jesú. Sú fórn hefur frelsað okkur frá synd Adams og Jesús mun vernda þá sem iðka trú á hann. Enginn getur rænt þeim úr hendi hans. Við getum hins vegar misst vernd hans. Hvernig? Með því að hegða okkur eins og margir þeirra Ísraelsmanna sem frelsaðir voru úr Egyptalandi. Við getum að yfirlögðu ráði valið að óhlýðnast Guði. — 5. Mósebók 30:19, 20.
Ímyndaðu þér að þér væri bjargað úr brennandi byggingu. Gerðu þér í hugarlund hvílíkur léttir það væri fyrir þig að vera kominn heill á húfi úr eldhafinu og heyra björgunarmanninn segja: „Þú ert óhultur núna.“ Þér hefði verið bjargað frá vísum dauða. En hvað myndi gerast ef þú ákvæðir að hlaupa aftur inn í bygginguna af einhverri heimskulegri ástæðu? Þá værir þú aftur í lífshættu.
Kristnir menn eru í því ástandi að vera hólpnir. Þeir eiga í vændum eilíft líf vegna þess að þeir njóta velþóknunar Guðs. Í heild er þeim tryggt hjálpræði undan Adamsyndinni og öllum afleiðingum hennar. En hver einstaklingur hlýtur eilíft líf aðeins ef hann heldur áfram að halda sér við allar kröfur Guðs. Jesús lagði áherslu á það er hann líkti sjálfum sér við vínvið og lærisveinunum við greinar á vínviðnum. Hann sagði: „Hverja þá grein á mér, sem ber ekki ávöxt, sníður [Guð] af . . . Hverjum sem er ekki í mér verður varpað út eins og greinunum, og hann visnar. Þeim er safnað saman og varpað á eld og brennt.“ (Jóhannes 15:2, 6; Hebreabréfið 6:4-6) Þeir sem missa trúna á Jesú munu einnig missa af eilífu lífi.
„Sá sem staðfastur er . . . mun hólpinn verða“
Já, sá sem vill verða hólpinn þarf að fullnægja ýmsum skilyrðum. Hann þarf að afla sér nákvæmrar þekkingar á tilgangi Guðs og hjálpræðisleið hans. Síðan þarf hann að iðka trú á höfðingja lífsins, Jesú Krist, og gera vilja Guðs það sem eftir er ævinnar. (Jóhannes 3:16; Títusarbréfið 2:14) Hjálpræði þess sem það gerir er öruggt, svo framarlega sem hann heldur sömu stefnu allt þar til núverandi líf hans endar eða þetta heimskerfi líður undir lok. Sá einn „sem staðfastur er allt til enda, mun hólpinn verða.“ — Matteus 24:13.
Fangavörðurinn í Filippí og aðrir í fjölskyldu hans brugðust jákvætt við þeim frelsisboðskap sem Páll og Sílas boðuðu. „Var hann þegar skírður og allt hans fólk.“ (Postulasagan 16:33) Ef við líkjum eftir þeim munum við eignast náið og blessunarríkt samband við Jehóva Guð og son hans, Jesú Krist, og getum treyst fullkomlega á hjálpræðisráðstöfun Guðs. Fangavörðurinn í Filippí ‚og allt heimafólk hans fagnaði yfir því að hafa tekið trú á Guð.‘ (Postulasagan 16:34) Við munum líka getað ‚fagnað mjög‘ ef við gerum vilja Guðs.
[Mynd á blaðsíðu 7]
Hvernig myndi fara fyrir þér ef þú hlypir aftur inn í brennandi hús sem nýbúið væri að bjarga þér úr?