მდიდარმა სულიერმა მემკვიდრეობამ წარმატება და ბედნიერება მომიტანა

მამაჩემი, ჯონ მილზი, 1913 წელს ნიუ-იორკში მოინათლა. მაშინ ის 25 წლისა იყო. ნათლობის მოხსენება ძმა რასელმა წარმოთქვა. ამის შემდეგ მალევე მამა ტრინიდადში გაემგზავრა, სადაც დაქორწინდა კონსტანს ფარმერზე, რომელიც ბიბლიის გულმოდგინე მკვლევარი იყო. მამაჩემი „შემოქმედების ფოტოდრამის“ ჩვენებაში ეხმარებოდა თავის მეგობარ უილიამ ბრაუნს, ვიდრე ძმა ბრაუნი 1923 წელს დასავლეთ აფრიკაში არ გადაიყვანეს. ჩემი მშობლები, რომლებიც ცხებულები იყვნენ, ტრინიდადში დარჩნენ.

მოსიყვარულე მშობლები

ჩემს მშობლებს ცხრა შვილი ჰყავდათ. პირველ შვილს მათ ბიბლიისა და ტრაქტატების საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ პრეზიდენტის პატივსაცემად რუტერფორდი დაარქვეს. მე 1922 წლის 30 დეკემბერს დავიბადე და „ოქროს ხანის“ (ამჟამად „გამოიღვიძეთ!“) რედაქტორის, კლეიტონ ვუდვორთის სახელი დამარქვეს. ყველამ საშუალო განათლება მივიღეთ. მშობლები განსაკუთრებით სულიერი მიზნების დასახვისკენ გვახალისებდნენ. დედა დამაჯერებლად მსჯელობდა წმინდა წერილებზე. მამას უყვარდა ჩვენთვის ბიბლიური ისტორიების მოყოლა და ამ ბიბლიური მონაკვეთების გასაცოცხლებლად მთელი სხეულით ჟესტიკულირებდა.

მათმა მცდელობამ კარგი შედეგი გამოიღო. ხუთი ძმიდან სამმა ბიბლიური სკოლა „გალაადი“ დავამთავრეთ. ჩვენი სამი და წლების მანძილზე მსახურობდა პიონერად ტრინიდადსა და ტობაგოში. მშობლებისგან მიღებული დასწავლებისა და მათი კარგი მაგალითის შედეგად, ჩვენზეც შესრულდა ფსალმუნმომღერლის სიტყვები: „გაიფურჩქნებიან იეჰოვას სახლში, ღვთის ეზოებში დანერგილნი“ (ფსალმ. 92:13).

ჩვენი სახლი სამქადაგებლო საქმიანობის ცენტრი გახდა. ჩვენთან იკრიბებოდნენ პიონერები და ხშირად ესაუბრებოდნენ ძმა ჯორჯ იანგს, კანადელ მისიონერს, რომელიც ტრინიდადს ინახულებდა. ჩემი მშობლები აღფრთოვანებით საუბრობდნენ თავიანთ ძველ მეგობრებზე, ბრაუნებზე, რომლებიც იმ დროს უკვე დასავლეთ აფრიკაში მსახურობდნენ. ამ ყველაფერმა აღმძრა, რომ ათი წლის ასაკში დამეწყო მსახურება.

მსახურების დასაწყისი

ჩვენი ჟურნალები აშკარად ამხელდა ცრუ რელიგიას, ხარბ კომერციასა და ბინძურ პოლიტიკას. ამის საპასუხოდ, 1936 წელს სამღვდელოებამ შეაგულიანა მოქმედი მთავრობა, რომ აეკრძალათ „საგუშაგო კოშკის“ პუბლიკაციები. ჩვენ გადავმალეთ ლიტერატურა, თუმცა მარაგის ამოწურვამდე მაინც ვავრცელებდით მას. ვაწყობდით საინფორმაციო მსვლელობებს ველოსიპედებით, რომლის დროსაც ვიყენებდით პლაკატებს და ვავრცელებდით პატარა ბარათებს. ქალაქ ტუნაპუნადან ჩამოსულ ჯგუფთან ერთად, რომელთაც ხმოვანი მანქანა ჰყავდათ, ტრინიდადის ყველაზე შორეულ ადგილებშიც კი ვქადაგებდით. კარგი დრო იყო! ასეთმა სულიერმა გარემომ ხელი შემიწყო, რომ 16 წლის ასაკში მოვნათლულიყავი.

ოჯახისგან მიღებულმა სულიერმა მემკვიდრეობამ და მსახურებაში განცდილმა სიხარულმა მისიონერად მსახურების სურვილი გამიჩინა. ეს სურვილი ჯერ კიდევ მიღვიოდა, როცა 1944 წელს არუბაში გავემგზავრე და ძმა ედმუნდ კამინგზს მსახურებაში შევუერთდი. ძალიან გვიხაროდა, რომ 1945 წელს უფლის გახსენების საღამოს ათი ადამიანი დაესწრო. მომდევნო წელს ამ კუნძულზე პირველი კრება ჩამოყალიბდა.

იმ პერიოდში ვუქადაგე ჩემს თანამშრომელს, ორის უილიამზს. ორისი ძლიერი არგუმენტებით იცავდა იმ სწავლებებს, რომლებსაც ბავშვობიდან უნერგავდნენ. მაგრამ ბიბლიის შესწავლის დროს მან გაიგო, რას ასწავლის სინამდვილეში ღვთის სიტყვა და 1947 წლის 5 იანვარს მოინათლა. დროთა განმავლობაში ჩვენ ერთმანეთი შეგვიყვარდა და დავქორწინდით. მან პიონერად მსახურება 1950 წლის ნოემბერში დაიწყო. ორისმა ჩემს ცხოვრებას სხვანაირი ხიბლი შემატა.

გამამხნევებელი მსახურება ნიგერიაში

1955 წელს სკოლა „გალაადში“ მიგვიწვიეს. ამიტომ მე და ორისი მზადებას შევუდექით, წამოვედით სამსახურიდან და გავყიდეთ სახლი და სხვა ნივთები. ასე გამოვემშვიდობეთ არუბას. 1956 წლის 29 ივლისს დავამთავრეთ სკოლა „გალაადის“ 27-ე კლასი, რის შემდეგაც ნიგერიაში დაგვნიშნეს.

ერთხელ ორისმა თქვა: «იეჰოვას სულს შეუძლია დაეხმაროს ადამიანს, მოერგოს მისიონერულ ცხოვრებას, რომელიც ია-ვარდებით მოფენილი სულაც არ არის. ჩემი ქმრისგან განსხვავებით მე მისიონერობაზე არასდროს მიოცნებია. პირიქით, მინდოდა მქონოდა საკუთარი სახლი და მყოლოდა შვილები. თუმცა მას შემდეგ, რაც გავაცნობიერე, რომ სასიხარულო ცნობის ქადაგება გადაუდებელი საქმე იყო, თვალსაზრისი შევიცვალე. იმ პერიოდისთვის, როცა სკოლა „გალაადი“ დავამთავრეთ, უკვე მზად ვიყავი მისიონერული მსახურებისთვის. როგორც კი გემზე (Queen Mary) ფეხი შევდგით, გამოსამშვიდობებლად ვორთ თორნტონი მოვიდა, რომელიც ძმა ნორთან თანამშრომლობდა. მან მშვიდობიანი მგზავრობა გვისურვა და გვითხრა, რომ ბეთელში ვიმსახურებდით. „ოჰ, არა!“, — აღმომხდა მე. თუმცა მალევე შევიცვალე დამოკიდებულება და შევიყვარე ბეთელი, სადაც სხვადასხვა დავალებას ვასრულებდი. ყველაზე მეტად მიმღებში მუშაობა მომწონდა. ხალხი მიყვარს, ეს საქმე კი საშუალებას მაძლევდა, ნიგერიელ და-ძმებთან უშუალო ურთიერთობა მქონოდა. ბევრი, ვინც იქ მოდიოდა, მტვრიანი, დაღლილი, მწყურვალი და მშიერი იყო. სიამოვნებით ვზრუნავდი მათზე, რომ ცოტა წაეხემსათ და დაესვენათ. ყოველივე ეს იეჰოვას წმინდა მსახურება იყო, რაც დიდ კმაყოფილებასა და ბედნიერებას მანიჭებდა». მართლაც, თითოეულმა დავალებამ ჩვენს სულიერ წინსვლას შეუწყო ხელი.

როცა 1961 წელს მთელი ოჯახი ერთად შევიკრიბეთ ტრინიდადში, ძმა ბრაუნმა აფრიკაში თავს გადამხდარი რამდენიმე ამაღელვებელი შემთხვევა გაიხსენა. მე მოვყევი, თუ როგორ იზრდებოდა ნიგერიაში მაუწყებლების რიცხვი. ძმა ბრაუნმა სიყვარულით მომხვია ხელი და მამას უთხრა: „ჯონ, შენ ვერ შეძელი აფრიკაში მსახურება, მაგრამ ვუდვორთმა შეძლო!“. პასუხად მამამ თქვა: „ასე განაგრძე ვუდვორთ! ასე განაგრძე!“. იეჰოვას დიდი ხნის მსახურებისგან მიღებულმა გამხნევებამ გამიძლიერა იმის სურვილი, რომ კვლავაც მთელი გულმოდგინებით მემსახურა.

1962 წელს პატივი მხვდა წილად, სკოლა „გალაადის“ 37-ე კლასში მესწავლა და 10-თვიანი კურსი გამევლო. ძმა უილფრედ გუჩი, რომელიც ნიგერიის ფილიალის ზედამხედველად მსახურობდა, სკოლა „გალაადის“ 38-ე კლასში მიიწვიეს, რომლის დამთავრების შემდეგაც ინგლისში დანიშნეს. ამიტომ ნიგერიის ფილიალის ზედამხედველობა მე დამევალა. ვბაძავდი ძმა ბრაუნის მაგალითს და მთელ ტერიტორიაზე ვმოგზაურობდი, რათა უფრო ახლოს გამეცნო და შემეყვარებინა ნიგერიელი და-ძმები. მიუხედავად იმისა, რომ სხვა განვითარებულ ქვეყნებში მცხოვრებლებთან შედარებით ბევრი არაფერი ჰქონდათ, მათი სიხარული და კმაყოფილება ცხადყოფდა, რომ აზრიანი ცხოვრება ფულსა და მატერიალურ ქონებაზე არ არის დამოკიდებული. მიუხედავად მათი მდგომარეობისა, გასაოცარი იყო იმის დანახვა, რომ ყველა სუფთად, აკურატულად და შესაფერისად ჩაცმული მოდიოდა კრების შეხვედრებზე. ბევრი კონგრესებზე სატვირთოებითა და „ბოლეკაჯეისებით“a (ღია ავტობუსი, რომელსაც ადგილობრივად აკეთებენ) მოდიოდა. ხშირად ამ ავტობუსებზე ინტერესის აღმძვრელი ლოზუნგები იყო გამოკრული. ერთ-ერთ ავტობუსს ეწერა: „წყლის პატარა წვეთები ვეებერთელა ოკეანეს ქმნის“.

რამხელა ჭეშმარიტება ჩანს ამ სიტყვებში! არცერთი, თუნდაც მცირედი ძალისხმევა, არ იკარგება. მე და ორისმა ჩვენი წვლილი შევიტანეთ ნიგერიელი და-ძმების დახმარებაში. 1974 წლისთვის ნიგერია პირველი ქვეყანა გახდა შეერთებული შტატების შემდეგ, სადაც მაუწყებელთა რიცხვმა 100 000-ს მიაღწია. სამქადაგებლო საქმიანობამ ნაყოფი გამოიღო!

ამ სულიერი ზრდის პერიოდში, 1967—1970 წლებში, ნიგერიაში სამოქალაქო ომი მძვინვარებდა. თვეების მანძილზე ბიაფრას მხარეს მცხოვრები ძმები მოწყვეტილი იყვნენ ფილიალს. ჩვენ მდინარე ნიგერი უნდა გადაგვეკვეთა და მათთვის სულიერი საზრდო მიგვეწოდებინა. როგორც დასაწყისში აღვნიშნე, ლოცვითა და იეჰოვაზე მინდობით ჩვენ არაერთხელ გავაკეთეთ ეს.

გუშინდელ დღესავით მახსოვს ის სახიფათო მოგზაურობები, რომელიც მდინარე ნიგერის გადაკვეთისას გვქონდა. ჩვენ შეიძლებოდა მოვეკალით ჯარისკაცებს, რომელთაც ერთი სული ჰქონდათ, სასხლეტისთვის თითი გამოეკრათ, შეიძლებოდა დავინფიცირებულიყავით ან ათას ხიფათს გადავყროდით. ძალიან საშიში იყო ფედერალური ჯარების ხაზის გადაკვეთა, რომლებიც ყველას ეჭვის თვალით უყურებდნენ, მაგრამ ამაზე გაცილებით საშიში ბლოკადაში მოქცეულ ბიაფრაში შეღწევა იყო. ერთხელ ღამით სამგზავრო კანოეთი გადავკვეთე ჩქარი მდინარე ნიგერი ასაბადან ონიტშამდე და კრების ზედამხედველების გასამხნევებლად წავედი ენუგუში. სხვა დროს უხუცესების განსამტკიცებლად გავემგზავრე ქალაქ აბაში, სადაც მოსახლეობას საომარი ვითარების გამო სახლებში შუქის ანთება ეკრძალებოდათ. ჰარკარტის პორტში სწრაფად მოგვიწია შეხვედრის დასრულება ლოცვით, რადგან ფედერალურმა ძალებმა ქალაქ ბიაფრას დაცვა გაარღვიეს.

ეს შეხვედრები ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, რომ ძვირფასი და-ძმები იეჰოვას მზრუნველობაში დაგვერწმუნებინა და საჭირო რჩევები მიგვეცა, რათა ნეიტრალიტეტი და ერთობა შეენარჩუნებინათ. ნიგერიელი ძმები არ ჩარეულან ამ საშინელ კონფლიქტში. მათ გამოავლინეს სიყვარული, რომელიც ტომობრივ სიძულვილს აღემატება და ქრისტიანული ერთობა შეინარჩუნეს. დიდი პატივი იყო მათ გვერდით დგომა ასეთი განსაცდელების დროს!

1969 წელს ძმა მილტონ ჰენშელი თავმჯდომარეობდა იანკის სტადიონზე (ნიუ-იორკი) გამართულ საერთაშორისო კონგრესს, რომლის დევიზიც იყო „მშვიდობა დედამიწაზე“. მე მისი დამხმარე ვიყავი და ბევრი რამ ვისწავლე მისგან. ეს მართლაც დროული იყო, რადგან მომდევნო საერთაშორისო კონგრესი, დევიზით „ადამიანები, რომლებსაც ღმერთი იწონებს“, 1970 წელს ლაგოსში (ნიგერია) ჩატარდა. სამოქალაქო ომის დამთავრებისთანავე ასეთი ღონისძიების წარმატებით ჩატარება მხოლოდ იეჰოვას კურთხევით იყო შესაძლებელი. ამ კონგრესმა რეკორდი მოხსნა, რადგან პროგრამა 17 ენაზე მიმდინარეობდა. მას 121 128 ადამიანი დაესწრო. ძმებმა ნორმა და ჰენშელმა, აგრეთვე ჩარტერული რეისებით ამერიკიდან და ინგლისიდან ჩამოსულმა სტუმრებმა, ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულის შემდეგ ჩატარებული ყველაზე დიდი ნათლობა იხილეს — ქრისტიანულ კრებას 3 775 ახალი მოწაფე შეემატა! ცხოვრებაში ისეთი დაკავებული არასდროს ვყოფილვარ, როგორც ამ კონგრესის ორგანიზებაში მონაწილეობის დროს ვიყავი. მაუწყებლების რიცხვი საოცარი სისწრაფით გაიზარდა!

ნიგერიაში მსახურების 30 წელზე მეტი ხნის მანძილზე დროდადრო მიმომსვლელ ზედამხედველად ვმსახურობდი. აგრეთვე მქონდა პატივი სამხარეო ზედამხედველად მემსახურა დასავლეთ აფრიკაში. მისიონერები ძალიან აფასებდნენ, რომ მათდამი ყურადღებას ვიჩენდით და ვამხნევებდით. რა სასიამოვნო იყო მათი იმაში დარწმუნება, რომ ისინი არ დაგვვიწყებია! ამ საქმემ მასწავლა, რომ პირადი ინტერესის გამოვლენა ეხმარება ხალხს, მტკიცედ იდგნენ, სულიერად წინ წაიწიონ და იეჰოვას ორგანიზაციაში ერთობა შეინარჩუნონ.

ჩვენ მხოლოდ იეჰოვას დახმარებით შევძელით სამოქალაქო ომითა და დაავადებებით გამოწვეული სირთულეების გადალახვა. იეჰოვას კურთხევას ყოველთვის ნათლად ვხედავდით. ორისი იხსენებდა:

„ორივემ რამდენჯერმე გადავიტანეთ მალარია. ერთხელ ვუდვორთი ლაგოსის საავადმყოფოში გადაიყვანეს უგონო მდგომარეობაში. მითხრეს, რომ ვერ გადარჩებოდა, თუმცა საბედნიეროდ გადარჩა! როცა ის გონზე მოვიდა, მაშინვე ღვთის სამეფოზე დაუწყო ქადაგება ფერშალს, რომელიც მას უვლიდა. მოგვიანებით ის კაცი, სახელად ნვამბინვე, მე და ვუდვორთმა მოვინახულეთ და ბიბლიის მიმართ ინტერესი გავუღვივეთ. ის იეჰოვას მოწმე გახდა და მოგვიანებით ქალაქ აბაში უხუცესად დაინიშნა. მეც დავეხმარე ბევრს, მათ შორის თავგამოდებულ მუსულმანებს, იეჰოვას ერთგული მსახურები გამხდარიყვნენ. ძალიან მოგვწონდა ნიგერიელი ხალხის გაცნობა და მათთან დაახლოება, მათი კულტურის, წეს-ჩვეულებებისა და ენის შესწავლა“.

ვისწავლეთ კიდევ ერთი რამ: უცხო ტერიტორიაზე დავალების წარმატებით შესასრულებლად საჭიროა, შევიყვაროთ და-ძმები მიუხედავად იმისა, რომ განსხვავებული კულტურა აქვთ.

ახალი დავალება

ნიგერიის ბეთელში მსახურების შემდეგ, 1987 წელს, ახალი დავალება მივიღეთ — მისიონერებად დაგვნიშნეს კარიბის ზღვის უმშვენიერეს კუნძულ სენტ-ლუსიაზე. ძალიან სასიამოვნო დავალება იყო, თუმცა ახალი სირთულეები ახლდა თან. აფრიკისგან განსხვავებით, სადაც კაცს შეუძლია ბევრი ცოლი მოიყვანოს, სენტ-ლუსიაზე პრობლემა ის არის, რომ წყვილები ქორწინების გარეშე ცხოვრობენ ერთად. ღვთის სიტყვამ აღძრა ბიბლიის ბევრი შემსწავლელი, ამ მხრივ საჭირო ცვლილებები მოეხდინა.

ვინაიდან ასაკში შევედით და უწინდებურად ძალა აღარ გვერჩოდა, ხელმძღვანელი საბჭოს გადაწყვეტილებით 2005 წელს ბრუკლინში (ნიუ-იორკი, აშშ) მსოფლიო მთავარ სამმართველოში გადაგვიყვანეს. ყოველდღე მადლობას ვუხდი იეჰოვას ორისის გამო მიუხედავად იმისა, რომ ის 2015 წელს დაუნდობელმა მტერმა, სიკვდილმა გამომაცალა ხელიდან და ენით აუწერელ დანაკლისს განვიცდი. ის შესანიშნავი მეგობარი და ძვირფასი მეუღლე იყო. ჩვენ ერთად 68 ბედნიერი წელი გავატარეთ და აღმოვაჩინეთ, რომ ქორწინებასა თუ კრებაში ბედნიერების მისაღწევად საჭიროა მეთაურობის პრინციპის პატივისცემა, მთელი გულით პატიება, თავმდაბლობის შენარჩუნება და წმინდა სულის ნაყოფის გამოვლენა.

იმედგაცრუების ან გულგატეხილობის დროს ჩვენ იეჰოვას შევყურებდით დახმარებისთვის, რათა ჩვენ მიერ გაღებულ მსხვერპლს ნაყოფი გამოეღო. როდესაც ვაგრძელებდით ცვლილებებთან შეგუებას, ვხედავდით, რომ ყველაფერი კარგად გამოდიოდა, თუმცა საუკეთესო ჯერ კიდევ წინ გველოდება (ეს. 60:17; 2 კორ. 13:11).

ტრინიდადსა და ტობაგოში იეჰოვამ აკურთხა როგორც ჩემი მშობლების, ისე სხვა და-ძმების ძალისხმევა, რაც ბოლოდროინდელი ანგარიშიდან ჩანს. ჭეშმარიტ თაყვანისმცემლობას იქ 9 892 ადამიანი შეუერთდა. არუბაში ბევრმა ძალისხმევა არ დაიშურა, რომ გაეძლიერებინა კრება, რომელშიც ერთ დროს დავდიოდი. იმ კუნძულზე ახლა 14 კრებაა. ნიგერიაში მაუწყებლების რიცხვი გაიზარდა და 381 398 მიაღწია, ხოლო კუნძულ სენტ-ლუსიაზე 783 ადამიანი უჭერს მხარს იეჰოვას სამეფოს.

ახლა 90 წელზე მეტის ვარ. ფსალმუნის 92:14 იეჰოვას სახლში „დანერგილებზე“ ამბობს, რომ ისინი „გაჭაღარავების დროსაც კი გაფურჩქნულნი იქნებიან, ძალით სავსენი და ქორფანი“. ძალიან მადლიერი ვარ, რომ მთელი ცხოვრება იეჰოვას მსახურებაში გავლიე. მიღებულმა მდიდარმა სულიერმა მემკვიდრეობამ წამახალისა, მოუცდენლად მემსახურა იეჰოვასთვის. იეჰოვამ თავისი სიკეთით საშუალება მომცა, „[გავფურჩქნულიყავი] . . . [ჩემი] ღვთის ეზოებში“ (ფსალმ. 92:13).