იეჰოვას ხელმძღვანელობისადმი სიხარულით მორჩილება

მოგვითხრო იულისიზ გლასმა

ეს უჩვეულო მოვლენა იყო. გამოსაშვებ კლასში მხოლოდ 127 სტუდენტი სწავლობდა, აღფრთოვანებული აუდიტორია კი ათეულობით ეროვნების 126 387 წარმომადგენლისგან შედგებოდა. ეს იყო „საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიური სკოლა „გალაადის“ 21-ე კლასის გამოსაშვები საღამო, რომელიც 1953 წლის 19 ივლისს ნიუ-იორკის იანკის სტადიონზე მოეწყო. რატომ იყო ეს მოვლენა ასე ღირსშესანიშნავი ჩემს ცხოვრებაში? ნება მიბოძეთ, თავდაპირველად ცოტა რამ ჩემს შესახებ მოგითხროთ.

დავიბადე 1912 წლის 17 თებერვალს ინდიანას შტატის ქალაქ ვინსენსში (აშშ), მესიანური სამეფოს დაბადებამდე ორი წლით ადრე, რომლის შესახებაც გამოცხადების 12:1–5-ში ვკითხულობთ. წინა წელს კი ჩემს მშობლებს ბიბლიის შესწავლა დაუწყიათ და დამხმარედ ექვსტომიან ნაშრომს, „წერილების გამოკვლევას“, იყენებდნენ. მამა ყოველ კვირა დილით მთელ ოჯახს გვიკითხავდა ნაწყვეტს ერთ-ერთი წიგნიდან და შემდეგ წაკითხულის ირგვლივ ვმსჯელობდით.

დედა ცდილობდა, შვილების აზროვნება იმის მიხედვით ჩამოეყალიბებინა, რასაც თვითონ სწავლობდა. დედაჩემი მართლაც არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო — საოცრად კეთილი, სხვების დასახმარებლად ყოველთვის მოწადინებული. თუმცა ოთხი შვილი ვყავდით, მისი მზრუნველობა და სიყვარული მეზობლის ბავშვებსაც არ მოკლებიათ. ის საკმაოდ დიდ დროს გვითმობდა. სიამოვნებით გვიყვებოდა ბიბლიურ ეპიზოდებს და ჩვენთან ერთად მღეროდა.

დედა სრული დროით მსახურ ქრისტიანებსაც ეპატიჟებოდა ხოლმე სახლში. ისინი სულ რაღაც ერთი-ორი დღით რჩებოდნენ, ხშირად ჩვენსავე სახლში აწყობდნენ შეხვედრებს და მოხსენებებს კითხულობდნენ. განსაკუთრებით ის სტუმრები მოგვწონდა, რომლებიც თვალსაჩინო მაგალითებით გვესაუბრებოდნენ და ბიბლიურ ისტორიებს გვიყვებოდნენ. ერთხელაც, 1919 წელს, პირველი მსოფლიო ომის დამთავრებიდან დაახლოებით ერთი წლის შემდეგ, ერთმა სტუმარმა ძმამ საუბრისას განსაკუთრებით ჩვენზე, ბავშვებზე, გაამახვილა ყურადღება. მან ღვთისადმი მიძღვნის მნიშვნელობაზე ისაუბრა და დაგვანახვა, რა კავშირში იყო ეს ჩვენს ცხოვრებასთან. იმ საღამოს, ძილის წინ, ლოცვით მივმართე ჩვენს ზეციერ მამას და გავუმჟღავნე, რომ მინდოდა, ყოველთვის მისი ერთგული მსახური ვყოფილიყავი.

მაგრამ 1922 წლის შემდეგ ჩემს ცხოვრებაში გაჩენილმა სხვა უამრავმა საზრუნავმა ეს გადაწყვეტილება უკანა პლანზე გადასწია. საცხოვრებელი ადგილის გამოცვლა ხშირად გვიწევდა და იეჰოვას ხალხის კრებასთან არავითარი ურთიერთობა აღარ გვქონდა. მამაც შორს იყო ჩვენგან, რკინიგზაზე მუშაობდა. იშვიათად თუ ვიცლიდით ბიბლიის წასაკითხად. მე სასკოლო კურსებზეც ჩავეწერე სარეკლამო განცხადებების მხატვრული გამფორმებლის სპეციალობით და უნივერსიტეტში ვგეგმავდი სწავლის გაგრძელებას.

სწორი მიზნები

30-იან წლებში მსოფლიოში კვლავ გლობალური ომისთვის მზადება დაიწყო. კლივლენდში (ოჰაიოს შტატი) ვცხოვრობდით, როდესაც ერთმა იეჰოვას მოწმემ სახლში მოგვაკითხა. მას შემდეგ უფრო სერიოზულად დავიწყეთ იმაზე ფიქრი, რასაც ბავშვობისას ვსწავლობდით. ჩემი უფროსი ძმა, რასელი, უფრო სერიოზული და დინჯი იყო, ამიტომ პირველად ის მოინათლა. მე ცოტა ქარაფშუტა ვიყავი, მაგრამ 1936 წლის 3 თებერვალს მეც მოვინათლე. დღითიდღე ვხვდებოდი, რას ნიშნავდა იეჰოვასადმი მიძღვნა და იეჰოვას ხელმძღვანელობისადმი მორჩილებას ვსწავლობდი. იმავე წელს ჩემი ორი და, კეტრინი და გერტრუდიც, მოინათლა. ყველამ სრული დროით, ანუ პიონერად მსახურება დავიწყეთ.

მაგრამ ეს იმას როდი ნიშნავდა, რომ სხვა რამეზე არასოდეს ვფიქრობდით. ყურები მქონდა დაცქვეტილი, როდესაც ჩემი უფროსი ძმის ცოლი ერთი ლამაზი გოგონას, ენის, შესახებ მიყვებოდა, რომელიც თურმე ცას ეწია სიხარულით, მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტება გაიგო და ჩვენს სახლში აპირებდა შეხვედრებზე დასწრებას. იმ ხანად ენი იურიდიულ დაწესებულებაში მუშაობდა მდივნად, ერთი წლის შემდეგ ის მოინათლა. მართალია, მაშინ დაქორწინებაზე არ ვფიქრობდი, მაგრამ წყალი არ გაუვიდოდა იმას, რომ ენისთვის ჭეშმარიტება ყველაფერი იყო. მას სურდა, მთლიანად იეჰოვასადმი მსახურებით ყოფილიყო დაკავებული. ენი არასოდეს იტყოდა, „შევძლებ ამის გაკეთებას?“ ნაცვლად ამისა, ის იკითხავდა: „როგორ ჯობია ამის გაკეთება?“ და ის ყოველთვის თავისი სიტყვის პატრონი იყო. ასეთი დადებითი თვალსაზრისი ძლიერ მიზიდავდა. გარდა ამისა, ენი გარეგნულადაც ლამაზი იყო, ის დღესაც მშვენიერია. მე და ენი დავქორწინდით და ის მალევე გახდა ჩემი თანამშრომელი პიონერულ მსახურებაში.

სულიერი წრთობა პიონერული მსახურებისას

პიონერებად მსახურებისას ვისწავლეთ როგორც ხელმოკლეობაში, ისე სიუხვეში ცხოვრება (ფილიპელთა 4:11–13). ერთ დღეს, უკვე მოსაღამოებული იყო, საჭმელად კი არაფერი გვქონდა. მთელი ჩვენი ავლადიდება მხოლოდ ხუთ ცენტს შეადგენდა. ასე შევედით ხორცის მაღაზიაში და გამყიდველს ვთხოვე: „თუ შეიძლება, ხუთი ცენტის შებოლილი ძეხვი მოგვეცით“. მან გაკვირვებით შემოგვხედა, მერე კი ოთხი ნაჭერი მოგვიჭრა, რაც გაცილებით მეტისა იქნებოდა. ასე რომ, დანაყრება შევძელით.

მსახურებისას ზოგჯერ სასტიკ წინააღმდეგობას ვაწყდებოდით. ერთხელ, სირაკიუსის (ნიუ-იორკის შტატი) მახლობლად მდებარე პატარა ქალაქის ქუჩებში მოსაწვევ ბარათებს ვავრცელებდით და პლაკატებს დავატარებდით, რომ ხალხი სპეციალურ საჯარო მოხსენებაზე მოგვეწვია. ამ დროს ორი ახოვანი კაცი მომვარდა, ხელი მტაცეს და მეჯაჯგურებოდნენ. ერთი მათგანი პოლიციელი იყო, მაგრამ სამოქალაქო ტანსაცმელი ეცვა და როდესაც პოლიციელის საბუთი მოვთხოვე ყურიც არ შეიბერტყა. იქვე გაჩნდა გრანტ სუიტერი, რომელიც ბრუკლინის ბეთელში მსახურობდა, და თქვა, რომ პოლიციის განყოფილებაში წავსულიყავით, რათა ყველაფერი გაგვერკვია. შემდეგ მან ბრუკლინში, საზოგადოების ოფისში, დარეკა და მე და ენს გვირჩიეს, იმავე დღეს კვლავ გავსულიყავით პლაკატებითა და მოსაწვევი ბარათებით, რათა ამით საფუძველი შეგვექმნა სასამართლო პრეცედენტისთვის. როგორც მოველოდით, დაგვაპატიმრეს. მაგრამ როდესაც პოლიციაში განვაცხადეთ, რომ უკანონო დაპატიმრების გამო სასამართლოში ვუჩივლებდით, გაგვათავისუფლეს.

მეორე დღეს მღვდლის წაქეზებით ჩვენი თავშეყრის ადგილზე თავზე ხელაღებული ბიჭების ბრბო შემოიჭრა. ამჯერად პოლიცია არსად ჩანდა. ხულიგნები ბეისბოლის ჯოხებს აბრახუნებდნენ ხის იატაკზე, ბევრი სკამებიდანაც კი ჩამოყარეს და სცენაზე აცვივდნენ, სადაც ამერიკის დროშას აფრიალებდნენ და გაჰყვიროდნენ: „მიესალმეთ მას! მიესალმეთ!“ მერე კი, იმ ხანად ამერიკაში მეტად პოპულარული სიმღერა (Beer Barrel Polka) წამოიწყეს. მათ მთლიანად ჩაშალეს შეხვედრა. ჩვენ უშუალოდ განვიცადეთ, რას გულისხმობდა იესო, როცა ამბობდა: „რაკი არ ხართ წუთისოფლისანი, არამედ მე გამოგარჩიეთ წუთისოფლიდან, ამიტომ სძულხართ წუთისოფელს“ (იოანე 15:19).

საჯარო მოხსენება, რომლის წარდგენასაც ვაპირებდით, საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მაშინდელი პრეზიდენტის, ჯ. რუტერფორდის, მოხსენების ჩანაწერი იყო. მე და ენი კიდევ რამდენიმე დღე დავრჩით იმ ქალაქში. ხალხს ვთავაზობდით, თავიანთ სახლებშივე მოესმინათ ეს მოხსენება, მაგრამ თითო-ოროლა თუ გამოეხმაურა ამ შეთავაზებას.

საზღვარგარეთ მსახურების სურვილი

დროთა განმავლობაში ქრისტიანული მოღვაწეობის ახალ-ახალი კარები იხსნებოდა. ჩემი ძმა, რასელი, და მისი მეუღლე, დოროტი, 1943 წელს „გალაადის“ სკოლის პირველ კლასში მიიწვიეს, ხოლო შემდეგ კუბაში გააგზავნეს მისიონერებად. ჩემი და, კეტრინი, კი მეოთხე კლასში იყო მიწვეული. პირველად ისიც კუბაში დანიშნეს, მაგრამ მოგვიანებით დანიშნულება შეუცვალეს და დომინიკელთა რესპუბლიკაში გადაიყვანეს, შემდეგ — პუერტო-რიკოში.

რაც შეგვეხება მე და ენის, როდესაც გავიგეთ, რომ საზოგადოებამ „გალაადის“ სკოლა დააარსა და მისიონერების გაგზავნა სურდა სხვა ქვეყნებში, ვიფიქრეთ, რომ ჩვენ ზუსტად ამისთვის ვიყავით მოწოდებულნი. თავდაპირველად, ჩვენით გვინდოდა რომელიმე ქვეყანაში წავსულიყავით, მაგალითად მექსიკაში. მაგრამ გადავწყვიტეთ, რომ უმჯობესი იქნებოდა, მოგვეცადა და მას შემდეგ, რაც „გალაადის“ სკოლას დავამთავრებდით, საზოგადოებას თავადვე დავენიშნეთ. ჩვენ გვესმოდა, რომ ეს იეჰოვას ღონისძიება იყო.

ბოლოს, მე და ჩემი მეუღლე „გალაადის“ მეოთხე კლასში მიგვიწვიეს. მაგრამ, მეცადინეობის დაწყებამდე ცოტათი ადრე, საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მაშინდელმა პრეზიდენტმა, ნ. ნორმა, იმ შეზღუდული შესაძლებლობების შესახებ შეიტყო, რაც ენს ბავშვობაში გადატანილი პოლიომიელიტის გამო ჰქონდა. ის ამის თაობაზე მესაუბრა და გადაწყვიტა, რომ ჩვენი უცხო ქვეყანაში სამსახურებლად გაგზავნა არაგონივრული იქნებოდა.

ორი წლის შემდეგ, როდესაც წინასაკონგრესო სამზადისში ვიყავი, ძმა ნორი კვლავ შემხვდა და მკითხა, ისევ გვქონდა თუ არა „გალაადში“ სწავლის სურვილი. მან მითხრა, რომ თუმცა სასწავლო კურსს გავივლიდით, საზღვარგარეთ მაინც არ გაგვაგზავნიდნენ; მას სხვა რამე ჰქონდა ჩაფიქრებული. ამრიგად, როდესაც 1947 წლის 26 თებერვალს მეცხრე კლასის სია შეადგინეს, სტუდენტთა შორის ჩვენც ვირიცხებოდით.

„გალაადში“ გატარებული დღეები მართლაც დაუვიწყარი იყო. სასწავლო პროგრამა სულიერი სიუხვით გამოირჩეოდა. აქვე შევიძინეთ საუკეთესო მეგობრები. მაგრამ ჩემი მოღვაწეობა სკოლაში ამით არ ამოწურულა.

ვაშინგტონსა და „გალაადს“ შორის

რადგან „გალაადის“ სკოლა შედარებით ახალი დაარსებული იყო, შეერთებული შტატების მთავრობა ჯერ კიდევ კარგად ვერ ერკვეოდა ამ სკოლის ამოცანებში და ბევრი რამ აინტერესებდა. საზოგადოებას სურდა, ვაშინგტონში თავისი წარმომადგენელი ჰყოლოდა. ამიტომ, სკოლის დამთავრებიდან რამდენიმე თვის შემდეგ, სწორედ იქ გაგვაგზავნეს. ჩემს მოვალეობაში შედიოდა, უცხოეთიდან მოწვეულ სტუდენტებს ვიზების გაკეთებაში დავხმარებოდი და სკოლადამთავრებულების ოფიციალური საბუთები წესრიგში მომეყვანა, რათა საზღვარგარეთ მისიონერული მსახურება შესძლებოდათ. ხელისუფლების ზოგიერთი წარმომადგენელი მეტად კეთილსინდისიერი იყო და დიდ დახმარებას გვიწევდა. სხვები კი ძალიან აგრესიულად იყვნენ განწყობილი მოწმეების მიმართ. ზოგი მათგანი, რომელიც თავგამოდებული პოლიტიკოსი იყო, ამტკიცებდა, რომ საეჭვო დაჯგუფებებთან გვქონდა კავშირი, რასაც არასასურველად მიიჩნევდნენ.

ერთხელ, ერთმა კაცმა, რომლის ოფისშიც საქმეზე შევედი, კრიტიკის ქარცეცხლში გაგვატარა, რადგან დროშას არ ვესალმებით და ომებში არ ვღებულობთ მონაწილეობას. როდესაც თავისი მგზნებარე „გამოსვლა“ დაამთავრა, მივუგე: „მინდა, გითხრათ, და თქვენ თვითონაც შესანიშნავად უწყით, რომ იეჰოვას მოწმეები მთელ მსოფლიოში არავის ეომებიან. ჩვენ არ ვერევით წუთისოფლის საქმეებში. არ ვმონაწილეობთ მათს ომებსა და პოლიტიკაში. გვიკავია აბსოლუტურად ნეიტრალური პოზიცია. ჩვენ უკვე გადავჭერით ის პრობლემები, რომლებიც თქვენ მოსვენებას არ გაძლევთ; ჩვენი ორგანიზაცია ერთიანობით ტკბება. . . . ახლა კი რა გინდათ ჩვენგან? გინდათ, რომ კვლავ თქვენს გზას დავუბრუნდეთ და ჩვენსას თავი დავანებოთ?“ ამის შემდეგ მას ხმა აღარ ამოუღია.

სახელმწიფო დაწესებულებებთან სამუშაოდ კვირაში ორი სრული დღე გვქონდა გამოყოფილი. გარდა ამისა, ჩვენ სპეციალურ პიონერებადაც ვმსახურობდით. მაშინ ასეთი მსახურება თვეში 175 საათის გატარებას მოითხოვდა სამქადაგებლო მსახურებაში (მოგვიანებით 140 საათით შეცვალეს), ასე რომ, ხშირად გვიანობამდე ვერ ვბრუნდებოდით სახლში. ჩვენი საქმიანობა უდიდეს სიამოვნებას გვანიჭებდა. შესანიშნავი შესწავლები გვქონდა ოჯახებთან. გვახარებდა მათი შესამჩნევი სულიერი წინსვლა. მე და ენის გადაწყვეტილი გვქონდა, არ გვყოლოდა ბავშვები. მაგრამ სულიერი გაგებით, ჩვენ არა მარტო შვილები, არამედ შვილიშვილებიც და შვილთაშვილებიც გვყავდა. ისინი ნამდვილი ნუგეშისა და სიხარულის წყაროა ჩვენთვის.

1948 წლის მიწურულს, კიდევ ერთი დანიშნულება მივიღე. ძმა ნორმა განმიმარტა, რომ ძმა შრედერი, რომელიც მდივანი და „გალაადის“ სკოლის ერთ-ერთი მასწავლებელი იყო, მალე სხვა მნიშვნელოვანი საქმით იქნებოდა დაკავებული და მთხოვა „გალაადის“ კლასებისთვის მესწავლებინა, როცა ამის საჭიროება იქნებოდა. გული ბუდიდან ამოვარდნას ლამობდა, როდესაც ენისთან ერთად 18 დეკემბერს საუტ-ლანსინგში (ნიუ-იორკის შტატი), „გალაადში“, დავბრუნდი. პირველხანად „გალაადში“ რამდენიმე კვირა ვრჩებოდით, შემდეგ კვლავ ვაშინგტონში ვბრუნდებოდით. მაგრამ ბოლოს „გალაადში“ უფრო ხშირად გვიწევდა ყოფნა.

ჩემს მიერ დასაწყისში მოხსენიებული „გალაადის“ 21-ე კლასის გამოშვება სწორედ ამ პერიოდში შედგა ნიუ-იორკის იანკის სტადიონზე. როგორც ერთ-ერთ მასწავლებელს, მეც წილად მხვდა პატივი, მონაწილეობა მიმეღო გამოსაშვებ პროგრამაში.

მსახურება მსოფლიო მთავარ სამმართველოში

1955 წლის 12 თებერვალს კვლავ სხვა სახის მსახურებას შევუდექით. ჩვენ იეჰოვას ხილული ორგანიზაციის მსოფლიო მთავარი სამმართველოს ბეთელის ოჯახს შევუერთდით. ალბათ, გაინტერესებთ, რა იყო ჩვენი მოვალეობა. უმთავრესად ის, რომ მონდომებით შეგვესრულებინა ნებისმიერი სამუშაო, რასაც დაგვავალებდნენ, მონაწილეობა მიგვეღო სხვადასხვა პროექტის განხორციელებაში, რომლებიც სხვებთან თანამშრომლობას მოითხოვდა. რა თქმა უნდა, ასეთი მსახურება უცხო არ იყო ჩვენთვის, მაგრამ ამჯერად გაცილებით დიდი ჯგუფის — მსოფლიო მთავარი სამმართველოს ბეთელის ოჯახის — ნაწილი უნდა გავმხდარიყავით. ჩვენ სიხარულით მივიღეთ ახალი დანიშნულება, იმაში დარწმუნებულებმა, რომ ეს იეჰოვას ხელმძღვანელობით მოხდა.

ჩემს ძირითად მოვალეობას მასმედიასთან დაკავშირებული საკითხების მოგვარება შეადგენდა. რადგან პრესას ყოველთვის სწადია, რაც შეიძლება სენსაციური ამბავი მიაწოდოს მკითხველს და ხშირად აგრესიულად განწყობილი წყაროდან ღებულობს ინფორმაციას, იეჰოვას მოწმეების შესახებ მათ რამდენჯერმე ბინძური სიცრუე გამოაქვეყნეს. ჩვენ მდგომარეობის გამოსწორებას ვცდილობდით.

ძმა ნორს სურდა, რომ თითოეულ ჩვენგანს საკმარისი სამუშაო ჰქონოდა, ამიტომ სხვა დავალებებიც გვეძლეოდა. ზოგი დავალების შესრულებისას რეკლამების მხატვრული გამფორმებლის სპეციალობით მიღებული ცოდნაც გამომადგა. დროდადრო საზოგადოების რადიოსადგურში — WBBR-ში — ვმუშაობდი. ბევრი საქმე იყო გასაკეთებელი საზოგადოების მიერ გადაღებული კინოფილმების მოსამზადებლადაც. თეოკრატიული ორგანიზაციის ისტორიის სწავლება, რა თქმა უნდა, „გალაადის“ კურსების განუყოფელი ნაწილი იყო, მაგრამ საზოგადოებამ სხვა მთელი რიგი ღონისძიებები შეიმუშავა, რათა თანამედროვე თეოკრატიული ორგანიზაციის ისტორიას იეჰოვას ხალხიდან უფრო მეტი გასცნობოდა დეტალურად და ეს ყველაფერი სხვებისთვისაც ყოფილიყო ხელმისაწვდომი. „გალაადის“ სასწავლო პროგრამა ორატორული ნიჭის გაუმჯობესებასაც ითვალისწინებდა და საჭირო იყო უფრო საფუძვლიანი სახელმძღვანელოს მომზადება, რათა კრებებში მყოფ ძმებსაც შესძლებოდათ ამ კუთხით დახელოვნება. ასე რომ, საქმე მართლაც უხვად იყო.

„გალაადი“ მუდმივ ადგილსამყოფელს პოულობს

1961 წელს მიმომსვლელი ზედამხედველებისა და ფილიალის თანამშრომლების მოსამზადებელ კურსებთან ერთად, „გალაადის“ სკოლამ ბრუკლინში გადაინაცვლა, სადაც საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ ძირითადი ოფისებია განთავსებული. და აი, მე კვლავ დავბრუნდი საკლასო ოთახში — ამჯერად არა როგორც შემცვლელი მასწავლებელი, არამედ როგორც მასწავლებელთა ჯგუფის მუდმივი წევრი. ეს დიდი პრივილეგია იყო! მტკიცედ ვარ დარწმუნებული, რომ „გალაადის“ სკოლა იეჰოვას ძღვენია; ძღვენი, რომელმაც სარგებლობა მოუტანა მთელ მის ხილულ ორგანიზაციას.

„გალაადის“ სტუდენტებს ბრუკლინში ბევრი ისეთი შესაძლებლობა მიეცათ, რაზეც უწინდელ კლასებს ხელი არ მიუწვდებოდათ. სტუმრად უფრო მეტ ლექტორს ვიწვევდით, სტუდენტებს მჭიდრო ურთიერთობა ჰქონდათ ხელმძღვანელ საბჭოსთან და მთავარი სამმართველოს ბეთელის ოჯახთანაც ინტენსიურად თანამშრომლობდნენ. მათ შეეძლოთ გამოცდილება მიეღოთ იმ საქმეებში, რომლებიც ოფისებსა და მთლიანად ბეთელის სახლში სრულდებოდა, ამასთანავე სტამბაში მიმდინარე სხვადასხვა სამუშაოს გასცნობოდნენ.

როგორც სტუდენტების, ისევე მასწავლებლების რიცხვი წლების განმავლობაში იცვლებოდა. თვითონ სკოლამაც რამდენჯერმე გამოიცვალა ადგილსამყოფელი. ამჟამად კი პატერსონის (ნიუ-იორკის შტატი) საუცხოო შემოგარენში მდებარეობს.

სტუდენტებთან მუშაობა

„გალაადის“ კლასების სწავლება უდიდესი ბედნიერება იყო! სკოლაში უამრავი ახალგაზრდაა, რომელთაც მოძველებულ წუთისოფელში უკვე აღარაფერი იზიდავს. ისინი ტოვებენ თავიანთ ოჯახს, მეგობრებს, სახლს, ტოვებენ ხალხს, რომელიც მათს მშობლიურ ენაზე ლაპარაკობს. კლიმატი, საკვები, ყველაფერი განსხვავებული მოელით. მათ ისიც კი არ იციან, რომელ ქვეყანაში მოუწევთ ყოფნა, მაგრამ მათი მიზანი უცვლელია — მისიონერული მსახურება. ასე რომ, სათქმელიც აღარაფერი გრჩება ამ ხალხისთვის.

როდესაც საკლასო ოთახში შევდიოდი, ჩემი მიზანი ყოველთვის ის იყო, რომ სტუდენტებს თავისუფლად ეგრძნოთ თავი. ვერავინ სწავლობს კარგად, როდესაც დაძაბული და აფორიაქებულია. თუმცა მასწავლებელი ვიყავი, ისიც კარგად ვიცოდი, რა იყო სტუდენტობა. მეც ხომ მათ ადგილზე ვიჯექი ერთ დროს. ბუნებრივია, სტუდენტები ბევრს მეცადინეობდნენ და ბევრსაც სწავლობდნენ „გალაადში“, მაგრამ მე მსურდა, აქ გატარებული დრო მათთვის სიამოვნების მომგვრელი ყოფილიყო.

ვიცოდი, რომ, როდესაც ისინი თავიანთი დანიშნულებისამებრ გაემგზავრებოდნენ, წარმატების მისაღწევად დიდი ძალისხმევა დასჭირდებოდათ. მათ მტკიცე რწმენა უნდა ჰქონოდათ, უდიდესი თავმდაბლობა უნდა გამოევლინათ. უნდა შეწყობოდნენ სხვა ადამიანებს, შეგუებოდნენ სხვადასხვა სიტუაციას, ადვილად უნდა მიეტევებინათ. ყოველთვის უნდა გამოეღოთ სულის ნაყოფები. გარდა ამისა, უნდა ყვარებოდათ ხალხი და ის საქმე, რომლის შესასრულებლადაც იყვნენ წარგზავნილები. აი, ამაზე ვამახვილებდი ყოველთვის განსაკუთრებულ ყურადღებას, ვიდრე სტუდენტები „გალაადში“ სწავლობდნენ.

ნამდვილად არ მახსოვს, რამდენმა სტუდენტმა გაიარა ჩემს ხელში, მაგრამ იმას კი გეტყვით, რა გრძნობები მაკავშირებს მათთან. საკლასო ოთახში ერთად გატარებული ხუთი თვის შემდეგ წარმოუდგენლად მეჩვენებოდა მათთან განშორება. მერე კი, როდესაც გამოსაშვებ საღამოს დიპლომების ასაღებად სცენაზე ასულებს დავინახავდი, უკვე ვიცოდი, რომ წარმატებით დაასრულეს კურსი და სულ მალე გაემგზავრებოდნენ კიდეც. ისეთი გრძნობა მეუფლებოდა, თითქოს ჩემი ოჯახის წევრები მშორდებოდნენ. განა შეიძლებოდა, არ მყვარებოდა ადამიანები, რომლებიც მზად იყვნენ, ყველაფერი გაეღოთ, ოღონდაც მისიონერული საქმე შეესრულებინათ.

წლების შემდეგ, როდესაც კვლავ გვესტუმრებოდნენ, მსახურებაში მიღებული სიხარულის შესახებ გვიყვებოდნენ ხოლმე და მე ვიცოდი, რომ ისინი კვლავ თავიანთი დანიშნულებით მსახურობდნენ და სკოლაში მიღებულ ცოდნას პრაქტიკაში იყენებდნენ.

მომავალს იმედით ვუყურებ

ამ ბოლო დროს თვალთ სინათლე დამაკლდა და იძულებული ვარ, ამით გამოწვეულ მწარე რეალობასაც ღირსეულად შევხვდე. „გალაადის“ სკოლაში უკვე ვეღარ ვასწავლი. თავიდან ეს ძალიან ძნელი ასატანი იყო ჩემთვის, მაგრამ ცხოვრებამ მრავალ კრიტიკულ მდგომარეობასთან შეგუება და გამკლავება მასწავლა. ხშირად ვფიქრობ მოციქულ პავლეზე, რომელსაც ‘ეკალი მიეცა სხეულში’. სამჯერ შეევედრა პავლე უფალს, რომ განეშორებინა ეს სატანჯველი, მაგრამ მან უთხრა: „გეყოფა ჩემი მადლი, ვინაიდან უძლურებაში ხდება სრულყოფილი ჩემი ძალა“ (2 კორინთელთა 12:7–10). პავლე ღირსეულად ატარებდა ამ სატანჯველს და ეს იმედს მაძლევს, რომ მეც შევძლებ. თუმცა სკოლის მეცადინეობებს აღარ ვუძღვები, მადლიერი ვარ, რომ იქვე ახლოს ვმუშაობ, სადაც სტუდენტებს ყოველდღე უხდებათ ყოფნა. ზოგჯერ მათთან საუბარიც მიხერხდება და გული სიხარულით მევსება, როდესაც მათში საოცარ შემართებას ვამჩნევ.

მომავალზე ფიქრი ყოველთვის მამხნევებს. მისი საძირკვლის ჩაყრა სწორედ დღეს ხდება, რაშიც „გალაადს“ დიდი წვლილი მიუძღვის. დიდი გასაჭირის შემდეგ, როდესაც გამოცხადების 20:12-ში მოხსენიებული წიგნები გადაიშლება, წინ იეჰოვას გზების ხალხისთვის სწავლების ათასწლიანი პროგრამა გველის (ესაია 11:9). მაგრამ ესეც არ არის დასასრული. პირიქით, ეს მხოლოდ დასაწყისია. მარადიულობის განმავლობაში უფრო მეტი გვექნება შესასწავლი იეჰოვას შესახებ და გასაკეთებელიც უფრო მეტი გველოდება, როდესაც იეჰოვას განზრახვები თანდათანობით გახდება ცნობილი. სრულიად დარწმუნებული ვარ, რომ იეჰოვა განახორციელებს ყველა იმ დიდებულ დანაპირებს, რომელიც აღგვითქვა და მსურს, მეც მათ შორის ვიყო, ვინც იმ დროს იეჰოვას ხელმძღვანელობით განაგრძობს ცხოვრებას.

[სურათი 26 გვერდზე]

„გალაადის“ გამოსაშვები საღამო ნიუ-იორკის იანკის სტადიონზე 1953 წელს.

[სურათი 26 გვერდზე]

გერტრუდი, მე, კეტრინი და რასელი.

[სურათი 26 გვერდზე]

ნ. ნორთან (მარცხნივ) და მ. ჰენშელთან ერთად წინასაკონგრესო სამზადისში.

[სურათი 26 გვერდზე]

WBBR-ის სამაუწყებლო სტუდიაში.

[სურათი 29 გვერდზე]

„გალაადის“ საკლასო ოთახში.

[სურათი 31 გვერდზე]

ენთან ერთად, არცთუ ისე დიდი ხნის წინათ.