პირფერობა

მაამებლობა, მლიქვნელობა; ცრუ, არაგულწრფელი, გადაჭარბებული ქება. პირფერობა სხვისი პატივმოყვარეობის დაკმაყოფილებას ემსახურება და აქედან გამომდინარე საზიანოდ მოქმედებს მასზე, ვისაც ეპირფერებიან. პირფერის მიზანია, პირფერობით მოიგოს ვისამე გული ან მატერიალური გამორჩენა ნახოს, დაავალდებულოს ვინმე ან სახელი მოიხვეჭოს. ხშირად პირფერობა ვინმეს მახეში გასაბმელად არის გამიზნული (იგ. 29:5). იგი ზემოდან მომავალ სიბრძნეს არ ახასიათებს, ქვეყნიურია, ახასიათებს ეგოიზმი, მიკერძოება და თვალთმაქცობა (იაკ. 3:17). ღვთისთვის მიუღებელია სიყალბე, სიცრუე, მლიქვნელობა, კაცთა განდიდება და პირადი გამორჩენის მიზნით სხვისი პატივმოყვარეობის დაკმაყოფილება (2კრ. 1:12; გლ. 1:10; ეფ. 4:25; კლ. 3:9; გმც. 21:8).

1 თესალონიკელების 2:3—6-ში მოციქული პავლე პირმოთნეობას ქრისტიანულ გზას უპირისპირებს: „ჩვენი შეგონება მცდარი აზროვნებიდან და უწმინდურებიდან არ მომდინარეობს, არც ცბიერებაა მასში, არამედ როგორც ღმერთმა გამოგვცადა და იმის ღირსად მიგვიჩნია, რომ ჩვენთვის სასიხარულო ცნობა მოენდო, ჩვენც ისე ვლაპარაკობთ და ვასიამოვნებთ არა ადამიანებს, არამედ ღმერთს, რომელიც იკვლევს ჩვენს გულებს. არასოდეს გვილაპარაკია პირფერულად (როგორც თქვენთვის ცნობილია) და არც შენიღბული სიხარბით. ღმერთია მოწმე! არც დიდება გვიძებნია ადამიანთაგან, არც თქვენგან და არც სხვებისგან, თუმცა შეგვეძლო დიდი ხარჯებით დაგვემძიმებინეთ, როგორც ქრისტეს მოციქულებს“.

პირფერობა ერთი შეხედვით შეიძლება მომგებიანი ჩანდეს, მაგრამ ბიბლიაში ნათქვამია: „კაცის შემგონებელი მოგვიანებით უფრო მეტ წყალობას პოვებს, ვიდრე პირფერი“ (იგ. 28:23). პირფერობით სხვაზე უპირატესობის მოპოვება სიყვარულზე არ მეტყველებს. მოძულე შეიძლება პირფერობას მიმართავს, მაგრამ საბოლოო ჯამში თავისი მზაკვრობა გადაგორებული ქვასავით მასვე დაუბრუნდება (იგ. 26:24—28).

პირფერი შემპარავი საუბრით ცდილობს თავისი მსხვერპლის შეცდომაში შეყვანას. ებრაული სიტყვის ფუძე ხალაკ და მისი მონათესავე სიტყვები ითარგმნება, როგორც „პირფერობა ენით“, „მოთაფლული ბაგეები“, „პირფერული სიტყვები“ (ფს. 5:9; 12:2, 3; დნ. 11:32), „ტკბილმოუბარი ბაგეები“, „მლიქვნელობა“ (იგ. 7:21; დნ. 11:34), „პირფერობა“ (ეზკ. 12:24). ყველა ზემოხსენებულ მუხლში პირფერს უარყოფითი მოტივი ამოძრავებს.

პირფერობა და ქება საბედისწერო აღმოჩნდა ჰეროდე აგრიპა I-სთვის. მისი ხმის გაგონებაზე ხალხი გაიძახოდა ღვთის ხმააო. ვინაიდან აგრიპამ შეიფერა პირფერობა და დიდება არ მიაგო ღმერთს, იეჰოვას ანგელოზმა დასცა ის (სქ. 12:21—23). ამის საპირისპიროდ, ბარნაბამ და პავლემ ყველაფერი გააკეთეს მათი გაღმერთების მსურველი ბრბოს შესაჩერებლად (სქ. 14:11—15). გარდა ამისა, როცა ერთმა იუდეველმა მმართველმა იესო ქრისტეს პირფერობის გამომხატველი ტიტულით, „კარგო მოძღვაროთი“ მიმართა, იესომ მყისვე შეუსწორა და უთხრა: „რატომ მიწოდებ კარგს? არავინ არის კარგი, გარდა ერთისა, ღვთისა“ (ლკ. 18:18, 19; შდრ. იობ. 32:21, 22).