ჩემი თვალით ვნახე ‘მცირის ძლიერ ხალხად’ გადაქცევა
მოგვითხრო უილიამ დინგმენმა
ეს მოხდა 1936 წელს; შემთხვევის ადგილი სეილემი (ორეგონი, აშშ). ვესწრებოდი იეჰოვას მოწმეების შეხვედრას. დაისვა შეკითხვა: „სად არის უამრავი ხალხი?“ (გამოცხადება 7:9). კრებაში მხოლოდ მე ვიყავი ახალი; ამიტომ, ყველა მე მომაჩერდა და თქვა: „აი!“
ათას ცხრაას ოცდაათიანი წლების შუა პერიოდისთვის იეჰოვას მოწმეებიდან თითო-ოროლას თუ ჰქონდა დედამიწაზე სამოთხეში მარადიული ცხოვრების ბიბლიური იმედი (ფსალმუნი 36:29). ამის შემდეგ ბევრი რამ საგრძნობლად შეიცვალა. ნება მიბოძეთ, მოგითხროთ, თუ რამ განაპირობა ჩემი კრებაზე მოხვედრა სეილემში.
მამაჩემს გამოწერილი ჰქონდა ჟურნალი „ოქროს ხანა“ (ამჟამად „გამოიღვიძეთ!“). მოზარდობის პერიოდში სიამოვნებით ვკითხულობდი მას და თანდათანობით ვრწმუნდებოდი, რომ ის შეიცავდა მნიშვნელოვან ბიბლიურ ჭეშმარიტებას. ამიტომ ერთ მშვენიერ დღეს ჟურნალის ბოლო გვერდზე მოცემული ტალონი, რომელიც მკითხველს 20 ბროშურას, ერთ წიგნსა და იეჰოვას მოწმეების უახლოესი კრების მისამართს სთავაზობდა, სათანადო მისამართზე გავაგზავნე. ლიტერატურის მიღების შემდეგ კარდაკარ ჩამოვიარე და ყველაფერი გავავრცელე.
იმ დროს ჯერ არავინ მასწავლიდა ბიბლიას. იეჰოვას მოწმეებთან ნასაუბრებიც კი არ მქონდა. მაგრამ უკვე ხელთ მქონდა უახლოესი სამეფო დარბაზის მისამართი და შეხვედრაზე დასწრების მიზნით დავადექი დაახლოებით ორმოც კილომეტრიან გზას სეილემისკენ. სწორედ იქ, როცა ჯერ სულ 18 წლის ვიყავი, შემრაცხეს ‘უამრავი ხალხის’ წარმომადგენლად.
მსახურებისთვის თითქმის მოუმზადებელი ვიყავი, მაგრამ მაინც დავიწყე ქადაგება სეილემის კრებასთან ერთად. ძმებმა წამახალისეს, რომ ქადაგებისას სამი მთავარი საკითხი გამომეყო. პირველი, რომ იეჰოვა არის ღმერთი; მეორე, რომ იესო ქრისტე არის მის მიერ დანიშნული მეფე; და მესამე, რომ კაცობრიობის ერთადერთი იმედი არის სამეფო. ვცდილობდი, არც ერთი კარი არ გამომრჩენოდა.
სეილემში იეჰოვას მოწმეებთან ორი წელი დავყავი, რის შემდეგაც, 1938 წლის 3 აპრილს, მოვინათლე. იქაური და-ძმები აღფრთოვანებით შეხვდნენ ‘უამრავი ხალხის’ რამდენიმე წარმომადგენლის მონათვლას. 1939 წლის თებერვალში პიონერული, ანუ სრული დროით, მსახურება დავიწყე. იმავე წლის დეკემბერში კი შემომთავაზეს არიზონაში გადასვლა, სადაც სამეფოს შესახებ მაუწყებლების უფრო დიდი მოთხოვნილება იყო.
პიონერული მსახურება არიზონაში
არიზონაში იეჰოვას მოწმეთა საქმიანობა ახალი იყო და ჩვენთან დაკავშირებით მრავალი გაუგებრობა იქმნებოდა. ამიტომ, როცა ამერიკის შეერთებული შტატები II მსოფლიო ომში ჩაება, დიდი დევნის გადატანა მოგვიხდა. 1942 წელს სტაფორდში (არიზონა) მსახურების დროს მოხდა ასეთი შემთხვევა: ხმები დადიოდა, თითქოსდა მორმონები ჩვენზე თავდასხმას აპირებდნენ. მე და ჩემი პიონერი-თანამშრომელი მორმონების ეპისკოპოსის მეზობლად ვცხოვრობდით; ის პატივისცემით იყო განწყობილი ჩვენს მიმართ და ნათქვამი ჰქონდა: „მორმონი მისიონერები მოწმეებივით აქტიურები რომ ყოფილიყვნენ, მორმონების ეკლესია შეიძლება კიდევ გაზრდილიყოო“. ამიტომ მან ეკლესიაში ყველას გასაგონად თქვა: „ყური მოვკარი, თითქოს მოწმე ბიჭებზე თავდასხმას აპირებდეთ. ისინი ჩემს მეზობლად ცხოვრობენ და სროლა ჩემი ეზოდანაც ატყდება. მაგრამ არ გეგონოთ, რომ მოწმეებს დავუწყებ სროლას. ცეცხლი თავდამსხმელებისკენ იქნება მიმართული. ასე რომ, თუ თავდასხმას აპირებთ, იცით რასაც უნდა მოელოდეთ“. თავდამსხმელები თვალით არავის უნახავს.
არიზონაში სამი წელი ვმსახურობდი და ამ ხნის განმავლობაში რამდენჯერმე დაგვაპატიმრეს. ერთხელ ოცდაათი დღით დამაკავეს. პოლიციის მუშაკთა მხრიდან უსიამოვნებისთვის თავის არიდების მიზნით შევქმენით პატარა ჯგუფი, რომელსაც „მფრინავი რაზმი“ ვუწოდეთ. ჯგუფის ხელმძღვანელად დაყენებულმა ძმამ გვითხრა: „ჩვენი სახელი ზედგამოჭრილია ჩვენზე. ვიწყებთ დილაუთენია, ხუთ-ექვს საათზე, ყოველ კართან ტრაქტატს ან ბროშურას ვტოვებთ და ელვის სისწრაფით ვუჩინარდებით“. ჩვენმა „მფრინავმა რაზმმა“ „შემოირბინა“ არიზონის საკმაოდ დიდი ნაწილი. მაგრამ, საბოლოოდ, ის მაინც დაიშალა, რადგან ქადაგების ასეთი მეთოდით შეუძლებელი იყო დაინტერესებული პიროვნებებისთვის შემდგომი დახმარების აღმოჩენა.
სკოლა გალაადი და სპეციალური მსახურება
ათას ცხრაას ორმოცდაორი წლის დეკემბერში არიზონაში მომსახურე რამდენიმე პიონერი და, მათ შორის, მეც მიგვიწვიეს იეჰოვას მოწმეების ახლად დაარსებულ მისიონერულ სკოლაში. პირველ ხანებში მას „საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიური ინსტიტუტი გალაადი ერქვა. მოგვიანებით მისი სახელი „საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიური სკოლა გალაადით შეიცვალა. სკოლის ტერიტორია მდებარეობდა თითქმის 4 800 კილომეტრის მოშორებით, ნიუ-იორკის შტატის ჩრდილოეთ ნაწილში, ქალაქ ითაკას მახლობლად.
ათას ცხრაას ორმოცდასამი წლის იანვარში, ორეგონში გატარებული მცირე დროის შემდეგ, რამდენიმე პიონერი დავემშვიდობეთ არიზონის უდაბნოს სიცხეს და ავტობუსით გავემგზავრეთ. რამდენიმე დღის მგზავრობის შემდეგ, როგორც იქნა, მივაღწიეთ დანიშნულების ადგილამდე, სადაც ნიუ-იორკის შტატის ჩრდილოეთი ნაწილის ზამთარი შეგვეგება. 1943 წლის 1 თებერვალს სკოლა გახსნა საზოგადოების პრეზიდენტმა ნეიტან ჰ. ნორმა, რომელმაც შემდეგი შესავალი სიტყვებით მიმართა ას სტუდენტს: „ამ ინსტიტუტის მიზანი არ არის თქვენი მსახურებად დანიშვნა. თქვენ უკვე ხართ მსახურები და გაქვთ აქტიურად მსახურების მრავალწლიანი გამოცდილება. . . ინსტიტუტში სწავლების კურსი განსაკუთრებულ მიზანს ემსახურება, რათა უკეთ მოგამზადოთ ნებისმიერ ადგილზე მსახურებისთვის“.
ქვეყნიერებაში დიდი განათლება არ მიმიღია და ამიტომ, თავდაპირველად, განვიცდიდი გალაადში ყოფნას. მაგრამ მასწავლებლების თანაგრძნობით მოპყრობამ სწავლა სასიამოვნო გახადა. ჩვენი კლასის გაძლიერებული სწავლება დასრულდა ხუთ თვეში. ამის შემდეგ რამდენიმე ჩვენგანი გაგვაგზავნეს ბრუკლინში (ნიუ-იორკი) არსებულ იეჰოვას მოწმეთა მსოფლიო მთავარ სამმართველოში, სადაც მივიღეთ დამატებითი მომზადება სარაიონო ზედამხედველებად მსახურებისთვის. ჩემი პირველი დანიშვნის ადგილი იყო ჩრდილოეთ და სამხრეთ კაროლინა.
ეს ის პერიოდები იყო, როცა სარაიონო ზედამხედველი თითქმის განუწყვეტელ მიმოსვლაში იყო. პატარა კრებაში მხოლოდ ერთი დღე გვიწევდა დარჩენა, დიდში — ორი. იმ დროისთვის კი კრებების უმეტესობა პატარა იყო. ამიტომ ერთი დღის შემდეგ, რომელიც ხშირად თითქმის შუაღამემდე იწელებოდა, და-ძმების მიმოსვლასა და მათ კითხვებზე პასუხების გაცემაში, დაახლოებით დილის ხუთი საათისთვის მიწევდა ადგომა, რათა სხვა კრების მოსანახულებლად წავსულიყავი. სარაიონო მსახურებაში დაახლოებით ერთი წელი გავატარე, რის შემდეგაც, დროებით, პიონერად ვმსახურობდი ტენესისა და ნიუ-იორკის შტატებში.
კუბასა და პუერტო-რიკოში
ათას ცხრაას ორმოცდახუთი წლის მაისში სხვებთან ერთად მივიღე პირველი მისიონერული დანიშვნა საზღვარგარეთ, კუბაში! იმ ღამესვე, როცა კუბის დედაქალაქ ჰავანაში ჩავედით, ჟურნალებით ქადაგება დავიწყეთ. სანამ სანტა-კლარაში საცხოვრებელ ადგილს მოვძებნიდით, ჰავანაში დავრჩით. თითოეულს პირველი საჭიროების საგნებისთვის ყოველთვიურად გვეძლეოდა მხოლოდ 25 ამერიკული დოლარი, რაც კვების ხარჯებისა და ბინის ქირის დასაფარავადაც უნდა გვეკმარა. ავეჯისა და საწოლების გასაკეთებლად გამოვიყენეთ ნებისმიერი ხელმისაწვდომი მასალა, ვაშლის გადაყრილი ყუთები კი — ტანსაცმლის კარადად.
მომდევნო წელს სარაიონო მსახურება დამევალა. მაშინ მთელი კუბა მხოლოდ ერთ რაიონს შეადგენდა. ჩემამდე ყოფილ სარაიონო ზედამხედველს უყვარდა ფეხით სიარული, თანაც მაღალი იყო, ამიტომ და-ძმებს, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, უნდა ერბინათ, რომ არ ჩამორჩენოდნენ. როგორც ჩანს, მათ მეც ისეთივე წარმოვედგინე და ყველაფერი წინასწარ ჰქონდათ დაგეგმილი. ერთად ქადაგების ნაცვლად, ჯგუფებად დაიყვნენ და რიგრიგობით თანამშრომლობდნენ ჩემთან. პირველ დღეს ერთმა ჯგუფმა დაშორებულ ტერიტორიაზე წამიყვანა; მეორე დღეს სხვა ჯგუფმა წამიყვანა სხვა დაშორებულ ტერიტორიაზე და ასე გაგრძელდა ბოლომდე. მონახულება დამთავრდა და ძალებიც გამომელია, მაგრამ ძალიან კმაყოფილი დავრჩი. ყოველთვის სიყვარულით ვიხსენებ იმ კრებას.
კუბაში 1950 წლისთვის სამეფოს შესახებ მაუწყებელთა რაოდენობა 7 000-ზე მეტი იყო, თითქმის იგივე რაოდენობა, რამდენიც მექსიკაში. იმავე წლის ივლისში ქალაქ ნიუ-იორკში, „იანკის სტადიონზე“, დავესწარი საერთაშორისო კონგრესს სახელწოდებით „თეოკრატიის ზრდა“. შემდეგ ახალი მისიონერული დანიშვნა მივიღე პუერტო-რიკოში. პუერტო-რიკომდე თვითმფრინავში დამემგზავრნენ სკოლა გალაადის მე-12 კლასის კურსდამთავრებულები, დები ესტელი და თელმა ვიკლები.
რვა წლის მოგვიანებით ბაიამონში (პუერტო-რიკო) მე და ესტელი დავქორწინდით ყოველგვარი ცერემონიის გარეშე — სცენაზე სარაიონო კონგრესის შესვენების დროს. დაქორწინებამდეც და დაქორწინების შემდეგაც სარაიონო ზედამხედველად ვმსახურობდი. მე და ესტელი პუერტო-რიკოში ათ წელზე მეტი ვმსახურობდით და დიდი ზრდის მოწმენი გავხდით; მაუწყებელთა რიცხვმა 2 000-ს გადააჭარბა, როცა დასაწყისში 500-ზე ნაკლები იყო. ჩვენი დახმარებით მრავალმა მიუძღვნა თავი ღმერთს და მოინათლა და წვლილი მიგვიძღვის რამდენიმე ახალი კრების ჩამოყალიბებაშიც.
ათას ცხრაას სამოცი წლის დეკემბერში, იეჰოვას მოწმეთა მსოფლიო მთავარი სამმართველოდან (ბრუკლინი, ნიუ-იორკი) პუერტო-რიკოში გვეწვია მილტონ ჰენშელი და მისიონერებს გვესაუბრა. მან იკითხა, თუ შეეძლო ვინმეს სხვა ადგილზე მსახურება. მსურველები მხოლოდ მე და ესტელი აღმოვჩნდით.
ჩვენი სახლი დომინიკელთა რესპუბლიკაში
ჩვენი დანიშვნის ახალი ადგილი იყო დომინიკელთა რესპუბლიკა და გამგზავრების თარიღად 1961 წლის 1 ივნისი ავირჩიეთ. 30 მაისს მოკლეს დომინიკელთა რესპუბლიკის დიქტატორი რაფაელ ტრუხილიო, რის გამოც ფრენა გადაიდო. მაგრამ მალე ყველაფერი მწყობრში ჩადგა და შევძელით დაგეგმილ დროს, 1 ივნისს, დომინიკელთა რესპუბლიკაში გაფრენა.
იმ პერიოდში ქვეყანაში პოლიტიკური ძვრები მიმდინარეობდა და სამხედროს საკმარისად ჰქონდა საქმე. რევოლუციის საშიშროება იყო და სამხედროები გზატკეცილებზე ყველას ჩხრეკდნენ. ჩვენც გაგვაჩერეს რამდენიმე საკონტროლო-გამტარ პუნქტზე და ბარგი შეგვიმოწმეს. ჩემოდნებიდან ყველაფერი ამოალაგეს, თვით უმნიშვნელო ნივთებიც კი. ასე დაიწყო ჩვენი გაცნობა დომინიკელთა რესპუბლიკასთან.
ჩვენი პირველი დანიშვნის ადგილზე, ქალაქ ლა-რომანაში, გამგზავრებამდე, რამდენიმე კვირა დედაქალაქ სანტო-დომინგოში დავრჩით. ტრუხილიოს დიქტატორული მმართველობის დროს, მოსახლეობა ისე იყო ინფორმირებული, რომ იეჰოვას მოწმეები კომუნისტები და ყველაზე საშინელი ხალხი იყვნენ. ამიტომ მოწმეებს სასტიკად დევნიდნენ. მაგრამ თანდათანობით დავამსხვრიეთ წინასწარ შექმნილი აზრები.
ლა-რომანაში მცირე დროით მსახურების შემდეგ, კიდევ ერთხელ დავიწყეთ სარაიონო მსახურება. 1964 წელს კი მისიონერებად დაგვნიშნეს ქალაქ სანტიაგოში. მომდევნო წელს დომინიკელთა რესპუბლიკაში გადატრიალება მოხდა, და ქვეყანა კიდევ ერთხელ იქცა არეულობის კერად. ამ კონფლიქტის დროს ჩვენ გადაგვიყვანეს სან-ფრანსისკო-დე-მაკორისში, რომელიც ცნობილი იყო თავისი პოლიტიკური აქტიურობით. მიუხედავად ამისა, ყოველგვარი დაბრკოლების გარეშე ვქადაგებდით. პოლიტიკური არეულობის მიუხედავად, ახალი კრებაც კი დავაფუძნეთ. შემდეგი წლების განმავლობაში კიდევ რამდენჯერმე შეიცვალა ჩვენი დანიშვნის ადგილი, სანამ კვლავ გაგვაგზავნიდნენ ჩვენს იმდროინდელ სახლში სანტიაგოში.
იეჰოვამ აკურთხა საქმიანობა დომინიკელთა რესპუბლიკაში. 1961 წელს, როცა ჩვენ ჩავედით, იქ 600-მდე მოწმე და 20 კრება იყო. ამჟამად კი სამეფოს შესახებ კეთილი ცნობის თითქმის 20 000 მაუწყებელი და 300-ზე მეტი კრებაა. არის მომავალი ზრდის უდიდესი პერსპექტივა, რასაც ამტკიცებს 1996 წელს ქრისტეს სიკვდილის გახსენების საღამოზე დამსწრეთა რიცხვი, 69 908 კაცი. ეს კი სამ-ნახევარჯერ აღემატება მაუწყებელთა რაოდენობას!
ამჟამად ძლიერი ხალხი
მიუხედავად იმისა, რომ მსოფლიო მდგომარეობა ცვალებადია, ბიბლიური ცნობა, რომელსაც იეჰოვას მოწმეები ქადაგებენ, იგივე რჩება (1 კორინთელთა 7:31). იეჰოვა კვლავაც ღმერთია, ქრისტე კი — მეფე, და სამეფო, ისე როგორც არასდროს, კაცობრიობის ერთადერთი იმედი.
ამავე დროს, მას შემდეგ, რაც ვესწრებოდი კრებას სეილემში (ორეგონი) დაახლოებით 60 წლის წინ, იეჰოვას ხალხს შორის საოცარი ცვლილებები მოხდა. უამრავი ხალხი მართლაც უამრავად იქცა, რომელიც ამჟამად ხუთ მილიონზე მეტს ითვლის. სწორედ ეს იწინასწარმეტყველა იეჰოვამ თავისი ხალხის შესახებ: „მცირე ათასად გადაიქცევა და უმრწემესი — ძლიერ ხალხად. მე, უფალი, თავის დროზე დავაჩქარებ ამას“ (ესაია 60:22).
ბედნიერი ვარ, რადგან თითქმის 60 წელი სრული დროით მსახურების შემდეგ, კვლავ შემიძლია მისიონერული მსახურების გაგრძელება და სიხარულის პოვნა სხვებისთვის ქადაგებასა და სწავლებაში. მართლაც დიდი პატივია, რომ მეც მიმიძღვის წვლილი ამ საქმეში და რომ ჩემი თვალით ვნახე ‘მცირის ძლიერ ხალხად’ გადაქცევა!
[სურათი 21 გვერდზე]
ცოლთან ერთად დომინიკელთა რესპუბლიკაში.