ზრუნავს ვინმე ჩვენზე?

„ჩაგრულთა ცრემლი“ ნიაღვრად იქცა. ამ ცრემლებს მთელ მსოფლიოში არსებული „ძალადობის“ მსხვერპლნი ღვრიან. ასეთი მსხვერპლნი ხშირად ხედავენ, რომ არ ჰყავთ „ნუგეშისმცემი“ და რომ არავინ ზრუნავს მათზე (ეკლესიასტე 4:1).

ცრემლების ნიაღვრის მიუხედავად, ზოგს საერთოდ არ აღელვებს სხვების ტანჯვა. ისინი უგულებელყოფენ სხვის ტკივილს, როგორც ეს მღვდელმა და ლევიანმა გააკეთეს, იესოს იგავში გაძარცვული კაცის შესახებ, რომელიც ყაჩაღებმა ცოცხალ-მკვდარი დააგდეს გზაზე (ლუკა 10:30—32). სანამ ასეთი ადამიანები თავიანთი ოჯახების წევრებითურთ შედარებით კარგად ცხოვრობენ, არ აინტერესებთ სხვები. ფაქტობრივად ისინი ამბობენ: „არ მადარდებს!“

ჩვენ ეს არ უნდა გაგვიკვირდეს. მოციქულმა პავლემ დაწერა, რომ „უკანასკნელ დღეებში“ იქნებოდნენ „მოძულენი“ (2 ტიმოთე 3:1, 3). ერთ-ერთი გაზეთის მიმომხილველი არსებული გულგრილობის შესახებ გულისტკივილით ამბობს: „ცხოვრებისადმი ირლანდიელების ძველებური მიდგომა და სხვაზე ფიქრისა და სხვისი მწუხარების გაზიარების ტრადიცია მხოლოდ საკუთარ თავზე ზრუნვამ შეცვალა“. მთელ მსოფლიოში ხალხი მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობს და თითქმის სრულ გულგრილობას ავლენს სხვების გასაჭირისადმი.

ზრუნვის მოთხოვნილება

ყველას სჭირდება ზრუნვა. დაუფიქრდით, მაგალითად, მარტოხელა გერმანელი მამაკაცის შემთხვევას; „ის შობის დღესასწაულისას თავის ბინაში ტელევიზორთან მჯდომი დაიღუპა და მხოლოდ ხუთი წლის შემდეგ იპოვეს“. ამ „ცოლგაყრილი, დაუძლურებული მარტოხელასთვის“, რომელიც თავისი მძიმე ცხოვრებით გამწარებული იყო, არავის მოუკითხავს, სანამ ბანკში მისი ანგარიში, რომლიდანაც ქირის ფული იქვითებოდა, არ დაიხურა. დიახ, მასზე არავინ ზრუნავდა.

დაფიქრდით უმწეო ადამიანებზე, რომლებიც ძლიერი, გაუმაძღარი მმართველების მსხვერპლი ხდებიან. ერთ ადგილას დაახლოებით 200 000 კაცი (მოსახლეობის მეოთხედი) „რეპრესიებისა და შიმშილის გამო დაიხოცა“ მას შემდეგ, რაც მათ მიწაში შეეცილნენ. გაიხსენეთ ბავშვები, რომლებმაც წარმოუდგენელი სისასტიკე გამოსცადეს. ერთი გაზეთი იტყობინებოდა: „თავზარდამცემია [ერთ-ერთ ქვეყანაში] იმ ბავშვების რიცხვი, რომელთაც არაერთი მხეცობა — მკვლელობა, ცემა და გაუპატიურება — იხილეს, რასაც ზოგჯერ ისევ მოზარდები სჩადიოდნენ“. გასაგებია, რატომ სვამს ასეთი უსამართლობის მსხვერპლი კითხვას: „ზრუნავს ვინმე ჩემზე?“

გაეროს ცნობის თანახმად, 1,3 მილიარდი ადამიანი განვითარებად ქვეყნებში იძულებულია იცხოვროს დღიურ თანხაზე, რომელიც ერთ ამერიკულ დოლარსაც კი არ უდრის. ალბათ, მათ დააინტერესებთ, ფიქრობს თუ არა ვინმე მათზე. იგივე კითხვა უჩნდება ათასობით ლტოლვილს, რომლებიც „იძულებულები არიან ლტოლვილთა ბანაკებში ან ისეთ ქვეყანაში იცხოვრონ, სადაც მათ ვერ იტანენ, ან კიდევ თავიანთ, ომისა და ეთნიკური განხეთქილებებისგან, გაჩანაგებულ [დანგრეულ ან, შესაძლოა, დაყოფილ] ქვეყანაში დაბრუნებაზე იფიქრონ“, — ნათქვამი იყო ერთ გაზეთში (The Irish Times). იგივე გაზეთი აგრძელებდა: „დახუჭეთ თვალები, დაითვალეთ სამამდე, — კიდევ ერთი ბავშვი მოკვდა. იმ 35 000-დან, რომლებიც დღეს შიმშილისა და განკურნებადი დაავადებებისგან დაიხოცებიან“. გასაკვირი არ არის, რომ ბევრი სულშეჭირვებული და სიცოცხლეგამწარებულია (შეადარეთ იობი 7:11).

უნდა ყოფილიყო ყველაფერი ასე? არსებობს ვინმე, ვინც არა მარტო ზრუნავს ადამიანებზე, არამედ ვისაც ძალაც შესწევს, ბოლო მოუღოს მათს ტანჯვას და განკურნოს ყოველგვარი ტკივილისგან?

[სურათის საავტორო უფლება 2 გვერდზე]

Cover and page 32: Reuters/Nikola Solic/Archive Photos

[სურათის საავტორო უფლება 3 გვერდზე]

A. Boulat/Sipa Press