შეგიძლია საზღვარგარეთ მსახურება?
„ყოველთვის ვოცნებობდი მისიონერულ მსახურებაზე. მე, როგორც დაუქორწინებელი, ტეხასში (აშშ) ვმსახურობდი, სადაც მაუწყებლებზე დიდი მოთხოვნილება იყო. დაქორწინების შემდეგ მეუღლეც შემომიერთდა. როდესაც ქალიშვილი შეგვეძინა, ვიფიქრე, მისიონერულ მსახურებასთან დაკავშირებული გეგმები ჩამეშლებოდა, მაგრამ იეჰოვა ასრულებს ჩვენს საწადელს, განსაკუთრებით, თუ ის მის ნებას შეესაბამება“ (ჯესი, რომელიც ამჟამად მეუღლესთან და სამ შვილთან ერთად ეკვადორში მსახურობს).
«ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ მისიონერულ სკოლა „გალაადში“ სწავლის გარეშე მსგავს რამეს შევძლებდი. როდესაც ვხედავდი, რომ მოხსენებით გამოდიოდა ან ქადაგებდა ის, ვისაც ბიბლიას ვასწავლიდი, გული სიხარულით მევსებოდა და ამ შესაძლებლობისთვის იეჰოვას ვმადლობდი» (კარენი, გაუთხოვარი ქალი, რომელიც რვა წელი სამხრეთ ამერიკაში მსახურობდა).
„შეერთებულ შტატებში 13 წლის მანძილზე სრული დროით მსახურების შემდეგ მე და ჩემმა მეუღლემ ვიგრძენით, რომ ახალი დავალებების შესრულება გვესაჭიროებოდა. ასეთი ბედნიერები არასოდეს ვყოფილვართ; ეს ნამდვილად ცხოვრების შესანიშნავი გზაა“ (ტომი, რომელიც მეუღლესთან, ლინდასთან, ერთად ამაზონის რეგიონში მსახურობს პიონერად).
ეს სამადლობელი სიტყვები ეკუთვნის მათ, ვისაც პირადმა მდგომარეობამ არ მისცა საშუალება, საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიურ სკოლა „გალაადში“ გაევლოთ მისიონერული მომზადება. მიუხედავად ამისა, მათ პირადად გამოსცადეს საზღვარგარეთ მსახურებით გამოწვეული სიხარული და სიძნელეები. როგორ გახდა ეს შესაძლებელი? არის თუ არა ასეთი მსახურება სათქვენო?
საჭიროა სწორი აღძვრა
საზღვარგარეთ მსახურებაში წარმატების მისაღწევად თავგადასავლების სიყვარულზე მეტი რამ არის საჭირო. ვინც სიძნელეების მიუხედავად აგრძელებს ასეთ მსახურებას, სწორი აღძვრით აკეთებს ამას. პავლე მოციქულის მსგავსად, ისინი თავს არა მარტო ღვთის, არამედ ადამიანების მოვალეებადაც თვლიან (რომაელთა 1:14). მათ თავიანთ ქვეყნებში მსახურებითაც შეეძლოთ შეესრულებინათ ღვთის დავალება ქადაგებასთან დაკავშირებით (მათე 24:14). მაგრამ თავი ვალდებულებად ჩათვალეს და აღიძვრნენ, დახმარების ხელი გაეწოდებინათ მათთვის, ვისაც კეთილი ცნობის მოსმენის საშუალება იშვიათად ეძლევა.
ხშირად სხვა სათანადო აღძვრას უფრო ნაყოფიერ ტერიტორიაზე მსახურების სურვილი წარმოადგენს. რომელი ჩვენგანი არ გადაინაცვლებდა ტბაზე იმ მეთევზის ახლოს, რომელიც უფრო ბევრ თევზს იჭერს? მსგავსად ამისა, გამამხნევებელი ცნობები სხვა ქვეყნებში არაჩვეულებრივი ზრდის შესახებ მრავალს აღძრავს, წავიდნენ იქ, სადაც „ძალიან ბევრი თევზია“ (ლუკა 5:4—10, „ახალი აღთქმა და ფსალმუნი“, 1990).
გამოთვალეთ ფასი
ბევრი ქვეყანა საზღვარგარეთელ მორწმუნე მოხალისეებს სამსახურში მუშაობის უფლებას არ აძლევს. ამიტომ, ვისაც საზღვარგარეთ მსახურება სურს, ჩვეულებრივ, ფინანსურად დამოუკიდებელი უნდა იყოს. როგორ უმკლავდებიან ასეთ ეკონომიკურ სიძნელეს? საჭირო სახსრების მისაღებად ბევრი ყიდის ან აქირავებს საკუთარ სახლს. სხვები თავიანთ ფირმებს ყიდიან. მიზნის მისაღწევად ზოგი ფულს აგროვებს. კიდევ სხვები ერთი-ორი წელი მსახურობენ საზღვარგარეთ, შემდეგ ბრუნდებიან სამშობლოში, რომ იმუშაონ და გარკვეული თანხა დააგროვონ, და ისევ უკან მიდიან მსახურების გასაგრძელებლად.
განვითარებად ქვეყანაში ყოფნის უდავო უპირატესობა ის არის, რომ თავის სარჩენად საჭირო ხარჯები, ჩვეულებრივ, ბევრად უფრო ნაკლებია, ვიდრე შედარებით განვითარებულ ქვეყანაში. ზოგს ეს საკმაოდ მცირე სახსრებით ცხოვრების საშუალებას აძლევს. რასაკვირველია, ხარჯები ადამიანის მიერ არჩეულ ცხოვრების დონეზე დიდად არის დამოკიდებული. განვითარებად ქვეყნებშიც კი შესაძლებელია ძალიან კომფორტული ბინის პოვნა, მაგრამ ბევრად უფრო ძვირად.
ცხადია, ხარჯები გადასვლამდე უნდა გამოვითვალოთ. მაგრამ მარტო ეკონომიკური ხარჯების გამოთვლა არ არის საკმარისი. ამ საკითხს ნათელი მოჰფინა სამხრეთ ამერიკაში მომსახურე ზოგიერთი მოწმის გამონათქვამმა.
უდიდესი ამოცანა
„ესპანური ენის შესწავლა მართლა გამიჭირდა, — იხსენებს ადრე ფინეთში მცხოვრები მარკუ. — მეგონა, ენობრივი ბარიერის გამო დიდი დრო გავიდოდა, სანამ სამსახურებრივ თანაშემწედ მსახურებას შევძლებდი. რარიგად გამიკვირდა, როდესაც მხოლოდ ორ თვეში წიგნის შესწავლის ჩატარება მთხოვეს! რა თქმა უნდა, ხშირად უხერხულ მდგომარეობაში ვვარდებოდი. განსაკუთრებით სახელების დამახსოვრება იყო ჩემი პრობლემა. ერთხელ ძმა სანჩოს მივმართე, ძმაო ჩანჩო-მეთქი (ღორი); არც ის დამავიწყდება ოდესმე, როგორ მივმართე და სალამეიას მალასეიად (ბოროტი). საბედნიეროდ, და-ძმები ძალიან მომთმენები იყვნენ“. საბოლოოდ, მარკუმ თავის მეუღლესთან, სელინთან, ერთად ამ ქვეყანაში რვა წელი იმსახურა სარაიონო ზედამხედველად.
კრისი, ზემოხსენებული ჯესის მეუღლე, ყვება: «მახსოვს ჩვენი სარაიონო ზედამხედველის პირველი მონახულება; მაშინ სულ რაღაც სამი თვის ჩამოსულები ვიყავით. შემეძლო მეთქვა, რომ ძმა თვალსაჩინო მაგალითებს იყენებდა და რაღაც შესანიშნავს ამბობდა, რომ ჩვენს გულებს შეხებოდა, მაგრამ მე არ მესმოდა მისი. დარბაზშივე წამომცვივდა ცრემლები და ავქვითინდი. შეხვედრის შემდეგ შევეცადე, სარაიონო ზედამხედველისთვის ამეხსნა ჩემი მოქმედება. ის ძალიან კეთილი იყო და მითხრა ის, რასაც სხვები მეუბნებოდნენ: „ტენ პასიენსია, ერმანა“ („მოითმინე, დაო“). ორი-სამი წლის შემდეგ ჩვენ კვლავ შევხვდით ერთმანეთს და 45 წუთი ვლაპარაკობდით; გვიხაროდა, რომ ურთიერთობა შეგვეძლო».
„სწავლა აუცილებელია, — ამბობს სხვა ძმა. — რაც უფრო მეტად ვცდილობთ ენის შესწავლას, მით უფრო გვიადვილდება სხვებთან ურთიერთობა“.
ყველა დაეთანხმება იმას, რომ ასეთ ძალისხმევას დიდი სარგებლობა მოაქვს. როდესაც ადამიანი ახალი ენის შესწავლას ცდილობს, თავმდაბლობას, მოთმინებასა და შეუპოვრობას ივითარებს. იღება კეთილი ცნობის ქადაგების შესაძლებლობის დიდი კარი. მაგალითად, ესპანურის სწავლა ადამიანს ურთიერთობის საშუალებას აძლევს ენაზე, რომელზეც მთელ მსოფლიოში 400 მილიონზე მეტი ადამიანი ლაპარაკობს. ბევრს, ვისაც მოგვიანებით სამშობლოში დაბრუნება მოუწია, ჯერ კიდევ შეეძლო ნასწავლი ენის გამოყენება ესპანურენოვანი ადამიანების დასახმარებლად.
რა შეიძლება ითქვას ნოსტალგიაზე?
„როდესაც 1989 წელს პირველად ჩამოვედით ეკვადორში, — იხსენებს დებორა, რომელიც თავის მეუღლესთან, გარისთან, ერთად ამაზონის რეგიონში მსახურობდა, — ნოსტალგია მიპყრობდა ხოლმე. მე ვისწავლე კრებაში ძმებსა და დებზე უფრო მეტად დანდობა. ისინი ჩემი ოჯახის წევრებივით გახდნენ“.
დასაწყისში მოხსენიებული კარენი ამბობს: «ნოსტალგიას ყოველდღიური მსახურებით ვებრძოდი. ეს მეხმარებოდა, სახლზე არ მეფიქრა. ამავე დროს, არ ვივიწყებდი, რომ სახლში ჩემი მშობლები ამაყობდნენ საზღვარგარეთ ჩემი მსახურებით. დედა ყოველთვის მამხნევებდა სიტყვებით: „იეჰოვა უკეთ იზრუნებს შენზე, ვიდრე მე“ ».
მაკიკო, იაპონელი და, იუმორის გრძნობით დასძენს: „მთელი დღე სამქადაგებლო მსახურებაში მონაწილეობის შემდეგ საკმაოდ დაღლილი ვარ ხოლმე. ასე რომ, როდესაც სახლში ვბრუნდები და ნოსტალგია თავს მახსენებს, ჩვეულებრივ, ვიძინებ. ამის შედეგად, ეს გრძნობა დიდხანს არ მაწუხებს“.
რა შეიძლება ითქვას შვილებზე?
თუ შვილები გყავთ, ყურადღება უნდა მიაქციოთ მათს საჭიროებებს, მაგალითად, განათლებას. ამ მხრივ, ზოგი საშინაო სწავლებას არჩევს, სხვებს კი შვილები ადგილობრივ სკოლებში შეჰყავთ.
ალი სამხრეთ ამერიკაში მეუღლესთან, ორ შვილთან და დედასთან ერთად გადავიდა საცხოვრებლად. ის ამბობს: „დავინახეთ, რომ სკოლაში სიარული ბავშვებს ენის ძალიან მალე შესწავლაში დაეხმარა. სამ თვეში ისინი უკვე საკმაოდ თავისუფლად ლაპარაკობდნენ“. მეორე მხრივ, მაიკისა და კარის ორი მოზარდი ბიჭი ფოსტით ღებულობს გაკვეთილებსა და სავარჯიშოებს ოფიციალურად ცნობილი დაუსწრებელი სკოლიდან. მშობლები ამბობენ: „აღმოვაჩინეთ, რომ ასეთი სწავლა მეთვალყურეობის გარეშე არ შეიძლებოდა. ჩვენ თვალყური უნდა გვედევნებინა კურსისთვის და გვეზრუნა, რომ ბიჭები სასწავლო გეგმას არ ჩამორჩენილიყვნენ“.
აი რას ამბობენ ავსტრალიელები, დეივიდი და ჯანიტა, თავიანთ ორ ვაჟზე: „გვსურდა, რომ ჩვენს ბიჭებს პირადად ენახათ, სხვები როგორ ცხოვრობენ. ადვილად შეიძლება ვიფიქროთ, რომ, რა ცხოვრების წესის მიხედვითაც ჩვენ აღვიზარდეთ, იმავე ცხოვრების წესის მიხედვით ზრდიან ყველას, მაგრამ, სინამდვილეში, ასე არ არის. ისინი იმასაც ხედავენ, როგორ მოქმედებს თეოკრატიული პრინციპები მთელ მსოფლიოში — ნებისმიერ ქვეყანასა თუ კულტურაში“.
„სულ ოთხი წლის ვიყავი, როდესაც 1969 წელს ჩვენი ოჯახი ინგლისიდან აქ გადმოსახლდა, — იხსენებს კენი. — თუმცა კი იმედი გამიცრუვდა, რომ ბალახის სახურავიან და ტალახით შელესილ ქოხში არ ვცხოვრობდით, როგორც წარმომედგინა, მაინც ვგრძნობდი, რომ აქ გატარებული ბავშვობის წლები საუკეთესო იყო. ყოველთვის მებრალებოდნენ სხვა ბავშვები, რომლებსაც მსგავსი შესაძლებლობა არ ჰქონიათ. მისიონერებთან და სპეციალურ პიონერებთან კარგი ურთიერთობის გავლენით ცხრა წლის ასაკში დამხმარე პიონერად მსახურება დავიწყე“. ამჟამად კენი მიმომსვლელი ზედამხედველია.
„ეკვადორი ნამდვილად ჩვენს მშობლიურ მხარედ იქცა, — ამბობს გაბრიელაც, ჯესის ქალიშვილი. — ძალიან მიხარია, რომ ჩემმა მშობლებმა აქ გადმოსვლა გადაწყვიტეს“.
მეორე მხრივ, ზოგი ბავშვი სხვადასხვა მიზეზის გამო ვერ ეგუება ახალ გარემოცვას და მათს ოჯახებს სამშობლოში დაბრუნება უწევთ. ამიტომ უცხო ქვეყანაში გადასვლამდე სასურველია იქ ჩასვლა, რაც დაგეხმარებათ, ყველაფერი საკუთარი თვალით იხილოთ და ისე მიიღოთ გადაწყვეტილება.
საცხოვრებელი ადგილის შეცვლით მიღებული კურთხევები
საზღვარგარეთ გადასვლას ბევრი სიძნელე და მსხვერპლი სდევს თან. მათი აზრით, ვინც სხვაგან გადასახლდა, ღირდა ამის გაკეთება? მოდი თავად მათ გვიპასუხონ.
ჯესი: „ათი წელია ქალაქ ამბატოში ვართ და ვხედავთ, როგორ გაიზარდა კრებების რიცხვი 2-დან 11-მდე. ჩვენ წილად გვხვდა პატივი, წვლილი შეგვეტანა ამ კრებებიდან ხუთის ჩამოყალიბებაში; ასევე ორი სამეფო დარბაზის მშენებლობაში მივიღეთ მონაწილეობა. გვახარებდა ისიც, რომ ყოველწლიურად საშუალოდ ბიბლიის ორ შემსწავლელს ვეხმარებოდით მოსანათლად მომზადებაში. მხოლოდ ერთ რამეს ვნანობ — ათი წლით უფრო ადრე რატომ არ ჩამოვედით აქ“.
ლინდა: „დიდად გვამხნევებს ის, რომ ხალხი ეხმაურება კეთილ ცნობასა და ჩვენს ძალისხმევას. მაგალითად, ჯუნგლებში არსებულ ერთ პატარა ქალაქში ბიბლიის შემსწავლელმა, სახელად ალფონსომ, დაინახა, რამდენად სასარგებლო იქნებოდა მის მხარეში საჯარო მოხსენებების წარმოთქმა. ის ახალი გადასული იყო სოფელში არსებული სულ რამდენიმე სახლიდან ერთ-ერთ ახლად აშენებულ ხის სახლში. როცა დაასკვნა, რომ ქალაქში იეჰოვასთვის საკადრისი ერთადერთი შენობა მისი სახლი იყო, თვითონ ისევ თავის ბალახის ქოხში დაბრუნდა, ახალი სახლი კი ძმებს დაუთმო, რომ სამეფო დარბაზად გამოეყენებინათ“.
ჯიმი: „ფაქტობრივად, აქ სამქადაგებლო მსახურებაში ათჯერ უფრო მეტ დროს ვატარებთ, ვიდრე შეერთებულ შტატებში. გარდა ამისა, აქ გაცილებით მშვიდი ცხოვრებაა. უეჭველია, შესწავლისა და სამქადაგებლო მსახურებისთვის მეტი დრო რჩება“.
სანდრა: «საოცარი კმაყოფილების გრძნობა მეუფლება, როცა ვხედავ, როგორ ცვლის ბიბლიური ჭეშმარიტება ხალხს უკეთესობისკენ. ერთ დროს ბიბლიას ვასწავლიდი ამადას, 69 წლის ქალს, რომელსაც პატარა მაღაზია ჰქონდა. ყოველ ათ წილ რძეს ის ერთთავად ორ წილ წყალს უმატებდა, შემდეგ კი ამ გაზავებული რძის გაყიდვით, რომლის წონაც ზომაზე ნაკლები იყო, მყიდველებს ატყუებდა. მაგრამ წიგნში „მარადიულ სიცოცხლემდე მიმყვანი შემეცნება“, მე-13 თავის ქვესათაურში „პატიოსნება წარმოშობს ბედნიერებას“, მოცემული მასალის შესწავლის შემდეგ ამადამ შეწყვიტა ამგვარი არასწორი მოქმედება. რა სასიხარულო იყო გარკვეული დროის შემდეგ მისი მონათვლის ხილვა!»
კარენი: „არასოდეს ვყოფილვარ იეჰოვაზე ასე მინდობილი და არასოდეს მიკეთებია მისთვის იმდენი, რამდენსაც აქ ვაკეთებ. იეჰოვასთან ჩემი მეგობრობა უფრო ძლიერდება და მტკიცდება“.
რა შეიძლება ითქვას თქვენზე?
მრავალი წელია ათასობით მოწმე საზღვარგარეთ გადადის მსახურებისთვის. ზოგი ერთი-ორი წელი რჩება, სხვები კი — განუსაზღვრელი დროით. საზღვარგარეთ სამეფოს ინტერესების წინ წასაწევად ისინი საკუთარ გამოცდილებას, სულიერ მოწიფულობასა და ფულად სახსრებს იყენებენ. მათ შეძლეს მსახურება ისეთ ადგილებში, სადაც სამეფოს ადგილობრივი მაუწყებლები ვერ მსახურობენ სამუშაო ადგილების უკმარისობის გამო. ბევრი ოთხთვლიან სატრანსპორტო საშუალებას ყიდულობს ისეთ ადგილებამდე მისაღწევად, რომლებიც სხვაგვარად მიუდგომელია. სხვები, რომლებიც ქალაქში ცხოვრებას არჩევენ, ისეთ დიდ კრებებს ეხმარებიან, რომლებშიც ცოტა უხუცესი მსახურობს. როგორც უნდა იყოს, ყველა, გამონაკლისის გარეშე, ადასტურებს, რომ სულიერ კურთხევებთან დაკავშირებით გაცილებით მეტს ღებულობენ, ვიდრე გასცემენ.
თქვენც ხომ არ შეგიძლიათ საზღვარგარეთ მსახურება? თუ მდგომარეობა ნებას გრთავთ, ხომ არ დაფიქრებულიყავით საცხოვრებელი ადგილის შეცვლის შესაძლებლობაზე? პირველი და მთავარი ნაბიჯი იქნებოდა ის, რომ მიგეწერათ საზოგადოების იმ ქვეყნის ფილიალისთვის, სადაც მსახურებას ფიქრობთ. მიღებული ინფორმაცია დაგეხმარებათ, გადაწყვიტოთ, როგორ იმოქმედოთ. გარდა ამისა, ბევრი სასარგებლო რჩევის პოვნა შეიძლება სტატიაში „დატოვე სამშობლო და ნათესავები“ 1988 წლის 15 აგვისტოს „საგუშაგო კოშკიდან“ (ინგლ.). სათანადო დაგეგმვითა და იეჰოვას კურთხევით, იქნებ თქვენც გამოსცადოთ საზღვარგარეთ მსახურებით მიღებული სიხარული?!
[სურათი 24 გვერდზე]
ტომი და ლინდა მივარდნილი ბილიკით შუარის ინდიური დასახლებისკენ მიემართებიან.
[სურათები 25 გვერდზე]
ბევრი მსახურობს ეკვადორის დედაქალაქ კიტოში.
[სურათები 25 გვერდზე]
მაკიკო ანდების მთებში ქადაგებისას.
[სურათი 26 გვერდზე]
ჰილბიგების ოჯახი ხუთი წელია ეკვადორში მსახურობს.