იეჰოვასია ბრძოლა

ყველაფერი 90-იანი წლების მიწურულს დაიწყო, როცა საფრანგეთის მთავრობამ დაბეგრა 1993–1996 წლებში ჩვენს ფილიალში შემოწირულობის სახით შემოსული თანხები. ჩვენ საფრანგეთის სასამართლოებში გავასაჩივრეთ ეს უმართებულო გადაწყვეტილება. მას შემდეგ, რაც სააპელაციო სასამართლოში საქმე წავაგეთ, მთავრობამ ფილიალის საბანკო ანგარიშიდან მოახდინა დაახლოებით 4,5 მილიონი ევროს ($6 300 000) კონფისკაცია. ჩვენი უკანასკნელი იმედი ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო იყო. საქმის განხილვამდე სასამართლოს მოთხოვნით მორიგების მიზნით ორივე მხარე უნდა შევხვედროდით სასამართლო გამწესრიგებელს.

ვფიქრობდით, გამწესრიგებელი ჩვენს დარწმუნებას შეეცდებოდა, რომ კომპრომისზე წავსულიყავით და თანხის ნაწილი გადაგვეხადა. თუმცა კარგად გვესმოდა, რომ ასე ბიბლიურ პრინციპს დავარღვევდით. და-ძმებმა ეს თანხები სამეფოს საქმისთვის გაიღეს, ამიტომ სახელმწიფოს მათი შესაწირავი არ ეკუთვნოდა (მათ. 22:21). მაგრამ, რახან სასამართლო პროტოკოლი მოითხოვდა ამას, მაინც წავედით შეხვედრაზე.

შეხვედრა სასამართლოს ერთ-ერთ ლამაზად მოწყობილ საკონფერენციო ოთახში ჩატარდა. დასაწყისშივე გამწესრიგებელმა ზუსტად ის თქვა, რასაც ველოდით. იმ მომენტში რაღაცამ გვიბიძგა, მისთვის ასეთი კითხვა დაგვესვა: „ცნობილია თქვენთვის, რომ მთავრობამ უკვე მოახდინა 4,5 მილიონი ევროს კონფისკაცია ჩვენი საბანკო ანგარიშიდან?“.

ამის მოსმენაზე გამწესრიგებელი შეცბა. როცა მთავრობის წარმომადგენლებმაც დაუდასტურეს ეს ფაქტი, გამწესრიგებელს განწყობა რადიკალურად შეეცვალა. მან მკაცრად უსაყვედურა მათ და შეხვედრა მყისვე დაასრულა. მაშინ მივხვდი, რომ იეჰოვამ ჩვენთვის სრულიად მოულოდნელი სახით სულ სხვა მიმართულება მისცა საქმეს. იქიდან უზომოდ გახარებულები გამოვედით, ბოლომდე ვერ ვიჯერებდით, რა მოხდა.

2011 წლის 30 ივნისს ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ ერთსულოვანი გადაწყვეტილება მიიღო ჩვენ სასარგებლოდ. სასამართლომ გააუქმა ბეგარა და მთავრობას ჩამორთმეული თანხის პროცენტით გადახდა დააკისრა. ამ ისტორიული გადაწყვეტილების წყალობით საფრანგეთში დღემდე დაცულია იეჰოვას მოწმეთა თაყვანისცემის თავისუფლება. გამწესრიგებლისთვის დასმული ერთი სპონტანური კითხვა იმ ქვასავით აღმოჩნდა, რომელიც გოლიათს შუბლში ჩაეჭედა. როგორც დავითისა და გოლიათის შემთხვევაში, ამ გამარჯვების მიღმაც იეჰოვა იდგა, რადგან მისია ბრძოლა (1 სამ. 17:45–47).

ეს გამარჯვება გამონაკლისი არ ყოფილა. ძლიერი პოლიტიკური თუ რელიგიური წინააღმდეგობის მიუხედავად 70 ქვეყნის უზენაესმა სასამართლოებმა და რამდენიმე საერთაშორისო სასამართლომ 1 225 გადაწყვეტილება მიიღო ჩვენ სასარგებლოდ. ეს გადაწყვეტილებები ჩვენი ძირითადი უფლებების დაცვას ემსახურება. მაგალითად, გვქონდეს სამართლებრივი სტატუსი, საჯაროდ მსახურების უფლება, აგრეთვე პატრიოტულ ცერემონიალებში მონაწილეობაზე და სისხლის გადასხმაზე უარის თქმის უფლება.

ახლა მინდა, მოგიყვეთ, როგორ აღმოვჩნდი იეჰოვას მოწმეების მთავარი სამმართველოდან (ნიუ-იორკი, აშშ) ევროსასამართლოში.

ᲛᲨᲝᲑᲚᲔᲑᲘᲡ ᲛᲘᲡᲘᲝᲜᲔᲠᲣᲚᲘ ᲡᲣᲚᲘᲡᲙᲕᲔᲗᲔᲑᲐ

ჩემი მშობლები, ჯორჯი და ლუსილი, სკოლა „გალაადის“ მე-12 კლასში სწავლობდნენ. 1956 წელს, როცა მე დავიბადე, ისინი ეთიოპიაში მსახურობდნენ. სახელი პირველი საუკუნის ქრისტიანის, მახარობელ ფილიპეს, პატივსაცემად დამარქვეს (საქ. 21:8). მომდევნო წელს მთავრობამ ჩვენი საქმიანობა აკრძალა. მართალია, პატარა ვიყავი, მაგრამ კარგად მახსოვს, ამის გამო როგორ ფრთხილობდნენ ჩემი მშობლები. მაშინ ჩემთვის ეს გართობას უფრო ჰგავდა. სამწუხაროდ, 1960 წელს ქვეყანა დაგვატოვებინეს.

ჩვენ უიჩიტოში (კანზასი, აშშ) დავსახლდით. მართალია, ჩემმა მშობლებმა ვერ შეძლეს მისიონერული მსახურების გაგრძელება, მაგრამ მისიონერული სულისკვეთება არ დაუკარგავთ. ისინი მე და ჩემს და-ძმას, ჯუდისა და ლესლის, რომლებიც ჩემსავით ეთიოპიაში დაიბადნენ, კარგ მაგალითს გვაძლევდნენ და ღვთის სიყვარულს გვინერგავდნენ. 13 წლის ვიყავი, როცა მოვინათლე. სამი წლის შემდეგ მთელი ოჯახი მსახურების გასაფართოებლად არეკიპაში (პერუ) გადავედით.

1974 წელს, როცა 18 წლის ვიყავი, პერუს ფილიალმა მე და კიდევ ოთხი ძმა სპეციალურ პიონერებად დაგვნიშნა. ჩვენ უნდა გვექადაგა ცენტრალური ანდების მთიანეთში, სადაც მანამდე არავის უქადაგია. ამ ტერიტორიაზე კეჩუა და აიმარას ტომები ცხოვრობდნენ. ჩვენ საცხოვრებელი ავტოფურგონით გადავაადგილდებოდით. თავისი ფორმის გამო მას „კიდობანს“ ვეძახდით. სასიამოვნოდ მახსენდება, როგორ ვაჩვენებდით ბიბლიიდან ადგილობრივ მოსახლეობას, რომ მალე იეჰოვა ბოლოს მოუღებს სიღარიბეს, ავადმყოფობასა და სიკვდილს (გამოცხ. 21:3, 4). ბევრი გამოეხმაურა სასიხარულო ცნობას და თავი მიუძღვნა იეჰოვას.

ᲛᲗᲐᲕᲐᲠ ᲡᲐᲛᲛᲐᲠᲗᲕᲔᲚᲝᲨᲘ ᲛᲡᲐᲮᲣᲠᲔᲑᲐ

1977 წელს პერუს ხელმძღვანელი საბჭოს წევრი, ალბერტ შრედერი, ეწვია. მისი რჩევით შევავსე ბლანკი ბეთელში მსახურებისთვის. იმავე წლის 17 ივნისს ბრუკლინის ბეთელში დავიწყე მსახურება. მომდევნო ოთხი წელი დასუფთავებისა და ტექმომსახურების განყოფილებებში ვმუშაობდი.

1978 წლის ივნისში ახალ ორლეანში (ლუიზიანა, აშშ) ჩატარებულ საერთაშორისო კონგრესზე გავიცანი ელიზაბეთ ავალონი. ისიც გულმოდგინე ქრისტიანების ოჯახში აღიზარდა. ის უკვე ოთხი წელი მსახურობდა პიონერად და გადაწყვეტილი ჰქონდა, სრული დროით მსახურება არასდროს შეეწყვიტა. ჩვენ კონგრესის მერეც არ გაგვიწყვეტია ურთიერთობა. მალე ერთმანეთი შეგვიყვარდა და 1979 წლის 20 ოქტომბერს დავქორწინდით. ამის შემდეგ ერთად გავაგრძელეთ ბეთელში მსახურება.

ჩვენ ვესწრებოდით ბრუკლინის ესპანურენოვან კრებას, სადაც ძალიან თბილი და მეგობრული გარემო იყო. წლების განმავლობაში კიდევ სამ სხვა კრებაში მოგვიწია მსახურება. ყველგან ვგრძნობდით და-ძმების სიყვარულსა და მხარდაჭერას. ძალიან ვაფასებთ ჩვენი მეგობრებისა თუ ოჯახის წევრების მხარდაჭერასაც, რომლებიც ასაკოვან მშობლებზე ზრუნვაში გვეხმარებოდნენ.

ᲘᲣᲠᲘᲓᲘᲣᲚ ᲡᲐᲥᲛᲘᲐᲜᲝᲑᲐᲨᲘ ᲩᲐᲑᲛᲐ

ჩემდა გასაკვირად 1982 წლის იანვარში იურიდიულ განყოფილებაში გადამიყვანეს. სამი წლის შემდეგ მთხოვეს, რომ იურიდიულ ფაკულტეტზე გამეგრძელებინა სწავლა და სერტიფიცირებული ადვოკატი გავმხდარიყავი. სწავლის პროცესში ჩემთვის სასიამოვნო სიახლე იყო იმის გაგება, რომ სწორედ იეჰოვას მოწმეების მიერ მოპოვებული იურიდიული გამარჯვებებით არის განმტკიცებული ის ფუნდამენტური თავისუფლებანი, რომლებიც ნორმად არის მიჩნეული შეერთებულ შტატებსა თუ სხვა ქვეყნებში. მოწმეების მიერ მოგებული ზოგიერთი მნიშვნელოვანი საქმე სასწავლო პროგრამაში დეტალურად განიხილებოდა.

1986 წელს იურიდიული განყოფილების ზედამხედველად დამნიშნეს. მაშინ 30 წლის ვიყავი და ამ ასაკში ჩემთვის ასეთი რთული პასუხისმგებლობის მიღება, ერთი მხრივ, დიდი პატივი იყო, მეორე მხრივ, დამთრგუნველი.

1988 წელს ადვოკატის სერტიფიკატი ავიღე. თავიდან ვერც კი მივხვდი, რა უარყოფითი კვალი დატოვა ჩემზე უნივერსიტეტში გატარებულმა წლებმა. უმაღლესი განათლება ხშირ შემთხვევაში ადამიანს ამბიციურს ხდის და უპირატესობის განცდას უჩენს. საბედნიეროდ, ჩემმა ცოლმა ეს შენიშნა და დახმარების ხელი გამომიწოდა, რომ ისევ დავბრუნებოდი იმ სულიერ განრიგს, რაც სწავლის დაწყებამდე მქონდა. მართალია, ამას დრო დასჭირდა, მაგრამ საბოლოოდ მაინც მოვიკრიბე სულიერი ძალები. თამამად შემიძლია იმის თქმა, რომ ცხოვრებას აზრს უმაღლესი განათლება კი არა, ღვთის სიყვარული და მასთან და მის ხალხთან ახლო ურთიერთობა სძენს.

ᲡᲐᲡᲘᲮᲐᲠᲣᲚᲝ ᲪᲜᲝᲑᲘᲡ ᲙᲐᲜᲝᲜᲘᲗ ᲓᲐᲪᲕᲐ ᲓᲐ ᲒᲐᲜᲛᲢᲙᲘᲪᲔᲑᲐ

სწავლის დასრულების შემდეგ მთლიანად ბეთელის იურიდიულ საქმეებზე და სასამართლოებში ჩვენი უფლებების დაცვაზე გადავერთე. სასიხარულო იყო იმის დანახვა, რა სწრაფად მიიწევდა ჩვენი ორგანიზაცია წინ, ვითარდებოდა და იზრდებოდა, მაგრამ ამას გარკვეული სირთულეებიც ახლდა თან. მაგალითად, 1990 წელს ხელმძღვანელმა საბჭომ იურიდიულ განყოფილებას მიმართა დახმარებისთვის, რათა გაეუქმებინათ მრავალწლიანი პრაქტიკა – პუბლიკაციებისთვის კონკრეტული ოდენობის შესაწირავის მოთხოვნა. იმ დროიდან მოყოლებული მოწმეები პუბლიკაციებს სრულიად უსასყიდლოდ ავრცელებენ. ამან გაამარტივა საქმე როგორც ბეთელში, ისე კრებებში. გარდა ამისა, არ გვიწევს ბევრი არასაჭირო გადასახადის გადახდა. ზოგი შიშობდა, რომ ეს ცვლილება ორგანიზაციის ფინანსურ რესურსებს დააზარალებდა და უარყოფითად იმოქმედებდა სამქადაგებლო საქმიანობაზე. მაგრამ ყველაფერი პირიქით მოხდა. 1990 წლიდან მოყოლებული იეჰოვას მსახურთა რიცხვი გაორმაგდა და დღემდე ნებისმიერ მსურველს უსასყიდლოდ მიუწვდება ხელი სულიერ საზრდოზე. ერთ რამეში არაერთხელ დავრწმუნდი: რომ არა იეჰოვას სული და „გონიერი მონის“ ხელმძღვანელობა, ეს და სხვა ორგანიზაციული ცვლილებები ასეთ საოცარ შედეგებს ვერ მოიტანდა (გამ. 15:2; მათ. 24:45).

ჩვენი იურიდიული გამარჯვებები მხოლოდ ადვოკატების პროფესიონალიზმზე არ არის დამოკიდებული. ხშირად მოსამართლეებისა თუ მთავრობის წარმომადგენლების გადაწყვეტილებებზე იეჰოვას ხალხის სანიმუშო ქცევა ახდენს გავლენას. ამის მაგალითია 1998 წელს კუბაში ჩატარებული კონგრესი, რომელსაც ხელმძღვანელი საბჭოს სამი წევრი დაესწრო მეუღლეებთან ერთად. მათმა მოკრძალებულმა და თავაზიანმა საქციელმა უფრო დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ხელისუფლების წარმომადგენლებზე, ვიდრე მათთან ოფიციალურმა შეხვედრებმა, და დაარწმუნა ჩვენს პოლიტიკურ ნეიტრალიტეტში.

როცა საქმე მშვიდობიანად არ გვარდება, ჩვენ სასამართლოს მივმართავთ, რათა სასიხარულო ცნობა კანონით დავიცვათ და განვამტკიცოთ (ფილ. 1:7). მაგალითად, ევროპის ზოგ ქვეყანასა და სამხრეთ კორეაში ათწლეულების მანძილზე არ ცნობდნენ იეჰოვას მოწმეების უფლებას, უარი ეთქვათ სამხედრო სამსახურის შესრულებაზე. ამის გამო ევროპაში დაახლოებით 18 000 ძმას, ხოლო სამხრეთ კორეაში 19 000-ზე მეტ ძმას მოუწია პატიმრობა.

ამ საკითხში მნიშვნელოვანი ძვრები მოხდა 2011 წლის 7 ივლისს, როცა ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ ისტორიული გადაწყვეტილება მიიღო საქმეზე „ბაიათიანი სომხეთის წინააღმდეგ“. სასამართლოს გადაწყვეტილება ევროპის ყველა ქვეყანას ავალდებულებს, არასამხედრო ალტერნატიული შრომითი სამსახური შესთავაზოს მათ, ვინც უარს ამბობს სამხედრო სამსახურზე. 2018 წლის 28 ივნისს მსგავსი გადაწყვეტილება სამხრეთ კორეის საკონსტიტუციო სასამართლომაც მიიღო. თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ თუნდაც ძმების მცირე ნაწილი წასულიყო კომპრომისზე, ჩვენ ამ გამარჯვებებს ვერ მოვიპოვებდით.

როგორც მთავარი სამმართველოს იურიდიული განყოფილება, ისე ფილიალებში არსებული იურიდიული განყოფილებები ერთგულად დგანან ჩვენი რელიგიური უფლებების სადარაჯოზე. ჩვენთვის დიდი პატივია, მხარი დავუჭიროთ იმ და-ძმებს, რომლებიც მთავრობების მხრიდან წინააღმდეგობას ხვდებიან. როგორც არ უნდა დასრულდეს სასამართლო პროცესი, ჩვენ მაინც გვეძლევა „გამგებლებთან და მეფეებთან“ ქადაგების შესაძლებლობა (მათ. 10:18). მოსამართლეებს, მთავრობისა თუ მედიის წარმომადგენლებს და, ზოგადად, საზოგადოებას საშუალება ეძლევათ, გაეცნონ იმ ბიბლიურ მუხლებს, რომლებსაც ჩვენს წერილობით თუ სიტყვიერ არგუმენტებში ვიყენებთ. ისინი იგებენ, თუ ვინ არიან იეჰოვას მოწმეები და რას ეფუძნება მათი მრწამსი. ამის წყალობით ზოგი თავადაც გახდა ღვთის მსახური.

ᲧᲕᲔᲚᲐᲤᲠᲘᲡᲗᲕᲘᲡ ᲘᲔᲰᲝᲕᲐᲡ ᲕᲔᲛᲐᲓᲚᲘᲔᲠᲔᲑᲘ

უკვე 40 წელზე მეტია, რაც იურიდიულ განყოფილებაში ვმსახურობ. ამან საშუალება მომცა, ბევრ ფილიალთან მეთანამშრომლა და არაერთი უზენაესი სასამართლოსა თუ მაღალი თანამდებობის პირის წინაშე წარვმდგარიყავი. უზომოდ ვაფასებ იმ და-ძმებს, რომლებიც მთავარი სამმართველოს თუ სხვადასხვა ფილიალის იურიდიულ განყოფილებებში მსახურობენ. თამამად შემიძლია იმის თქმა, რომ იეჰოვამ დიდად მაკურთხა.

ჩემი ძვირფასი მეუღლე უკვე 45 წელია ჭირსა თუ ლხინში ერთგულად მიდგას მხარში. მისი მხარდაჭერა ჩემთვის განსაკუთრებით დასაფასებელია, რადგან ქრონიკული დაავადება მას ხშირად აცლის ძალებს.

ჩვენ ვერცერთ გამარჯვებას საკუთარ უნარიანობას ვერ მივაწერთ, რადგან არაერთხელ დავრწმუნდით დავითის სიტყვების ჭეშმარიტებაში, რომ „იეჰოვა ძალაა თავისი ხალხისთვის“ (ფსალმ. 28:8). ნამდვილად, იეჰოვასია ბრძოლა!