អ្នកសម្រេចក្ដី
១ ក្រោយពីយ៉ូស្វេទទួលមរណភាព+ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានសួរព្រះយេហូវ៉ាថា៖+ «តើលោកនឹងឲ្យកុលសម្ព័ន្ធមួយណាឡើងទៅច្បាំងនឹងជនជាតិកាណានមុនគេ?»។ ២ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយថា៖ «ចូរឲ្យកុលសម្ព័ន្ធយូដាចេញទៅច្បាំង។+ មើល! ខ្ញុំនឹងប្រគល់*ទឹកដីនោះទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកគេ»។ ៣ បន្ទាប់មក កុលសម្ព័ន្ធយូដានិយាយទៅកុលសម្ព័ន្ធស៊ីម្មានជាបងប្អូនថា៖ «សូមឡើងមកជាមួយនឹងពួកខ្ញុំ ដើម្បីច្បាំងនឹងជនជាតិកាណានក្នុងទឹកដីដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកខ្ញុំ។+ រួចពួកខ្ញុំនឹងទៅជួយពួកអ្នកនៅទឹកដីដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកអ្នកវិញ»។ ដូច្នេះ កុលសម្ព័ន្ធស៊ីម្មានបានទៅជាមួយនឹងពួកគេ។
៤ ពេលកុលសម្ព័ន្ធយូដាឡើងទៅច្បាំង ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ជនជាតិកាណាននិងជនជាតិពេរិស៊ីតទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកគេ។+ ពួកគេបានសម្លាប់មនុស្សអស់១០.០០០នាក់នៅប៊ីសាក។ ៥ នៅទីនោះ ពួកគេបានជួបអាដូណាយប៊ីសាក រួចពួកគេប្រយុទ្ធនឹងគាត់ ថែមទាំងបានច្បាំងឈ្នះជនជាតិកាណាន+និងជនជាតិពេរិស៊ីត+ទៀតផង។ ៦ ពេលនោះ អាដូណាយប៊ីសាករត់គេចខ្លួន ពួកគេក៏ដេញតាម ហើយចាប់គាត់បាន រួចកាត់មេដៃនិងមេជើងរបស់គាត់។ ៧ បន្ទាប់មក អាដូណាយប៊ីសាកនិយាយថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់កាត់មេដៃនិងមេជើងរបស់ស្ដេច៧០នាក់ ហើយស្ដេចទាំងនោះរើសអាហារដែលជ្រុះនៅក្រោមតុរបស់ខ្ញុំ។ ឥឡូវ ព្រះបានធ្វើចំពោះខ្ញុំ ដូចខ្ញុំបានធ្វើចំពោះស្ដេចទាំងនោះដែរ»។ ក្រោយមក ពួកគេនាំគាត់ទៅក្រុងយេរូសាឡិម*+ ហើយគាត់បានស្លាប់នៅទីនោះ។
៨ ពួកបុរសយូដាច្បាំងដណ្ដើមយកបានក្រុងយេរូសាឡិម។+ ពួកគេបានសម្លាប់មនុស្សក្នុងក្រុងនោះ ហើយដុតក្រុងនោះចោល។ ៩ បន្ទាប់មក ពួកបុរសយូដាបានទៅច្បាំងនឹងជនជាតិកាណានដែលអាស្រ័យនៅតំបន់ភ្នំ តំបន់ណេកេប និងតំបន់សេភីឡា។+ ១០ រួចពួកគេទៅច្បាំងនឹងជនជាតិកាណានដែលរស់នៅក្រុងហេប្រុន (កាលពីដើមក្រុងហេប្រុនមានឈ្មោះថា ក្រុងគារីអាតអាបា) ហើយពួកគេបានសម្លាប់សេសាយ អាហាយមេន និងតាល់ម៉ាយ។*+
១១ ពួកគេបានចាកចេញពីទីនោះទៅច្បាំងនឹងពួកអ្នកក្រុងដេបៀរ+ (ពីមុនក្រុងដេបៀរមានឈ្មោះថា ក្រុងគារីអាតស៊ីផឺ)។+ ១២ ក្រោយមក កាលែប+និយាយថា៖ «បើអ្នកណាម្នាក់អាចច្បាំងដណ្ដើមយកបានក្រុងគារីអាតស៊ីផឺ នោះខ្ញុំនឹងលើកអាកសាកូនស្រីខ្ញុំឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់អ្នកនោះ»។+ ១៣ អុតនាល+ជាកូនប្រុសកេណាស*+ និងត្រូវជាក្មួយរបស់កាលែប បានដណ្ដើមយកក្រុងនោះ។ ដូច្នេះ កាលែបបានលើកអាកសាកូនស្រីគាត់ឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់អុតនាល។ ១៤ កាលដែលអាកសាកំពុងធ្វើដំណើរទៅផ្ទះប្ដីរបស់នាង នាងក៏ប្រាប់ប្ដីឲ្យសុំដីមួយកន្លែងពីឪពុកនាង។ ពេលនាងចុះពីលើខ្នងលា* កាលែបសួរនាងថា៖ «តើកូនចង់បានអ្វី?»។ ១៥ នាងឆ្លើយថា៖ «សូមលោកឪពុកឲ្យពរខ្ញុំ គឺឲ្យកូឡូតម៉េម*ជាអំណោយសម្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះដីដែលលោកឪពុកឲ្យខ្ញុំនៅខាងត្បូង*នោះជាដីស្ងួត»។ កាលែបក៏ឲ្យកូឡូតខាងលើ និងកូឡូតខាងក្រោមទៅនាង។
១៦ រីឯជនជាតិកែន+ដែលជាកូនចៅរបស់ឪពុកក្មេកម៉ូសេ+ និងមនុស្សក្នុងកុលសម្ព័ន្ធយូដាបានចេញពីក្រុងដើមលម៉ើ+ ទៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំស្រុកយូដាដែលនៅខាងត្បូងក្រុងអេរ៉ាត។+ ពួកគេបានចូលទៅតាំងលំនៅជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលនៅតំបន់នោះ។+ ១៧ ប៉ុន្តែ កុលសម្ព័ន្ធយូដានិងកុលសម្ព័ន្ធស៊ីម្មានដែលជាបងប្អូន បាននាំគ្នាឡើងទៅវាយប្រហារជនជាតិកាណានដែលរស់នៅក្រុងសេផាត ហើយបំផ្លាញក្រុងនោះចោលខ្ទេចខ្ទីអស់គ្មានសល់។+ ពួកគេដាក់ឈ្មោះក្រុងនោះថាក្រុងហោម៉ា។*+ ១៨ រួចមក កុលសម្ព័ន្ធយូដាចាប់យកក្រុងកាសា+ ក្រុងអាសកាឡូន+ និងក្រុងអេក្រុន+ ព្រមទាំងទឹកដីរបស់ក្រុងទាំងនោះ។ ១៩ ព្រះយេហូវ៉ាបាននៅជាមួយនឹងកុលសម្ព័ន្ធយូដា។ ពួកគេបានចូលទៅគ្រប់គ្រងតំបន់ភ្នំ តែពួកគេមិនអាចបណ្ដេញពួកអ្នកដែលរស់នៅតាមវាលទំនាបចេញបានទេ ដោយសារពួកអ្នកទាំងនោះមានរទេះចម្បាំងដែលមានដែកវែងមុតស្រួចចេញពីដុំកង់រទេះ។+ ២០ កុលសម្ព័ន្ធយូដាបានឲ្យក្រុងហេប្រុនទៅកាលែប ដូចដែលម៉ូសេបានសន្យា។+ កាលែបបានបណ្ដេញកូនចៅបីនាក់របស់អេណាក់ចេញពីទីនោះ។+
២១ ប៉ុន្តែ កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនមិនបានបណ្ដេញជនជាតិយេប៊ូសដែលរស់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមចេញទេ។ ហេតុនេះ ជនជាតិយេប៊ូសនៅតែរស់នៅក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។+
២២ ដំណាលគ្នានោះ កូនចៅយ៉ូសែប+បានធ្វើដំណើរចេញទៅដើម្បីច្បាំងនឹងក្រុងបេតអែល ហើយព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងពួកគេ។+ ២៣ កូនចៅយ៉ូសែបបានចាត់ពួកបុរសខ្លះឲ្យទៅស៊ើបការណ៍នៅក្រុងបេតអែល (កាលពីដើមក្រុងបេតអែលមានឈ្មោះថា ក្រុងលូស)។+ ២៤ ពេលពួកអ្នកស៊ើបការណ៍ឃើញបុរសម្នាក់កំពុងចេញពីក្រុង ពួកគេនិយាយទៅបុរសនោះថា៖ «សូមបង្ហាញផ្លូវពួកយើង ដើម្បីពួកយើងចូលទៅក្នុងក្រុងនោះ ហើយពួកយើងនឹងបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសចំពោះអ្នកវិញ»។* ២៥ ដូច្នេះ បុរសនោះក៏បង្ហាញផ្លូវពួកគេចូលទៅក្នុងក្រុងនោះ។ ពួកគេបានសម្លាប់ពួកអ្នកក្រុងនោះ តែអនុញ្ញាតឲ្យបុរសនោះនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ទាំងមូលចាកចេញទៅ។+ ២៦ បុរសនោះបានចូលទៅក្នុងទឹកដីរបស់ជនជាតិហេត ហើយសង់ក្រុងមួយនៅទីនោះ រួចដាក់ឈ្មោះថាក្រុងលូស។ ឈ្មោះក្រុងនោះនៅជាប់រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
២៧ កុលសម្ព័ន្ធម៉ាណាសេមិនបានចាប់យកក្រុងបេតសៀន ក្រុងថេអាណាក+ ក្រុងដោ ក្រុងអ៊ីបលាម និងក្រុងមេគីដោ ព្រមទាំងក្រុងតូចៗដែលនៅជុំវិញក្រុងទាំងនោះទេ។+ ដូច្នេះ ជនជាតិកាណានតាំងចិត្តរស់នៅក្នុងទឹកដីនោះតទៅទៀត។ ២៨ ពេលកូនចៅអ៊ីស្រាអែលមានអំណាចកាន់តែរឹងមាំ ពួកគេបង្ខំជនជាតិកាណានឲ្យធ្វើការយ៉ាងលំបាក+ តែពួកគេមិនបានបណ្ដេញជនជាតិកាណានចេញឲ្យអស់ពីទឹកដីនោះឡើយ។+
២៩ កុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមក៏មិនបានបណ្ដេញជនជាតិកាណានដែលរស់នៅក្នុងក្រុងគីសឺចេញដែរ។ ហេតុនេះ នៅតែមានជនជាតិកាណានរស់នៅក្នុងចំណោមពួកគេក្នុងក្រុងគីសឺ។+
៣០ កុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូនមិនបានបណ្ដេញពួកអ្នកក្រុងគីត្រុន និងពួកអ្នកក្រុងណាហាឡូលចេញទេ។+ ដូច្នេះ ជនជាតិកាណានបន្តរស់នៅក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូន ហើយជនជាតិកាណានបានត្រូវដាក់ឲ្យធ្វើការយ៉ាងលំបាក។+
៣១ កុលសម្ព័ន្ធអេស៊ើរមិនបានបណ្ដេញពួកអ្នកក្រុងអាកូរ ពួកអ្នកក្រុងស៊ីដូន+ ពួកអ្នកក្រុងអាឡាប់ ពួកអ្នកក្រុងអាក់ស៊ីប+ ពួកអ្នកក្រុងហេលបា ពួកអ្នកក្រុងអាផេក+ និងពួកអ្នកក្រុងរេហុប+ចេញឡើយ។ ៣២ ដូច្នេះ កុលសម្ព័ន្ធអេស៊ើរបន្តរស់នៅក្នុងចំណោមជនជាតិកាណានដែលអាស្រ័យនៅក្នុងទឹកដីនោះ ពីព្រោះពួកគេមិនបានបណ្ដេញជនជាតិកាណានចេញទេ។
៣៣ កុលសម្ព័ន្ធណែបថាលីមិនបានបណ្ដេញពួកអ្នកក្រុងបេតសេមែស និងពួកអ្នកក្រុងបេតអាណាតចេញទេ។+ កុលសម្ព័ន្ធណែបថាលីបន្តរស់នៅក្នុងចំណោមជនជាតិកាណានក្នុងទឹកដីនោះ។+ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានតម្រូវឲ្យពួកអ្នកក្រុងបេតសេមែស និងពួកអ្នកក្រុងបេតអាណាតធ្វើការយ៉ាងលំបាក។
៣៤ ជនជាតិអាម៉ូរីមិនឲ្យកុលសម្ព័ន្ធដាន់ចុះមករស់នៅវាលទំនាបឡើយ។ ដូច្នេះ កុលសម្ព័ន្ធដាន់ត្រូវតែរស់នៅក្នុងទឹកដីតំបន់ភ្នំបន្តទៀត។+ ៣៥ ជនជាតិអាម៉ូរីបានតាំងចិត្តរស់នៅភ្នំហេរែស ក្រុងអៃយ៉ាឡូន+ និងក្រុងស្អាលប៊ីមតទៅទៀត។+ ប៉ុន្តែ ពេលកូនចៅយ៉ូសែបមានអំណាចកាន់តែរឹងមាំ ពួកគេបង្ខំជនជាតិអាម៉ូរីឲ្យធ្វើការយ៉ាងលំបាក។ ៣៦ ទឹកដីរបស់ជនជាតិអាម៉ូរីលាតសន្ធឹងចាប់ពីអាក្រាប៊ីម+ និងពីសេឡាឡើងទៅដល់តំបន់ភ្នំ។
២ ក្រោយមក ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ា+បានចេញពីក្រុងគីលកាល+ ហើយលេចមកនៅបូគីម រួចនិយាយទៅបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលថា៖ «ខ្ញុំបាននាំអ្នករាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីបចូលមកទឹកដីដែលខ្ញុំបានស្បថនឹងបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា។+ ខ្ញុំក៏បាននិយាយថែមទៀតថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងមិនបំពានលើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាឡើយ។+ ២ ចំណែកអ្នករាល់គ្នាវិញ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងពួកអ្នកស្រុកនេះទេ។+ អ្នករាល់គ្នាត្រូវបំផ្លាញទីបូជាទាំងប៉ុន្មានរបស់ពួកគេ›។+ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាមិនបានស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំទេ។+ ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាធ្វើដូច្នេះ? ៣ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំនិយាយទៀតថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងមិនបណ្ដេញពួកគេចេញពីមុខអ្នករាល់គ្នាឡើយ។+ ពួកគេនឹងទៅជាអន្ទាក់ដល់អ្នករាល់គ្នា+ ហើយព្រះទាំងប៉ុន្មានរបស់ពួកគេនឹងទាញនាំអ្នករាល់គ្នាចេញឆ្ងាយពីខ្ញុំ›»។+
៤ ពេលទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ានិយាយពាក្យទាំងនោះប្រាប់ដល់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ពួកគេក៏តាំងស្រែកទ្រហោយំ។ ៥ ដូច្នេះ ពួកគេដាក់ឈ្មោះកន្លែងនោះថា បូគីម* ហើយពួកគេជូនគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ានៅទីនោះ។
៦ យ៉ូស្វេក៏បានឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រឡប់ទៅទឹកដីជាមត៌ករបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួនវិញ។+ ៧ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ា រហូតដល់យ៉ូស្វេស្លាប់ និងរហូតដល់ពួកបុរសចាស់ទុំដែលមានអាយុវែងជាងយ៉ូស្វេបានស្លាប់ គឺពួកបុរសចាស់ទុំដែលបានឃើញការអស្ចារ្យទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដើម្បីជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ៨ យ៉ូស្វេកូនប្រុសនុនដែលជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គាត់បានទទួលមរណភាពនៅអាយុ១១០ឆ្នាំ។+ ៩ ពួកគេបានបញ្ចុះសពគាត់នៅទឹកដីជាមត៌ករបស់គាត់ គឺក្នុងក្រុងធីមណាតហេរេស+នៃតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីមដែលនៅខាងជើងភ្នំកាអាស។+ ១០ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់នៅជំនាន់នោះបានស្លាប់ទៅ រួចកូនចៅជំនាន់ក្រោយដែលកើតមក ពួកគេមិនស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាទេ ហើយក៏មិនដឹងអំពីអ្វីដែលលោកបានធ្វើសម្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែរ។
១១ ម្ល៉ោះហើយ បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត ថែមទាំងទៅបម្រើ*ព្រះបាលទៀតផង។+ ១២ ពួកគេបោះបង់ចោលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់បុព្វបុរសពួកគេ ដែលបាននាំពួកគេចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ពួកគេបែរជាទៅលំឱនកាយគោរពព្រះផ្សេងៗ ជាព្រះរបស់ជនជាតិនានាដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ នេះបានធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាខឹង។+ ១៣ ពួកគេបានបោះបង់ចោលព្រះយេហូវ៉ា ហើយទៅបម្រើរូបព្រះបាលនិងរូបព្រះអាសថារ៉ូត។+ ១៤ នេះបានធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាខឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលខ្លាំងណាស់ រហូតដល់លោកប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកសត្រូវ ដោយទុកឲ្យអ្នកទាំងនោះលួចប្លន់ពួកគេ។+ លោកឲ្យ*ពួកគេធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់ពួកសត្រូវដែលនៅជុំវិញ+ រហូតដល់ពួកគេមិនអាចតស៊ូនឹងពួកសត្រូវបានទៀត។+ ១៥ នៅកន្លែងណាក៏ដោយដែលពួកគេទៅ ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែប្រឆាំងនឹងពួកគេ ដោយនាំអន្តរាយទៅលើពួកគេ+ ដូចព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ និងដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថ។+ ជាលទ្ធផល ពួកគេជួបទុក្ខលំបាកខ្លាំងក្រៃលែង។+ ១៦ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាក៏តែងតាំងឲ្យមានពួកអ្នកសម្រេចក្ដី ដើម្បីជួយសង្គ្រោះពួកគេពីកណ្ដាប់ដៃសត្រូវទាំងឡាយ។+
១៧ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនព្រមស្ដាប់អ្នកសម្រេចក្ដីណាម្នាក់ឡើយ ពួកគេបែរជាហ៊ានផិតក្បត់ទៅតាមព្រះដទៃ ហើយទៅឱនគោរពបូជាព្រះទាំងនោះ។ ពួកគេបោះបង់ចោលយ៉ាងឆាប់នូវផ្លូវដែលបុព្វបុរសរបស់ពួកគេធ្លាប់ដើរ។ បុព្វបុរសរបស់ពួកគេបានធ្វើតាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះយេហូវ៉ា+ តែពួកគេមិនធ្វើតាមទេ។ ១៨ រាល់ដងដែលព្រះយេហូវ៉ាតែងតាំងអ្នកសម្រេចក្ដីណាម្នាក់សម្រាប់ពួកគេ+ ព្រះយេហូវ៉ាតែងនៅជាមួយនឹងអ្នកនោះ ហើយសង្គ្រោះពួកគេពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកសត្រូវ រហូតដល់អស់មួយជីវិតរបស់អ្នកសម្រេចក្ដីនោះ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាអាណិតអាសូរ*ពួកគេ។+ នេះដោយសារពួកគេស្រែកថ្ងូរ ព្រោះតែពួកសត្រូវសង្កត់សង្កិន+និងធ្វើបាបពួកគេយ៉ាងសាហាវ។
១៩ ប៉ុន្តែ ពេលណាដែលអ្នកសម្រេចក្ដីស្លាប់ទៅ ពេលនោះពួកគេក៏ប្រព្រឹត្តអាក្រក់ខ្លាំងជាងបុព្វបុរសរបស់ពួកគេទៅទៀត ដោយធ្វើតាមព្រះផ្សេងៗ ហើយឱនគោរពព្រះទាំងនោះ។+ ពួកគេមិនព្រមកែប្រែការប្រព្រឹត្តនិងចរិតរឹងចចេសរបស់ពួកគេឡើយ។ ២០ នៅទីបំផុត ព្រះយេហូវ៉ាមានកំហឹងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ដូច្នេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដោយសារជនជាតិនេះមិនស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំ+ ហើយបានបំពានលើកិច្ចព្រមព្រៀង+ដែលខ្ញុំបានឲ្យដល់បុព្វបុរសរបស់ពួកគេ ២១ នោះខ្ញុំនឹងមិនបណ្ដេញប្រជាជាតិណាមួយចេញពីមុខពួកគេឡើយ គឺប្រជាជាតិទាំងប៉ុន្មានដែលនៅសល់ក្រោយពីយ៉ូស្វេស្លាប់។+ ២២ នេះដើម្បីល្បងលឲ្យដឹងថា តើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងបន្តដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា+ដូចបុព្វបុរសពួកគេឬយ៉ាងណា?»។ ២៣ ហេតុនេះ ព្រះយេហូវ៉ាទុកឲ្យប្រជាជាតិទាំងនោះស្នាក់នៅទឹកដីនោះតទៅទៀត។ លោកមិនបានបណ្ដេញពួកគេចេញជាបន្ទាន់ឡើយ ហើយលោកក៏មិនបានប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃយ៉ូស្វេដែរ។
៣ ព្រះយេហូវ៉ាទុកឲ្យប្រជាជាតិទាំងនេះនៅសល់ ដើម្បីល្បងលបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ដែលមិនធ្លាប់ចូលសមរភូមិច្បាំងនឹងជនជាតិកាណាន+ ២ (នេះគឺដើម្បីឲ្យកូនចៅអ៊ីស្រាអែលជំនាន់ក្រោយមានបទពិសោធន៍ធ្វើសង្គ្រាម ដោយសារពួកគេមិនធ្លាប់ជួបស្ថានភាពបែបនោះទេ)។ ៣ ពួកអ្នកទាំងនេះមាន មេដឹកនាំទាំងប្រាំនាក់របស់ពួកភីលីស្ទីន+ ជនជាតិកាណានទាំងអស់ ពួកអ្នកក្រុងស៊ីដូន+ និងជនជាតិហេវី+ដែលរស់នៅលើភ្នំលីបង់+ ចាប់ពីភ្នំបាលហឺម៉ូន លាតសន្ធឹងដល់លេបូហាម៉ាត។*+ ៤ ពួកគេបានត្រូវទុកឲ្យរស់នៅ ដើម្បីល្បងលឲ្យដឹងថា តើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងធ្វើតាមបញ្ញត្តិដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យបុព្វបុរសពួកគេតាមរយៈម៉ូសេឬយ៉ាងណា?+ ៥ ដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏បន្តរស់នៅក្នុងចំណោមជនជាតិកាណាន+ ជនជាតិហេត ជនជាតិអាម៉ូរី ជនជាតិពេរិស៊ីត ជនជាតិហេវី និងជនជាតិយេប៊ូស។ ៦ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យកូនប្រុសខ្លួនយកកូនស្រីៗរបស់ជនជាតិទាំងនេះធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយលើកកូនស្រីខ្លួនឲ្យទៅកូនប្រុសៗរបស់ពួកគេ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាប់ផ្ដើមបម្រើព្រះផ្សេងៗរបស់ជនជាតិទាំងនេះ។+
៧ ម្ល៉ោះហើយ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត ហើយពួកគេភ្លេចព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ពួកគេ រួចបែរទៅគោរពបូជាព្រះបាល+និងបង្គោលឈើពិសិដ្ឋ។*+ ៨ ហេតុនេះ ព្រះយេហូវ៉ាខឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលខ្លាំងណាស់ បានជាលោកប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់គូសានរីសាថេមដែលជាស្ដេចនៃតំបន់មេសូប៉ូតាមា។* ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ស្ដេចគូសានរីសាថេមអស់រយៈពេល៨ឆ្នាំ។ ៩ ពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្រែករកព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយ+ ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងឲ្យមានអ្នកសង្គ្រោះម្នាក់។+ អ្នកនោះឈ្មោះអុតនាល+ជាកូនប្រុសកេណាស និងត្រូវជាក្មួយរបស់កាលែប។ ១០ ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានឥទ្ធិពលទៅលើអុតនាល+ ហើយគាត់បានទៅជាអ្នកសម្រេចក្ដីរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ពេលគាត់ចេញទៅច្បាំង ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់គូសានរីសាថេមជាស្ដេចនៃតំបន់មេសូប៉ូតាមា*ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃគាត់ បានជាគាត់អាចយកឈ្នះគូសានរីសាថេមបាន។ ១១ រួចទឹកដីនោះមានសេចក្ដីសុខសាន្តអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ។ ក្រោយមក អុតនាលកូនប្រុសកេណាសបានទទួលមរណភាព។
១២ ម្ដងទៀត ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត។+ ហេតុនេះ ព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យអេកឡូនជាស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់+មានប្រៀបលើពួកគេ ដោយសារពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត។ ១៣ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ អេកឡូនក៏បានហៅជនជាតិអាំម៉ូន+និងជនជាតិអាម៉ាលេក+ឲ្យមកច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែរ។ ពួកគេបានវាយប្រហារ ហើយដណ្ដើមយកក្រុងដើមលម៉ើ។+ ១៤ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្រោមចំណុះអេកឡូនជាស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់អស់រយៈពេល១៨ឆ្នាំ។+ ១៥ រួចជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយពួកគេ។+ ព្រះយេហូវ៉ាក៏តែងតាំងអ៊ីហឺតឲ្យជួយសង្គ្រោះពួកគេ។+ អ៊ីហឺត+ជាកូនប្រុសកេរ៉ាពីកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន+ គាត់ជាមនុស្សដែលប្រើដៃឆ្វេង។+ ក្រោយមក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យគាត់យកសួយអាករទៅជូនអេកឡូនដែលជាស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់។ ១៦ អ៊ីហឺតបានធ្វើដាវមួយដែលមានមុខពីរ ប្រវែងមួយហត្ថ។* គាត់ក្រវាត់ដាវនោះនៅភ្លៅស្ដាំក្រោមអាវរបស់គាត់។ ១៧ រួចមក អ៊ីហឺតបានយកសួយអាករទៅឲ្យអេកឡូន។ រីឯអេកឡូនស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់ គាត់ធាត់ខ្លាំងណាស់។
១៨ ក្រោយពីឲ្យសួយអាកររួចរាល់ហើយ អ៊ីហឺតនិងពួកបុរសដែលមកជាមួយ ក៏ចាកចេញទៅវិញ។ ១៩ ប៉ុន្តែ ពេលធ្វើដំណើរទៅដល់ក្រុងគីលកាល+នៅម្ដុំរូបសំណាក* អ៊ីហឺតបានត្រឡប់មកជួបអេកឡូនវិញ។ គាត់និយាយទៅអេកឡូនថា៖ «ឱស្ដេចជាម្ចាស់ ខ្ញុំមានសារសម្ងាត់ចង់ជម្រាបលោក»។ ឮដូច្នោះ ស្ដេចបញ្ជាថា៖ «ចូរនាំគ្នាចេញសិនទៅ!»។* ពួកអ្នកបម្រើទាំងអស់ក៏ចេញទៅ។ ២០ កាលដែលស្ដេចកំពុងអង្គុយតែម្នាក់ឯងនៅក្នុងបន្ទប់ត្រជាក់ខាងលើ នោះអ៊ីហឺតចូលទៅជិតស្ដេច ហើយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានសារពីព្រះចង់ជម្រាបលោកម្ចាស់»។ អេកឡូនក៏ក្រោកពីកន្លែងអង្គុយ។ ២១ រួចអ៊ីហឺតលូកដៃឆ្វេងទៅដកដាវពីភ្លៅស្ដាំ ចាក់ពោះស្ដេច ២២ ហើយដងដាវក៏លិចកប់ចូលក្នុងខ្លាញ់ ព្រោះអ៊ីហឺតមិនបានទាញដាវចេញពីពោះស្ដេចទេ រួចលាមកក៏ធ្លាយចេញមក។ ២៣ បន្ទាប់មក អ៊ីហឺតចេញតាមរានហាល* រួចបិទទ្វារចាក់សោបន្ទប់ខាងលើនោះ។ ២៤ ក្រោយពីអ៊ីហឺតចេញទៅ ពួកអ្នកបម្រើស្ដេចបានមកបន្ទប់ខាងលើនោះ តែឃើញទ្វារចាក់សោ ដូច្នេះក៏និយាយគ្នាថា៖ «ស្ដេចច្បាស់ជាកំពុងបន្ទោបង់ក្នុងបន្ទប់ត្រជាក់ហើយ»។ ២៥ ប៉ុន្តែ កាលដែលពួកគេចាំយូរទៅនៅតែមិនឃើញស្ដេចចេញមក ពួកគេក៏តាំងព្រួយចិត្ត* ហើយយកសោចាក់ទ្វារបើក ស្រាប់តែឃើញម្ចាស់របស់ខ្លួនដេកស្លាប់!
២៦ អំឡុងពេលដែលពួកអ្នកបម្រើទាំងនោះកំពុងរង់ចាំស្ដេច អ៊ីហឺតបានគេចខ្លួនឆ្ងាយហួសកន្លែងដែលមានរូបសំណាក*+ រួចទៅដល់សៃរ៉ាដោយសុវត្ថិភាព។ ២៧ ពេលអ៊ីហឺតទៅដល់ទីនោះ គាត់ផ្លុំស្នែងឡើង+នៅតំបន់ភ្នំរបស់កុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម។+ ពេលឮសំឡេងផ្លុំស្នែង បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនាំគ្នាចុះពីតំបន់ភ្នំ ហើយអ៊ីហឺតនាំមុខពួកគេ។ ២៨ អ៊ីហឺតនិយាយទៅពួកគេថា៖ «ចូរមកតាមខ្ញុំ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ជនជាតិម៉ូអាប់ដែលជាសត្រូវ មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ»។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេទៅតាមគាត់ រួចចាប់យកទន្លេយ៉ូដាន់ត្រង់កន្លែងទឹករាក់ៗ ដើម្បីកុំឲ្យជនជាតិម៉ូអាប់ណាម្នាក់ឆ្លងកាត់ឡើយ។ ២៩ ដំណាលគ្នានោះ ពួកគេសម្លាប់ជនជាតិម៉ូអាប់អស់ប្រហែល១០.០០០នាក់+ ដែលសុទ្ធតែជាមនុស្សមាំមួននិងក្លាហាន គ្មានអ្នកណាម្នាក់រត់រួចឡើយ។+ ៣០ ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក ជនជាតិម៉ូអាប់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយទឹកដីបានស្ងប់សង្គ្រាមអស់រយៈពេល៨០ឆ្នាំ។+
៣១ ក្រោយពីអ៊ីហឺតស្លាប់ សាមកើរ+ជាកូនប្រុសអេណាត ក៏ជាអ្នកដែលបានជួយសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែរ។ សាមកើរបានសម្លាប់ជនជាតិភីលីស្ទីនអស់៦០០នាក់+ ដោយប្រើជន្លួញគោ។+
៤ ក្រោយពីអ៊ីហឺតទទួលមរណភាព ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តម្ដងទៀត។+ ២ ម្ល៉ោះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់យ៉ាប៊ីនជាស្ដេចស្រុកកាណាន+ ដែលគ្រប់គ្រងនៅក្រុងហាសោ។ គាត់មានមេទ័ពឈ្មោះស៊ីសេរ៉ា ដែលរស់នៅហារ៉ូសែតហាកូអ៊ីម។*+ ៣ យ៉ាប៊ីនមានរទេះចម្បាំងចំនួន៩០០គ្រឿងដែលមានដែកវែងមុតស្រួចចេញពីដុំកង់រទេះ។+ គាត់បានសង្កត់សង្កិនជនជាតិអ៊ីស្រាអែលយ៉ាងព្រៃផ្សៃ+ អស់រយៈពេល២០ឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្រែកអង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយ។+
៤ នៅគ្រានោះ មានស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះដេបូរ៉ា ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ+ និងជាប្រពន្ធរបស់ឡាពិដូត។ នាងជាអ្នកសម្រេចក្ដី*ឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ៥ នាងតែងតែអង្គុយនៅក្រោមដើមលម៉ើ* ដែលស្ថិតនៅរវាងក្រុងរ៉ាម៉ា+និងក្រុងបេតអែល+ នាតំបន់ភ្នំរបស់កុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម។ បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលតែងធ្វើដំណើរឡើងទៅជួបនាង ដើម្បីសុំនាងសម្រេចក្ដីឲ្យពួកគេ។ ៦ នៅពេលមួយ ដេបូរ៉ាចាត់មនុស្សឲ្យទៅហៅបារ៉ាក់+កូនប្រុសអាប៊ីណូអាមពីក្រុងកេដេសណែបថាលី+ឲ្យមកជួបនាង។ ពេលបារ៉ាក់មកដល់ នាងប្រាប់គាត់ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល លោកបង្គាប់អ្នកថា៖ ‹ចូរនាំមនុស្ស១០.០០០នាក់ ពីកុលសម្ព័ន្ធណែបថាលីនិងកុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូនទៅភ្នំថេបោ។ ៧ រួចខ្ញុំនឹងនាំស៊ីសេរ៉ាជាមេទ័ពរបស់យ៉ាប៊ីន និងពលទាហាន រួមទាំងរទេះចម្បាំងទាំងប៉ុន្មានរបស់គាត់ មកឯស្ទឹងគីសុន។+ ខ្ញុំនឹងប្រគល់គាត់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នក›»។+
៨ បារ៉ាក់តបទៅនាងវិញថា៖ «ខ្ញុំនឹងទៅ បើនាងទៅជាមួយនឹងខ្ញុំ។ តែបើនាងមិនទៅ ខ្ញុំក៏មិនទៅដែរ»។ ៩ នាងតបថា៖ «ខ្ញុំនឹងទៅជាមួយអ្នក តែអ្នកនឹងមិនបានទទួលកិត្តិយសពីចម្បាំងនេះទេ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ស៊ីសេរ៉ាទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ស្ត្រីម្នាក់វិញ»។+ រួចមក ដេបូរ៉ាក៏ចេញដំណើរជាមួយនឹងបារ៉ាក់ទៅក្រុងកេដេស។+ ១០ បារ៉ាក់កោះហៅកុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូននិងកុលសម្ព័ន្ធណែបថាលី+ឲ្យមកក្រុងកេដេស។ បន្ទាប់មក បុរសចំនួន១០.០០០នាក់បានទៅតាមបារ៉ាក់។ ដេបូរ៉ាក៏ចេញទៅជាមួយនឹងគាត់ដែរ។
១១ នៅគ្រានោះ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះហេបឺជាជនជាតិកែន គាត់បានបែកចេញពីជនជាតិកែនឯទៀត។+ ជនជាតិកែនជាកូនចៅហូបាប់ដែលជាឪពុកក្មេករបស់ម៉ូសេ។+ ហេបឺរស់ក្នុងត្រសាលជិតដើមឈើធំនៅសាអាណានីមក្បែរក្រុងកេដេស។
១២ ខណៈនោះ មានគេរាយការណ៍ប្រាប់ស៊ីសេរ៉ាថា បារ៉ាក់កូនប្រុសអាប៊ីណូអាមបានចេញទៅភ្នំថេបោ។+ ១៣ ឮដូច្នេះ ស៊ីសេរ៉ាប្រញាប់ប្រមូលរទេះចម្បាំងទាំងអស់ចំនួន៩០០គ្រឿងដែលមានដែកវែងមុតស្រួចចេញពីដុំកង់រទេះ ព្រមទាំងប្រមូលពលទ័ពថ្មើរជើងទាំងប៉ុន្មានឲ្យចេញទៅជាមួយនឹងគាត់។ ពួកគេចេញពីហារ៉ូសែតហាកូអ៊ីម*ទៅដល់ស្ទឹងគីសុន។+ ១៤ ពេលនោះ ដេបូរ៉ាប្រាប់បារ៉ាក់ថា៖ «ចូរធ្វើដំណើរទៅ ព្រោះថ្ងៃនេះព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ស៊ីសេរ៉ាទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នក។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងនាំមុខអ្នកចេញទៅ»។ ដូច្នេះ បារ៉ាក់ក៏ចុះពីភ្នំថេបោ ដោយមានមនុស្ស១០.០០០នាក់ទៅជាមួយដែរ។ ១៥ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យស៊ីសេរ៉ា ពលរទេះចម្បាំង និងកងទ័ពទាំងអស់របស់គាត់ធ្លាក់ក្នុងភាពជ្រួលច្របល់+នៅចំពោះមុខបារ៉ាក់។ ពេលស៊ីសេរ៉ាឃើញស្ថានភាពដូច្នោះ គាត់ប្រញាប់ចុះពីរទេះចម្បាំង រត់គេចខ្លួនទៅ។ ១៦ ពេលនោះ បារ៉ាក់ដេញតាមពលរទេះចម្បាំង និងកងទ័ពរហូតដល់ហារ៉ូសែតហាកូអ៊ីម។ ជាលទ្ធផល កងទ័ពស៊ីសេរ៉ាទាំងអស់បានត្រូវសម្លាប់គ្មានសល់អ្នកណាម្នាក់ឡើយ។+
១៧ ចំណែកឯស៊ីសេរ៉ាវិញ គាត់រត់គេចខ្លួនទៅត្រសាលរបស់យ៉ាអែល+ ជាប្រពន្ធហេបឺ+ជនជាតិកែន ព្រោះយ៉ាប៊ីន+ស្ដេចក្រុងហាសោមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារហេបឺ។ ១៨ យ៉ាអែលចេញមកទទួលស្វាគមន៍ស៊ីសេរ៉ា ហើយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «អញ្ជើញចូលក្នុងសិនលោកម្ចាស់។ សូមលោកឈប់ភ័យទៅ»។ ស៊ីសេរ៉ាក៏ចូលទៅក្នុងត្រសាល ហើយនាងយកភួយដណ្ដប់ឲ្យគាត់។ ១៩ រួចមក គាត់និយាយទៅនាងថា៖ «សូមឲ្យទឹកខ្ញុំផឹកបន្តិច។ ខ្ញុំស្រេកទឹកខ្លាំងណាស់»។ ដូច្នេះ នាងបើកថង់ស្បែកចាក់ទឹកដោះ យកមកឲ្យគាត់ផឹក។+ រួចនាងដណ្ដប់ភួយឲ្យគាត់ម្ដងទៀត។ ២០ ស៊ីសេរ៉ាប្រាប់នាងថា៖ «ចូរទៅឈរយាមនៅមាត់ទ្វារត្រសាល បើមានអ្នកណាមកសួរនាងថា៖ ‹តើមាននរណាមកទីនេះទេ?› នោះនាងត្រូវឆ្លើយថា៖ ‹គ្មានទេ!›»។
២១ ស៊ីសេរ៉ាអស់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់លង់លក់ ពេលនោះយ៉ាអែលជាប្រពន្ធហេបឺបានយកស្នឹងត្រសាលនិងញញួរ ដើរលបៗទៅជិតគាត់ រួចដំស្នឹងនោះត្រង់សៀតផ្ការបស់គាត់ធ្លុះដល់ដី ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។+
២២ រីឯបារ៉ាក់ គាត់ដេញតាមរកស៊ីសេរ៉ាដល់ត្រសាលរបស់យ៉ាអែល ហើយយ៉ាអែលចេញមកជួបគាត់ ដោយនិយាយថា៖ «សូមចូលក្នុង ខ្ញុំនឹងបង្ហាញបុរសដែលអ្នកកំពុងរក»។ បារ៉ាក់ក៏ចូលក្នុងត្រសាលជាមួយនឹងនាង ហើយឃើញស៊ីសេរ៉ាដេកស្លាប់ទាំងមានស្នឹងដោតជាប់សៀតផ្កា។
២៣ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនោះឯង ព្រះបានបង្ក្រាបយ៉ាប៊ីនជាស្ដេចស្រុកកាណាននៅចំពោះមុខជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ២៤ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានប្រៀបលើយ៉ាប៊ីនស្ដេចស្រុកកាណានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ+ រហូតដល់សម្លាប់យ៉ាប៊ីនបាន។+
៥ នៅថ្ងៃនោះ ដេបូរ៉ា+និងបារ៉ាក់+ជាកូនប្រុសអាប៊ីណូអាមបានរួមគ្នាច្រៀងថា៖+
២ «ចូរសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ា!
ដោយសារជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្ម័គ្រចិត្តចេញទៅប្រយុទ្ធ+
ហើយដោយសារពួកអ្នកចម្បាំងទាំងនោះទម្លាក់សក់។*
៣ ស្ដេចទាំងឡាយអើយ ចូរស្ដាប់! ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងទាំងឡាយអើយចូរផ្ទៀងត្រចៀក!
ខ្ញុំនឹងច្រៀងជូនព្រះយេហូវ៉ា
ខ្ញុំនឹងច្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ា+ជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+
៤ ឱព្រះយេហូវ៉ា ពេលលោកចេញដំណើរពីភ្នំសៀ+
ពេលលោកចាកចេញពីទឹកដីអេដំ
នោះផែនដីក៏រញ្ជួយ ឯមេឃធ្លាក់ភ្លៀងយ៉ាងខ្លាំង
ហើយពពកបង្អុរទឹកជោកជាំ។
៥ ភ្នំនានារលាយ*នៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា+
សូម្បីតែភ្នំស៊ីណាយក៏វិនាសនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា+ជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែរ។+
៦ នៅសម័យសាមកើរ+កូនប្រុសអេណាត
និងនៅសម័យយ៉ាអែល+ ផ្លូវធំៗបានត្រូវទុកចោលគ្មានអ្នកដើរ
ពួកអ្នកដំណើរបែរជាដើរតាមផ្លូវតូចៗវិញ។
៧ ភូមិផ្សេងៗក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល លែងមានមនុស្សរស់នៅទៀត
មិនមានអ្នកណាអាស្រ័យនៅឡើយ រហូតដល់ខ្ញុំជាដេបូរ៉ា+បានត្រូវតែងតាំង
គឺបានត្រូវតែងតាំងឲ្យធ្វើជាម្ដាយរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+
ក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល៤០.០០០នាក់
ពុំឃើញមានខែលឬលំពែងណាមួយឡើយ។
៩ ខ្ញុំនៅខាងពួកមេបញ្ជាការរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+
ពួកគាត់ស្ម័គ្រចិត្តចេញទៅជាមួយនឹងបណ្ដាជន។+
ចូរសរសើរព្រះយេហូវ៉ា!
១០ ពួកអ្នកដែលជិះលើសត្វលាសម្បុរត្នោត
ពួកអ្នកដែលអង្គុយលើព្រំប្រណីតៗ
និងពួកអ្នកដែលដើរតាមផ្លូវអើយ
សូមគិតពិចារណា!
១១ ឮសំឡេងរបស់ពួកអ្នកដងទឹកនិយាយគ្នានៅឯអណ្ដូងទឹក
ពួកគេរៀបរាប់អំពីការប្រព្រឹត្តដ៏សុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
និងការប្រព្រឹត្តដ៏សុចរិតរបស់ពួកអ្នកភូមិក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។
រួចរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានាំគ្នាចុះទៅឯទ្វារកំពែងក្រុងនានា។
១២ ចូរភ្ញាក់ឡើង ចូរភ្ញាក់ឡើង ឱដេបូរ៉ាអើយ!+
ចូរភ្ញាក់ឡើង ចូរភ្ញាក់ឡើង ហើយច្រៀងចម្រៀងចុះ!+
ឱបារ៉ាក់+ជាកូនប្រុសអាប៊ីណូអាមអើយ ចូរក្រោកឡើង! ចូរនាំពួកឈ្លើយចេញទៅ!
១៣ អស់អ្នកដែលនៅរស់បានមកឯពួកអ្នកមានឋានៈខ្ពស់
រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានមកឯខ្ញុំដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងពួកសត្រូវដ៏ខ្លាំងក្លា។
១៤ ពួកអ្នកដែលមកពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម រស់នៅតាមវាលទំនាប
ឱកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនអើយ! ពួកគេទាំងនោះកំពុងដើរតាមអ្នកនិងទាហានរបស់អ្នក។
ពួកមេបញ្ជាការជាកូនចៅម៉ាគា+ក៏ធ្វើដំណើរចុះទៅ
ហើយពួកអ្នកដែលមកពីកុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូនជាអ្នកដែលកែនមនុស្សឲ្យធ្វើទាហាន ក៏ទៅជាមួយដែរ។*
១៥ ពួកអ្នកដឹកនាំក្នុងកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីសាខារនៅជាមួយនឹងដេបូរ៉ា
បារ៉ាក់ក៏នៅជាមួយនឹងនាង ដូចកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីសាខារដែរ។+
គាត់បានត្រូវចាត់ឲ្យដើរទៅតំបន់វាលទំនាប។+
ចំណែកឯកុលសម្ព័ន្ធរូបេន ពួកគេមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ។*
១៦ ហេតុអ្វីអ្នកបានអង្គុយ ដូចសត្វអូសទាញដែលត្រូវគេផ្ទុកធ្ងន់?
ហេតុអ្វីអ្នកបានអង្គុយស្ដាប់មនុស្សផ្លុំខ្លុយហៅហ្វូងចៀមដូច្នេះ?+
ពេលនោះកុលសម្ព័ន្ធរូបេនមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ។
១៧ ឯពួកអ្នកស្រុកគីលាតបន្តនៅម្ខាងទន្លេយ៉ូដាន់+
ចំណែកកុលសម្ព័ន្ធដាន់ ហេតុអ្វីពួកគេនៅក្នុងសំពៅ?+
រីឯកុលសម្ព័ន្ធអេស៊ើរអង្គុយមិនធ្វើអ្វីសោះនៅឆ្នេរសមុទ្រ
ពួកគេមិនទៅណាពីកំពង់ផែរបស់ខ្លួនទេ។+
១៨ ប៉ុន្តែ កុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូនជាពួកអ្នកដែលបានប្រថុយជីវិតរបស់ខ្លួន។
នៅលើទួលល្វឹងល្វើយ+ កុលសម្ព័ន្ធណែបថាលីក៏បានប្រថុយជីវិតដែរ។+
១៩ ស្ដេចទាំងឡាយលើកគ្នាចេញមកប្រយុទ្ធ
គឺពួកស្ដេចស្រុកកាណានចេញមកតយុទ្ធ+
នៅក្រុងថេអាណាក ក្បែរព្រែកមេគីដោ+
តែពួកគេពុំអាចរឹបជ័យភណ្ឌជាប្រាក់បានទេ។+
២០ ផ្កាយទាំងឡាយច្បាំងពីលើមេឃ
ផ្កាយទាំងនោះច្បាំងនឹងស៊ីសេរ៉ាពីគន្លងរបស់វា។
២១ ព្រែកគីសុនបានហូររុញច្រានពួកគេចេញ+
ព្រែកគីសុនជាស្ទឹងពីបុរាណ
យើងបានជញ្ជ្រំពួកសត្រូវខ្លាំងពូកែ។
២២ ខណៈនោះសន្ធឹកជើងសេះលាន់រង្គើដី
សេះស្ទាវរបស់ពួកគេបោលទៅយ៉ាងពេញកម្លាំង។+
២៣ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ានិយាយថា៖ ‹មេរ៉ូសត្រូវបណ្ដាសាហើយ
អ្នករស់នៅមេរ៉ូសត្រូវបណ្ដាសាហើយ
ព្រោះពួកគេមិនបានមកជួយព្រះយេហូវ៉ាទេ
គឺមិនបានមកជួយព្រះយេហូវ៉ា ជាមួយនឹងពួកអ្នកអង់អាចឡើយ›។
២៤ យ៉ាអែល+ជាស្ត្រីដែលគួរឲ្យសរសើរបំផុត
នាងជាប្រពន្ធហេបឺ+ជនជាតិកែន
នាងទទួលពរលើសអស់ទាំងស្ត្រីដែលរស់នៅក្នុងត្រសាល។
២៥ ស៊ីសេរ៉ាសុំទឹកផឹក តែនាងចាក់ទឹកដោះឲ្យគាត់
នាងចាក់ទឹកដោះខាប់ដាក់ក្នុងចានគោមល្អប្រណីត។+
២៦ នាងលូកដៃយកស្នឹងត្រសាល
ឯដៃស្ដាំកាន់ញញួររបស់ជាងជំនាញ។
រួចនាងដំក្បាលស៊ីសេរ៉ា
ហើយវាយទម្លុះត្រង់សៀតផ្ការបស់គាត់។+
២៧ គាត់ដួលនៅក្រោមជើងនាង គាត់ដួលនៅនឹងកន្លែង
គឺនៅទៀបជើងនាង គាត់រលំចុះ
នៅត្រង់នោះឯង គាត់បានដួលគ្រឹបទាំងបរាជ័យ។
២៨ មានស្ត្រីម្នាក់សម្លឹងមកខាងក្រៅ
គឺម្ដាយរបស់ស៊ីសេរ៉ាមើលតាមចម្រឹងបង្អួច
ដោយពោលពាក្យថា៖ ‹ហេតុអ្វីរទេះចម្បាំងរបស់កូនខ្ញុំក្រមកម្ល៉េះ?
ហេតុអ្វីបានជាម្ដាយមិនទាន់ឮសំឡេងសម្រឹបជើងរទេះសេះដូច្នេះ?›។+
២៩ ពួកស្ត្រីវៃឆ្លាតបំផុតក្នុងដំណាក់នាងក៏ឆ្លើយតប
ហើយនាងតែងប្រាប់ខ្លួនឯងជានិច្ចថា៖
៣០ ‹ពួកគេច្បាស់ជាកំពុងចែកជ័យភណ្ឌគ្នា
អ្នកចម្បាំងគ្រប់រូបទទួលបានស្ត្រីម្នាក់ឬពីរនាក់
ឯក្រណាត់ជ្រលក់ពណ៌ទុកឲ្យស៊ីសេរ៉ា
ហើយក្រណាត់ប៉ាក់មួយឬពីរ និងក្រណាត់ជ្រលក់ពណ៌
ទុកសម្រាប់បង់កពួកអ្នកដែលបានរឹបអូសជ័យភណ្ឌ›។
៣១ ឱព្រះយេហូវ៉ា សូមឲ្យសត្រូវទាំងប៉ុន្មានវិនាសសាបសូន្យទៅ+
តែសូមឲ្យអ្នកដែលស្រឡាញ់លោក បានភ្លឺដូចជាដួងអាទិត្យចាំងជះរស្មី»។
ក្រោយមក ទឹកដីរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្ងប់សង្គ្រាម*អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ។+
៦ ប៉ុន្តែ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តម្ដងទៀត។+ ម្ល៉ោះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកម៉ាឌានអស់រយៈពេល៧ឆ្នាំ។+ ២ ពួកម៉ាឌានបានជិះជាន់ធ្វើបាបជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ដូច្នេះ ដោយសារខ្លាចពួកម៉ាឌាន ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្វើកន្លែងលាក់ខ្លួន*ជាច្រើននៅតាមភ្នំ ក្នុងរូង និងនៅកន្លែងដែលពិបាកចូលទៅជិត។+ ៣ រាល់ដងដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសាបព្រោះគ្រាប់ពូជ នោះពួកម៉ាឌាន ពួកអាម៉ាលេក+ និងពួកអ្នកនៅស្រុកខាងកើត+ តែងតែមកវាយប្រហារជានិច្ច។ ៤ ពួកគេមកបោះជំរំប្រឆាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយបំផ្លិចបំផ្លាញផលដំណាំរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរហូតដល់ក្រុងកាសា។ ពួកគេមិនទុកអ្វីសោះឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបរិភោគ សូម្បីតែសត្វចៀម សត្វគោ និងសត្វលា ក៏ពួកគេមិនទុកឲ្យនៅដែរ។+ ៥ ពួកគេដឹកហ្វូងសត្វនិងត្រសាលមកច្រើនសន្ធឹកដូចហ្វូងកណ្ដូប។+ ពួកគេនិងសត្វអូដ្ឋមានចំនួនច្រើនឥតគណនា។+ ពួកគេចូលមកដើម្បីបំផ្លាញទឹកដីរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ៦ ពួកម៉ាឌានបានធ្វើឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានជីវភាពដុនដាបជាខ្លាំង។ ហេតុនេះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ស្រែកអង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយពួកគេ។+
៧ ពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្រែករកព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសង្គ្រោះពួកគេពីកណ្ដាប់ដៃពួកម៉ាឌាន+ ៨ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ចាត់អ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ឲ្យទៅប្រាប់ពួកគេថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ខ្ញុំបាននាំអ្នករាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប គឺរំដោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យរួចផុតពីជីវិតជាខ្ញុំបម្រើ។+ ៩ ខ្ញុំបានសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាពីពួកអេហ្ស៊ីបនិងពីសត្រូវទាំងប៉ុន្មានដែលសង្កត់សង្កិនអ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំថែមទាំងបានបណ្ដេញពួកគេចេញពីមុខអ្នករាល់គ្នា ហើយប្រគល់ទឹកដីរបស់ពួកគេ ឲ្យទៅអ្នករាល់គ្នាទៀតផង។+ ១០ ខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ហើយថា៖ «ខ្ញុំជាព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា។+ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវគោរពបូជា*ព្រះផ្សេងៗរបស់ជនជាតិអាម៉ូរីក្នុងទឹកដីដែលអ្នករាល់គ្នាអាស្រ័យនៅឡើយ»។+ ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាមិនបានធ្វើតាមទេ›»។+
១១ ក្រោយមក ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាមក+អង្គុយក្រោមដើមឈើធំមួយនៅក្រុងអូប្រា ដែលជារបស់យ៉ូអាសកូនចៅអាប៊ីអ៊ីសឺ។+ យ៉ូអាសមានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះគេឌាន។+ នៅពេលនោះ គេឌានកំពុងបោកស្រូវសាលីនៅកន្លែងសម្រាប់ជាន់ផ្លែទំពាំងបាយជូរយកទឹកធ្វើស្រា ដើម្បីកុំឲ្យពួកម៉ាឌានឃើញ។ ១២ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាលេចមកជួបគេឌាន ហើយនិយាយថា៖ «អ្នកខ្លាំងពូកែអើយ ព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងអ្នក»។+ ១៣ គេឌានឆ្លើយតបទៅទេវតាថា៖ «សូមអនុគ្រោះលោកម្ចាស់។ ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងពួកយើងពិតមែន ហេតុអ្វីបានជាពួកយើងជួបប្រទះរឿងទាំងអស់នេះ?+ បុព្វបុរសតំណាលប្រាប់ពួកយើងថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកដែលបាននាំយើងរាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប› តែខ្ញុំមិនឃើញថាព្រះបានធ្វើការអស្ចារ្យអ្វីទេ។+ ឥឡូវព្រះយេហូវ៉ាបានបោះបង់ចោលពួកយើង+ ហើយប្រគល់ពួកយើងទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកម៉ាឌាន»។ ១៤ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅគេឌានថា៖ «ចូរចេញទៅ ហើយប្រើកម្លាំងដែលអ្នកមានចុះ អ្នកនឹងសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យរួចពីពួកម៉ាឌាន+ ព្រោះខ្ញុំជាអ្នកដែលចាត់អ្នកឲ្យទៅ»។ ១៥ គេឌានតបទៅលោកថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ា សូមអធ្យាស្រ័យ តើឲ្យខ្ញុំសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដូចម្ដេចបាន? មើល! ពូជពង្សខ្ញុំតូចទាបជាងគេក្នុងកុលសម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ ហើយក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ឪពុកខ្ញុំ ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សសំខាន់អ្វីទេ»។ ១៦ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ប្រាប់គាត់ថា៖ «អ្នកនឹងសម្លាប់ពួកម៉ាឌាន ដូចសម្លាប់មនុស្សតែម្នាក់ ព្រោះខ្ញុំនឹងនៅជាមួយនឹងអ្នក»។+
១៧ រួចគេឌាននិយាយទៅលោកថា៖ «បើលោកពេញចិត្តខ្ញុំមែន សូមឲ្យខ្ញុំឃើញសញ្ញាសម្គាល់មួយដែលបញ្ជាក់ថា គឺពិតជាលោកដែលកំពុងមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំ។ ១៨ សូមលោកកុំទាន់អាលចាកចេញ។ ខ្ញុំចង់ទៅយកអំណោយមកជូនលោក»។+ លោកតបថា៖ «ខ្ញុំនឹងចាំនៅទីនេះរហូតដល់អ្នកមកវិញ»។ ១៩ ដូច្នេះ គេឌានក៏យកកូនពពែមួយក្បាលមកចម្អិន ហើយយកម្សៅមួយអេហ្វា*មកធ្វើនំប៉័ងឥតដំបែ។+ រួចគាត់ដាក់សាច់ក្នុងកញ្ឆេ ហើយដាក់ទឹកសម្លក្នុងឆ្នាំង យកទៅជូនលោកនៅក្រោមដើមឈើធំនោះ។
២០ ទេវតារបស់ព្រះដ៏ពិតបង្គាប់គេឌានថា៖ «ចូរយកសាច់និងនំប៉័ងឥតដំបែទៅដាក់លើថ្មធំនោះ ហើយចាក់ទឹកសម្លពីលើផង»។ គេឌានក៏បានធ្វើតាម។ ២១ បន្ទាប់មក ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាលូកចុងដំបងទៅប៉ះសាច់និងប៉ះនំប៉័ងឥតដំបែ នោះក៏មានភ្លើងចេញពីថ្មដុតសាច់និងនំប៉័ងឥតដំបែឆេះអស់+ ហើយទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏បាត់ទៅ។ ២២ ខណៈនោះទើបគេឌានដឹងថា អ្នកនោះជាទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។+
គាត់ពោលថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្ដមបំផុតអើយ វរហើយខ្ញុំ! ខ្ញុំបានឃើញទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់ភ្នែក!»។+ ២៣ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «កុំខ្លាចអី+ សូមស្ងប់ចិត្តទៅ* អ្នកនឹងមិនស្លាប់ទេ»។ ២៤ ដូច្នេះ គេឌានសង់ទីបូជាមួយនៅទីនោះជូនព្រះយេហូវ៉ា ហើយគេហៅទីបូជានោះថាយេហូវ៉ាសាឡំ*+រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ទីបូជានោះនៅតែមានក្នុងក្រុងអូប្រារបស់កូនចៅអាប៊ីអ៊ីសឺ។
២៥ នៅយប់នោះ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅគេឌានថា៖ «ចូរយកគោឈ្មោលស្ទាវ*អាយុ៧ឆ្នាំរបស់ឪពុកអ្នកមក ហើយទៅកាប់រំលំទីបូជាព្រះបាលដែលជារបស់ឪពុកអ្នក ព្រមទាំងកាប់បង្គោលឈើពិសិដ្ឋ*ដែលនៅក្បែរនោះផង។+ ២៦ រួចមក អ្នកត្រូវតម្រៀបថ្មសង់ទីបូជាជូនព្រះយេហូវ៉ានៅលើទីខ្ពស់នេះ ហើយយកគោឈ្មោលស្ទាវមកជូនជាគ្រឿងបូជាដុត ដោយប្រើបង្គោលឈើដែលអ្នកបានកាប់នោះធ្វើជាអុស»។ ២៧ ម្ល៉ោះហើយ គេឌាននាំអ្នកបម្រើ១០នាក់ទៅធ្វើតាមដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនហ៊ានធ្វើនៅពេលថ្ងៃទេ ដោយសារខ្លាចពួកអ្នកផ្ទះឪពុកគាត់និងពួកអ្នកក្រុងដឹង ដូច្នេះគាត់ធ្វើនៅពេលយប់វិញ។
២៨ លុះព្រលឹមឡើង ពេលពួកអ្នកក្រុងក្រោកពីដេក ពួកគេឃើញទីបូជាព្រះបាលបានត្រូវកាប់រំលំ ឯបង្គោលឈើពិសិដ្ឋដែលនៅក្បែរនោះបានត្រូវកាប់ចោល ហើយឃើញថាមានគោឈ្មោលស្ទាវបានត្រូវដុតនៅលើទីបូជាដែលសង់ថ្មីនោះផងដែរ។ ២៩ ពួកគេក៏សួរគ្នាថា៖ «តើអ្នកណាជាអ្នកធ្វើ?»។ ក្រោយពីស៊ើបអង្កេតរួច ពួកគេបាននិយាយថា៖ «គឺគេឌានកូនប្រុសយ៉ូអាស ជាអ្នកធ្វើ»។ ៣០ ពួកអ្នកក្រុងក៏ទៅជួបយ៉ូអាស ហើយបង្គាប់ថា៖ «ចូរនាំកូនប្រុសអ្នកឯងចេញមក គាត់ត្រូវតែស្លាប់ ព្រោះគាត់បានកាប់រំលំទីបូជាព្រះបាល និងកាប់បង្គោលឈើពិសិដ្ឋ*ដែលនៅក្បែរនោះ»។ ៣១ យ៉ូអាស+តបទៅពួកគេថា៖ «តើចាំបាច់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាការពារព្រះបាលទេ? តើព្រះនោះត្រូវការឲ្យអ្នករាល់គ្នាជួយឬ? បើបាលជាព្រះមែន ឲ្យបាលការពារខ្លួនឯងទៅ+ ព្រោះមានគេកាប់រំលំទីបូជារបស់បាល។ អ្នកណាហ៊ានការពារព្រះនោះ អ្នកនោះនឹងត្រូវប្រហារជីវិតនៅព្រឹកនេះ»។+ ៣២ ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក យ៉ូអាសហៅគេឌានថាយេរូបាល* ហើយពោលថា៖ «ចូរឲ្យបាលការពារខ្លួនឯងទៅ ព្រោះមានគេកាប់រំលំទីបូជារបស់បាល»។
៣៣ ឯពួកម៉ាឌាន+ ពួកអាម៉ាលេក+ និងពួកអ្នកនៅស្រុកខាងកើតទាំងប៉ុន្មាន បានប្រមូលគ្នាចេញទៅច្បាំង។+ ពួកគេឆ្លង*ទៅជ្រលង*ក្រុងយេសរៀល ហើយបោះទ័ពនៅទីនោះ។ ៣៤ ក្រោយមក ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលលើគេឌាន។+ គាត់ផ្លុំស្នែងឡើង+ ហើយកូនចៅអាប៊ីអ៊ីសឺ+ក៏ប្រមូលគ្នាទៅតាមគាត់។ ៣៥ គេឌានចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់មនុស្សទាំងអស់ក្នុងកុលសម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ រួចពួកគេលើកគ្នាមកគាំទ្រគាត់។ គាត់ក៏បានចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់កុលសម្ព័ន្ធអេស៊ើរ កុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូន និងកុលសម្ព័ន្ធណែបថាលីដែរ ហើយពួកគេនាំគ្នាឡើងមកជួបគាត់។
៣៦ ក្រោយមក គេឌាននិយាយទៅព្រះពិតថា៖ «បើលោកឲ្យខ្ញុំសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដូចលោកបានសន្យាមែន+ ៣៧ ខ្ញុំនឹងហាលរោមចៀមនៅលានបញ្ជាន់ស្រូវ។ បើទឹកសន្សើមមានតែនៅលើរោមចៀមប៉ុណ្ណោះ ហើយដីនៅជុំវិញបែរជាស្ងួត នោះខ្ញុំដឹងថាលោកនឹងសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលតាមរយៈខ្ញុំ ដូចលោកបានសន្យា»។ ៣៨ នោះបានកើតឡើងមែន។ ស្អែកឡើងពេលគេឌានក្រោកពីព្រលឹម គាត់ពូតរោមចៀមបានទឹកពេញមួយចានគោមធំ។ ៣៩ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ គេឌាននិយាយទៅព្រះពិតថា៖ «សូមលោកកុំខឹងខ្ញុំអី ខ្ញុំសុំលោកតែម្ដងទៀតទេ។ សូមឲ្យខ្ញុំសាកល្បងរោមចៀមនេះមួយលើកទៀត។ សូមលោកធ្វើឲ្យរោមចៀមប៉ុណ្ណោះស្ងួត តែឲ្យដីដែលនៅជុំវិញមានទឹកសន្សើមវិញ»។ ៤០ យប់នោះ ព្រះបានធ្វើតាមសំណូមពររបស់គេឌាន គឺធ្វើឲ្យរោមចៀមប៉ុណ្ណោះស្ងួត តែឲ្យដីនៅជុំវិញមានទឹកសន្សើមជោក។
៧ ក្រោយមកគេឌានដែលហៅថាយេរូបាល+ និងមនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់បានក្រោកពីព្រលឹម ហើយទៅបោះទ័ពនៅប្រភពទឹកហារ៉ុត។ ដំណាលគ្នានោះ ពួកម៉ាឌានបានបោះទ័ពនៅខាងជើងជំរំទ័ពគេឌាន ត្រង់ទួលម៉ូរេក្នុងវាលទំនាប។ ២ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅគេឌានថា៖ «អ្នកមានទាហានច្រើនពេក ខ្ញុំមិនប្រគល់ពួកម៉ាឌានទៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេឡើយ។+ ព្រោះបើខ្ញុំឲ្យពួកគេឈ្នះ នោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអាចមានអំណួត ហើយនិយាយថា‹ខ្ញុំឈ្នះដោយសារកម្លាំង*របស់ខ្ញុំ›។+ ៣ ឥឡូវ ចូរទៅប្រកាសប្រាប់ពួកទាហានថា៖ ‹អ្នកណាដែលភ័យញ័រ ចូរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ›»។+ ពេលគេឌានប្រកាសដូច្នោះ នោះមានទាហាន២២.០០០នាក់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ នៅសល់តែ១០.០០០នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
៤ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅគេឌានទៀតថា៖ «ចំនួនទាហាននៅតែមានច្រើនពេក។ ចូរនាំពួកគេចុះទៅឯស្ទឹង ខ្ញុំនឹងសាកល្បងពួកគេនៅទីនោះ។ ពេលខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា៖ ‹ម្នាក់នេះទៅជាមួយនឹងអ្នកបាន› នោះគាត់ត្រូវទៅជាមួយនឹងអ្នក តែពេលខ្ញុំប្រាប់ថា៖ ‹ម្នាក់នេះទៅជាមួយនឹងអ្នកមិនបានទេ› នោះគាត់មិនត្រូវទៅជាមួយនឹងអ្នកឡើយ»។ ៥ ដូច្នេះ គេឌានក៏នាំពួកទាហានចុះទៅឯស្ទឹង។
រួចព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់គេឌានថា៖ «ចូរញែកទាហានដែលប្រើដៃក្បង់ទឹកផឹក* ចេញពីទាហានដែលលុតជង្គង់ផឹកទឹក»។ ៦ ពេលនោះ ទាហានដែលប្រើដៃក្បង់ទឹកផឹកមានចំនួន៣០០នាក់។ សល់ប៉ុន្មានទៀត គឺទាហានដែលលុតជង្គង់ផឹកទឹក។
៧ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅគេឌានថា៖ «ខ្ញុំនឹងជួយសង្គ្រោះពួកអ្នក ដោយប្រើទាហាន៣០០នាក់ដែលក្បង់ទឹកផឹក ហើយខ្ញុំនឹងប្រគល់ពួកម៉ាឌានទៅក្នុងដៃរបស់អ្នក។+ ចំណែកឯទាហានទាំងប៉ុន្មានទៀត ចូរឲ្យពួកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញចុះ»។ ៨ ដូច្នេះ ពួកគេយកស្បៀងអាហារនិងស្នែងពីទាហានទាំងនោះ។ រួចមក គេឌានឲ្យទាហានអ៊ីស្រាអែលទាំងនោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ទុកតែទាហាន៣០០នាក់នោះប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះជំរំទ័ពរបស់ពួកម៉ាឌាននៅខាងក្រោមក្នុងវាលទំនាប។+
៩ នៅយប់នោះ ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់គេឌានថា៖ «ចូរក្រោកឡើងទៅវាយប្រហារជំរំទ័ពរបស់ពួកគេ ព្រោះខ្ញុំបានប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នកហើយ។+ ១០ ប៉ុន្តែ បើអ្នកខ្លាចមិនហ៊ានវាយប្រហារពួកគេ ចូរទៅស៊ើបជំរំពួកគេជាមួយនឹងភូរ៉ាជាអ្នកបម្រើរបស់អ្នកចុះ។ ១១ ចូរស្ដាប់ថាពួកគេនិយាយគ្នាអំពីអ្វី ក្រោយមកអ្នកនឹងមានចិត្តក្លាហានវាយប្រហារជំរំរបស់ពួកគេ»។ ដូច្នេះ គេឌាននិងភូរ៉ាជាអ្នកបម្រើបានចុះទៅឯជាយជំរំទ័ពសត្រូវ។
១២ រីឯពួកម៉ាឌាន ពួកអាម៉ាលេក និងពួកអ្នកមកពីស្រុកខាងកើតទាំងអស់+ ពួកគេនៅត្រៀបត្រាពេញវាលទំនាបដូចកណ្ដូបទាំងហ្វូង ហើយសត្វអូដ្ឋរបស់ពួកគេមានចំនួនច្រើនរាប់មិនអស់+ ដូចគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។ ១៣ ពេលគេឌានទៅដល់ទីនោះ គាត់ស្ដាប់ឮទាហានម្នាក់កំពុងរៀបរាប់សុបិនប្រាប់មិត្តភក្ដិថា៖ «ខ្ញុំយល់សប្ដិឃើញនំប៉័ងម្សៅបាលីមួយដុំកំពុងរមៀលចុះមកឯជំរំទ័ពពួកម៉ាឌាន។ នំប៉័ងនោះបានបុកត្រសាលយ៉ាងពេញទំហឹង ធ្វើឲ្យត្រសាលផ្ងារជើងរលំរាបទៅនឹងដី»។+ ១៤ មិត្តភក្ដិនោះតបថា៖ «នេះច្បាស់ជាដាវរបស់គេឌាន+ដែលជាកូនយ៉ូអាស ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនោះហើយ។ ព្រះបានប្រគល់ពួកម៉ាឌាន និងជំរំទ័ពទាំងអស់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃគាត់»។+
១៥ មិនយូរក្រោយពីគេឌានបានឮគេនិយាយគ្នាអំពីសុបិននិងអត្ថន័យសុបិននោះ+ គាត់ក៏លំឱនកាយគោរពព្រះ។ រួចគាត់ត្រឡប់មកជំរំទ័ពអ៊ីស្រាអែលវិញ ហើយនិយាយថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ជំរំទ័ពពួកម៉ាឌានមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នករាល់គ្នាហើយ»។ ១៦ បន្ទាប់មក គាត់បែងចែកបុរស៣០០នាក់នោះ ជា៣ក្រុម។ គាត់ឲ្យស្នែង+និងក្អមធំមានចន្លុះខាងក្នុងដល់ពួកគេម្នាក់មួយៗ។ ១៧ រួចគាត់បង្គាប់ពួកគេថា៖ «ចូរមើលខ្ញុំ ហើយធ្វើតាមខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំទៅដល់ជាយជំរំទ័ព បើឃើញខ្ញុំធ្វើអ្វី អ្នករាល់គ្នាត្រូវធ្វើតាមខ្ញុំ។ ១៨ ពេលខ្ញុំនិងពួកអ្នកដែលនៅក្នុងក្រុមជាមួយនឹងខ្ញុំ ផ្លុំស្នែងឡើង នោះអ្នករាល់គ្នាក៏ត្រូវផ្លុំស្នែងនៅជុំវិញជំរំទ័ពដែរ ហើយស្រែកឲ្យខ្លាំងៗថា៖ ‹ដើម្បីព្រះយេហូវ៉ានិងដើម្បីគេឌាន!›»។
១៩ ពេលពួកម៉ាឌានទើបតែប្ដូរវេនគ្នាយាមល្បាតនៅវេលាជិតពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ* នោះគេឌាននិងទាហាន១០០នាក់បានមកដល់ជាយជំរំ ហើយពួកគេផ្លុំស្នែងឡើង+ រួចបំបែកក្អមដែលពួកគេកាន់។+ ២០ ដូច្នេះ ពួកទាហានទាំង៣ក្រុមផ្លុំស្នែងឡើង ហើយបំបែកក្អម។ ពួកគេកាន់ចន្លុះនៅដៃឆ្វេង ហើយផ្លុំស្នែងនៅដៃស្ដាំ រួចស្រែកខ្លាំងៗថា៖ «ចម្បាំងរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងរបស់គេឌាន!»។ ២១ ក្នុងពេលនោះ ពួកគេគ្រប់គ្នាឈរព័ទ្ធជុំវិញជំរំ។ រីឯពួកទ័ពម៉ាឌានទាំងមូលនាំគ្នារត់ចេញទាំងស្រែកយ៉ាងខ្លាំង។+ ២២ កាលដែលពួកបុរស៣០០នាក់បន្តផ្លុំស្នែង ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យកងទ័ពម៉ាឌានប្រយុទ្ធគ្នាឯងពេញជំរំ+ ហើយកងទ័ពទាំងនោះបានរត់គេចខ្លួនរហូតដល់ក្រុងបេតស៊ីតា និងសេរេរ៉ា ព្រមទាំងរហូតដល់ជាយក្រុងអេបិលមិហូឡា+ ក្បែរថាបាត។
២៣ បុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពីកុលសម្ព័ន្ធណែបថាលី ពីកុលសម្ព័ន្ធអេស៊ើរ និងបុរសទាំងអស់ពីកុលសម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ+ បានត្រូវហៅឲ្យមកជួបជុំគ្នា រួចដេញតាមពួកម៉ាឌាន។ ២៤ គេឌានបានចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់មនុស្សទាំងអស់ដែលនៅតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីមថា៖ «ចូរនាំគ្នាចុះទៅវាយប្រហារពួកម៉ាឌាន ហើយចាប់យកដៃទន្លេទាំងប៉ុន្មានរហូតដល់បេតបារ៉ានិងទន្លេយ៉ូដាន់»។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកបុរសទាំងអស់ពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមបានប្រមូលផ្ដុំគ្នា ហើយចាប់យកដៃទន្លេទាំងប៉ុន្មានរហូតដល់បេតបារ៉ានិងទន្លេយ៉ូដាន់។ ២៥ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេបានចាប់អ្នកគ្រប់គ្រងទាំងពីរនាក់របស់ពួកម៉ាឌាន គឺអូរេប និងសៀប។ រួចពួកគេសម្លាប់អូរេបនៅលើថ្មធំមួយ ក្រោយមកគេហៅថ្មនោះថាថ្មអូរេប។+ ពួកគេសម្លាប់សៀបនៅកន្លែងជាន់ផ្លែទំពាំងបាយជូរយកទឹកធ្វើស្រា ក្រោយមកគេហៅកន្លែងនោះតាមឈ្មោះរបស់គាត់។ ពួកគេបន្តដេញតាមសម្លាប់ពួកម៉ាឌាន+ ហើយយកក្បាលរបស់អូរេបនិងក្បាលរបស់សៀប មកឲ្យគេឌាននៅតំបន់ទន្លេយ៉ូដាន់។
៨ ក្រោយមក ពួកបុរសពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមបានមកជួបគេឌាន។ ពួកគេសួរគាត់ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើដូច្នេះចំពោះពួកយើង? ហេតុអ្វីមិនហៅពួកយើងពេលទៅច្បាំងនឹងពួកម៉ាឌាន?»។+ ពួកគេបានតវ៉ានឹងគេឌានយ៉ាងខ្លាំង។+ ២ ប៉ុន្តែ គេឌាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «តើអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើអាចប្រៀបស្មើនឹងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើឬ? កិច្ចការទាំងអស់ដែលយើងខ្ញុំជាកូនចៅអាប៊ីអ៊ីសឺបានធ្វើ+ មិនស្មើនឹងកិច្ចការបន្តិចបន្តួចដែលអ្នករាល់គ្នាជាកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមបានធ្វើឡើយ។*+ ៣ ព្រះបានប្រគល់អូរេបនិងសៀបដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ពួកម៉ាឌាន ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នករាល់គ្នា។+ តើអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើអាចប្រៀបស្មើនឹងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើដូចម្ដេចបាន?»។ ពេលឮគាត់និយាយបែបនេះ ពួកគេក៏ត្រជាក់ចិត្តវិញ។
៤ ក្រោយមក គេឌានមកដល់ទន្លេយ៉ូដាន់ ហើយឆ្លងទន្លេនោះ។ ទោះជាគាត់និងបុរស៣០០នាក់ហត់នឿយក៏ដោយ ពួកគេនៅតែបន្តដេញតាមពួកម៉ាឌាន។ ៥ ពេលពួកគេទៅដល់ក្រុងសិកូត គេឌាននិយាយទៅពួកបុរសក្រុងនោះថា៖ «សូមឲ្យនំប៉័ងខ្លះដល់ពួកបុរសដែលមកតាមខ្ញុំ ព្រោះពួកគេអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់ ហើយយើងកំពុងដេញតាមហ្សេបានិងសាលម៉ូណាជាស្ដេចរបស់ពួកម៉ាឌាន»។ ៦ ប៉ុន្តែ ពួកមេដឹកនាំក្រុងសិកូតឆ្លើយថា៖ «តើអ្នកចាប់ហ្សេបានិងសាលម៉ូណាបានហើយឬ បានជាយើងត្រូវឲ្យនំប៉័ងដល់កងទ័ពរបស់អ្នក?»។ ៧ គេឌាននិយាយថា៖ «ដោយសារពួកអ្នកនិយាយដូច្នេះ ពេលព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ហ្សេបានិងសាលម៉ូណាមកក្នុងដៃខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងយកបន្លាពីតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំមកវាយពួកអ្នកជាមិនខាន»។+ ៨ រួចមក គេឌានចេញពីទីនោះទៅក្រុងពេនួល ហើយសុំនំប៉័ងពីពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកក្រុងពេនួលឆ្លើយតបទៅគាត់ ដូចពួកមេដឹកនាំក្រុងសិកូតដែរ។ ៩ គាត់ក៏និយាយទៅពួកអ្នកក្រុងពេនួលដែរថា៖ «ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកវិញដោយមានជ័យជម្នះ ខ្ញុំនឹងផ្ដួលរំលំប៉មរបស់ពួកអ្នក»។+
១០ ចំណែកហ្សេបានិងសាលម៉ូណា ពួកគេនៅខាខូជាមួយនឹងពលទ័ពរបស់ពួកគេ ប្រមាណ១៥.០០០នាក់។ នោះជាចំនួនពលទ័ពទាំងអស់ដែលនៅសល់ពីពលទ័ពទាំងមូលរបស់ពួកអ្នកពីស្រុកខាងកើត+ ព្រោះពលទ័ពកាន់ដាវចំនួន១២០.០០០នាក់បានស្លាប់អស់ហើយ។ ១១ គេឌានបានបន្តដំណើរតាមផ្លូវខាងកើតណូបានិងក្រុងយ៉ុកបេហា។+ តាមផ្លូវនោះមានពួកមនុស្សរស់នៅក្នុងត្រសាល។ រួចមក គាត់វាយលុកជំរំទ័ពរបស់សត្រូវ ដោយពួកគេមិនបានត្រៀមខ្លួនទុកជាមុន។ ១២ ពេលហ្សេបានិងសាលម៉ូណាដែលជាស្ដេចទាំងពីររបស់ពួកម៉ាឌានរត់ភៀសខ្លួន គេឌានដេញតាមហើយចាប់ពួកគេបាន នោះធ្វើឲ្យជំរំទ័ពទាំងមូលជ្រួលច្របល់ជាខ្លាំង។
១៣ ក្រោយពីច្បាំងចប់ គេឌានជាកូនយ៉ូអាសបានធ្វើដំណើរត្រឡប់មកវិញតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅភ្នំហែរេស។ ១៤ នៅតាមផ្លូវ គេឌានបានចាប់យុវជនម្នាក់ជាអ្នកក្រុងសិកូត មកជំរឹតសួរ។ ដូច្នេះ យុវជននោះក៏សរសេរឈ្មោះពួកមេគ្រប់គ្រងនិងពួកបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងសិកូតទាំង៧៧នាក់ឲ្យគេឌាន។ ១៥ បន្ទាប់មក គេឌានចេញទៅជួបពួកអ្នកក្រុងសិកូត ហើយនិយាយទៅពួកគេថា៖ «មើល! នេះជាហ្សេបានិងសាលម៉ូណាដែលអ្នករាល់គ្នាបានឡកឡឺយឲ្យយើង ដោយនិយាយថា៖ ‹តើអ្នកចាប់ហ្សេបានិងសាលម៉ូណាបានហើយឬ បានជាយើងត្រូវឲ្យនំប៉័ងដល់កងទ័ពដ៏នឿយហត់របស់អ្នក?›»។+ ១៦ លុះនិយាយចប់ គេឌានចាប់ពួកបុរសចាស់ទុំក្រុងសិកូត ហើយយកបន្លាដែលគាត់បានយកពីតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំមកវាយពួកគេ ដើម្បីទុកជាមេរៀនដល់ពួកអ្នកក្រុងនោះ។+ ១៧ ក្រោយមក គេឌានទៅផ្ដួលរំលំប៉មក្រុងពេនួល+ ហើយសម្លាប់ពួកអ្នកក្រុងនោះ។
១៨ គេឌានសួរហ្សេបានិងសាលម៉ូណាថា៖ «តើមនុស្សដែលពួកអ្នកបានសម្លាប់នៅភ្នំថេបោមានរូបរាងដូចម្ដេច?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «អ្នកទាំងនោះមានរូបរាងស្រដៀងនឹងអ្នក ពួកគេម្នាក់ៗមើលទៅដូចជាកូនស្ដេច»។ ១៩ គេឌាននិយាយថា៖ «ពួកគេជាបងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសូមស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅថា បើពួកអ្នកមិនបានសម្លាប់ពួកគេទេ នោះខ្ញុំក៏មិនសម្លាប់ពួកអ្នកដែរ»។ ២០ រួចគេឌានបញ្ជាយេធើកូនច្បងរបស់គាត់ថា៖ «ចូរក្រោកឡើងសម្លាប់ពួកគេទៅ!»។ ប៉ុន្តែ យុវជននោះភ័យខ្លាចមិនហ៊ានដកដាវសម្លាប់ពួកគេទេ ព្រោះគាត់នៅក្មេងនៅឡើយ។ ២១ ឃើញដូច្នោះ ហ្សេបានិងសាលម៉ូណានិយាយថា៖ «បើអ្នកជាកូនប្រុសមែន! ចូរសម្លាប់ពួកយើងដោយខ្លួនឯងទៅ»។ គេឌានក៏ក្រោកឡើងសម្លាប់ហ្សេបានិងសាលម៉ូណា+ រួចគាត់ដោះគ្រឿងអលង្ការរាងចំណិតដួងខែពីកសត្វអូដ្ឋទាំងប៉ុន្មានរបស់ពួកគេ។
២២ ក្រោយមកទៀត ពួកបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិយាយទៅគេឌានថា៖ «សូមអ្នកគ្រប់គ្រងលើពួកយើង ហើយសូមឲ្យកូនចៅអ្នកគ្រប់គ្រងលើពួកយើងបន្តពីអ្នករហូតតទៅ ព្រោះអ្នកបានសង្គ្រោះពួកយើងពីកណ្ដាប់ដៃពួកម៉ាឌាន»។+ ២៣ ប៉ុន្តែ គេឌានបដិសេធថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនគ្រប់គ្រងលើអ្នករាល់គ្នាទេ ហើយកូនខ្ញុំក៏នឹងមិនគ្រប់គ្រងលើអ្នករាល់គ្នាដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងគ្រប់គ្រងលើអ្នករាល់គ្នា»។+ ២៤ គេឌានបន្ថែមទៀតថា៖ «ខ្ញុំមានសំណូមពរមួយ។ សូមអ្នកគ្រប់គ្នាប្រគល់ក្រវិលច្រមុះដែលបានពីជ័យភណ្ឌមកឲ្យខ្ញុំម្នាក់មួយៗ» (ពួកសត្រូវដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានវាយឈ្នះមានក្រវិលច្រមុះមាស ពីព្រោះពួកគេជាកូនចៅអ៊ីសម៉ាអែល)។+ ២៥ ពួកបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឆ្លើយថា៖ «ពួកយើងពេញចិត្តប្រគល់ឲ្យអ្នក»។ រួចពួកគេក្រាលក្រណាត់មួយ ហើយបោះក្រវិលច្រមុះម្នាក់មួយៗទៅលើក្រណាត់នោះ។ ២៦ ទម្ងន់ក្រវិលច្រមុះមាសដែលគេឌានបានសុំពីពួកគេ សរុបទាំងអស់មានចំនួន១.៧០០ហ្សេគិល* មិនរាប់បញ្ចូលគ្រឿងអលង្ការរាងចំណិតដួងខែ បន្ដោងខ្សែក ខ្សែករបស់សត្វអូដ្ឋ+ និងសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ស្វាយរបស់ពួកស្ដេចម៉ាឌានធ្វើពីរោមចៀមឡើយ។
២៧ គេឌានបានយករបស់ទាំងនោះមកធ្វើជាអាវអេផូឌ+ ហើយគាត់តាំងអាវនោះនៅក្រុងអូប្រាជាក្រុងរបស់គាត់។+ ជាលទ្ធផល ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់លែងស្មោះត្រង់នឹងព្រះ*ដោយទៅគោរពបូជាដល់អាវនោះ+ ហើយអាវនោះបានទៅជាអន្ទាក់ដល់គេឌាននិងពួកអ្នកផ្ទះរបស់គាត់។+
២៨ ពួកម៉ាឌាន+បានច្បាំងចាញ់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយពួកគេលែងហ៊ានប្រឆាំងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៀត។ នៅសម័យគេឌាន ទឹកដីស្ងប់សង្គ្រាមអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ។+
២៩ យេរូបាល+ជាកូនយ៉ូអាសក៏ត្រឡប់មករស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់វិញ។
៣០ គេឌានមានកូនប្រុស៧០នាក់ ព្រោះគាត់មានប្រពន្ធច្រើន។ ៣១ នៅក្រុងស៊ីគឹម គាត់មានប្រពន្ធមួយទៀត។ នាងបានបង្កើតកូនប្រុសម្នាក់ឲ្យគាត់។ គាត់ដាក់ឈ្មោះកូននោះថា អាប៊ីម៉ាឡិច។+ ៣២ គេឌានកូនយ៉ូអាសទទួលមរណភាព ក្នុងពេលដែលគាត់មានអាយុវែង។ សពគាត់បានត្រូវបញ្ចុះក្នុងផ្នូររបស់យ៉ូអាសជាឪពុកគាត់ នៅក្រុងអូប្រារបស់កូនចៅអាប៊ីអ៊ីសឺ។+
៣៣ ក្រោយពីគេឌានទទួលមរណភាពភ្លាម ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានក្បត់ព្រះ*ម្ដងទៀត ហើយទៅគោរពបូជាព្រះបាលផ្សេងៗ។+ ពួកគេបានយកព្រះបាលបេរីតធ្វើជាព្រះរបស់ពួកគេ។+ ៣៤ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបាននឹកនាដល់ព្រះយេហូវ៉ា+ ជាព្រះដែលបានសង្គ្រោះពួកគេពីកណ្ដាប់ដៃសត្រូវទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជុំវិញពួកគេទេ។+ ៣៥ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេមិនបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ដល់ពួកអ្នកផ្ទះរបស់យេរូបាលដែលហៅថាគេឌាន សម្រាប់អ្វីល្អៗទាំងអស់ដែលគាត់បានធ្វើដើម្បីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឡើយ។+
៩ ក្រោយមក អាប៊ីម៉ាឡិច+ជាកូនប្រុសយេរូបាល បានទៅជួបបងប្អូនខាងម្ដាយរបស់គាត់នៅក្រុងស៊ីគឹម ហើយនិយាយទៅពួកគេនិងក្រុមគ្រួសារទាំងអស់របស់ជីតាគាត់ថា៖ ២ «សូមអ្នករាល់គ្នាទៅសួរអ្នកដឹកនាំ*ទាំងអស់នៃក្រុងស៊ីគឹមថា៖ ‹តើពួកអ្នកគិតយ៉ាងណា? តើចង់ឲ្យកូនប្រុសទាំង៧០នាក់របស់យេរូបាល+គ្រប់គ្រងលើពួកអ្នក ឬចង់ឲ្យតែម្នាក់គ្រប់គ្រងលើពួកអ្នក? សូមចាំថា ខ្ញុំក៏ជាសាច់ញាតិរបស់ពួកអ្នកដែរ›»។
៣ ដូច្នេះ បងប្អូនខាងម្ដាយគាត់បាននាំពាក្យទាំងនោះទៅប្រាប់អ្នកដឹកនាំទាំងអស់នៃក្រុងស៊ីគឹម។ អ្នកដឹកនាំទាំងនោះមានចិត្តលម្អៀងទៅខាងអាប៊ីម៉ាឡិច ដោយសារពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «គាត់ជាសាច់ញាតិរបស់យើង»។ ៤ រួចមក ពួកគេបានយកប្រាក់៧០កាក់ពីវិហាររបស់ព្រះបាលបេរីត+ ឲ្យទៅអាប៊ីម៉ាឡិច។ អាប៊ីម៉ាឡិចបានយកប្រាក់នោះទៅជួលមនុស្សពាលឥតការងារធ្វើឲ្យមកតាមគាត់។ ៥ បន្ទាប់មក អាប៊ីម៉ាឡិចបានទៅផ្ទះរបស់ឪពុកគាត់នៅក្រុងអូប្រា+ រួចសម្លាប់បងប្អូនរបស់គាត់+នៅលើថ្មមួយ គឺកូនប្រុស៧០នាក់របស់យេរូបាល។ មានតែយ៉ូថាមប៉ុណ្ណោះដែលរួចជីវិត ព្រោះគាត់បានរត់ទៅលាក់ខ្លួន។ គាត់ជាកូនប្រុសពៅរបស់យេរូបាល។
៦ រួចមក អ្នកដឹកនាំទាំងអស់នៃក្រុងស៊ីគឹម និងមនុស្សទាំងឡាយនៅបេតមិឡូ បានមកជួបជុំគ្នាត្រង់ដើមឈើធំជិតបង្គោលក្នុងក្រុងស៊ីគឹម ហើយពួកគេបានតែងតាំងអាប៊ីម៉ាឡិចឲ្យធ្វើជាស្ដេច។+
៧ ពេលយ៉ូថាមទទួលដំណឹងនោះ គាត់ក៏ប្រញាប់ធ្វើដំណើរទៅកំពូលភ្នំកេរិស៊ីម+ ហើយឈរនៅលើនោះ បន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងទៅពួកគេថា៖ «ឱអ្នកដឹកនាំទាំងឡាយនៃក្រុងស៊ីគឹមអើយ ចូរស្ដាប់ខ្ញុំ នោះព្រះនឹងស្ដាប់អ្នករាល់គ្នា។
៨ «មានគ្រាមួយ ដើមឈើផ្សេងៗបានធ្វើដំណើរទៅ ក្នុងបំណងតែងតាំងស្ដេចឲ្យគ្រប់គ្រងលើពួកគេ។ ដើមឈើទាំងនោះពោលទៅកាន់ដើមអូលីវថា៖ ‹សូមមកគ្រប់គ្រងលើពួកយើង›។+ ៩ ប៉ុន្តែ ដើមអូលីវនិយាយថា៖ ‹តើឲ្យខ្ញុំលះបង់ប្រេងដែលគេប្រើដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះនិងមនុស្ស ហើយទៅគ្រប់គ្រងលើដើមឈើឯទៀត*យ៉ាងដូចម្ដេចបាន?›។ ១០ រួចមក ដើមឈើទាំងនោះនិយាយទៅដើមល្វាថា៖ ‹សូមមកគ្រប់គ្រងលើពួកយើង›។ ១១ តែដើមល្វានិយាយថា៖ ‹តើឲ្យខ្ញុំលះបង់រសជាតិផ្អែមនិងផលល្អរបស់ខ្ញុំ ហើយទៅគ្រប់គ្រងលើដើមឈើឯទៀត*យ៉ាងដូចម្ដេចបាន?›។ ១២ បន្ទាប់មក ដើមឈើទាំងនោះវាចាទៅវល្លិទំពាំងបាយជូរថា៖ ‹សូមមកគ្រប់គ្រងលើពួកយើង›។ ១៣ វល្លិទំពាំងបាយជូរបន្លឺថា៖ ‹ស្រាថ្មីរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យព្រះនិងមនុស្សសប្បាយរីករាយ តើឲ្យខ្ញុំបោះបង់ចោលស្រាថ្មី ហើយទៅគ្រប់គ្រងលើដើមឈើឯទៀត*យ៉ាងដូចម្ដេចបាន?›។ ១៤ ចុងក្រោយ ដើមឈើទាំងអស់នោះនិយាយទៅគុម្ពបន្លាថា៖ ‹សូមមកគ្រប់គ្រងលើពួកយើង›។+ ១៥ គុម្ពបន្លាក៏និយាយទៅដើមឈើទាំងនោះថា៖ ‹បើពួកអ្នកពិតជាចង់ឲ្យខ្ញុំគ្រប់គ្រងជាស្ដេចលើពួកអ្នកមែន ចូរមកជ្រកក្រោមម្លប់របស់ខ្ញុំ។ តែបើមិនចង់ទេ នោះភ្លើងនឹងចេញពីគុម្ពបន្លាមកបញ្ឆេះអស់ទាំងដើមស៊ីដារនៅស្រុកលីបង់›។
១៦ «ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាតែងតាំងអាប៊ីម៉ាឡិចជាស្ដេច+ដោយចិត្តស្មោះនិងដោយឥតលម្អៀងឬ? តើអ្នករាល់គ្នាបានបង្ហាញគុណធម៌ចំពោះយេរូបាលនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ឬទេ? តើការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាបង្ហាញថាបានសងគុណគាត់ឬទេ? ១៧ ឪពុកខ្ញុំបានប្រថុយជីវិត*ទៅច្បាំងដើម្បីសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នា+ពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកម៉ាឌាន។+ ១៨ ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាបែរជាលើកគ្នាប្រឆាំងនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ឪពុកខ្ញុំ ហើយសម្លាប់កូនប្រុស៧០នាក់របស់គាត់លើថ្មមួយ។+ រួចអ្នករាល់គ្នាបានតែងតាំងអាប៊ីម៉ាឡិចដែលជាកូនរបស់ស្រីបម្រើ+ ឲ្យធ្វើជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹម ព្រោះតែអាប៊ីម៉ាឡិចជាសាច់ញាតិរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ១៩ ប្រសិនបើអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើនៅថ្ងៃនេះ គឺធ្វើដោយចិត្តស្មោះនិងដោយឥតលម្អៀងចំពោះយេរូបាលនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មែន នោះសូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាត្រេកអរចំពោះអាប៊ីម៉ាឡិចចុះ ហើយសូមឲ្យគាត់ត្រេកអរចំពោះអ្នករាល់គ្នាដែរ។ ២០ ក៏ប៉ុន្តែ បើមិនដូច្នោះទេ សូមឲ្យភ្លើងចេញពីអាប៊ីម៉ាឡិចមកបញ្ឆេះពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹមនិងបេតមិឡូ+ ហើយសូមឲ្យភ្លើងចេញពីពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹមនិងបេតមិឡូមកបញ្ឆេះអាប៊ីម៉ាឡិចវិញ»។+
២១ លុះនិយាយចប់ យ៉ូថាម+រត់គេចខ្លួនទៅឯបៀរ ហើយអាស្រ័យនៅទីនោះ ដោយសារខ្លាចអាប៊ីម៉ាឡិចជាបងរបស់គាត់។
២២ អាប៊ីម៉ាឡិចបានគ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយៈពេលបីឆ្នាំ។ ២៣ ក្រោយមក ព្រះបានបណ្ដោយឲ្យអាប៊ីម៉ាឡិចនិងពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹម មានការរកាំរកូសគ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើង រហូតដល់ពួកគេនាំគ្នាក្បត់អាប៊ីម៉ាឡិច។ ២៤ នេះដើម្បីសងសឹកឲ្យកូនប្រុស៧០នាក់របស់យេរូបាលដែលបានត្រូវសម្លាប់យ៉ាងឃោរឃៅ និងដើម្បីឲ្យអាប៊ីម៉ាឡិចដែលបានសម្លាប់បងប្អូនបង្កើតខ្លួនឯង រួមទាំងពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹមដែលចូលដៃជាមួយនឹងគាត់ បានទទួលទោសយ៉ាងស័ក្ដិសម។+ ២៥ ពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹមបានចាត់មនុស្សឲ្យទៅចាំវាយឆ្មក់អាប៊ីម៉ាឡិចនៅលើកំពូលភ្នំ ហើយពួកគេតែងតែប្លន់អស់អ្នកដែលឆ្លងកាត់ផ្លូវនោះ។ ក្រោយមក មានគេទៅរាយការណ៍ប្រាប់អាប៊ីម៉ាឡិច។
២៦ គ្រានោះ កាអាលជាកូនប្រុសអ៊ីបេត និងបងប្អូនប្រុសរបស់គាត់ បានឆ្លងចូលមកក្រុងស៊ីគឹម។+ ក្រោយមក ពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹមទុកចិត្តគាត់។ ២៧ ពួកគេបានចេញទៅប្រមូលផលទំពាំងបាយជូររបស់ពួកគេ រួចជាន់យកទឹកធ្វើស្រា ហើយនាំគ្នាធ្វើពិធីបុណ្យយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏ចេញទៅវិហារព្រះរបស់ពួកគេ+ ហើយនាំគ្នាផឹកស៊ី ទាំងដាក់បណ្ដាសាអាប៊ីម៉ាឡិច។ ២៨ កាអាលកូនអ៊ីបេតនិយាយថា៖ «តើអាប៊ីម៉ាឡិចជានរណា? ហើយតើសេបូលដែលគាត់តែងតាំងឲ្យមើលខុសត្រូវក្រុងស៊ីគឹមជានរណា? ហេតុអ្វីយើងត្រូវបម្រើពួកគេ? តើអាប៊ីម៉ាឡិចមិនមែនជាកូនប្រុសរបស់យេរូបាល+ ហើយសេបូលមិនមែនជាជំនួយការរបស់គាត់ទេឬ? ចូរមកបម្រើកូនចៅរបស់ហេម័រជាឪពុកស៊ីគឹមវិញល្អជាង! ហេតុអ្វីយើងត្រូវបម្រើអាប៊ីម៉ាឡិច? ២៩ បើបណ្ដាជនក្រុងនេះនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំវិញ នោះខ្ញុំនឹងដកអាប៊ីម៉ាឡិចចេញ»។ គាត់ថែមទាំងបបួលអាប៊ីម៉ាឡិចថា៖ «ចូរប្រមូលកម្លាំងទ័ពឲ្យបានច្រើន ហើយចេញមកប្រយុទ្ធនឹងខ្ញុំ»។
៣០ ពេលសេបូលជាអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុងស៊ីគឹម ឮសម្ដីដែលកាអាលកូនអ៊ីបេតនិយាយដូច្នេះ គាត់ក្ដៅចិត្តជាខ្លាំង។ ៣១ ដូច្នេះ គាត់ចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់អាប៊ីម៉ាឡិចដោយសម្ងាត់ថា៖ ‹មើល! ពេលនេះកាអាលកូនអ៊ីបេតនិងបងប្អូនរបស់គាត់កំពុងនៅក្រុងស៊ីគឹម ហើយពួកគេអុជអាលពួកអ្នកក្រុងនោះឲ្យប្រឆាំងនឹងលោក។ ៣២ នៅយប់នេះ សូមលោកនិងពួកបុរសរបស់លោកចេញទៅលាក់ខ្លួនពួនស្ទាក់នៅឯវាល។ ៣៣ សូមលោកនិងពួកបុរសរបស់លោកក្រោកពីព្រលឹម ហើយពេលថ្ងៃរះភ្លាម សូមទៅវាយប្រហារក្រុងនោះ។ ពេលកាអាលនិងពួកបុរសរបស់គាត់ចេញមកប្រយុទ្ធនឹងលោក សូមលោកប្រើគ្រប់វិធីដើម្បីយកឈ្នះគាត់»។
៣៤ ម្ល៉ោះហើយ អាប៊ីម៉ាឡិចនិងមនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ ក៏ចេញដំណើរទៅទាំងយប់។ ពួកគេចែកជាបួនក្រុម ហើយលាក់ខ្លួនចាំប្រយុទ្ធនឹងក្រុងស៊ីគឹម។ ៣៥ លុះស្អែកឡើង ពេលកាអាលកូនអ៊ីបេតចេញមកឈរនៅត្រង់ទ្វារកំពែងក្រុង នោះអាប៊ីម៉ាឡិចនិងមនុស្សដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ ក៏ចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួនមក។ ៣៦ ពេលកាអាលឃើញពួកគេ គាត់និយាយទៅសេបូលថា៖ «មើលហ្ន៎! មានមនុស្សកំពុងចុះពីភ្នំ»។ ប៉ុន្តែ សេបូលឆ្លើយថា៖ «នោះជាស្រមោលភ្នំ មិនមែនមនុស្សទេ»។
៣៧ រួចមក កាអាលនិយាយទៀតថា៖ «មើល! ពិតជាមានមនុស្សកំពុងចុះពីកណ្ដាលភ្នំមកមែន ហើយមានក្រុមមួយទៀតកំពុងចុះមកតាមផ្លូវដើមឈើធំមេនេនីម»។ ៣៨ សេបូលតបវិញថា៖ «ក្រែងពីមុនអ្នកនិយាយអួតអាងថា៖ ‹តើអាប៊ីម៉ាឡិចជានរណា បានជាយើងត្រូវបម្រើគាត់?›។+ មនុស្សទាំងនោះឯងដែលអ្នកបានមើលងាយ។ ចូរចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងពួកគេទៅ!»។
៣៩ ដូច្នេះ កាអាលក៏នាំមុខពួកអ្នកដឹកនាំក្រុងស៊ីគឹមចេញទៅច្បាំងនឹងអាប៊ីម៉ាឡិច។ ៤០ អាប៊ីម៉ាឡិចដេញតាមសម្លាប់កាអាល ហើយកាអាលរត់គេចពីអាប៊ីម៉ាឡិច។ មានមនុស្សជាច្រើនស្លាប់តាមផ្លូវរហូតដល់ទ្វារកំពែងក្រុង។
៤១ អាប៊ីម៉ាឡិចបន្តអាស្រ័យនៅក្រុងអារូម៉ា។ ចំណែកឯសេបូលវិញ+ គាត់បណ្ដេញកាអាលនិងបងប្អូនកាអាលចេញពីក្រុងស៊ីគឹម។ ៤២ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ បណ្ដាជនក៏ធ្វើដំណើរចេញទៅខាងក្រៅក្រុង ហើយមានគេទៅប្រាប់អាប៊ីម៉ាឡិច។ ៤៣ ដូច្នេះ អាប៊ីម៉ាឡិចបាននាំមនុស្សរបស់គាត់មក ហើយចែកពួកគេជាបីក្រុម រួចឲ្យពួកគេទៅលាក់ខ្លួនពួនចាំនៅខាងក្រៅក្រុង។ ពេលគាត់ឃើញបណ្ដាជនកំពុងចេញពីក្រុងមក នោះគាត់ក៏វាយប្រហារពួកគេ ហើយសម្លាប់ពួកគេចោល។ ៤៤ រួចអាប៊ីម៉ាឡិចនិងក្រុមគាត់សម្រុកទៅឯទ្វារកំពែងក្រុង ខណៈពេលដែលពីរក្រុមទៀតកំពុងវាយប្រហារ ហើយសម្លាប់ពួកអ្នកដែលនៅខាងក្រៅក្រុង។ ៤៥ អាប៊ីម៉ាឡិចបានប្រយុទ្ធនឹងពួកអ្នកក្រុងនោះពេញមួយថ្ងៃ។ នៅទីបំផុត គាត់ដណ្ដើមក្រុងបាន។ គាត់សម្លាប់មនុស្សក្នុងក្រុង រួចបំផ្លាញក្រុងនោះចោល+ ព្រមទាំងបាចអំបិលទៀតផង។
៤៦ ពេលអ្នកដឹកនាំទាំងអស់នៃប៉មក្រុងស៊ីគឹមបានឮអំពីរឿងនោះ ពួកគេក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចេញទៅសាលសុវត្ថិភាពនៅវិហារព្រះអែលបេរីត។+ ៤៧ ភ្លាមនោះ មានគេទៅប្រាប់អាប៊ីម៉ាឡិចថា អ្នកដឹកនាំទាំងអស់នៃប៉មក្រុងស៊ីគឹមបានប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅសាលសុវត្ថិភាព។ ៤៨ អាប៊ីម៉ាឡិចនិងបុរសទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ បានឡើងទៅភ្នំសាល់ម៉ូន។ អាប៊ីម៉ាឡិចបានយកពូថៅទៅកាប់មែកឈើមួយ ហើយដាក់លើស្មា រួចនិយាយទៅបុរសទាំងនោះថា៖ «ពួកអ្នកឃើញខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណា ក៏ប្រញាប់ធ្វើយ៉ាងនោះដែរទៅ!»។ ៤៩ ដូច្នេះ បុរសទាំងអស់នោះទៅកាប់មែកឈើ រួចលីទៅតាមអាប៊ីម៉ាឡិច។ បន្ទាប់មក ពួកគេគរមែកឈើទាំងប៉ុន្មានដាក់នៅជុំវិញសាលសុវត្ថិភាព ហើយយកភ្លើងដុតសាលនោះ។ មនុស្សប្រុសស្រីទាំងអស់នៃប៉មក្រុងស៊ីគឹម ដែលនៅក្នុងសាលនោះបានស្លាប់អស់។ ចំនួនពួកគេប្រហែល១.០០០នាក់។
៥០ រួចមក អាប៊ីម៉ាឡិចបានទៅក្រុងថេបេស។ គាត់បោះទ័ពនៅទីនោះ ក្នុងបំណងច្បាំងដណ្ដើមយកក្រុងនោះ។ ៥១ នៅកណ្ដាលក្រុងនោះ មានប៉មដ៏រឹងមាំមួយ។ មនុស្សទាំងប្រុសទាំងស្រីនិងអ្នកដឹកនាំទាំងអស់ក្នុងក្រុងនោះ នាំគ្នារត់គេចចូលក្នុងប៉ម ហើយបិទទ្វារជិត រួចឡើងទៅលើដំបូល។ ៥២ អាប៊ីម៉ាឡិចបានសម្រុកទៅវាយប្រហារប៉មនោះ។ គាត់ចូលទៅជិតច្រកទ្វារបម្រុងនឹងដុតបំផ្លាញប៉មនោះ។ ៥៣ ពេលនោះ មានស្ត្រីម្នាក់ទម្លាក់ត្បាល់កិនត្រូវចំក្បាលរបស់អាប៊ីម៉ាឡិច ធ្វើឲ្យបែកលលាដ៏ក្បាលគាត់។+ ៥៤ ភ្លាមនោះ គាត់ហៅអ្នកបម្រើដែលកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ ហើយបញ្ជាថា៖ «ចូរដកដាវសម្លាប់ខ្ញុំទៅ កុំឲ្យគេនិយាយថា ខ្ញុំត្រូវមនុស្សស្រីសម្លាប់»។ អ្នកបម្រើនោះក៏ចាក់សម្លាប់គាត់ទៅ។
៥៥ ពេលពួកបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឃើញអាប៊ីម៉ាឡិចស្លាប់ ពួកគេទាំងអស់ក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួនវិញ។ ៥៦ យ៉ាងនេះ ព្រះបានដាក់ទោសអាប៊ីម៉ាឡិចសមតាមអំពើដ៏អាក្រក់ដែលគាត់បានធ្វើទៅលើឪពុកគាត់ គឺដោយសារគាត់បានសម្លាប់បងប្អូនប្រុសរបស់គាត់អស់៧០នាក់។+ ៥៧ ព្រះក៏បានដាក់ទោសពួកបុរសក្រុងស៊ីគឹមសមតាមអំពើអាក្រក់ទាំងអស់ដែលពួកគេបានធ្វើដែរ។ ដូច្នេះ បណ្ដាសារបស់យ៉ូថាម+កូនយេរូបាល+ បានកើតឡើងដល់ពួកគេពិតមែន។
១០ ក្រោយពីអាប៊ីម៉ាឡិចទទួលមរណភាព ថូឡាជាកូនភូអានិងជាចៅដូដូក្នុងកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីសាខារ បានទៅជាអ្នក*សង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ គាត់រស់នៅក្រុងសាមៀក្នុងតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម។ ២ ថូឡាធ្វើជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយៈពេល២៣ឆ្នាំ។ រួចគាត់ស្លាប់ទៅ ហើយសពគាត់បានត្រូវបញ្ចុះនៅក្រុងសាមៀ។
៣ បន្ទាប់មក យ៉ាអៀជាអ្នកស្រុកគីលាតបានទៅជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល អស់រយៈពេល២២ឆ្នាំ។ ៤ គាត់មានកូនប្រុស៣០នាក់ដែលមានសត្វលា៣០ក្បាលជាជំនិះ ហើយពួកគេមានក្រុង៣០។ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ក្រុងទាំងនោះបានត្រូវហៅថាហាវ៉ុតយ៉ាអៀ+ ដែលស្ថិតនៅក្នុងស្រុកគីលាត។ ៥ ក្រោយមកយ៉ាអៀទទួលមរណភាព ហើយសពគាត់បានត្រូវបញ្ចុះនៅកាម៉ូន។
៦ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តម្ដងទៀត។+ ពួកគេបានទៅគោរពបូជាបណ្ដាព្រះបាល+ រូបព្រះអាសថារ៉ូត ព្រះរបស់ពួកអេរ៉ាម* ព្រះរបស់ពួកស៊ីដូន ព្រះរបស់ពួកម៉ូអាប់+ ព្រះរបស់ពួកអាំម៉ូន+ និងព្រះរបស់ពួកភីលីស្ទីន។+ ពួកគេបោះបង់ចោលព្រះយេហូវ៉ា ហើយមិនបម្រើលោកទេ។ ៧ ព្រះយេហូវ៉ាខឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលយ៉ាងខ្លាំង ហើយលោកបានឲ្យ*ពួកគេធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីននិងពួកអាំម៉ូន។+ ៨ ហេតុនេះក្នុងឆ្នាំនោះ ពួកភីលីស្ទីននិងពួកអាំម៉ូនបានជិះជាន់សង្កត់សង្កិនជនជាតិអ៊ីស្រាអែលយ៉ាងខ្លាំង ហើយអស់រយៈពេល១៨ឆ្នាំពួកគេបានធ្វើបាបជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងឡាយនៅត្រើយម្ខាងទន្លេយ៉ូដាន់ ដែលធ្លាប់ជាទឹកដីរបស់ជនជាតិអាម៉ូរីនៅស្រុកគីលាត។ ៩ ម្យ៉ាងទៀត ពួកអាំម៉ូនតែងតែឆ្លងទន្លេយ៉ូដាន់មកច្បាំងនឹងកុលសម្ព័ន្ធយូដា កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន និងកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម។ ដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរងទុក្ខវេទនាខ្លាំងណាស់។ ១០ រួចមក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយ+ ដោយនិយាយថា៖ «ពួកយើងបានធ្វើខុសនឹងលោក ដោយសារពួកយើងបានចាកចេញពីលោកជាព្រះរបស់ពួកយើង ហើយទៅគោរពបូជាបណ្ដាព្រះបាល»។+
១១ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាតបទៅជនជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ «តើខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកដែលបានសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាពីពួកអេហ្ស៊ីប+ ពួកអាម៉ូរី+ ពួកអាំម៉ូន ពួកភីលីស្ទីន+ ១២ ពួកស៊ីដូន ពួកអាម៉ាលេក និងពួកម៉ាឌាន ពេលពួកគេសង្កត់សង្កិនអ្នករាល់គ្នាទេឬ? ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាស្រែកយំរកខ្ញុំ ខ្ញុំបានសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកគេ។ ១៣ តែអ្នករាល់គ្នាបែរជាចាកចេញពីខ្ញុំ ហើយទៅបម្រើព្រះផ្សេងៗ។+ ហេតុនេះ ខ្ញុំនឹងមិនជួយអ្នករាល់គ្នាទៀតឡើយ។+ ១៤ ចូរទៅសុំជំនួយពីព្រះផ្សេងៗដែលអ្នករាល់គ្នាបានបែរទៅគោរពបូជាទៅ។+ ទុកឲ្យព្រះទាំងនោះជួយសង្គ្រោះពេលដែលអ្នករាល់គ្នារងទុក្ខវេទនាចុះ»។+ ១៥ ប៉ុន្តែ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិយាយទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ពួកយើងធ្វើខុសហើយ។ សូមលោកដាក់ទោសពួកយើងតាមដែលលោកគិតថាល្អចុះ។ សូមឲ្យតែលោកមេត្តាសង្គ្រោះពួកយើងនៅថ្ងៃនេះប៉ុណ្ណោះ»។ ១៦ បន្ទាប់មក ពួកគេបំបាត់ចោលព្រះរបស់ជនជាតិដទៃចេញពីក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយមកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាវិញ។+ នេះធ្វើឲ្យលោកមិនអាចទ្រាំមើលពួកគេរងទុក្ខវេទនាបានទៀត។+
១៧ ក្រោយមក ពួកអាំម៉ូន+ប្រមូលគ្នា ហើយទៅបោះទ័ពនៅស្រុកគីលាត។ ចំណែកជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពួកគេបានកែនគ្នា ហើយទៅបោះទ័ពនៅក្រុងមីសប៉ា។ ១៨ បណ្ដាជននិងពួកអ្នកគ្រប់គ្រងស្រុកគីលាតសួរគ្នាថា៖ «តើអ្នកណានឹងនាំមុខពួកយើងច្បាំងនឹងពួកអាំម៉ូន?+ បើអ្នកណានាំមុខពួកយើង ចូរលើកអ្នកនោះឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំពួកអ្នកស្រុកគីលាតទាំងអស់»។
១១ នៅគ្រានោះ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះយែបថា+ ដែលជាអ្នកស្រុកគីលាត និងជាបុរសអង់អាចក្លាហានមួយរូប គាត់ជាកូនរបស់ស្ត្រីពេស្យាម្នាក់ ហើយឪពុកគាត់ឈ្មោះគីលាត។ ២ ប៉ុន្តែ ភរិយារបស់គីលាតក៏បានបង្កើតកូនប្រុសៗឲ្យគាត់ដែរ។ ពេលកូនប្រុសៗទាំងនោះធំឡើង ពួកគេនាំគ្នាបណ្ដេញយែបថា ហើយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ឯងនឹងមិនបានមត៌កអ្វីពីឪពុករបស់យើងឡើយ ព្រោះឯងជាកូនរបស់ស្រីផ្សេង»។ ៣ ដូច្នេះ យែបថាក៏រត់ចេញពីបងប្អូនគាត់ ហើយទៅជ្រកអាស្រ័យនៅស្រុកថូប។ រួចពួកមនុស្សគ្មានការងារបានមកចូលដៃជាមួយនឹងយែបថា ហើយបានទៅតាមគាត់។
៤ មួយរយៈពេលក្រោយមក ជនជាតិអាំម៉ូនបានមកធ្វើសង្គ្រាមនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ៥ ពេលដែលជនជាតិអាំម៉ូនមកច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពួកបុរសចាស់ទុំនៅស្រុកគីលាតស្រូតដំណើរទៅនាំយែបថាពីស្រុកថូបមកវិញ។ ៦ ពួកគេនិយាយទៅកាន់គាត់ថា៖ «សូមត្រឡប់មកធ្វើជាមេបញ្ជាការរបស់ពួកយើង ដើម្បីពួកយើងអាចតស៊ូនឹងជនជាតិអាំម៉ូន»។ ៧ ប៉ុន្តែ យែបថាតបទៅពួកបុរសចាស់ទុំស្រុកគីលាតថា៖ «តើមិនមែនពួកអ្នកទេឬ ដែលស្អប់ខ្ញុំខ្លាំងដល់ម្ល៉េះរហូតដល់បណ្ដេញខ្ញុំចេញពីផ្ទះរបស់ឪពុកខ្ញុំ?+ ចុះឥឡូវ ពេលជួបទុក្ខវេទនា ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកមករកខ្ញុំ?»។ ៨ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «ដោយសារតែយ៉ាងនោះឯងបានជាយើងមករកអ្នក។ ប្រសិនបើអ្នកទៅច្បាំងនឹងពួកអាំម៉ូនជាមួយនឹងយើង នោះអ្នកនឹងបានធ្វើជាមេដឹកនាំលើពួកអ្នកស្រុកគីលាតទាំងអស់»។+ ៩ ម្ល៉ោះហើយ យែបថាតបទៅពួកគេថា៖ «បើពួកអ្នកឲ្យខ្ញុំទៅវិញដើម្បីច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន ហើយព្រះយេហូវ៉ាជួយខ្ញុំឲ្យច្បាំងឈ្នះពួកគេ នោះខ្ញុំច្បាស់ជានឹងធ្វើជាមេដឹកនាំរបស់ពួកអ្នក!»។ ១០ ពួកបុរសចាស់ទុំស្រុកគីលាតនិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាសាក្សី ប្រសិនបើពួកយើងមិនធ្វើតាមពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកទេ សូមព្រះវិនិច្ឆ័យទោសពួកយើងចុះ»។ ១១ ដូច្នេះ យែបថាចេញទៅជាមួយនឹងពួកបុរសចាស់ទុំស្រុកគីលាត ហើយពួកបណ្ដាជនបានលើកគាត់ធ្វើជាមេដឹកនាំនិងជាមេបញ្ជាការរបស់ពួកគេ។ យែបថាក៏បាននិយាយពាក្យទាំងប៉ុន្មាននោះម្ដងទៀតនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងមីសប៉ា។+
១២ រួចមក យែបថាចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូន+ថា៖ «តើអ្នកមានរឿងអ្វីជាមួយនឹងខ្ញុំ បានជាអ្នកមកវាយប្រហារស្រុកខ្ញុំដូច្នេះ?»។ ១៣ ស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូនក៏ប្រាប់អ្នកនាំសាររបស់យែបថាវិញថា៖ «ពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប+ ពួកគេបានឈ្លានពានយកទឹកដីរបស់យើង ចាប់ពីជ្រលងអើណូន+រហូតដល់ជ្រលងយ៉ាបុក និងរហូតដល់ទន្លេយ៉ូដាន់។+ ចូរប្រគល់ទឹកដីទាំងនោះឲ្យយើងវិញតាមសម្រួល»។ ១៤ ក៏ប៉ុន្តែ យែបថាចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅឯស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូនម្ដងទៀត ១៥ ហើយប្រាប់គាត់ថា៖
«យែបថានិយាយយ៉ាងដូច្នេះថា៖ ‹ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានទន្ទ្រានយកទឹកដីរបស់ជនជាតិម៉ូអាប់+ និងទឹកដីរបស់ជនជាតិអាំម៉ូនទេ។+ ១៦ ព្រោះពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ពួកគេធ្វើដំណើរកាត់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ រហូតដល់សមុទ្រក្រហម+ ហើយទៅដល់កាដេស។+ ១៧ រួចមក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចស្រុកអេដំ+ថា៖ «សូមឲ្យយើងដើរកាត់ទឹកដីរបស់អ្នកផង»។ ប៉ុន្តែ ស្ដេចស្រុកអេដំមិនយល់ព្រមទេ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់+ដែរ តែស្ដេចនោះមិនយល់ព្រមដូចគ្នា។ ម្ល៉ោះហើយ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអាស្រ័យនៅកាដេសបន្តទៀត។+ ១៨ កាលដែលពួកគេដើរកាត់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ពួកគេបានដើរវាងទឹកដីស្រុកអេដំ+ និងទឹកដីស្រុកម៉ូអាប់។ ពួកគេធ្វើដំណើរទៅខាងកើតស្រុកម៉ូអាប់+ រួចបោះជំរំក្នុងតំបន់នៃជ្រលងអើណូន។ ពួកគេមិនបានចូលក្នុងទឹកដីរបស់ស្រុកម៉ូអាប់ទេ+ ព្រោះជ្រលងអើណូនជាព្រំប្រទល់ស្រុកម៉ូអាប់។
១៩ «‹បន្ទាប់មក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅឯស៊ីហុនជាស្ដេចជនជាតិអាម៉ូរី និងជាស្ដេចក្រុងហែសបូន ដោយប្រាប់ថា៖ «សូមឲ្យយើងដើរកាត់ទឹកដីរបស់អ្នក ទៅកន្លែងរបស់យើងផង»។+ ២០ ប៉ុន្តែ ស៊ីហុនមិនទុកចិត្តជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យដើរឆ្លងកាត់តំបន់របស់គាត់ឡើយ។ ដូច្នេះ ស៊ីហុនក៏ប្រមូលមនុស្សទាំងអស់របស់គាត់ទៅបោះទ័ពនៅក្រុងយេហាស រួចប្រយុទ្ធនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ២១ ពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល បានប្រគល់ស៊ីហុននិងមនុស្សទាំងអស់របស់គាត់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឲ្យពួកគេច្បាំងឈ្នះនិងចាប់យកទឹកដីទាំងមូលរបស់ជនជាតិអាម៉ូរីដែលរស់នៅតំបន់នោះ។+ ២២ ដូច្នេះ ពួកគេបានចាប់យកទឹកដីទាំងអស់របស់ជនជាតិអាម៉ូរី ចាប់ពីជ្រលងអើណូនរហូតដល់ជ្រលងយ៉ាបុក និងពីតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំដល់ទន្លេយ៉ូដាន់។+
២៣ «‹ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល លោកជាអ្នកដែលបានបណ្ដេញជនជាតិអាម៉ូរីចេញពីមុខជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជារាស្ត្ររបស់លោក។+ ឥឡូវនេះ តើអ្នកចង់បណ្ដេញពួកគេចេញវិញឬ? ២៤ ចុះបើព្រះកេម៉ូស+របស់អ្នកប្រគល់ទឹកដីជនជាតិណាមួយឲ្យទៅអ្នក តើអ្នកនឹងមិនគ្រប់គ្រងទេឬ? ដូច្នេះ ជនជាតិណាក៏ដោយដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើងបានបណ្ដេញចេញពីមុខយើង នោះយើងក៏នឹងគ្រប់គ្រងទឹកដីរបស់ពួកគេយ៉ាងដូច្នោះដែរ។+ ២៥ តើអ្នកមានអ្វីល្អជាងបាឡាក់+កូនប្រុសស៊ីបព័រ ជាស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់ឬ? បាឡាក់មិនធ្លាប់រករឿងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយក៏មិនធ្លាប់ធ្វើសង្គ្រាមនឹងពួកគេដែរ មែនទេ? ២៦ ក្នុងអំឡុង៣០០ឆ្នាំដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអាស្រ័យនៅក្រុងហែសបូន និងក្រុងតូចៗដែលនៅជុំវិញ+ ហើយអាស្រ័យនៅក្រុងអារ៉ូអ៊ើរនិងក្រុងតូចៗដែលនៅជុំវិញ រួមទាំងក្រុងទាំងឡាយដែលនៅជិតច្រាំងជ្រលងអើណូន ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនប្រឹងប្រែងយកក្រុងទាំងនោះមកវិញ?+ ២៧ រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំមិនបានធ្វើខុសនឹងអ្នកឡើយ តែអ្នកបានធ្វើខុសដោយមកវាយប្រហារខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃនេះ សូមព្រះយេហូវ៉ាដែលជាចៅក្រមដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់+ វិនិច្ឆ័យក្ដីរវាងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងជនជាតិអាំម៉ូនផង!›»។
២៨ ប៉ុន្តែ ស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូនបដិសេធសារដែលយែបថាបានផ្ញើឲ្យគាត់។
២៩ ក្រោយមក ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលមកលើយែបថា។+ រួចគាត់ធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកគីលាត និងទឹកដីរបស់កុលសម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ ទៅក្រុងមីសពេនៃស្រុកគីលាត។+ បន្ទាប់មក គាត់ចេញពីទីនោះ ហើយបន្តដំណើរទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន។
៣០ រួចមក យែបថាបានស្បថ+នឹងព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «បើលោកប្រគល់ជនជាតិអាំម៉ូនមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្ញុំ ៣១ នោះអ្នកណាក៏ដោយដែលចេញពីទ្វារផ្ទះរបស់ខ្ញុំមកទទួលខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកវិញដោយសុខសាន្តក្រោយពីច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន អ្នកនោះនឹងទៅជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។+ រួចខ្ញុំនឹងជូនអ្នកនោះជាគ្រឿងបូជាដុតដល់លោក»។*+
៣២ ដូច្នេះ យែបថាបានចេញទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន ហើយព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់គាត់។ ៣៣ គាត់សម្លាប់ពួកគេយ៉ាងច្រើនក្រៃលែង ចាប់ពីក្រុងអារ៉ូអ៊ើររហូតដល់ក្រុងមីនីត និងរហូតដល់ក្រុងអេបិលកេរ៉ាមីម គឺគាត់ច្បាំងយកបាន២០ក្រុង។ យ៉ាងនេះ ជនជាតិអាំម៉ូនបានធ្វើសង្គ្រាមចាញ់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។
៣៤ យែបថាក៏ត្រឡប់មកផ្ទះនៅក្រុងមីសប៉ាវិញ។+ ពេលគាត់មកដល់ មើលហ្ន៎! កូនស្រីរបស់គាត់ចេញមកទទួលគាត់ ទាំងវាយស្គរដៃ* និងរាំផង! នាងជាកូនស្រីតែមួយគត់របស់គាត់។ ក្រៅពីនាង គាត់គ្មានកូនប្រុស ឬកូនស្រីណាទៀតឡើយ។ ៣៥ ពេលគាត់ឃើញកូនស្រីចេញមក គាត់ហែកអាវ ហើយនិយាយថា៖ «ឱកូនសម្លាញ់អើយ! កូនធ្វើឲ្យចិត្តពុកខ្ទេចខ្ទាំអស់ហើយ ព្រោះកូនហើយជាអ្នកដែលពុកត្រូវបណ្ដេញចេញ។ ពុកបានសន្យានឹងព្រះយេហូវ៉ារួចហើយ ពុកមិនអាចលេបសម្ដីវិញបានទេ»។+
៣៦ ប៉ុន្តែ នាងពោលទៅគាត់ថា៖ «ពុកអើយ! បើពុកបានស្បថនឹងព្រះយេហូវ៉ាហើយ សូមធ្វើតាមពាក្យសម្បថចុះ+ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានជួយពុកឲ្យសងសឹកជនជាតិអាំម៉ូនដែលជាសត្រូវរបស់ពុក»។ ៣៧ នាងនិយាយទៅឪពុកថែមទៀតថា៖ «តែកូនសុំពុកមួយ សូមទុកពេលឲ្យកូនពីរខែសិន ដើម្បីកូនទៅភ្នំ ហើយយំ*ជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិស្រីៗរបស់កូន ព្រោះកូននឹងមិនបានរៀបការឡើយ»។
៣៨ យែបថាឆ្លើយទៅកូនថា៖ «ទៅចុះកូន!»។ រួចមក គាត់ឲ្យនាងទៅពីរខែ។ ដូច្នេះ នាងចេញទៅភ្នំជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិដើម្បីយំ ព្រោះនាងនឹងមិនបានរៀបការឡើយ។ ៣៩ លុះគ្រប់ពីរខែហើយ នាងក៏ត្រឡប់មកឯឪពុកវិញ។ បន្ទាប់មក យែបថាបានធ្វើតាមពាក្យដែលគាត់បានស្បថស្ដីអំពីនាង។+ ដូច្នេះ នាងនៅក្រមុំបរិសុទ្ធអស់មួយជីវិត។* ក្រោយមក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានទម្លាប់ដូចតទៅ៖ ៤០ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ កូនស្រីៗជនជាតិអ៊ីស្រាអែលតែងតែទៅលេងដើម្បីសរសើរកូនស្រីយែបថាជាអ្នកស្រុកគីលាត អស់បួនថ្ងៃក្នុងមួយឆ្នាំ។
១២ កន្លងក្រោយមក ពួកបុរសពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមបានត្រូវកោះហៅឲ្យមកជួបជុំគ្នា រួចពួកគេឆ្លងទៅក្រុងសាផូន។* ពួកគេទៅជួបយែបថា ហើយនិយាយថា៖ «ពេលដែលអ្នកឆ្លងទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនហៅពួកយើងទៅជាមួយផង?+ យើងនឹងដុតផ្ទះរបស់អ្នក ព្រមទាំងដុតអ្នកដែរ»។ ២ ប៉ុន្តែ យែបថាឆ្លើយតបទៅពួកគេថា៖ «ខ្ញុំនិងបណ្ដាជនរបស់ខ្ញុំមានជម្លោះយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងជនជាតិអាំម៉ូន។ ខ្ញុំបានហៅអ្នករាល់គ្នាឲ្យមកជួយ តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានមកជួយខ្ញុំទេ។ ៣ ពេលខ្ញុំមិនឃើញអ្នករាល់គ្នាមកជួយ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តប្រថុយជីវិត*ចេញច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន+ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំ។ ចុះហេតុអ្វីថ្ងៃនេះអ្នករាល់គ្នាចង់មកច្បាំងនឹងខ្ញុំដូច្នេះ?»។
៤ បន្ទាប់មក យែបថាបានប្រមូលពួកបុរសស្រុកគីលាតទាំងអស់+មកប្រយុទ្ធនឹងកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម។ ពួកបុរសស្រុកគីលាតបានប្រយុទ្ធឈ្នះកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម។ កុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមធ្លាប់និយាយឲ្យពួកគេថា៖ «ពួកអ្នកស្រុកគីលាតនៅទឹកដីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមនិងកុលសម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ តាមពិតពួកឯងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជាជនភៀសខ្លួនចេញពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម»។ ៥ ពួកអ្នកស្រុកគីលាតបានចាប់យកទន្លេយ៉ូដាន់ត្រង់កន្លែងទឹករាក់ៗ+នៅខាងមុខទឹកដីរបស់កុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម។ ពេលពួកបុរសពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមព្យាយាមរត់គេច ពួកគេតែងតែនិយាយថា៖ «ខ្ញុំសុំឆ្លងទៅបន្តិច»។ ប៉ុន្តែរាល់លើក ពួកបុរសស្រុកគីលាតសួរពួកគេម្នាក់ៗថា៖ «តើអ្នកមកពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមឬ?»។ ពួកគេម្នាក់ៗឆ្លើយតបថា៖ «មិនមែនទេ!»។ ៦ ពេលឮដូចនោះ ពួកបុរសស្រុកគីលាតក៏ប្រាប់ពួកគេម្នាក់ៗថា៖ «សូមនិយាយថាឈីបូលែត»។ ប៉ុន្តែ ពួកគេម្នាក់ៗនិយាយថា៖ «ស៊ីបូលែត» ព្រោះពួកគេម្នាក់ៗមិនអាចពោលពាក្យនោះបានត្រឹមត្រូវទេ។ ដូច្នេះ ពួកបុរសស្រុកគីលាតក៏ចាប់ពួកគេម្នាក់ៗ ហើយសម្លាប់ចោលនៅទន្លេយ៉ូដាន់ត្រង់កន្លែងទឹករាក់ៗ។ ជាលទ្ធផល នៅពេលនោះមនុស្សពីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមបានត្រូវសម្លាប់អស់ចំនួន៤២.០០០នាក់។
៧ យែបថាបានធ្វើជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយ:ពេល៦ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក យែបថាដែលជាអ្នកស្រុកគីលាតក៏ទទួលមរណភាព ហើយសពគាត់បានត្រូវបញ្ចុះនៅក្រុងរបស់គាត់ក្នុងស្រុកគីលាត។
៨ បន្ទាប់ពីយែបថា អ៊ីបសេនពីក្រុងបេថ្លេហិមបានទៅជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ៩ អ៊ីបសេនមានកូនប្រុស៣០នាក់និងកូនស្រី៣០នាក់។ គាត់បានលើកកូនស្រីៗឲ្យរៀបការជាមួយនឹងពួកបុរសពីវង្សត្រកូលផ្សេង ហើយយកស្រីៗ៣០នាក់ពីវង្សត្រកូលផ្សេងឲ្យមករៀបការជាមួយនឹងកូនប្រុសៗរបស់គាត់។ អ៊ីបសេនបានធ្វើជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយៈពេល៧ឆ្នាំ។ ១០ ក្រោយពីអ៊ីបសេនស្លាប់ គេបញ្ចុះសពគាត់នៅក្រុងបេថ្លេហិម។
១១ បន្ទាប់ពីអ៊ីបសេន អ៊ីឡនពីកុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូនបានទៅជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ អ៊ីឡនធ្វើជាអ្នកសម្រេចក្ដីអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ។ ១២ លុះក្រោយពីអ៊ីឡនពីកុលសម្ព័ន្ធសេប៊ូឡូនស្លាប់ទៅ សពរបស់គាត់បានត្រូវបញ្ចុះនៅអៃយ៉ាឡូនក្នុងស្រុកសេប៊ូឡូន។
១៣ ក្រោយមក អាប់ដូនកូនប្រុសរបស់ហ៊ីឡែលជាអ្នកក្រុងពីរ៉ាថូន បានទៅជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ១៤ អាប់ដូនមានកូនប្រុស៤០នាក់ និងចៅប្រុស៣០នាក់។ កូនចៅរបស់គាត់មានសត្វលា៧០ក្បាលជាជំនិះ។ អាប់ដូនធ្វើជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយ:ពេល៨ឆ្នាំ។ ១៥ ក្រោយមក អាប់ដូនកូនប្រុសហ៊ីឡែលជាអ្នកក្រុងពីរ៉ាថូនទទួលមរណភាព ហើយសពគាត់បានត្រូវបញ្ចុះនៅក្រុងពីរ៉ាថូនក្នុងទឹកដីកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម នៅលើភ្នំរបស់ជនជាតិអាម៉ាលេក។+
១៣ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តម្ដងទៀត។+ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន+អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ។
២ នៅគ្រានោះ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះម៉ាណូអា+នៅក្រុងសូរ៉ា+ គាត់មកពីវង្សត្រកូលមួយក្នុងកុលសម្ព័ន្ធដាន់។+ ប្រពន្ធរបស់គាត់គ្មានកូនទេ ព្រោះនាងជាស្ត្រីអារ។+ ៣ ក្រោយមក ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាលេចមកជួបប្រពន្ធរបស់គាត់ ហើយប្រាប់នាងថា៖ «មើល! នាងគ្មានកូនទេ ព្រោះនាងជាស្ត្រីអារ។ ប៉ុន្តែ នាងនឹងមានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។+ ៤ ពេលនោះនាងត្រូវប្រយ័ត្នកុំផឹកគ្រឿងស្រវឹង ឬអ្វីដែលមានជាតិស្រា+ ហើយកុំបរិភោគអ្វីដែលមិនស្អាតបរិសុទ្ធឡើយ។+ ៥ មើល! នាងនឹងមានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។ សក់កូននោះនឹងមិនត្រូវកាត់ឡើយ+ ព្រោះកូននោះនឹងទៅជាណាសារីត*នៃព្រះតាំងពីនៅក្នុងផ្ទៃ។ កូននោះនឹងជួយសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន»។+
៦ រួចនាងក៏ទៅប្រាប់ប្ដីថា៖ «បុរសម្នាក់ដែលតំណាងព្រះពិតបានមកជួបខ្ញុំ។ គាត់មានរូបរាងដូចជាទេវតារបស់ព្រះពិត មើលទៅអស្ចារ្យណាស់! ខ្ញុំមិនបានសួរគាត់ថាមកពីណាទេ ហើយគាត់ក៏មិនបានប្រាប់ឈ្មោះគាត់ដែរ។+ ៧ គាត់គ្រាន់តែប្រាប់ខ្ញុំថា៖ ‹មើល! នាងនឹងមានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។ ពេលនោះនាងត្រូវប្រយ័ត្នកុំផឹកគ្រឿងស្រវឹង ឬអ្វីដែលមានជាតិស្រា ហើយកុំបរិភោគអ្វីដែលមិនស្អាតបរិសុទ្ធឡើយ ព្រោះកូននោះនឹងទៅជាណាសារីតនៃព្រះតាំងពីនៅក្នុងផ្ទៃ រហូតដល់ថ្ងៃស្លាប់›»។
៨ ដូច្នេះ ម៉ាណូអាក៏អង្វរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមអនុគ្រោះ។ សូមលោកមេត្តាចាត់បុរសនោះមកម្ដងទៀត ដើម្បីណែនាំយើងខ្ញុំអំពីរបៀបចិញ្ចឹមអប់រំកូនដែលនឹងកើតមក»។ ៩ ព្រះដ៏ពិតបានធ្វើតាមសំណូមពររបស់ម៉ាណូអា។ លោកចាត់ទេវតានោះឲ្យទៅជួបប្រពន្ធរបស់ម៉ាណូអាម្ដងទៀត ខណៈដែលនាងកំពុងអង្គុយនៅខាងក្រៅ។ តែពេលនោះម៉ាណូអាមិនបាននៅជាមួយនឹងនាងទេ។ ១០ នាងប្រញាប់ប្រញាល់រត់ទៅប្រាប់ប្ដីថា៖ «មើលហ្ន៎! បុរសដែលមកជួបខ្ញុំថ្ងៃមុន គាត់មកទៀតហើយ»។+
១១ ឮដូច្នេះ ម៉ាណូអាក៏ទៅជាមួយនឹងប្រពន្ធគាត់ ដើម្បីជួបបុរសនោះ។ ពេលទៅដល់ គាត់សួរបុរសនោះថា៖ «តើអ្នកជាបុរសដែលបាននិយាយជាមួយនឹងប្រពន្ធខ្ញុំឬ?»។ បុរសនោះឆ្លើយថា៖ «មែន គឺខ្ញុំ»។ ១២ រួចម៉ាណូអានិយាយថា៖ «សូមឲ្យពាក្យរបស់អ្នកក្លាយជាការពិត! ចុះពេលដែលកូនកើតមក តើកូននឹងមានជីវិតបែបណា? ហើយតើនឹងធ្វើកិច្ចការអ្វី?»។+ ១៣ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយនឹងម៉ាណូអាថា៖ «ប្រពន្ធរបស់អ្នកត្រូវធ្វើតាមអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានប្រាប់នាង។+ ១៤ នាងមិនត្រូវបរិភោគអ្វីណាដែលមកពីផលទំពាំងបាយជូរឡើយ ហើយក៏មិនត្រូវផឹកគ្រឿងស្រវឹង ឬអ្វីដែលមានជាតិស្រាដែរ។+ ម្យ៉ាងទៀត នាងមិនត្រូវបរិភោគអ្វីដែលមិនស្អាតបរិសុទ្ធឡើយ។+ នាងត្រូវធ្វើតាមបង្គាប់ទាំងអស់របស់ខ្ញុំ»។
១៥ បន្ទាប់មក ម៉ាណូអានិយាយទៅទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «សូមអ្នកចាំនៅទីនេះសិន។ យើងនឹងទៅយកកូនពពែមកធ្វើអាហារជូនអ្នក»។+ ១៦ ក៏ប៉ុន្តែ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់ម៉ាណូអាថា៖ «ខ្ញុំចាំនៅទីនេះបាន តែខ្ញុំមិនបរិភោគទេ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកចង់ជូនគ្រឿងបូជាដុតទៅព្រះយេហូវ៉ា សូមអញ្ជើញជូនចុះ»។ ម៉ាណូអាមិនដឹងថាបុរសនោះជាទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ១៧ រួចម៉ាណូអាសួរទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «តើអ្នកឈ្មោះអ្វី?+ សូមប្រាប់យើង ដើម្បីយើងអាចលើកកិត្តិយសអ្នកពេលដែលពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកក្លាយជាការពិត»។ ១៨ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាតបទៅគាត់ថា៖ «កុំសួរឈ្មោះខ្ញុំឡើយ ព្រោះឈ្មោះនោះនឹងធ្វើឲ្យនឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត»។
១៩ រួចមក ម៉ាណូអាក៏យកកូនពពែនិងគ្រឿងបូជាពីស្រូវ មកជូនព្រះយេហូវ៉ានៅលើថ្មមួយ។ ពេលនោះ លោកបានធ្វើការអស្ចារ្យនៅចំពោះមុខម៉ាណូអានិងប្រពន្ធ ២០ គឺមានអណ្ដាតភ្លើងពីទីបូជាឆេះឡើងទៅលើមេឃ ហើយទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាឡើងតាមអណ្ដាតភ្លើងពីទីបូជានោះ ក្នុងពេលដែលម៉ាណូអានិងប្រពន្ធកំពុងមើល។ ភ្លាមនោះ ពួកគេក្រាបមុខដល់ដី។ ២១ នៅពេលនោះ ម៉ាណូអាបានដឹងថាបុរសនោះគឺជាទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។+ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានមកជួបម៉ាណូអានិងប្រពន្ធទៀតទេ។ ២២ ម៉ាណូអាក៏និយាយទៅប្រពន្ធថា៖ «យើងច្បាស់ជាស្លាប់ជាមិនខាន ព្រោះយើងបានឃើញព្រះ»។+ ២៣ ប៉ុន្តែ ប្រពន្ធនិយាយទៅគាត់ថា៖ «បើព្រះយេហូវ៉ាចង់សម្លាប់យើងមែន លោកច្បាស់ជាមិនទទួលគ្រឿងបូជាពីស្រូវនិងគ្រឿងបូជាដុតដែលយើងទើបតែជូនទេ+ ហើយលោកក៏មិនបង្ហាញការអស្ចារ្យទាំងនេះឲ្យយើងឃើញ ហើយក៏មិនប្រាប់រឿងផ្សេងៗឲ្យយើងដឹងដែរ»។
២៤ ក្រោយមក ប្រពន្ធរបស់ម៉ាណូអាកើតបានកូនប្រុសមួយ ហើយដាក់ឈ្មោះថាសាំសុន។+ កាលដែលកូននោះកាន់តែធំឡើង ព្រះយេហូវ៉ាបន្តឲ្យពរកូននោះ។ ២៥ ក្រោយមកទៀត ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចាប់ផ្ដើមមានឥទ្ធិពលលើសាំសុន+ ពេលដែលគាត់នៅម៉ាហានេដាន់។+ កន្លែងនោះស្ថិតនៅរវាងក្រុងសូរ៉ានិងក្រុងអែសថោល។+
១៤ ក្រោយមក សាំសុនបានធ្វើដំណើរទៅក្រុងធីមណា ហើយនៅទីនោះគាត់បានឃើញនារីជនជាតិភីលីស្ទីនម្នាក់។ ២ ដូច្នេះ គាត់ត្រឡប់ទៅប្រាប់ឪពុកម្ដាយថា៖ «ពុកម៉ែ! ខ្ញុំពេញចិត្តកូនស្រីជនជាតិភីលីស្ទីនម្នាក់នៅក្រុងធីមណា។ សូមពុកម៉ែទៅដណ្ដឹងនាងឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធខ្ញុំ»។ ៣ ប៉ុន្តែ ឪពុកម្ដាយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «តើមិនមាននារីណាក្នុងសាច់ញាតិយើង ឬក្នុងជនជាតិយើងដែលត្រូវចិត្តកូនទេឬ?+ ហេតុអ្វីបានជាកូនចង់បានប្រពន្ធពីជនជាតិភីលីស្ទីនដែលមិនកាត់ចុងស្បែក?» តែសាំសុនប្រាប់ឪពុកថា៖ «សូមដណ្ដឹងនារីនោះឲ្យខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំពេញចិត្តនាងតែម្នាក់គត់»។ ៤ ឪពុកម្ដាយគាត់មិនបានដឹងថានោះមកពីព្រះយេហូវ៉ាឡើយ ព្រោះគាត់*រកឱកាសដើម្បីចាត់ការជនជាតិភីលីស្ទីន ដោយសារនៅគ្រានោះជនជាតិភីលីស្ទីនកំពុងគ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+
៥ ម្ល៉ោះហើយ ឪពុកម្ដាយក៏ធ្វើដំណើរជាមួយនឹងសាំសុនទៅក្រុងធីមណា។ ពេលមកដល់ចម្ការទំពាំងបាយជូរនៅក្រុងធីមណា ស្រាប់តែមានតោឈ្មោលស្ទាវមួយចេញមកគ្រហឹមដាក់សាំសុន។ ៦ ពេលនោះឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលមកលើគាត់។+ គាត់ក៏ចាប់ហែកតោនោះជាពីរ ដូចគេហែកកូនពពែជាពីរដោយដៃទទេ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានប្រាប់រឿងនេះដល់ឪពុកម្ដាយទេ។ ៧ បន្ទាប់មក សាំសុនទៅជួបនិយាយជាមួយនឹងនារីនោះ ហើយគាត់ដឹងច្បាស់ថាគាត់ពេញចិត្តនាងពិតមែន។+
៨ ក្រោយមក ពេលសាំសុនកំពុងធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅក្រុងធីមណាដើម្បីទទួលនាងមកផ្ទះរបស់គាត់+ នោះគាត់បានឆៀងទៅមើលសពតោ ហើយគាត់ឃើញមានសម្បុកឃ្មុំនិងទឹកឃ្មុំក្នុងសពតោនោះ។ ៩ ដូច្នេះ គាត់កៀរយកទឹកឃ្មុំមកបរិភោគបណ្ដើរដើរបណ្ដើរ។ ពេលគាត់ដើរទាន់ឪពុកម្ដាយ គាត់ក៏ឲ្យឪពុកម្ដាយបរិភោគដែរ។ តែគាត់មិនបានប្រាប់ថាគាត់យកទឹកឃ្មុំនោះពីក្នុងសពតោទេ។
១០ សាំសុននិងឪពុកគាត់បានទៅជួបនារីនោះ ហើយសាំសុនបានធ្វើពិធីជប់លៀងនៅទីនោះ តាមទម្លាប់របស់កូនកំលោះ។ ១១ ពេលពួកគេឃើញគាត់ ពួកគេបាននាំបុរស៣០នាក់ឲ្យធ្វើជាអ្នកកំដរគាត់។ ១២ បន្ទាប់មក សាំសុននិយាយទៅពួកគេថា៖ «ខ្ញុំសូមដាក់ប្រស្នាមួយឲ្យអ្នករាល់គ្នា។ ប្រសិនបើក្នុងរវាង៧ថ្ងៃនៃពិធីជប់លៀងនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចដោះប្រស្នាបាន ខ្ញុំនឹងឲ្យអាវក្នុងចំនួន៣០ និងសម្លៀកបំពាក់ក្រៅចំនួន៣០។ ១៣ ប៉ុន្តែ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអាចដោះប្រស្នាបានទេ អ្នករាល់គ្នាត្រូវប្រគល់អាវក្នុងចំនួន៣០ និងសម្លៀកបំពាក់ក្រៅចំនួន៣០មកឲ្យខ្ញុំ»។ ពួកគេតបថា៖ «ពួកយើងចង់ស្ដាប់ ដាក់ប្រស្នាមក»។ ១៤ សាំសុនក៏ប្រាប់ពួកគេថា៖
«មានចំណីចេញពីអ្នកស៊ី
ហើយមានរសផ្អែមចេញពីអ្នកខ្លាំង»។+
បីថ្ងៃកន្លងទៅ ពួកគេនៅតែមិនអាចដោះប្រស្នាបាន។ ១៥ លុះថ្ងៃទី៤ ពួកគេក៏ទៅនិយាយជាមួយនឹងប្រពន្ធសាំសុនថា៖ «នាងត្រូវប្រើមាយាលួងលោមប្ដីនាង+ ឲ្យគាត់ប្រាប់ចម្លើយប្រស្នានោះមក។ ពុំនោះសោត យើងនឹងយកភ្លើងដុតនាងនិងក្រុមគ្រួសារឪពុកនាង។ តើនាងអញ្ជើញយើងមកដើម្បីយកទ្រព្យសម្បត្តិយើងឬ?»។ ១៦ ម្ល៉ោះហើយ ប្រពន្ធសាំសុនក៏យំខ្សឹកខ្សួលនៅមុខគាត់ ទាំងពោលថា៖ «ឥឡូវបងស្អប់អូនហើយ បងមិនស្រឡាញ់អូនទេ។+ បងដាក់ប្រស្នាឲ្យជនរួមជាតិរបស់អូន ហេតុអ្វីបងមិនប្រាប់ចម្លើយឲ្យអូនដឹង?»។ សាំសុនតបថា៖ «ពុកម៉ែបង បងមិនទាំងប្រាប់ផង! ហេតុអ្វីបងត្រូវប្រាប់អូន?»។ ១៧ ប៉ុន្តែ នាងយំនៅមុខគាត់ឥតឈប់រហូតដល់ថ្ងៃជប់លៀងទី៧។ ទីបំផុត នៅថ្ងៃទី៧នោះ គាត់ក៏ប្រាប់ចម្លើយដល់នាង ព្រោះនាងរំខានចិត្តគាត់ខ្លាំងពេក។ លុះដឹងចម្លើយហើយ នាងទៅប្រាប់ជនរួមជាតិរបស់នាង។+ ១៨ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃទី៧មុនថ្ងៃលិច* ពួកបុរសក្រុងនោះបានដោះប្រស្នាប្រាប់សាំសុនថា៖
«គ្មានអ្វីដែលផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំឡើយ
ហើយក៏គ្មានអ្វីដែលខ្លាំងជាងសត្វតោដែរ ត្រូវទេ?»។+
សាំសុនតបវិញថា៖
«បើអ្នករាល់គ្នាមិនបានទៅសួរប្រពន្ធខ្ញុំទេ*+
អ្នករាល់គ្នាគ្មានថ្ងៃដោះប្រស្នាខ្ញុំបានឡើយ»។
១៩ បន្ទាប់មក ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលលើសាំសុន+ ហើយគាត់ចុះទៅក្រុងអាសកាឡូន+ សម្លាប់បុរសក្រុងនោះអស់៣០នាក់ រួចយកសម្លៀកបំពាក់របស់ពួកគេ ទៅឲ្យពួកអ្នកដែលបានដោះប្រស្នារបស់គាត់។+ រួចមក គាត់ក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុកគាត់វិញទាំងចិត្តក្ដៅក្រហាយជាខ្លាំង។
២០ រីឯប្រពន្ធសាំសុនវិញ+ នាងបានត្រូវលើកទៅឲ្យអ្នកកំដរម្នាក់របស់សាំសុន។+
១៥ មួយរយៈពេលក្រោយមក នារដូវច្រូតកាត់ស្រូវសាលី សាំសុនបានទៅលេងប្រពន្ធរបស់គាត់ ទាំងនាំយកកូនពពែមួយក្បាលទៅជាមួយដែរ។ ពេលទៅដល់ គាត់ពោលថា៖ «ខ្ញុំចង់ចូលទៅឯប្រពន្ធខ្ញុំក្នុងបន្ទប់គេង»។ ប៉ុន្តែ ឪពុកក្មេករបស់គាត់មិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ចូលឡើយ។ ២ ឪពុកក្មេកគាត់និយាយថា៖ «ពុកគិតថា‹កូនមុខជាស្អប់នាងមិនខាន›។+ ដូច្នេះ ពុកបានលើកនាងឲ្យទៅអ្នកកំដររបស់កូន។+ មើល! ប្អូនស្រីនាងស្អាតជាងនាងទៅទៀត។ ចូរកូនយកប្អូនស្រីនាងធ្វើជាប្រពន្ធចុះ»។ ៣ ក៏ប៉ុន្តែ សាំសុនតបថា៖ «លើកនេះ ពួកភីលីស្ទីនមិនអាចបន្ទោសខ្ញុំបានទេ បើខ្ញុំធ្វើបាបពួកគេ»។
៤ បន្ទាប់មក សាំសុនទៅចាប់កញ្ជ្រោង៣០០ក្បាល។ គាត់ចងកន្ទុយកញ្ជ្រោងជាគូៗ ហើយដោតចន្លុះនៅកណ្ដាលកន្ទុយទាំងគូៗនោះ។ ៥ រួចមក សាំសុនអុជចន្លុះ ហើយលែងកញ្ជ្រោងទាំងនោះឲ្យចូលទៅក្នុងវាលស្រូវរបស់ពួកភីលីស្ទីន ធ្វើឲ្យអ្វីៗទាំងអស់ឆេះគ្មានសល់ តាំងពីកណ្ដាប់ស្រូវរហូតដល់វាលស្រូវ ព្រមទាំងចម្ការទំពាំងបាយជូរ និងចម្ការដើមអូលីវទៀតផង។
៦ ពួកភីលីស្ទីនសួរថា៖ «តើអ្នកណាជាអ្នកធ្វើ?»។ មានគេឆ្លើយថា៖ «សាំសុនកូនប្រសារបស់អ្នកក្រុងធីមណា គាត់ជាអ្នកធ្វើ ពីព្រោះឪពុកក្មេកគាត់លើកប្រពន្ធគាត់ឲ្យទៅអ្នកកំដរ»។+ ឮដូច្នោះ ពួកភីលីស្ទីនក៏ចេញទៅ ហើយយកភ្លើងដុតប្រពន្ធសាំសុននិងឪពុកក្មេកគាត់។+ ៧ សាំសុននិយាយទៅពួកគេថា៖ «ដោយសារអ្នករាល់គ្នាធ្វើបែបនេះ ខ្ញុំនឹងមិនឈប់ត្រឹមនេះឡើយ ទាល់តែខ្ញុំបានសងសឹកអ្នករាល់គ្នាវិញ»។+ ៨ រួចគាត់សម្លាប់ពួកគេយ៉ាងច្រើនសន្ធឹក។ បន្ទាប់មក គាត់ចុះទៅអាស្រ័យក្នុងរូងថ្មត្រង់ចំណោតភ្នំអេតាម។
៩ ក្រោយមក ពួកភីលីស្ទីនធ្វើដំណើរមកបោះទ័ពក្នុងទឹកដីរបស់កុលសម្ព័ន្ធយូដា ថែមទាំងរុករានទន្ទ្រាននៅលេហ៊ីទៀតផង។+ ១០ ពួកបុរសក្នុងកុលសម្ព័ន្ធយូដាសួរថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកចង់មកប្រយុទ្ធនឹងយើង?»។ ពួកគេតបថា៖ «យើងមកដើម្បីចាប់*សាំសុន ហើយសងសឹកគាត់ឲ្យសមនឹងអំពើដែលគាត់បានធ្វើមកលើយើង»។ ១១ ម្ល៉ោះហើយ បុរសចំនួន៣.០០០នាក់ពីកុលសម្ព័ន្ធយូដាក៏ចុះទៅឯរូងភ្នំត្រង់ចំណោតភ្នំអេតាម រួចនិយាយទៅសាំសុនថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើដូច្នេះចំពោះពួកយើង? តើអ្នកមិនដឹងទេឬ ថាពួកភីលីស្ទីនកំពុងគ្រប់គ្រងលើពួកយើង?»។+ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើមកលើខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ»។ ១២ ប៉ុន្តែ ពួកបុរសទាំងនោះនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ពួកយើងមកនេះដើម្បីចាប់ខ្លួនអ្នក ប្រគល់ទៅឲ្យពួកភីលីស្ទីន»។ សាំសុនតបថា៖ «ចូរស្បថនឹងខ្ញុំថា អ្នករាល់គ្នានឹងមិនធ្វើអាក្រក់មកលើខ្ញុំឡើយ»។ ១៣ ពួកបុរសទាំងនោះតបវិញថា៖ «ពួកយើងមិនសម្លាប់អ្នកទេ។ ពួកយើងគ្រាន់តែចងអ្នក ហើយប្រគល់អ្នកទៅឲ្យពួកគេប៉ុណ្ណោះ»។
ដូច្នេះ ពួកបុរសទាំងនោះយកខ្សែពួរពីរមកចងគាត់ ហើយនាំគាត់ចេញពីរូងភ្នំមក។ ១៤ កាលដែលឃើញសាំសុនមកដល់លេហ៊ី ពួកភីលីស្ទីនស្រែកហ៊ោយ៉ាងខ្លាំង។ បន្ទាប់មក ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលលើសាំសុន+ ធ្វើឲ្យចំណងខ្សែពួរដែលចងដៃគាត់ត្រូវដាច់យ៉ាងផុយ ដូចសរសៃអំបោះដែលត្រូវភ្លើងរោល។+ ១៥ សាំសុនក្រឡេកទៅឃើញឆ្អឹងថ្គាមមួយរបស់សត្វលាដែលទើបនឹងស្លាប់ រួចគាត់ក៏យកឆ្អឹងថ្គាមនោះមកសម្លាប់ពួកគេអស់១.០០០នាក់។+ ១៦ បន្ទាប់មក សាំសុនពោលថា៖
«ដោយឆ្អឹងថ្គាមសត្វលា ខ្ញុំបានសម្លាប់សត្រូវគរជាគំនរ!
ដោយឆ្អឹងថ្គាមសត្វលា ខ្ញុំសម្លាប់មនុស្សអស់១.០០០នាក់»។+
១៧ លុះនិយាយចប់ គាត់គ្រវែងឆ្អឹងថ្គាមនោះចោល ហើយហៅកន្លែងនោះថា រ៉ាម៉ាតលេហ៊ី។*+ ១៨ រួចមក សាំសុនស្រេកទឹកខ្លាំងណាស់ បានជាគាត់ហៅរកព្រះយេហូវ៉ា ដោយនិយាយថា៖ «លោកបានឲ្យខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោកទទួលជ័យជម្នះយ៉ាងធំធេង។ ប៉ុន្តែឥឡូវ តើឲ្យខ្ញុំត្រូវស្លាប់ដោយការស្រេកទឹក ហើយធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកអ្នកដែលមិនកាត់ចុងស្បែកឬ?»។ ១៩ ដូច្នេះ ព្រះបានបំបែកថ្មឲ្យមានប្រហោងនៅលេហ៊ី ធ្វើឲ្យមានទឹកហូរចេញមក។+ ពេលសាំសុនបានផឹកទឹក គាត់ក៏មានកម្លាំងកំហែង និងមានស្មារតីឡើងវិញ។ ហេតុនេះ គាត់ដាក់ឈ្មោះកន្លែងនោះថាអេនហាកូរី* ដែលស្ថិតនៅលេហ៊ីដរាបដល់សព្វថ្ងៃ។
២០ សាំសុនបានធ្វើជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយៈពេល២០ឆ្នាំ នៅគ្រាដែលពួកភីលីស្ទីនកំពុងកាន់អំណាច។+
១៦ នៅថ្ងៃមួយ សាំសុនបានទៅក្រុងកាសា។ ពេលគាត់ឃើញស្ត្រីពេស្យាម្នាក់នៅទីនោះ គាត់ក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះនាង។ ២ មានមនុស្សទៅប្រាប់អ្នកក្រុងកាសាថា៖ «សាំសុនមកទីនេះហើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ទៅឡោមព័ទ្ធ ហើយលបចាំវាយឆ្មក់គាត់អស់ពេញមួយយប់នៅទ្វារកំពែងក្រុង។ នៅពេញមួយយប់នោះ ពួកគេសម្ងំចាំ ទាំងនិយាយគ្នាថា៖ «ពេលមេឃភ្លឺ សឹមយើងសម្លាប់គាត់ចោល»។
៣ ក៏ប៉ុន្តែ សាំសុននៅដេកទីនោះរហូតដល់អធ្រាត្រ។ រួចមក គាត់ក្រោកឡើង ហើយទៅចាប់ទាញទ្វារកំពែងក្រុង ទាំងរំលើងសសរទាំងពីរ ព្រមទាំងរនុកផង។ បន្ទាប់មក គាត់លើករបស់ទាំងអស់នោះដាក់លើស្មា ហើយលីទៅកំពូលភ្នំ ដែលនៅទល់មុខក្រុងហេប្រុន។
៤ ក្រោយពីនោះមក គាត់ក៏ធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍នារីម្នាក់ដែលរស់នៅជិតជ្រលងសូរេក។ នាងមានឈ្មោះថាដេលីឡា។+ ៥ ដូច្នេះ ពួកមេដឹកនាំភីលីស្ទីនបានមកជួបដេលីឡា ហើយនិយាយថា៖ «ចូរនាងលួងលោមសាំសុន+ ហើយជជីកសួរឲ្យដឹងថាអ្វីទៅដែលធ្វើឲ្យគាត់មានកម្លាំងខ្លាំងមហិមាបែបនេះ ហើយត្រូវធ្វើដូចម្ដេចទើបអាចចាប់ចង និងបង្ក្រាបគាត់បាន។ នោះយើងម្នាក់ៗនឹងឲ្យនាង១.១០០កាក់ធ្វើពីប្រាក់»។
៦ បន្ទាប់មក ដេលីឡានិយាយទៅសាំសុនថា៖ «បងប្រាប់អូនមក តើបងមានកម្លាំងខ្លាំងមហិមាបែបនេះមកពីណា? តើអាចយកអ្វីមកចងបង្ក្រាបបងបាន?»។ ៧ សាំសុនប្រាប់នាងថា៖ «បើពួកគេយកខ្សែធ្នូ៧សរសៃដែលមិនទាន់ស្ងួតមកចងបង នោះកម្លាំងបងនឹងចុះខ្សោយដូចមនុស្សទូទៅដែរ»។ ៨ ដូច្នេះ ពួកមេដឹកនាំភីលីស្ទីនបានឲ្យខ្សែធ្នូ៧ខ្សែដែលមិនទាន់ស្ងួតទៅដេលីឡា។ បន្ទាប់មក នាងយកខ្សែទាំងនោះទៅចងសាំសុន។ ៩ ពួកគេបានឲ្យមនុស្សទៅលាក់ខ្លួននៅបន្ទប់ខាងក្នុង។ រួចនាងស្រែកប្រាប់សាំសុនថា៖ «សាំសុនបងអើយ! ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ»។ ឮដូច្នោះ សាំសុនក៏បណ្ដាច់ខ្សែធ្នូយ៉ាងងាយ ដូចខ្សែអំបោះផ្លេច*ដែលត្រូវភ្លើងរោល។+ យ៉ាងនេះ គ្មានអ្នកណាដឹងពីអាថ៌កំបាំងនៃកម្លាំងរបស់គាត់ទេ។
១០ រួចមក ដេលីឡានិយាយទៅសាំសុនថា៖ «បង! បងកុហកបោកប្រាស់អូន។ ឥឡូវប្រាប់អូនមក តើអាចយកអ្វីមកចងបងបាន?»។ ១១ សាំសុនក៏ឆ្លើយថា៖ «បើពួកគេយកខ្សែពួរថ្មីដែលមិនទាន់ប្រើមកចងបង នោះកម្លាំងបងនឹងទៅជាខ្សោយដូចមនុស្សទូទៅដែរ»។ ១២ ដូច្នេះ ដេលីឡាបានយកខ្សែពួរថ្មីទៅចងសាំសុន រួចនាងស្រែកឡើងថា៖ «សាំសុនបងអើយ! ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ» (អំឡុងពេលនោះ មានមនុស្សលាក់ខ្លួននៅបន្ទប់ខាងក្នុង)។ ឮដូច្នោះ សាំសុនក៏បណ្ដាច់ខ្សែពួរនោះចេញពីដៃគាត់ ដូចបណ្ដាច់ខ្សែអំបោះ។+
១៣ បន្ទាប់មក ដេលីឡានិយាយទៅសាំសុនថា៖ «រហូតមកដល់ពេលនេះ បងនៅតែកុហកបោកប្រាស់អូន។+ សូមប្រាប់អូនមក តើអាចយកអ្វីមកចងបងបាន?»។ គាត់ប្រាប់នាងថា៖ «ទាល់តែយកអំបោះមកត្បាញសក់ក្រង៧ជួររបស់បង នោះបងនឹងលែងមានកម្លាំងទៀត»។ ១៤ ក្រោយមក នាងត្បាញសក់សាំសុន ព្រមទាំងបោះស្នឹងពីលើផង។ រួចនាងស្រែកថា៖ «សាំសុនបងអើយ! ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ»។ ពេលឮដូច្នោះ សាំសុនស្ទុះក្រោកពីដំណេក ទាញស្នឹងនិងអំបោះតម្បាញចេញពីសក់របស់គាត់។
១៥ ដេលីឡានិយាយទៅសាំសុនថា៖ «អស់បីដងហើយដែលបងកុហកបោកប្រាស់អូន។ បងមិនព្រមប្រាប់អូនសោះ ថាបងបានកម្លាំងខ្លាំងមហិមាមកពីណា។+ តើបងអាចនិយាយថា‹បងស្រឡាញ់អូន›ដូចម្ដេចបាន+ កាលដែលបងនៅតែលាក់បាំងនឹងអូនដូច្នេះ?»។ ១៦ ដោយសារនាងចេះតែរំអុកសួរសាំសុនដដែលៗរាល់ថ្ងៃ នោះធ្វើឲ្យគាត់ធុញទ្រាន់ស្ទើរស្លាប់។+ ១៧ នៅទីបំផុត គាត់ក៏ដាច់ចិត្តប្រាប់នាងថា៖ «សក់បងមិនដែលកាត់ឡើយ ព្រោះបងជាណាសារីតនៃព្រះតាំងពីនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយមកម្ល៉េះ។+ បើបងកាត់សក់ កម្លាំងបងនឹងចុះខ្សោយ ហើយបងនឹងដូចមនុស្សទូទៅដែរ»។
១៨ ពេលដែលដេលីឡាឃើញថាសាំសុនបានប្រាប់គ្រប់យ៉ាងដល់នាងហើយ នាងក៏ស្រូតទៅរាយការណ៍ដល់ពួកមេដឹកនាំភីលីស្ទីន+ថា៖ «សូមពួកលោកឡើងមកម្ដងទៀត ព្រោះគាត់បានប្រាប់គ្រប់យ៉ាងដល់ខ្ញុំហើយ»។ ហេតុនេះ ពួកមេដឹកនាំភីលីស្ទីនក៏មកជួបនាង ព្រមទាំងយកប្រាក់មកជាមួយផង។ ១៩ ដេលីឡាធ្វើឲ្យសាំសុនលង់លក់លើភ្លៅរបស់នាង។ រួចនាងហៅបុរសម្នាក់ឲ្យមកកោរសក់ក្រង៧ជួររបស់គាត់។ ម្ល៉ោះហើយ នាងចាប់ផ្ដើមកាន់កាប់លើសាំសុន ព្រោះកម្លាំងរបស់គាត់បានរលាយទៅ។ ២០ រួចដេលីឡាស្រែកឡើងថា៖ «សាំសុនបងអើយ! ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ»។ ពេលឮដូច្នោះ សាំសុនភ្ញាក់ពីដំណេក ហើយពោលថា៖ «បងនឹងចេញទៅដូចលើកមុនៗ+ ហើយដោះខ្លួនឲ្យរួច»។ ប៉ុន្តែ សាំសុនមិនដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាបានចាកចេញពីគាត់ឡើយ។ ២១ ជាលទ្ធផល ពួកភីលីស្ទីនក៏ចាប់គាត់បាន ហើយចាក់ខ្វេះភ្នែកគាត់ទាំងគូចេញ។ រួចពួកគេនាំគាត់ទៅក្រុងកាសា ហើយយកខ្នោះស្ពាន់មកដាក់គាត់។ ពួកគេបានឲ្យគាត់ធ្វើជាអ្នកបង្វិលត្បាល់កិននៅក្នុងគុក។ ២២ ប៉ុន្តែក្នុងអំឡុងពេលនោះ សក់របស់សាំសុនចាប់ផ្ដើមដុះឡើងវិញ។+
២៣ ពួកមេដឹកនាំភីលីស្ទីនបានជួបជុំគ្នា ដើម្បីជូនគ្រឿងបូជាសន្ធឹកសន្ធាប់ដល់ដាកុន+ជាព្រះរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេជប់លៀងអបអរសាទរ ដោយនិយាយថា៖ «ព្រះរបស់យើងបានប្រគល់សាំសុនដែលជាសត្រូវ មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង!»។ ២៤ ពេលបណ្ដាជនឃើញរូបព្រះនោះ ក៏នាំគ្នាសរសើរតម្កើងព្រះនោះ ហើយពោលថា៖ «ព្រះរបស់យើងបានប្រគល់សត្រូវមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង។ វាជាសត្រូវដែលបានបំផ្លិចបំផ្លាញទឹកដីរបស់យើង+ ហើយសម្លាប់ជនជាតិយើងអស់ជាច្រើននាក់»។+
២៥ ខណៈដែលពួកគេកំពុងសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ពួកគេនិយាយថា៖ «ចូរទៅនាំសាំសុនមកដើម្បីឲ្យយើងបានសើចសប្បាយ»។ ដូច្នេះ ពួកគេនាំសាំសុនចេញពីគុកមកឲ្យពួកគេទាំងអស់គ្នាមើលកម្សាន្ត។ ពួកគេបាននាំគាត់ទៅឈរនៅចន្លោះសសរវិហារ។ ២៦ សាំសុននិយាយទៅកាន់ក្មេងប្រុសដែលដឹកដៃគាត់ថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំប៉ះសសរវិហារបន្តិច ដើម្បីខ្ញុំអាចទប់ខ្លួនបាន»។ ២៧ (ពេលនោះ ក្នុងវិហារមានប្រុសមានស្រីច្រើនកុះករ ហើយពួកមេដឹកនាំភីលីស្ទីនទាំងឡាយក៏នៅទីនោះដែរ។ រីឯនៅលើដំបូលវិញ មានមនុស្សប្រុសស្រីប្រហែល៣.០០០នាក់កំពុងមើលសាំសុន)។
២៨ សាំសុន+ក៏បន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្ដមបំផុតអើយ សូមលោកមេត្តានឹកចាំខ្ញុំផង សូមលោកផ្ដល់កម្លាំងឲ្យខ្ញុំ+តែម្ដងនេះទៀត ដើម្បីខ្ញុំអាចសងសឹកពួកភីលីស្ទីន យ៉ាងហោចណាស់ឲ្យសមនឹងភ្នែកម្ខាងរបស់ខ្ញុំ»។+
២៩ បន្ទាប់មក សាំសុនទប់ជំហរនៅកណ្ដាលសសរពីរដែលទ្រវិហារនោះ។ គាត់ដាក់ដៃស្ដាំទល់នឹងសសរម្ខាង ហើយដាក់ដៃឆ្វេងទល់នឹងសសរម្ខាងទៀត។ ៣០ សាំសុនស្រែកឡើងថា៖ «ខ្ញុំសូមស្លាប់ជាមួយនឹងពួកភីលីស្ទីន!»។ រួចគាត់ខំប្រឹងច្រានសសរអស់ពីកម្លាំង នោះវិហារក៏រលំទៅលើពួកមេដឹកនាំ និងបណ្ដាជនទាំងអស់ដែលមានវត្តមាននៅទីនោះ។+ ដូច្នេះ មនុស្សដែលស្លាប់ព្រមគ្នានឹងសាំសុន មានចំនួនច្រើនជាងអ្នកដែលគាត់បានសម្លាប់ កាលដែលគាត់នៅរស់ទៅទៀត។+
៣១ ក្រោយមក បងប្អូននិងក្រុមគ្រួសារទាំងអស់ខាងឪពុកសាំសុន បានមកយកសាកសពគាត់ត្រឡប់ទៅវិញ។ ពួកគេបញ្ចុះសពគាត់ក្នុងផ្នូររបស់ម៉ាណូអា+ជាឪពុក ដែលនៅរវាងក្រុងសូរ៉ា+និងក្រុងអែសថោល។ សាំសុនបានធ្វើជាអ្នកសម្រេចក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយៈពេល២០ឆ្នាំ។+
១៧ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះមីកា គាត់រស់នៅតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម។+ ២ មីកានិយាយទៅម្ដាយថា៖ «ម៉ែ! ខ្ញុំឮថាម៉ែបាត់ប្រាក់១.១០០កាក់* ហើយខ្ញុំបានឮម៉ែដាក់បណ្ដាសាអ្នកដែលលួចនោះ។ ប៉ុន្តែ មើល! ប្រាក់នេះនៅនឹងខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំនេះហើយជាអ្នកយក»។ ឮកូននិយាយដូច្នោះ ម្ដាយពោលឡើងថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរដល់កូនប្រុសខ្ញុំ»។ ៣ ដូច្នេះ គាត់បានប្រគល់ប្រាក់១.១០០កាក់ឲ្យម្ដាយវិញ តែម្ដាយនិយាយថា៖ «ម៉ែនឹងប្រគល់ប្រាក់ទាំងនេះទុកជារបស់បរិសុទ្ធជូនព្រះយេហូវ៉ា។ ម៉ែចង់ឲ្យកូនប្រើប្រាក់ទាំងនេះដើម្បីឆ្លាក់រូបព្រះ និងធ្វើរូបសំណាក*+សម្រាប់កូនផ្ទាល់។ ឥឡូវកូនទុកប្រាក់ទាំងនេះចុះ»។
៤ ក្រោយពីមីកាបានប្រគល់ប្រាក់ឲ្យម្ដាយវិញ ម្ដាយបានយក២០០កាក់ទៅឲ្យជាងប្រាក់។ ជាងនោះក៏ឆ្លាក់រូបព្រះ និងរូបសំណាក រួចរូបទាំងពីរនោះបានត្រូវយកទៅដាក់ក្នុងផ្ទះរបស់មីកា។ ៥ មីកាមានផ្ទះមួយសម្រាប់រូបព្រះ។ គាត់បានធ្វើអាវអេផូឌ+ និងរូបធេរ៉ាភីម*+ ព្រមទាំងតែងតាំងកូនប្រុសម្នាក់របស់គាត់ ឲ្យបម្រើជាសង្ឃសម្រាប់គាត់។+ ៦ នៅសម័យនោះ មិនមានស្ដេចនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេ។+ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេម្នាក់ៗធ្វើអ្វីតាមដែលខ្លួនគេគិតថាត្រឹមត្រូវ។+
៧ នៅក្រុងបេថ្លេហិម+ស្រុកយូដា មានយុវជនម្នាក់ជាកូនចៅលេវី+ មកពីកុលសម្ព័ន្ធយូដា។* គាត់រស់នៅទីនោះអស់មួយរយៈពេល។ ៨ ក្រោយមក យុវជននោះបានចាកចេញពីក្រុងបេថ្លេហិមស្រុកយូដា ដើម្បីទៅរកកន្លែងស្នាក់នៅផ្សេងទៀត។ កាលដែលគាត់ធ្វើដំណើរ នោះគាត់បានទៅដល់ផ្ទះរបស់មីកា នៅតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម។+ ៩ រួចមីកាសួរគាត់ថា៖ «តើអ្នកមកពីណា?»។ គាត់តបថា៖ «ខ្ញុំជាកូនចៅលេវី មកពីក្រុងបេថ្លេហិមស្រុកយូដា ហើយខ្ញុំកំពុងរកកន្លែងស្នាក់នៅ»។ ១០ ដូច្នេះ មីកានិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមស្នាក់នៅជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយធ្វើជាទីប្រឹក្សា និងជាសង្ឃរបស់ខ្ញុំ។ រាល់ឆ្នាំខ្ញុំនឹងឲ្យ១០កាក់ធ្វើពីប្រាក់ដល់អ្នក ថែមទាំងឲ្យសម្លៀកបំពាក់និងអាហារដល់អ្នកដែរ»។ ពេលឮដូច្នោះ យុវជនលេវីនោះក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះមីកា។ ១១ យុវជនលេវីនោះយល់ព្រមអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងមីកា ហើយគាត់ប្រៀបដូចជាកូនប្រុសម្នាក់របស់មីកា។ ១២ មីកាបានតែងតាំងយុវជនលេវីនោះឲ្យធ្វើជាសង្ឃរបស់គាត់+ ហើយយុវជននោះក៏រស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់មីកា។ ១៣ រួចមក មីកាពោលថា៖ «ពេលនេះ ខ្ញុំដឹងថាព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យពរខ្ញុំជាមិនខាន ដោយសារខ្ញុំបានកូនចៅលេវីម្នាក់មកធ្វើជាសង្ឃរបស់ខ្ញុំ»។
១៨ នៅសម័យនោះ មិនមានស្ដេចក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេ។+ ដំណាលគ្នានោះដែរ កុលសម្ព័ន្ធដាន់+កំពុងធ្វើដំណើរស្វែងរកទឹកដីដើម្បីអាស្រ័យនៅ ពីព្រោះពួកគេមិនទាន់បានកាន់កាប់ទឹកដីទាំងមូលដែលជាមត៌ករបស់ពួកគេ ដូចកុលសម្ព័ន្ធឯទៀតក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលឡើយ។+
២ មនុស្សក្នុងកុលសម្ព័ន្ធដាន់ចាត់បុរសដែលមានសមត្ថភាពប្រាំនាក់ក្នុងវង្សត្រកូលពួកគេពីក្រុងសូរ៉ានិងក្រុងអែសថោល+ ឲ្យទៅស៊ើបអង្កេតនិងពិនិត្យមើលទឹកដី។ ពួកគេបង្គាប់បុរសទាំងនោះថា៖ «ចូរទៅពិនិត្យមើលទឹកដី»។ ពេលបុរសទាំងនោះធ្វើដំណើរទៅដល់ផ្ទះរបស់មីកា នៅតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម+ ពួកគេក៏គេងនៅទីនោះ។ ៣ កាលដែលពួកគេនៅជិតផ្ទះរបស់មីកា ពួកគេបានឮសំឡេងរបស់យុវជនជាកូនចៅលេវីនោះ។ ដូច្នេះ ពួកគេទៅជួបគាត់ ហើយសួរថា៖ «តើអ្នកណានាំអ្នកមកផ្ទះនេះ? តើអ្នកមកធ្វើអ្វី? ហេតុអ្វីអ្នកស្នាក់នៅទីនេះ?»។ ៤ គាត់ក៏ប្រាប់ពួកគេអំពីអ្វីដែលមីកាបានធ្វើសម្រាប់គាត់ ហើយនិយាយថែមទៀតថា៖ «មីកាបានជួលខ្ញុំឲ្យធ្វើជាសង្ឃរបស់គាត់»។+ ៥ រួចពួកគេនិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមសួរព្រះឲ្យពួកយើងបន្តិចថា ការធ្វើដំណើររបស់ពួកយើងនឹងបានជោគជ័យឬយ៉ាងណា»។ ៦ សង្ឃនោះឆ្លើយថា៖ «សូមទៅឲ្យបានសេចក្ដីសុខចុះ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងនៅជាមួយនឹងអ្នកក្នុងការធ្វើដំណើរនេះ»។
៧ ដូច្នេះ បុរសប្រាំនាក់នោះក៏បន្តដំណើរ ហើយបានទៅដល់ក្រុងឡាអ៊ីស។+ ពួកគេសង្កេតឃើញថាបណ្ដាជនក្នុងក្រុងនោះរស់នៅដោយមិនពឹងពាក់ស្រុកណាឡើយ ដូចពួកអ្នកក្រុងស៊ីដូនដែរ។ ពួកគេរស់នៅដោយស្ងៀមស្ងាត់ និងដោយមិនមានអ្វីការពារខ្លួនឡើយ។+ ម្យ៉ាងទៀត មិនមានសត្រូវឯណាមករុករានឬរំខានពួកគេទេ។ ពួកគេរស់នៅឆ្ងាយពីក្រុងស៊ីដូន ហើយពួកគេគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកណាទាំងអស់។
៨ ពេលបុរសប្រាំនាក់នោះត្រឡប់មកជួបបងប្អូនរបស់ពួកគេនៅក្រុងសូរ៉ានិងក្រុងអែសថោលវិញ+ បងប្អូនរបស់ពួកគេសួរថា៖ «តើទៅពិនិត្យមើលទឹកដីយ៉ាងណាដែរ?»។ ៩ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «យើងបានឃើញថាទឹកដីនោះល្អណាស់។ ដូច្នេះ ចូរយើងឡើងទៅច្បាំងនឹងពួកគេ។ កុំអែអង់យូរឡើយ ចូរប្រញាប់ទៅចាប់យកទឹកដីនោះចុះ។ ១០ ពេលទៅដល់ អ្នករាល់គ្នានឹងឃើញថាបណ្ដាជនទាំងនោះមិនមានអ្វីការពារខ្លួនទេ។+ រីឯទឹកដីវិញគឺធំល្វឹងល្វើយ ហើយមានអ្វីៗសព្វបែបយ៉ាង។ ព្រះបានប្រគល់ទឹកដីនោះមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ»។+
១១ បន្ទាប់មក បុរសពីកុលសម្ព័ន្ធដាន់ ចំនួន៦០០នាក់ប្រដាប់ដោយគ្រឿងចម្បាំង បានធ្វើដំណើរចាកចេញពីក្រុងសូរ៉ានិងក្រុងអែសថោល។+ ១២ ពួកគេបានឡើងទៅបោះជំរំនៅខាងលិច ជិតក្រុងគារីអាតយារីម+ស្រុកយូដា។ នេះជាមូលហេតុដែលគេហៅកន្លែងនោះថាម៉ាហានេដាន់*+រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ១៣ រួចមក ពួកគេធ្វើដំណើរចេញពីទីនោះ ឆ្ពោះទៅតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម ហើយទៅដល់ផ្ទះរបស់មីកា។+
១៤ ក្រោយមក បុរសប្រាំនាក់ដែលបានស៊ើបអង្កេតមើលទឹកដីក្រុងឡាអ៊ីស+ និយាយទៅកាន់បងប្អូនរបស់ពួកគេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដឹងទេ ក្នុងផ្ទះទាំងនោះមានអាវអេផូឌ រូបធេរ៉ាភីម* រូបឆ្លាក់ និងរូបសំណាក។*+ សូមគិតទៅថាអ្នករាល់គ្នាចង់ធ្វើយ៉ាងណា»។ ១៥ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ផ្អាកដំណើរនៅទីនោះ។ រួចបុរសប្រាំនាក់ទៅផ្ទះរបស់មីកា ហើយសួរសុខទុក្ខយុវជនដែលជាកូនចៅលេវី។+ ១៦ អំឡុងពេលនោះ បុរស៦០០នាក់ពីកុលសម្ព័ន្ធដាន់+ដែលប្រដាប់ដោយគ្រឿងចម្បាំង ឈរត្រៀបត្រានៅច្រកចូល។ ១៧ រួចបុរសប្រាំនាក់ដែលបានស៊ើបអង្កេតមើលទឹកដី+ បានចូលទៅខាងក្នុង ដើម្បីប្រមូលយករូបឆ្លាក់ អាវអេផូឌ+ រូបធេរ៉ាភីម+ និងរូបសំណាក+ (ពេលនោះ យុវជនលេវីដែលជាសង្ឃ+កំពុងឈរនៅច្រកចូលជាមួយនឹងបុរស៦០០នាក់ដែលប្រដាប់ដោយគ្រឿងចម្បាំង) ១៨ ពួកគេបានចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះរបស់មីកា ហើយយករូបឆ្លាក់ អាវអេផូឌ រូបធេរ៉ាភីម និងរូបសំណាកចេញមកក្រៅ។ ពេលឃើញដូច្នោះ សង្ឃសួរពួកគេថា៖ «តើពួកអ្នកកំពុងធ្វើអ្វី?»។ ១៩ ប៉ុន្តែ ពួកគេតបថា៖ «ឈប់និយាយ នៅឲ្យស្ងៀម ហើយមកធ្វើជាទីប្រឹក្សានិងជាសង្ឃរបស់ពួកយើង។ អ្នកគិតទៅមើល រវាងការធ្វើជាសង្ឃរបស់ក្រុមគ្រួសារមួយ+ និងការធ្វើជាសង្ឃរបស់វង្សត្រកូលមួយ ឬរហូតដល់ធ្វើជាសង្ឃរបស់កុលសម្ព័ន្ធមួយក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល+ តើមួយណាល្អជាង?»។ ២០ ពេលឮដូច្នេះ សង្ឃនោះក៏ពេញចិត្ត ហើយគាត់យកអាវអេផូឌ រូបធេរ៉ាភីម និងរូបឆ្លាក់+ រួចចេញទៅជាមួយនឹងពួកគេ។
២១ ពេលដែលពួកគេចាកចេញទៅ ពួកគេដឹកហ្វូងសត្វនិងរបស់មានតម្លៃ ព្រមទាំងឲ្យកូនៗដើរនៅខាងមុខពួកគេផង។ ២២ កាលដែលចេញទៅឆ្ងាយបន្តិចពីផ្ទះរបស់មីកា ពួកអ្នកជិតខាងមីកាបានប្រមូលគ្នាដេញតាមពួកកុលសម្ព័ន្ធដាន់ ហើយក៏តាមទាន់ពួកគេ។ ២៣ ពួកអ្នកជិតខាងទាំងនោះស្រែកហៅពួកកុលសម្ព័ន្ធដាន់ ហើយពួកកុលសម្ព័ន្ធដាន់ក៏បែរក្រោយ រួចសួរមីកាថា៖ «តើមានរឿងអ្វី? ហេតុអ្វីអ្នកប្រមូលគ្នាដេញតាមយើងដូច្នេះ?»។ ២៤ មីកាឆ្លើយថា៖ «ពួកអ្នកបានយករូបព្រះរបស់ខ្ញុំ ថែមទាំងនាំសង្ឃរបស់ខ្ញុំទៅទៀត ហើយនៅមានមុខមកសួរខ្ញុំថា៖ ‹តើមានរឿងអ្វីដូច្នេះ?›។ ឥឡូវ ខ្ញុំគ្មានសល់អ្វីទេ»។ ២៥ ពួកកុលសម្ព័ន្ធដាន់ឆ្លើយថា៖ «កុំមកស្រែកគំហកដាក់យើង! ក្រែងលោមានបុរសខ្លះខឹង ហើយអាចលើកដៃប្រហារធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នា និងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នករាល់គ្នាស្លាប់អស់ទៅ»។ ២៦ ពេលមីកាឃើញថាពួកគេមានកម្លាំងច្រើនជាងខ្លួន គាត់ក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ដូច្នេះ ពួកកុលសម្ព័ន្ធដាន់បន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
២៧ ក្រោយពីពួកគេយករូបព្រះនិងសង្ឃរបស់មីកា ពួកគេក៏ធ្វើដំណើរទៅក្រុងឡាអ៊ីស។+ នោះជាក្រុងដែលមានបណ្ដាជនរស់នៅដោយស្ងៀមស្ងាត់ និងដោយមិនមានអ្វីការពារខ្លួន។+ ពេលទៅដល់ ពួកគេបានសម្លាប់ពួកអ្នកក្រុង ហើយដុតបំផ្លាញក្រុងនោះចោល។ ២៨ ដោយសារក្រុងនោះនៅឆ្ងាយពីក្រុងស៊ីដូន ដូច្នេះមិនមានអ្នកណាមកជួយសង្គ្រោះក្រុងនោះឡើយ ហើយពួកអ្នកក្រុងនោះគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកណាទាំងអស់។ ម្យ៉ាងទៀត ក្រុងនោះមានទីតាំងនៅវាលទំនាបដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ក្រុងបេតរេហុប។+ រួចមក ពួកបុរសកុលសម្ព័ន្ធដាន់ក៏សង់ក្រុងនោះឡើងវិញ ហើយចូលទៅអាស្រ័យនៅក្នុងក្រុងនោះ។ ២៩ បន្ថែមទៀត ពួកគេដាក់ឈ្មោះក្រុងនោះថាដាន់+ តាមឈ្មោះបុព្វបុរសរបស់ពួកគេគឺដាន់ដែលជាកូនរបស់អ៊ីស្រាអែល។+ រីឯឈ្មោះចាស់របស់ក្រុងនោះគឺឡាអ៊ីស។+ ៣០ ក្រោយមក កុលសម្ព័ន្ធដាន់ក៏តម្កល់រូបឆ្លាក់+ទុកសម្រាប់ពួកគេនៅក្រុងនោះ។ ចំណែកយ៉ូណាថាននិងកូនចៅរបស់គាត់ បានទៅជាសង្ឃរបស់កុលសម្ព័ន្ធដាន់រហូតដល់ថ្ងៃដែលមនុស្សនៅក្រុងនោះត្រូវនិរទេសចេញ។ យ៉ូណាថាន+ជាកូនចៅរបស់គើសោម+ដែលជាកូនម៉ូសេ។ ៣១ ម្ល៉ោះហើយ រូបឆ្លាក់របស់មីកាបានត្រូវតម្កល់ទុកនៅក្រុងនោះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលត្រសាលរបស់ព្រះពិតនៅក្រុងស៊ីឡូរ។+
១៩ នៅសម័យនោះ មិនមានស្ដេចក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេ។+ ពេលនោះ មានបុរសម្នាក់ជាកូនចៅលេវី គាត់រស់នៅកន្លែងដាច់ស្រយាលក្នុងតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម។+ គាត់បានយកស្ត្រីម្នាក់ពីក្រុងបេថ្លេហិម+ស្រុកយូដា មកធ្វើជាប្រពន្ធបន្ទាប់របស់គាត់។ ២ ប៉ុន្តែ នាងមិនស្មោះត្រង់នឹងគាត់ទេ ហើយនាងបានចាកចេញពីគាត់ ទៅរស់នៅផ្ទះរបស់ឪពុកនាងនៅក្រុងបេថ្លេហិមស្រុកយូដា។ នាងនៅទីនោះអស់រយៈពេលបួនខែ។ ៣ ក្រោយមក ប្ដីរបស់នាងក៏ធ្វើដំណើរទៅតាមអង្វរនាងឲ្យត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ គាត់នាំអ្នកបម្រើប្រុសម្នាក់ និងសត្វលាពីរក្បាលទៅជាមួយ។ ពេលទៅដល់ នាងនាំប្ដីចូលក្នុងផ្ទះរបស់ឪពុក។ កាលដែលឪពុកក្មេកបានឃើញកូនប្រសា គាត់សប្បាយចិត្តណាស់។ ៤ ឪពុកក្មេកបានឃាត់កូនប្រសាឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះរបស់គាត់អស់បីថ្ងៃ។ ឪពុកក្មេកនិងកូនប្រសាតែងតែពិសាអាហារពិសាស្រាជាមួយគ្នា ហើយកូនប្រសាក៏ដេកនៅទីនោះ។
៥ នៅថ្ងៃទី៤ ពួកគេក៏ក្រោកពីព្រលឹមដើម្បីធ្វើដំណើរចេញទៅ តែឪពុកក្មេកនិយាយទៅកូនប្រសាថា៖ «កូនមកបរិភោគបន្តិចឲ្យមានកម្លាំងសិន រួចសឹមកូនទៅចុះ»។ ៦ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេក៏អង្គុយចុះ ហើយទាំងពីរនាក់ពិសាអាហារពិសាស្រាជាមួយគ្នា។ បន្ទាប់ពីនោះ ឪពុកក្មេកនិយាយថា៖ «សូមកូនសម្រាកមួយយប់ទៀត ហើយនៅឲ្យសប្បាយចិត្តចុះ»។ ៧ ពេលកូនប្រសាក្រោកឡើងហៀបនឹងចេញទៅ ឪពុកក្មេកចេះតែអង្វរគាត់ឥតឈប់ ដូច្នេះគាត់ក៏ព្រមស្នាក់នៅមួយយប់ទៀត។
៨ ដល់ថ្ងៃទី៥ ពេលគាត់ក្រោកពីព្រលឹមបម្រុងនឹងចាកចេញ ឪពុកក្មេកឃាត់គាត់ថា៖ «កូនអើយ! មកស្រស់ស្រូបបន្តិចឲ្យមានកម្លាំងសិន»។ រួចពួកគេទាំងពីរក៏ពិសាអាហារជាមួយគ្នា ហើយនៅបន្តរហូតដល់ពេលរសៀល។ ៩ ពេលបុរសនោះក្រោកឡើងបម្រុងនាំប្រពន្ធនិងអ្នកបម្រើចេញទៅ ឪពុកក្មេកនិយាយទៅគាត់ថា៖ «មើល! ឥឡូវថ្ងៃកាន់តែជ្រេ ហើយមេឃក៏ជិតងងឹតដែរ។ សូមកូនស្នាក់នៅមួយយប់ទៀត ហើយសម្រាកកាយឲ្យបានសប្បាយចិត្តចុះ។ ចាំស្អែកឡើង សឹមកូនក្រោកពីព្រលឹមធ្វើដំណើរទៅផ្ទះ*វិញ»។ ១០ ក៏ប៉ុន្តែ បុរសនោះមិនចង់ស្នាក់នៅតទៅទៀតទេ។ ហេតុនេះ គាត់ក៏ចាកចេញទៅ។ គាត់បានធ្វើដំណើររហូតដល់ក្រុងយេប៊ូស គឺក្រុងយេរូសាឡិម+ ទាំងនាំប្រពន្ធ និងអ្នកបម្រើ ព្រមទាំងសត្វលាពីរក្បាលចងកែបជាស្រេចទៅជាមួយ។
១១ លុះដល់ក្បាលព្រលប់ ពួកគេទៅជិតដល់ក្រុងយេប៊ូស។ ដូច្នេះ អ្នកបម្រើក៏សួរម្ចាស់ថា៖ «យប់នេះ តើយើងគួរឈប់សម្រាកនៅក្រុងរបស់ពួកយេប៊ូសទេ?»។ ១២ ប៉ុន្តែ ម្ចាស់ប្រាប់ថា៖ «យើងមិនគួរសម្រាកនៅក្រុងរបស់ជនបរទេសដែលមិនមែនជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឡើយ។ យើងនឹងបន្តដំណើរទៅមុខទៀតរហូតដល់ក្រុងគីបៀ»។+ ១៣ ម្ចាស់និយាយបន្ថែមថា៖ «តោះ ចូរយើងប្រញាប់ដើរទៅឲ្យដល់ក្រុងគីបៀឬក្រុងរ៉ាម៉ា+ ហើយយើងនឹងស្នាក់នៅកន្លែងមួយក្នុងក្រុងនោះ»។ ១៤ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេធ្វើដំណើរបន្តទៀត។ កាលដែលពួកគេទៅជិតដល់ក្រុងគីបៀ ជាក្រុងរបស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ថ្ងៃក៏ចាប់ផ្ដើមលិច។
១៥ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ចូលទៅខាងក្នុងក្រុងគីបៀ ដើម្បីសម្រាកនៅយប់នោះ។ ពេលនៅក្នុងក្រុង ពួកគេបានទៅអង្គុយនៅទីលានសាធារណៈ តែគ្មាននរណាទទួលពួកគេឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះឡើយ។+ ១៦ ទីបំផុតនៅល្ងាចនោះ មានបុរសវ័យចាស់ម្នាក់បានត្រឡប់មកពីធ្វើស្រែចម្ការវិញ។ គាត់ជាអ្នកតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម+ គាត់បានចាកចេញពីទីនោះ ហើយមករស់នៅក្រុងគីបៀអស់មួយរយ:ពេលហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នករស់នៅក្រុងគីបៀនេះជាមនុស្សក្នុងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។+ ១៧ ពេលបុរសវ័យចាស់ក្រឡេកឃើញបុរសជាអ្នកដំណើរនោះនៅទីលានសាធារណៈ គាត់ក៏សួរថា៖ «តើពួកអ្នកមកពីណា ហើយទៅណាដែរ?»។ ១៨ បុរសនោះតបថា៖ «ពួកខ្ញុំមកពីក្រុងបេថ្លេហិមស្រុកយូដា ហើយឥឡូវកំពុងធ្វើដំណើរទៅវិហារ*របស់ព្រះយេហូវ៉ា* រួចនឹងត្រឡប់ទៅស្រុកខ្ញុំនៅកន្លែងដាច់ស្រយាលក្នុងតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីមវិញ។+ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ គ្មានអ្នកណាទទួលខ្ញុំឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះគេឡើយ។ ១៩ ពួកខ្ញុំមានចំបើង មានចំណីសម្រាប់សត្វលា+ ហើយក៏មាននំប៉័ង+និងស្រាសម្រាប់ខ្ញុំ សម្រាប់ប្រពន្ធខ្ញុំ និងសម្រាប់អ្នកបម្រើខ្ញុំដែរ។ ពួកខ្ញុំមានគ្រប់គ្រាន់ មិនខ្វះខាតអ្វីទេ»។ ២០ បុរសវ័យចាស់នោះនិយាយថា៖ «សូមស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំ! កុំស្នាក់នៅទីលានសាធារណៈឡើយ។ ខ្ញុំនឹងមើលថែអ្នកដោយផ្ដល់អ្វីដែលអ្នកត្រូវការ»។ ២១ ដូច្នេះ គាត់បាននាំពួកគេទៅផ្ទះរបស់គាត់ ហើយឲ្យចំណីដល់សត្វលា។ រួចពួកគេលាងជើង ហើយពិសាអាហារពិសាស្រាជាមួយគ្នា។
២២ កាលដែលពួកគេកំពុងបរិភោគយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ស្រាប់តែមានពួកជនពាលមកឡោមព័ទ្ធផ្ទះ ហើយគោះទ្វារក្ឌាំងៗ ព្រមទាំងស្រែកហៅបុរសវ័យចាស់ជាម្ចាស់ផ្ទះម្ដងហើយម្ដងទៀតថា៖ «នាំបុរសដែលស្នាក់នៅផ្ទះរបស់អ្នកឯងចេញមក ឲ្យយើងរួមភេទជាមួយ»។+ ២៣ ពេលឮដូច្នោះ បុរសជាម្ចាស់ផ្ទះក៏ចេញមកនិយាយនឹងពួកជនពាលទាំងនោះថា៖ «កុំធ្វើបែបនេះ បងប្អូនអើយ មិនត្រូវធ្វើអាក្រក់ឡើយ។ សូមមេត្តាផង ព្រោះបុរសនោះជាភ្ញៀវរបស់ខ្ញុំ។ សូមកុំប្រព្រឹត្តអំពើថោកទាបដូច្នេះ។ ២៤ ខ្ញុំមានកូនស្រី នាងជាក្រមុំបរិសុទ្ធ ហើយបុរសនោះក៏មានប្រពន្ធដែរ។ ខ្ញុំនឹងនាំពួកនាងចេញមកឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើបាប បើនេះជាតម្រូវការរបស់អ្នករាល់គ្នា។+ ប៉ុន្តែ កុំប្រព្រឹត្តអំពើថោកទាបទៅលើបុរសនោះឡើយ»។
២៥ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកជនពាលទាំងនោះមិនស្ដាប់គាត់ទេ។ ម្ល៉ោះហើយ បុរសនោះទាញដៃប្រពន្ធ+ ហើយច្រាននាងចេញទៅក្រៅឲ្យពួកគេ។ ពួកគេយកនាងទៅរំលោភធ្វើបាបពេញមួយយប់។ លុះទៀបភ្លឺ ពួកគេដោះលែងនាងឲ្យទៅវិញ។ ២៦ ពេលព្រលឹមស្រាងៗ នាងដើរមកដួលនៅមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់បុរសវ័យចាស់ដែលប្ដី*នាងស្នាក់នៅជាមួយ។ នាងដេកស្ដូកនៅទីនោះរហូតដល់មេឃភ្លឺ។ ២៧ លុះព្រឹកឡើង ប្ដីនាងក៏ក្រោកហើយមកបើកទ្វារផ្ទះបម្រុងចេញដំណើរទៅមុខទៀត ស្រាប់តែគាត់ឃើញប្រពន្ធដេកនៅមាត់ទ្វារផ្ទះ ដោយសន្ធឹងដៃទាំងពីរមកមាត់ទ្វារ។ ២៨ គាត់ក៏ព្យាយាមដាស់នាងថា៖ «ក្រោកឡើង! យើងទៅមុខទៀត»។ ប៉ុន្តែ នាងបានបាត់មាត់បាត់ក មិនឆ្លើយតបមកវិញសោះ។ ដូច្នេះ គាត់ក៏លើកនាងដាក់លើសត្វលា ហើយធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
២៩ ពេលដែលគាត់ទៅដល់ផ្ទះ គាត់យកកាំបិតមកកាប់សាកសពប្រពន្ធត្រង់សន្លាក់ជា១២កំណាត់ រួចផ្ញើមួយកំណាត់ៗទៅគ្រប់តំបន់ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ៣០ អស់អ្នកដែលបានឃើញក៏និយាយគ្នាថា៖ «តាំងពីថ្ងៃដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីបរហូតមកដល់ពេលនេះ មិនធ្លាប់មានរឿងបែបនេះកើតឡើងឡើយ ហើយក៏មិនធ្លាប់ប្រទះដែរ។ ចូរពិចារណា ហើយប្រឹក្សាគ្នា+ ដើម្បីដឹងថាយើងត្រូវដោះស្រាយរឿងនេះតាមរបៀបណា»។
២០ នៅទីបំផុត ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ពីក្រុងដាន់+រហូតដល់ក្រុងបៀរសេបា និងពីស្រុកគីលាត+ បានព្រមចិត្តគ្នាចេញដំណើរទៅជួបជុំគ្នានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងមីសប៉ា។+ ២ នៅពេលនោះ ពួកប្រមុខរបស់បណ្ដាជន និងរបស់កុលសម្ព័ន្ធទាំងអស់នៃអ៊ីស្រាអែលក៏នៅជាមួយនឹងរាស្ត្រឯទៀតរបស់ព្រះដែរ។ ក្នុងនោះមានកងទ័ពថ្មើរជើងដែលប្រដាប់ដាវ ចំនួន៤០០.០០០នាក់។+
៣ ឯកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនវិញ ពួកគេក៏បានឮថាពួកបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើដំណើរឡើងទៅដល់ក្រុងមីសប៉ាហើយ។
នៅក្នុងការជួបជុំនោះ ពួកបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសួរថា៖ «ចូរប្រាប់ពួកយើងមក តើរឿងដ៏អាក្រក់នេះកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច?»។+ ៤ បុរសជាកូនចៅលេវី+ ដែលជាប្ដីរបស់ស្ត្រីដែលត្រូវគេសម្លាប់នោះ បានរៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំនិងប្រពន្ធបន្ទាប់របស់ខ្ញុំ បានមកស្នាក់នៅមួយយប់ក្នុងក្រុងគីបៀ+របស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ៥ ប៉ុន្តែ នៅយប់នោះ ស្រាប់តែមានពួកអ្នក*ក្រុងគីបៀបាននាំគ្នាមកឡោមព័ទ្ធផ្ទះដែលខ្ញុំស្នាក់នៅ។ ពួកគេតាំងចិត្តសម្លាប់ខ្ញុំ តែពួកគេបែរជារំលោភប្រពន្ធខ្ញុំវិញ ហើយនាងក៏ស្លាប់ទៅ។+ ៦ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានយកសាកសពប្រពន្ធមកកាប់ជាកំណាត់ៗ ហើយផ្ញើទៅគ្រប់ទឹកដីជាមត៌ករបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+ ពីព្រោះពួកអ្នកក្រុងនោះបានប្រព្រឹត្តអំពើដ៏គួរឲ្យអាម៉ាស់ខ្មាស និងថោកទាបក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ៧ សូមជនជាតិអ៊ីស្រាអែលគ្រប់រូបដែលនៅទីនេះ ពិភាក្សាគ្នាថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណា»។+
៨ ពេលនោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ក៏ក្រោកឡើងព្រមចិត្តគ្នា ហើយនិយាយថា៖ «ពួកយើងគ្រប់គ្នានឹងមិនត្រឡប់ទៅត្រសាល ឬផ្ទះរបស់ពួកយើងវិញទេ។ ៩ ពួកយើងនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះពួកអ្នកក្រុងគីបៀដូចតទៅនេះ៖ ពួកយើងនឹងចាប់ឆ្នោតជ្រើសរើសបុរសខ្លះឲ្យឡើងទៅច្បាំងនឹងពួកអ្នកក្រុងនោះ។+ ១០ បន្ថែមទៅទៀត ពួកយើងនឹងជ្រើសរើសបុរស១០នាក់ពី១០០នាក់ និង១០០នាក់ពី១.០០០នាក់ និង១.០០០នាក់ពី១០.០០០នាក់ ពីគ្រប់កុលសម្ព័ន្ធទាំងអស់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឲ្យពួកគេទៅប្រមូលស្បៀងសម្រាប់កងទ័ព។ យ៉ាងនេះ កងទ័ពអាចចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងក្រុងគីបៀរបស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ដោយសារពួកអ្នកក្រុងនោះបានប្រព្រឹត្តអំពើថោកទាបក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល»។ ១១ ម្ល៉ោះហើយ ពួកបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានព្រមចិត្តគ្នា ចេញទៅច្បាំងនឹងពួកអ្នកក្រុងនោះ។
១២ បន្ទាប់មក កុលសម្ព័ន្ធផ្សេងៗនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានចាត់មនុស្សឲ្យទៅជួបវង្សត្រកូលទាំងអស់ក្នុងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ហើយសួរថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាមានរឿងដ៏អាក្រក់បែបនេះកើតឡើងក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា? ១៣ ឥឡូវនេះ ចូរប្រគល់ពួកជនពាលដែលនៅក្រុងគីបៀ+មកឲ្យពួកយើងសម្លាប់ចោល ដើម្បីកម្ចាត់អំពើអាក្រក់ចេញពីស្រុកអ៊ីស្រាអែល»។+ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនមិនព្រមស្ដាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជាបងប្អូនរួមជាតិទេ។
១៤ រួចមក ពួកកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានចេញពីក្រុងទាំងប៉ុន្មានដែលពួកគេរស់នៅ ហើយរួមដំណើរឆ្ពោះទៅក្រុងគីបៀ ដើម្បីច្បាំងនឹងកងទ័ពអ៊ីស្រាអែល។ ១៥ នៅថ្ងៃនោះ ពួកបុរសប្រដាប់ដាវពីកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែលបានចេញពីក្រុងទាំងប៉ុន្មាននោះ មានចំនួន២៦.០០០នាក់ នេះមិនរាប់បញ្ចូលពួកបុរសក្រុងគីបៀដែលថ្នឹកសង្គ្រាមចំនួន៧០០នាក់ទេ។ ១៦ ក្នុងចំណោមទាហានទាំងនោះ មាន៧០០នាក់ដែលចេះប្រើដៃឆ្វេង ហើយពួកគេម្នាក់ៗអាចប្រើខ្សែដង្ហក់យ៉ាងស្ទាត់ សូម្បីតែទំហំប៉ុនសរសៃសក់ ក៏ពួកគេបាញ់ត្រូវឥតខុសដែរ។
១៧ ចំណែកកុលសម្ព័ន្ធឯទៀតរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលវិញ ពួកគេមានកងទ័ពចំនួន៤០០.០០០នាក់ដែលប្រដាប់ដាវ+ ហើយគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានបទពិសោធន៍ក្នុងចម្បាំង។ ១៨ ពួកគេបានធ្វើដំណើរឡើងទៅក្រុងបេតអែលដើម្បីសួរព្រះ។+ ពេលទៅដល់ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏សួរព្រះថា៖ «តើអ្នកណាក្នុងចំណោមពួកយើងត្រូវនាំមុខចេញច្បាំងនឹងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន?»។ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យកុលសម្ព័ន្ធយូដានាំមុខចេញច្បាំង»។
១៩ ដូច្នេះ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលក៏ក្រោកពីព្រឹក ហើយនាំគ្នាទៅបោះទ័ពដើម្បីច្បាំងនឹងពួកអ្នកក្រុងគីបៀ។
២០ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលចេញទៅសមរភូមិ ហើយតម្រៀបក្បួនទ័ព រួចច្បាំងនឹងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីននៅក្រុងគីបៀ។ ២១ នៅថ្ងៃនោះឯង ពួកទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានចេញពីក្រុងគីបៀ មកសម្លាប់កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលអស់ចំនួន២២.០០០នាក់។ ២២ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលនៅតែមានចិត្តក្លាហាន។ ពួកគេតម្រៀបក្បួនទ័ពម្ដងទៀតនៅសមរភូមិត្រង់កន្លែងដដែលដូចថ្ងៃទី១។ ២៣ បន្ទាប់មក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានចេញទៅយំសោកនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ារហូតដល់ល្ងាច ទាំងសួរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «តើយើងគួរទៅច្បាំងនឹងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនជាបងប្អូនរួមជាតិម្ដងទៀតឬ?»។+ ព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយថា៖ «ចូរឡើងទៅច្បាំងនឹងពួកគេ»។
២៤ ម្ល៉ោះហើយ នៅថ្ងៃទី២ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានចូលទៅជិតកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ២៥ នៅថ្ងៃទី២នោះ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានចេញពីក្រុងគីបៀមកប្រយុទ្ធនឹងកងទ័ពអ៊ីស្រាអែល ហើយសម្លាប់ពួកគេអស់១៨.០០០នាក់+ ដែលសុទ្ធតែជាកងទ័ពប្រដាប់ដាវ។ ២៦ ដូច្នេះនៅថ្ងៃនោះ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានធ្វើដំណើរទៅក្រុងបេតអែល រួចអង្គុយយំសោកនៅទីនោះចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។+ ពួកគេតមអាហារ+រហូតដល់ល្ងាច ទាំងជូនគ្រឿងបូជាដុត+និងគ្រឿងបូជានៃមេត្រីភាព+នៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ាផងដែរ។ ២៧ រួចមក ពួកគេក៏សួរព្រះយេហូវ៉ា+ ពីព្រោះនៅគ្រានោះហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ព្រះពិតនៅទីនោះ។ ២៨ អំឡុងពេលនោះ ភីនេហាស+ជាកូនប្រុសអេលាសារ និងត្រូវជាចៅរបស់អេរ៉ុន គាត់បម្រើនៅមុខហឹបរបស់ព្រះ។ ពួកគេសួរថា៖ «តើពួកយើងគួរទៅច្បាំងនឹងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនជាបងប្អូនម្ដងទៀត ឬឈប់ត្រឹមនេះ?»។+ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយតបថា៖ «ចូរឡើងទៅច្បាំង ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកខ្ញុំនឹងប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកអ្នក»។ ២៩ ដូច្នេះ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានចាត់កងកម្លាំងឲ្យទៅលាក់ខ្លួននៅជុំវិញក្រុងគីបៀដើម្បីចាំវាយឆ្មក់។+
៣០ នៅថ្ងៃទី៣ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលក៏ចេញទៅច្បាំងនឹងទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ពួកគេបានតម្រៀបក្បួនទ័ពត្រៀមប្រយុទ្ធនឹងពួកអ្នកក្រុងគីបៀដូចលើកមុនៗដែរ។+ ៣១ កាលដែលកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលឃើញកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនចេញមកប្រយុទ្ធ នោះកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្វើជាដកថយដើម្បីទាញនាំកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនឲ្យចេញឆ្ងាយពីក្រុង។+ ដូចលើកមុនៗដែរ ពេលកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនឃើញដូច្នោះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមវាយប្រហារ ហើយសម្លាប់កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលអស់មួយចំនួននៅផ្លូវបំបែកក្រុងគីបៀ និងផ្លូវបែកទៅក្រុងបេតអែល គឺសម្លាប់អស់ប្រមាណ៣០នាក់នៅឯវាល។+ ៣២ ដូច្នេះ កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនពោលឡើងថា៖ «ដូចលើកមុនៗដែរ ពួកគេកំពុងបរាជ័យយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនៅចំពោះមុខយើង»។+ ប៉ុន្តែ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលនិយាយគ្នាថា៖ «យើងនឹងដកថយដើម្បីទាញនាំពួកគេឲ្យចេញឆ្ងាយពីក្រុង ទៅឯផ្លូវធំ»។ ៣៣ រួចមក កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ក៏ក្រោកឡើងពីកន្លែងរៀងៗខ្លួន ហើយទៅតម្រៀបគ្នាតាមក្បួនទ័ពនៅឯបាលថេម៉ា។ ចំណែកកងកម្លាំងវាយឆ្មក់ ពួកគេក៏ស្ទុះចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួននៅជុំវិញក្រុងគីបៀដែរ។ ៣៤ រីឯកងទ័ពចំនួន១០.០០០នាក់ដែលបានត្រូវជ្រើសរើសពីចំណោមបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ពួកគេបានលើកគ្នាមកដល់ខាងមុខក្រុងគីបៀ។ ការប្រយុទ្ធគ្នាលើកនេះក្ដៅគគុកខ្លាំងណាស់។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនមិនបានដឹងថា ពួកគេហៀបនឹងជួបអន្តរាយឡើយ។
៣៥ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ធ្វើឲ្យទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនច្បាំងចាញ់+កងទ័ពអ៊ីស្រាអែល។ ម្ល៉ោះហើយនៅថ្ងៃនោះ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានសម្លាប់ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនអស់ចំនួន២៥.១០០នាក់ ដែលសុទ្ធតែជាទាហានប្រដាប់ដាវ។+
៣៦ នៅពេលនោះ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនគិតស្មានថាពួកគេមុខជាច្បាំងឈ្នះកងទ័ពអ៊ីស្រាអែល ពីព្រោះពួកគេឃើញកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលដកថយ។+ ប៉ុន្តែ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលដកថយ ដោយសារពួកគេទុកចិត្តកងកម្លាំងវាយឆ្មក់ដែលលាក់ខ្លួននៅជុំវិញក្រុងគីបៀ។+ ៣៧ កងកម្លាំងវាយឆ្មក់បានស្ទុះចេញមកយ៉ាងរហ័សសម្រុកចូលក្រុងគីបៀ ហើយរត់ប្រសាចទៅសម្លាប់ពួកអ្នកក្រុងនោះទាំងមូលដោយមុខដាវ។
៣៨ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានរៀបផែនការថា ពេលដែលកងកម្លាំងវាយឆ្មក់សម្រុកចូលក្រុង ពួកគេត្រូវផ្ដល់សញ្ញាដោយដុតភ្លើងឲ្យផ្សែងហុយចេញពីក្រុងនោះ។
៣៩ កាលដែលកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលដកថយចេញពីសមរភូមិ នោះទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនចាប់ផ្ដើមសម្លាប់កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលអស់ប្រមាណ៣០នាក់។+ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនពោលឡើងថា៖ «ពួកគេច្បាស់ជាបរាជ័យយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដូចលើកមុនៗទៀត»។+ ៤០ ប៉ុន្តែ ស្រាប់តែមានផ្សែងហុយឡើងយ៉ាងទ្រលោមចេញពីក្រុងនោះ ជាសញ្ញាដល់កងទ័ពអ៊ីស្រាអែល។ ពេលនោះទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនក្រឡេកមើលក្រោយ ក៏ឃើញមានផ្សែងខ្មួលខ្មាញ់ហុយចេញពីក្រុងទាំងមូល។ ៤១ ពេលឃើញសញ្ញានោះ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលក៏បកក្រោយវាយប្រហារទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនវិញ នេះធ្វើឲ្យទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះដឹងថាអន្តរាយនឹងកើតឡើងចំពោះពួកគេ។ ៤២ ដូច្នេះ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនក៏ដកថយ ហើយរត់ឆ្ពោះទៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ។ ក៏ប៉ុន្តែ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបន្តដេញតាមពួកគេ។ នៅពេលជាមួយគ្នានោះ កងទ័ពដែលចេញពីក្រុងទាំងប៉ុន្មាន ក៏មកសម្លាប់ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែរ។ ៤៣ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលឡោមព័ទ្ធទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ព្រមទាំងបន្តដេញតាមពួកគេឥតឈប់ ហើយបានវាយឈ្នះទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីននៅត្រង់ទិសខាងកើត ដែលនៅខាងមុខក្រុងគីបៀ។ ៤៤ ជាលទ្ធផល ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែលសុទ្ធតែជាអ្នកចម្បាំងដ៏ខ្លាំងក្លា បានបាត់បង់ជីវិតអស់ចំនួន១៨.០០០នាក់។+
៤៥ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែលនៅសល់ បានរត់គេចខ្លួនទៅដល់ក្រហែងថ្មរីម៉ូនក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ។+ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានសម្លាប់ពួកគេអស់ចំនួន៥.០០០នាក់នៅលើផ្លូវធំ ហើយបន្តដេញតាមពួកគេរហូតដល់គីដូម រួចសម្លាប់ពួកគេអស់ចំនួន២.០០០នាក់ថែមទៀត។ ៤៦ នៅថ្ងៃនោះ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនស្លាប់អស់ចំនួន២៥.០០០នាក់។ ពួកគេទាំងអស់ជាបុរសខ្លាំងក្លា និងសុទ្ធតែជាអ្នកប្រដាប់ដាវ។+ ៤៧ ក៏ប៉ុន្តែ ទាហានកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន៦០០នាក់ ដែលបានរត់គេចខ្លួនទៅដល់ក្រហែងថ្មរីម៉ូនក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំនោះ ពួកគេបានជ្រកកោននៅទីនោះអស់រយៈពេលបួនខែ។
៤៨ បន្ទាប់មក កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានត្រឡប់មកសម្លាប់មនុស្ស និងសម្លាប់ហ្វូងសត្វទាំងអស់ដែលនៅសល់ក្នុងក្រុងទាំងប៉ុន្មានរបស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេក៏បានដុតក្រុងទាំងអស់ដែលពួកគេបានដើរកាត់ដែរ។
២១ ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានស្បថនៅក្រុងមីសប៉ាថា៖+ «យើងទាំងអស់គ្នានឹងមិនលើកកូនស្រីឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់បុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនឡើយ»។+ ២ ដូច្នេះ ពួកបណ្ដាជនបានទៅក្រុងបេតអែល+ ហើយអង្គុយនៅទីនោះចំពោះមុខព្រះពិត រហូតដល់ល្ងាច។ ពួកគេទ្រហោយំដោយអារម្មណ៍ជូរចត់ជាខ្លាំង។ ៣ ពួកគេនិយាយថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហេតុអ្វីបានជារឿងនេះកើតឡើងនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល? ថ្ងៃនេះ ហេតុអ្វីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវបាត់បង់កុលសម្ព័ន្ធមួយ?»។ ៤ លុះស្អែកឡើង ពួកបណ្ដាជនបានក្រោកពីព្រលឹម ហើយសង់ទីបូជានៅទីនោះ ដើម្បីជូនគ្រឿងបូជាដុតនិងគ្រឿងបូជានៃមេត្រីភាព។+
៥ រួចមក ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនិយាយថា៖ «ក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល តើអ្នកណាមិនបានឡើងមកជួបជុំគ្នានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា?»។ មូលហេតុដែលពួកគេនិយាយដូច្នោះ គឺដោយសារពួកគេបានធ្វើសម្បថដ៏តឹងរ៉ឹងថា អ្នកណាដែលមិនមកនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងមីសប៉ា អ្នកនោះនឹងត្រូវសម្លាប់ចោលជាមិនខាន។ ៦ ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលសោកស្ដាយចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនជាបងប្អូនរួមជាតិរបស់ពួកគេ។ ពួកគេនិយាយថា៖ «ថ្ងៃនេះ កុលសម្ព័ន្ធមួយត្រូវកាត់ចេញពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ៧ ប៉ុន្តែ ពួកយើងបានស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាហើយថា+ ពួកយើងនឹងមិនលើកកូនស្រីឲ្យពួកគេទេ។+ បើដូច្នេះ តើពួកយើងគួរធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីរកប្រពន្ធឲ្យបុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែលនៅរស់?»។
៨ ពួកគេសួរគ្នាថា៖ «ក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល តើអ្នកណាមិនបានឡើងមកជួបជុំគ្នានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងមីសប៉ា?»។+ ពួកគេឃើញថាមិនមានអ្នកក្រុងយ៉ាបេសគីលាតណាម្នាក់មកកន្លែងជួបជុំគ្នាទេ ៩ ដោយសារពេលពួកគេរាប់ចំនួនបណ្ដាជន ពួកគេឃើញថាគ្មានអ្នកក្រុងយ៉ាបេសគីលាតណាម្នាក់នៅទីនោះឡើយ។ ១០ ហេតុនេះ ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលក៏ចាត់អ្នកចម្បាំងខ្លាំងពូកែចំនួន១២.០០០នាក់ឲ្យទៅក្រុងនោះ ដោយបង្គាប់ថា៖ «ចូរទៅសម្លាប់អ្នកក្រុងយ៉ាបេសគីលាតចោលឲ្យអស់ សូម្បីតែស្ត្រីនិងកូនក្មេងក៏មិនត្រូវទុកឲ្យនៅរស់ដែរ។+ ១១ អ្នករាល់គ្នាត្រូវធ្វើដូចតទៅនេះ៖ ត្រូវសម្លាប់មនុស្សប្រុសទាំងអស់ចោល ហើយមនុស្សស្រីណាដែលធ្លាប់រួមភេទជាមួយនឹងមនុស្សប្រុស ក៏មិនត្រូវទុកឲ្យនៅរស់ដែរ»។ ១២ ក្នុងចំណោមអ្នកក្រុងយ៉ាបេសគីលាត ពួកគេឃើញមានស្រីក្រមុំបរិសុទ្ធចំនួន៤០០នាក់ដែលមិនធ្លាប់រួមភេទជាមួយនឹងមនុស្សប្រុសឡើយ។ ពួកគេនាំពួកនាងមកជំរំនៅក្រុងស៊ីឡូរ+ ដែលនៅក្នុងទឹកដីស្រុកកាណាន។
១៣ បន្ទាប់មក ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលចាត់គេឲ្យនាំសារទៅកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែលនៅក្រហែងថ្មរីម៉ូន+ ហើយស្នើសុំមានសន្តិភាពជាមួយគ្នា។ ១៤ ដូច្នេះនៅពេលនោះ កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនក៏ត្រឡប់មកទឹកដីរបស់ពួកគេវិញ។ ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបាននាំស្រីៗជាអ្នកក្រុងយ៉ាបេសគីលាត+ដែលពួកគេបានទុកជីវិតនោះ មកប្រគល់ឲ្យបុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ប៉ុន្តែ ស្រីៗទាំងនោះមានចំនួនតិចជាងបុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ១៥ ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលសោកស្ដាយចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន+ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានបំបែកពួកគេចេញពីកុលសម្ព័ន្ធផ្សេងៗរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ១៦ ម្ល៉ោះហើយ ពួកបុរសចាស់ទុំសួរថា៖ «តើពួកយើងគួរធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីរកប្រពន្ធឲ្យបុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែលនៅសល់? ដោយសារស្រីៗក្នុងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានត្រូវសម្លាប់អស់ទៅហើយ»។ ១៧ ពួកបុរសចាស់ទុំនិយាយទៀតថា៖ «បុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែលនៅរស់ទាំងប៉ុន្មាន គួរនៅក្នុងទឹកដីជាមត៌ករបស់ពួកគេតទៅទៀត ដើម្បីកុំឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវបាត់កុលសម្ព័ន្ធមួយឡើយ។ ១៨ ប៉ុន្តែ ពួកយើងមិនអាចលើកកូនស្រីឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់ពួកគេបានទេ ព្រោះពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានស្បថហើយថា៖ ‹អ្នកណាដែលលើកកូនស្រីឲ្យបុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន អ្នកនោះនឹងត្រូវបណ្ដាសា›»។+
១៩ រួចពួកគេនិយាយថា៖ «មើល! រាល់ឆ្នាំមានបុណ្យសម្រាប់ព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងស៊ីឡូរ។+ ក្រុងនោះនៅខាងជើងក្រុងបេតអែល និងនៅខាងកើតផ្លូវធំដែលឡើងពីក្រុងបេតអែលទៅក្រុងស៊ីគឹម និងនៅខាងត្បូងលេបូណា»។ ២០ ដូច្នេះ ពួកគេបង្គាប់បុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនថា៖ «ចូរទៅលាក់ខ្លួននៅក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ។ ២១ ពេលអ្នករាល់គ្នាឃើញស្រីៗក្នុងក្រុងស៊ីឡូរចេញមករាំក្នុងវង់ ចូរអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗចេញពីចម្ការទំពាំងបាយជូរ ហើយចាប់ស្រីម្នាក់មួយៗយកទៅទឹកដីរបស់អ្នករាល់គ្នាធ្វើជាប្រពន្ធចុះ។ ២២ បើឪពុកឬបងប្អូនពួកនាងមកតវ៉ា នោះពួកយើងនឹងប្រាប់ពួកគេថា៖ ‹សូមយោគយល់ដល់ពួកយើងផង។ មូលហេតុដែលពួកយើងធ្វើដូច្នេះ គឺដើម្បីជួយបុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ដោយសារស្រីៗដែលពួកយើងចាប់ក្នុងសង្គ្រាមនោះ មិនគ្រប់ចំនួនសម្រាប់ពួកគេទេ។+ ម្យ៉ាងទៀត អ្នករាល់គ្នាក៏មិនអាចលើកកូនស្រីរបស់ខ្លួនឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់ពួកគេដែរ ព្រោះបើធ្វើដូច្នោះ អ្នករាល់គ្នានឹងមានទោស›»។+
២៣ ដូច្នេះ បុរសកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានធ្វើដូច្នោះមែន គឺពួកគេចាប់ស្រីម្នាក់មួយៗដែលរាំក្នុងវង់ យកទៅទឹកដីជាមត៌ករបស់ពួកគេ។ ក្រោយមក ពួកគេបានសង់ក្រុងផ្សេងៗឡើងវិញ+ ហើយរស់នៅក្នុងក្រុងទាំងនោះ។
២៤ អំឡុងពេលនោះ ពួកបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានចាកចេញពីទីនោះ ត្រឡប់ទៅកុលសម្ព័ន្ធ វង្សត្រកូល និងទឹកដីជាមត៌ករបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួនវិញ។
២៥ នៅសម័យនោះ មិនមានស្ដេចក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេ។+ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេម្នាក់ៗធ្វើអ្វីតាមដែលខ្លួនគិតថាត្រឹមត្រូវ។
ឬ«បានប្រគល់»
សព្វថ្ងៃនេះហៅថាហ៊្សេរុយសាឡិម
នេះអាចសំដៅលើកូនចៅរបស់សេសាយ អាហាយមេន និងតាល់ម៉ាយ
ន័យត្រង់«កេណាសជាប្អូនប្រុសកាលែប»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«នាងទះដៃកាលដែលអង្គុយលើខ្នងលា»
មានន័យថា«អាងទឹក»
ឬ«ណេកេប»
មានន័យថា«របស់ដែលត្រូវបំផ្លាញចោល»
ន័យត្រង់«បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះអ្នក»
មានន័យថា«អ្នកយំ»
ឬ«គោរពបូជា»
ន័យត្រង់«លក់»
ឬ«មានអារម្មណ៍សោកស្ដាយ»
ឬ«ដល់ច្រកចូលក្រុងហាម៉ាត»
មើលនិយមន័យពាក្យ«បង្គោលឈើពិសិដ្ឋ»
ន័យត្រង់«អេរ៉ាមណាហារេម»
ន័យត្រង់«អេរ៉ាម»
ប្រហែលជាមួយហត្ថខ្លី ប្រមាណ៣៨សង់ទីម៉ែត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«កន្លែងយកថ្ម»
ន័យត្រង់«នៅស្ងៀម!»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ប្រហោងខ្យល់»
ន័យត្រង់«រហូតដល់មានអារម្មណ៍អៀនខ្មាស»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«កន្លែងយកថ្ម»
ន័យត្រង់«ហារ៉ូសែតនៃប្រជាជាតិនានា»
គឺនាងនាំការវិនិច្ឆ័យរបស់ព្រះមកប្រាប់បណ្ដាជន
ន័យត្រង់«ដើមលម៉ើដេបូរ៉ា»
ន័យត្រង់«ហារ៉ូសែតនៃប្រជាជាតិនានា»
ការទម្លាក់សក់ប្រហែលជាបញ្ជាក់ថាពួកគេជាប់សម្បថឬបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះ
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«កក្រើកញ័រ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ជាអ្នកដែលប្រើឧបករណ៍របស់ស្មៀន»
ឬ«ពួកគេគិតពិចារណាអំពីចិត្តខ្លួន»
ឬ«មានសេចក្ដីសុខសាន្ត»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«កន្លែងដាក់អីវ៉ាន់ក្រោមដី»
ន័យត្រង់«គោរពកោតខ្លាច»
ប្រហែលជា២២លីត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ន័យត្រង់«សូមឲ្យអ្នកបានសេចក្ដីសុខសាន្ត»
មានន័យថា«ព្រះយេហូវ៉ាជាសេចក្ដីសុខសាន្ត»
ន័យត្រង់«គោឈ្មោលស្ទាវទី២»
មើលនិយមន័យពាក្យ«បង្គោលឈើពិសិដ្ឋ»
មើលនិយមន័យពាក្យ«បង្គោលឈើពិសិដ្ឋ»
មានន័យថា«ចូរឲ្យបាលការពារខ្លួនតាមច្បាប់»
ឬ«ឆ្លងទន្លេ»
ឬ«វាលទំនាប»
ន័យត្រង់«ដៃ»
ន័យត្រង់«ចូរញែកពលទ័ពដែលប្រើអណ្ដាតលិឍទឹកដូចឆ្កែ»
ប្រហែលជាចាប់ពីម៉ោង១០យប់ដល់ម៉ោង២ព្រឹក
ន័យត្រង់«តើការប្រមូលផលទំពាំងបាយជូររបស់កុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម មិនប្រសើរជាងចម្រូតរបស់អាប៊ីអ៊ីសឺទេឬ?»
មួយហ្សេគិលស្មើនឹង១១,៤ក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ឬ«ប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ស្រីពេស្យា»
ឬ«ប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ស្រីពេស្យា»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ពួកអ្នកកាន់កាប់ទឹកដី»
ន័យត្រង់«ហើយទៅយោលយោគពីលើដើមឈើឯទៀត»
ន័យត្រង់«ហើយទៅយោលយោគពីលើដើមឈើឯទៀត»
ន័យត្រង់«ហើយទៅយោលយោគពីលើដើមឈើឯទៀត»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
ន័យត្រង់«បានក្រោកឡើង»
ឬ«ពួកស៊ីរី»
ន័យត្រង់«លក់»
តាមមើលទៅជាការនិយាយក្នុងន័យធៀបដែលជាការប្រគល់ខ្លួនដើម្បីបម្រើព្រះអស់មួយជីវិត
នេះជាស្គរតូចមានរាងសំប៉ែត
ន័យត្រង់«យំស្ដាយភាពក្រមុំបរិសុទ្ធ»
ន័យត្រង់«នាងមិនដែលរួមដំណេកជាមួយនឹងបុរសណាម្នាក់ឡើយ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ឆ្លងទៅទិសខាងជើង»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ណាសារីត»
នេះប្រហែលជាសំដៅលើព្រះ
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«មុនសាំសុនចូលទៅបន្ទប់ខាងក្នុង»
ន័យត្រង់«បើអ្នករាល់គ្នាមិនបានភ្ជួរដីដោយប្រើកូនគោរបស់ខ្ញុំទេ»
ឬ«ចង»
មានន័យថា«ទួលឆ្អឹងថ្គាម»
មានន័យថា«រន្ធទឹកនៃអ្នកហៅរក»
អំបោះធ្វើពីដើមម្យ៉ាងដែលគេដាំតាំងពីសម័យបុរាណ។ គេយកសរសៃវាទៅធ្វើជាក្រណាត់
ន័យត្រង់«កាក់ធ្វើពីប្រាក់»
ន័យត្រង់«រូបសំណាកធ្វើពីលោហៈ»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ធេរ៉ាភីម»
នេះប្រហែលជាមានន័យថាគាត់ធ្លាប់រស់នៅទឹកដីយូដា
មានន័យថា«ជំរំរបស់ដាន់»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ធេរ៉ាភីម»
ន័យត្រង់«រូបសំណាកធ្វើពីលោហៈ»
ន័យត្រង់«ត្រសាល»
នេះសំដៅលើត្រសាល
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ហើយខ្ញុំជាអ្នកបម្រើនៅវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា»
ន័យត្រង់«ម្ចាស់»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ពួកអ្នកកាន់កាប់ទឹកដី»