ຂ້ອຍຈະທົນຄວາມທຸກໂສກໄດ້ຢ່າງໃດ?
“ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນການກົດດັນຫຼາຍທີ່ຈະໃຫ້ລະງັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົນເອົາໄວ້” ທ້າວໄມອະທິບາຍເມື່ອນຶກເຖິງຕອນທີ່ພໍ່ເສຍຊີວິດໄປ. ສຳລັບໄມ ການລະງັບຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນສິ່ງທີ່ລູກຜູ້ຊາຍຄວນຈະເຮັດ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວຮູ້ວ່າການເຮັດແບບນັ້ນຜິດ. ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອພໍ່ຕູ້ຂອງເພື່ອນໄມເສຍຊີວິດ ໄມຈຶ່ງຮູ້ວ່າຈະເຮັດຢ່າງໃດ. ລາວກ່າວວ່າ “ຖ້າແມ່ນສອງສາມປີກ່ອນ ຂ້ອຍຈະຕົບບ່າເພື່ອນແລະບອກກັບລາວວ່າ ‘ເຂັ້ມແຂງໄວ້ ເຮົາເປັນລູກຜູ້ຊາຍເດ.’ ຕອນນີ້ ຂ້ອຍຈະແຕະແຂນຂອງລາວແລະບອກວ່າ ‘ຮູ້ສຶກຢ່າງໃດກໍລະບາຍອອກມາ. ມັນຈະຊ່ວຍເຈົ້າໄດ້. ຖ້າເຈົ້າຢາກໃຫ້ຂ້ອຍໄປຂ້ອຍກໍຈະໄປ. ແລ້ວຖ້າເຈົ້າຢາກໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ຂ້ອຍກໍຈະຢູ່ ແຕ່ຢ່າຊູ່ຢ້ານທີ່ຈະສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາ.’”
ນາງມາຣີອານ ກໍຮູ້ສຶກຖືກກົດດັນໃຫ້ລະງັບຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັນເມື່ອຜົວຂອງລາວຕາຍ. ລາວຫວນຄິດຄືນວ່າ “ຕອນນັ້ນຂ້ອຍເປັນຫ່ວງຫຼາຍກ່ຽວກັບການເປັນແບບຢ່າງທີ່ດີແກ່ຄົນອື່ນ ຂ້ອຍບໍ່ຍອມໃຫ້ຕົນເອງສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງອອກມາ. ແຕ່ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍຮູ້ວ່າການພະຍາຍາມສະແດງໃຫ້ຄົນອື່ນເຫັນວ່າຕົນເຂັ້ມແຂງນັ້ນຊ່ວຍຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເລີຍ. ຂ້ອຍໄດ້ເລີ່ມປະເມີນສະພາບຂອງຕົນເອງແລະກ່າວວ່າ ‘ໄຫ້ສາຖ້າວ່າເຈົ້າຕ້ອງການຈະໄຫ້. ຢ່າທຳທ່າວ່າຕົນເອງເຂັ້ມແຂງຫຼາຍ. ປ່ອຍຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາໂລດ.’”
ດັ່ງນັ້ນທັງໄມແລະມາຣີອານແນະນຳວ່າ ໃຫ້ສະແດງຄວາມທຸກໂສກອອກມາ! ເຂົາເຈົ້າເວົ້າຖືກ. ເປັນຫຍັງ? ເພາະວ່າການສະແດງຄວາມທຸກໂສກເປັນການລະບາຍອາລົມທີ່ຈຳເປັນແນວໜຶ່ງ. ການລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາຜ່ອນຄວາມກົດດັນຂອງເຈົ້າໄດ້. ການລະບາຍອາລົມແບບທຳມະຊາດ ຖ້າຄວບຄູ່ກັບຄວາມເຂົ້າໃຈແລະຄວາມຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ ສາມາດປັບໃຫ້ເຈົ້າມີອາລົມຄວາມຮູ້ສຶກຢູ່ໃນລະດັບທີ່ເໝາະສົມ.
ແນ່ນອນ ບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນສະແດງຄວາມທຸກໂສກແບບດຽວກັນ. ແລະປັດໄຈຕ່າງໆເຊັ່ນຜູ້ທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກຕາຍຢ່າງກະທັນຫັນຫຼືຕາຍຫຼັງຈາກເຈັບໄຂ້ເປັນໄລຍະຍາວນານອາດຈະມີຜົນກະທົບຕໍ່ອາລົມຂອງຜູ້ຍັງຢູ່. ແຕ່ສິ່ງທີ່ປາກົດວ່າແນ່ນອນກໍແມ່ນ: ການຂົ່ມຄວາມຮູ້ສຶກໄວ້ອາດຈະເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ຮ່າງກາຍແລະຈິດໃຈໄດ້. ຖ້າລະບາຍຄວາມທຸກໂສກອອກມາໄດ້ຈະເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ສຸຂະພາບຫຼາຍກວ່າ. ຈະເຮັດແນວໃດ? ພະຄຳພີມີຄຳແນະນຳທີ່ໃຊ້ໄດ້ຫຼາຍຂໍ້.
ການລະບາຍຄວາມທຸກໂສກ—ເຮັດແນວໃດ?
ການເວົ້ານຳຄົນອື່ນ ເປັນການລະບາຍທີ່ດີຢ່າງໜຶ່ງ. ຫຼັງຈາກລູກທັງສິບຄົນຂອງໂຢບຕາຍໄປ ພ້ອມທັງປະສົບກັບເລື່ອງທຸກໂສກອື່ນໆ ໂຢບຜູ້ທີ່ເປັນຫົວໜ້າຄອບຄົວໃນສະໄໝບູຮານໄດ້ກ່າວວ່າ “ຈິດໃຈຂ້ອຍກໍເປີດຊີວິດ. ຂ້ອຍຈະໃຫ້ຄວາມຮ້ອງຄາງອອກໄປຕາມນ້ຳໃຈ. ຂ້ອຍຈະປາກດ້ວຍຄວາມຂົມໃຈ.” (ໂຢບ 1:2, 18, 19; 10:1) ໂຢບຫັກຫ້າມຄວາມທຸກໂສກຂອງຕົນບໍ່ໄດ້ອີກແລ້ວ. ລາວຕ້ອງລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນອອກມາ ລາວຕ້ອງໄດ້ “ປາກ.” ຄ້າຍກັບນັກແຕ່ງບົດລະຄອນຊາວອັງກິດຊື່ເຊກສະເປຍໄດ້ຂຽນໄວ້ໃນເລື່ອງແມກເບດ ວ່າ “ໃຫ້ຄວາມທຸກໂສກມີສຽງເວົ້າ; ຄວາມທຸກໂສກທີ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າອອກມາ ຊຶມບອກຫົວໃຈທີ່ເຕັມແໜ້ນໃຫ້ມັນຫັກແຕກ.”
ດັ່ງນັ້ນການເລົ່າຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າໃຫ້ “ສ່ຽວຮັກ” ຜູ້ທີ່ຮັບຟັງຢ່າງອົດທົນແລະເຫັນອົກເຫັນໃຈຊ່ວຍບັນເທົາຄວາມໂສກເສົ້າໄດ້. (ສຸພາສິດ 17:17) ການເລົ່າປະສົບການແລະຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາມັກຈະເຮັດໃຫ້ເຂົ້າໃຈແລະຮັບມືກັບສິ່ງນັ້ນໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນ. ແລະຖ້າຫາກຜູ້ຟັງເປັນຜູ້ທີ່ເຄີຍສູນເສຍຍາດແລະເຄີຍຮັບມືກັບການສູນເສຍຂອງຕົນຢ່າງໄດ້ຜົນມາແລ້ວ ເຈົ້າອາດຈະໄດ້ຄຳແນະນຳບາງຢ່າງກ່ຽວກັບວິທີຮັບມືກັບເລື່ອງຂອງຕົນ. ແມ່ຄົນໜຶ່ງທີ່ສູນເສຍລູກຊີ້ແຈງເຖິງເຫດຜົນທີ່ການລົມກັບຍິງອີກຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງເຄີຍສູນເສຍຄ້າຍກັນກັບລາວຊ່ວຍໄດ້: “ການທີ່ຮູ້ວ່າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຜ່ານເຫດການແບບດຽວກັນ ໄດ້ຫລຸດພົ້ນຈາກຄວາມຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ ແລ້ວຍິງຄົນນັ້ນຍັງມີຊີວິດແລະຢູ່ໃນສະພາບເກືອບຈະປົກກະຕິ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ.”
ຕົວຢ່າງໃນຄຳພີໄບເບິນສະແດງວ່າການຂຽນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າອາດຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ລະບາຍຄວາມທຸກໂສກອອກມາ
ຈະວ່າຈັ່ງໃດຖ້າເຈົ້າບໍ່ສະບາຍໃຈທີ່ຈະເວົ້າເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົນ? ຫຼັງຈາກຊາອຶລແລະໂຢນາທານຕາຍ ດາວິດໄດ້ແຕ່ງເພງສະແດງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ສຸດແສນຈະອາໄລເຊິ່ງໄດ້ລະບາຍຄວາມທຸກໂສກຂອງລາວອອກມາ. ບົດເພງທີ່ແສນຈະໂສກເສົ້ານີ້ໃນທີ່ສຸດໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງບົດບັນທຶກຢູ່ພະທຳຊາເມືອນທີສອງໃນຄຳພີໄບເບິນ. (2 ຊາເມືອນ 1:17-27; 2 ຂ່າວຄາວ 35:25) ໃນທຳນອງດຽວກັນ ລາງຄົນເຫັນວ່າການສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົນດ້ວຍການຂຽນນັ້ນງ່າຍກວ່າ. ແມ່ໝ້າຍຄົນໜຶ່ງເລົ່າວ່າລາວໄດ້ຂຽນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົນເອົາໄວ້ແລ້ວຫຼັງຈາກນັ້ນອີກຫຼາຍມື້ຈະອ່ານສິ່ງທີ່ຕົນຂຽນໄວ້. ລາວພົບວ່າວິທີນີ້ຊ່ວຍລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວໄດ້ຫຼາຍ.
ບໍ່ວ່າຈະເປັນການເວົ້າລົມຫຼືການຂຽນ ການສື່ສານສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາຈະຊ່ວຍຜ່ອນຄາຍຄວາມທຸກໂສກ ແລະຍັງຊ່ວຍແກ້ໄຂຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດໄດ້ອີກ. ແມ່ຄົນໜຶ່ງທີ່ສູນເສຍລູກໄປເລົ່າວ່າ “ຜົວແລະຂ້ອຍໄດ້ຍິນວ່າຄູ່ສົມລົດບາງຄູ່ປະຮ້າງກັນຫຼັງຈາກສູນເສຍລູກ ແລະເຮົາບໍ່ຢາກໃຫ້ເລື່ອງນັ້ນເກີດຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນຕອນໃດທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກໃຈຮ້າຍ ຢາກຈະໂທດອີກຝ່າຍໜຶ່ງ ເຮົາກໍຈະເວົ້າເລື່ອງນັ້ນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າການເວົ້າລົມແບບນັ້ນເຮັດໃຫ້ເຮົາໃກ້ຊິດກັນຫຼາຍຂຶ້ນ.” ສະນັ້ນ ການລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາຈະຊ່ວຍໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າແມ່ນແຕ່ຈະປະສົບຄວາມສູນເສຍຢ່າງດຽວກັນ ຄົນອື່ນອາດຈະສະແດງຄວາມທຸກໂສກໃນແບບທີ່ຕ່າງກັນ—ໃນແບບຂອງເຂົາເອງແລະດ້ວຍວິທີຂອງເຂົາເອງ.
ອີກສິ່ງໜຶ່ງທີ່ລະບາຍຄວາມທຸກໂສກໄດ້ງ່າຍໆກໍແມ່ນການຮ້ອງໄຫ້. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າມີ “ມີເວລາຮ້ອງໄຫ້.” (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 3:1, 4) ແນ່ນອນການຕາຍຂອງຄົນທີ່ເຮົາຮັກຈະເປັນວາລະເຊັ່ນນັ້ນ. ການຫຼັ່ງນ້ຳຕາແຫ່ງຄວາມທຸກໂສກອອກມາເບິ່ງຄືວ່າແມ່ນສ່ວນຈຳເປັນໃນຂັ້ນຕອນປິ່ນປົວ.
ຍິງສາວຜູ້ໜຶ່ງເລົ່າເຖິງວິທີທີ່ເພື່ອນສະໜິດຊ່ວຍລາວໃຫ້ຮັບມືຕອນທີ່ແມ່ເສຍຊີວິດ. ລາວເລົ່າຄືນວ່າ “ເພື່ອນຂອງຂ້ອຍຢູ່ພ້ອມສະເໝີເພື່ອຊ່ວຍຂ້ອຍ. ລາວຮ້ອງໄຫ້ນຳກັນກັບຂ້ອຍ. ເວົ້ານຳຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງບໍ່ປິດບັງ ນັ້ນເປັນສິ່ງສຳຄັນຫຼາຍສຳລັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງບໍ່ອາຍ.” (ເບິ່ງໂລມ 12:15.) ເຈົ້າກໍຄືກັນຢ່າຮູ້ສຶກອາຍເມື່ອຢາກຮ້ອງໄຫ້. ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຫັນ ໃນຄຳພີໄບເບິນມີຕົວຢ່າງຂອງຊາຍຍິງຫຼາຍຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອ—ເຊິ່ງລວມທັງພະເຍຊູຄລິດ—ເມື່ອຮູ້ສຶກທຸກໂສກກໍຫຼັ່ງນ້ຳຕາຢ່າງເປີດເຜີຍບໍ່ອາຍ.—ຕົ້ນເດີມ 50:3; 2 ຊາເມືອນ 1:11, 12; ໂຢຮັນ 11:33, 35.
ໃນທຸກວັດທະນະທຳ ຄົນທີ່ທຸກໂສກຈະຮູ້ສຶກຂອບໃຈເມື່ອໄດ້ຮັບການປອບໃຈ
ເຈົ້າອາດພົບວ່າຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າຄາດການບໍ່ໄດ້ຢູ່ໄລຍະໜຶ່ງ. ນ້ຳຕາອາດຈະໄຫຼອອກມາໂດຍບໍ່ມີອັນໃດເຕືອນລ່ວງໜ້າ. ຍິງໝ້າຍຄົນໜຶ່ງພົບວ່າການໄປຊື້ເຄື່ອງໃນຫ້າງສັບພະສິນຄ້າ (ລາວກັບຜົວເຄີຍໄປນຳກັນເປັນປະຈຳ) ເຮັດໃຫ້ລາວຮ້ອງໄຫ້ ໂດຍສະເພາະຕອນທີ່ລາວເດ່ມືໄປຈັບເອົາອາຫານທີ່ຜົວມັກດ້ວຍຄວາມລຶ້ງເຄີຍ. ໃຫ້ອົດທົນກັບຕົນເອງໄວ້. ຢ່າຮູ້ສຶກວ່າເຈົ້າຈະຕ້ອງກັ້ນນ້ຳຕາເອົາໄວ້. ຈື່ໄວ້ວ່າ ນ້ຳຕາເປັນເລື່ອງທຳມະດາແລະເປັນສ່ວນທີ່ຈຳເປັນໃນການສະແດງຄວາມທຸກໂສກ.
ການຮັບມືກັບຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ
ດັ່ງທີ່ກ່າວໄວ້ກ່ອນນີ້ແລ້ວ ບາງຄົນຮູ້ສຶກຜິດຫຼັງຈາກຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກເສຍຊີວິດ. ເລື່ອງນີ້ອາດຈະຊ່ວຍຊີ້ແຈງຄວາມທຸກໂສກຫຼາຍຂອງຢາໂຄບຜູ້ສັດຊື່ຕອນທີ່ພວກລູກເຮັດໃຫ້ລາວເຊື່ອວ່າໂຢເຊບລູກຊາຍຖືກ “ສັດຮ້າຍ” ຂ້າ. ຢາໂຄບເປັນຄົນໃຫ້ໂຢເຊບໄປເບິ່ງວ່າພວກອ້າຍມີຄວາມເປັນຢູ່ຢ່າງໃດ. ດັ່ງນັ້ນຢາໂຄບຄົງຈະທຸກໃຈຫຼາຍຍ້ອນຮູ້ສຶກວ່າຕົນຜິດ ເຊັ່ນວ່າ ‘ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງສົ່ງໂຢເຊບອອກໄປຄົນດຽວ? ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງສົ່ງລາວໄປໃນເຂດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສັດຮ້າຍ?’—ຕົ້ນເດີມ 37:33-35.
ບາງເທື່ອເຈົ້າອາດຈະຮູ້ສຶກວ່າເຈົ້າລະເລີຍສິ່ງໜຶ່ງທີ່ມີສ່ວນເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ເຈົ້າຮັກຕ້ອງເສຍຊີວິດ. ການມີຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ—ບໍ່ວ່າເປັນຄວາມຈິງຫຼືຄິດເອົາເອງ—ເປັນອາການປົກກະຕິຂອງຄວາມທຸກໂສກ ນັ້ນຈະຊ່ວຍໄດ້ຫຼາຍ. ແບບນີ້ກໍຄືກັນ ບໍ່ຕ້ອງຮູ້ສຶກວ່າເຈົ້າຕ້ອງເກັບເອົາຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນໄວ້ເອງ. ການທີ່ເຈົ້າເວົ້າວ່າຮູ້ສຶກຜິດສ່ຳໃດນັ້ນຈະຊ່ວຍໃຫ້ໄດ້ຄວາມຜ່ອນຄາຍທີ່ຈຳເປັນຫຼາຍ.
ຂໍ້ໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຮັກອີກຜູ້ໜຶ່ງຫຼາຍປານໃດ ເຮົາກໍບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ ທັງຈະບໍ່ສາມາດປົກປ້ອງຄົນທີ່ເຮົາຮັກໃຫ້ພົ້ນຈາກ “ວາລະແລະເຫດການທີ່ບໍ່ໄດ້ຄາດລ່ວງໜ້າ.” (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 9:11, ລ.ມ.) ນອກຈາກນັ້ນ ບໍ່ຕ້ອງສົງໄສເລີຍວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມີເຈຕະນາທີ່ບໍ່ດີ. ຕົວຢ່າງ ການທີ່ບໍ່ໄດ້ນັດໝາຍແພດໃຫ້ມາໄວຂຶ້ນ ສະແດງວ່າເຈົ້າຕັ້ງໃຈໃຫ້ຄົນທີ່ເຈົ້າຮັກປ່ວຍແລະເສຍຊີວິດບໍ? ແນ່ນອນ ເຈົ້າບໍ່ຕັ້ງໃຈເຮັດແບບນັ້ນ! ຖ້າເປັນເຊັ່ນນັ້ນເປັນຄວາມຜິດຂອງເຈົ້າບໍໃນການເຮັດໃຫ້ຄົນນັ້ນຕາຍ? ບໍ່ແມ່ນ.
ແມ່ຄົນໜຶ່ງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຮັບມືກັບຄວາມຮູ້ສຶກຜິດຫຼັງຈາກລູກສາວຂອງລາວເສຍຊີວິດຍ້ອນອຸບັດເຫດທາງລົດຍົນ ລາວຊີ້ແຈງວ່າ “ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຜິດທີ່ໄດ້ໃຫ້ລາວອອກໄປ. ແລ້ວກໍຄິດໄດ້ວ່າບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ. ບໍ່ຜິດທີ່ໃຫ້ລາວອອກໄປເຮັດວຽກກັບພໍ່. ມັນເປັນຍ້ອນອຸບັດເຫດທີ່ຮ້າຍແຮງ.”
ເຈົ້າອາດຈະກ່າວວ່າ ‘ແຕ່ວ່າມີອີກຫຼາຍໆສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໜ້າຈະໄດ້ເວົ້າຫຼືເຮັດ.’ ກໍຈິງຢູ່ ແຕ່ໃນພວກເຮົາມີໃຜແດ່ຈະບອກໄດ້ວ່າເຮົາເປັນພໍ່ ເປັນແມ່ ຫຼືເປັນລູກທີ່ດີພ້ອມ? ຄຳພີໄບເບິນເຕືອນເຮົາວ່າ “ເຮົາທັງປວງກະທຳຜິດຫຼາຍປະການ. ຖ້າຜູ້ໜຶ່ງຜູ້ໃດບໍ່ກະທຳຜິດໃນຖ້ອຍຄຳ ຜູ້ນັ້ນເປັນຄົນດີສຳເລັດແລ້ວ.” (ຢາໂກໂບ 3:2; ໂລມ 5:12) ດັ່ງນັ້ນ ຄວນຈະຍອມຮັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າເຮົາບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ສົມບູນແບບ. ການຄິດຢູ່ແຕ່ວ່າ “ຖ້າຂ້ອຍໄດ້ເຮັດແບບນັ້ນຫຼືແບບນີ້” ກໍຈະບໍ່ປ່ຽນແປງຫຍັງໄດ້ເລີຍ ມີແຕ່ຈະເຮັດໃຫ້ອາການເສົ້າຂອງເຈົ້າເຊົາຊ້າລົງ.
ຖ້າເຈົ້າມີເຫດຜົນທີ່ເຊື່ອໄດ້ວ່າເຈົ້າມີຄວາມຜິດແທ້ ບໍ່ແມ່ນຄິດເອົາເອງ ກໍໃຫ້ພິຈາລະນາສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດລົດໜ້ອຍລົງ ນັ້ນແມ່ນການຍົກໂທດຈາກພະເຈົ້າ. ຄຳພີໄບເບິນເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າ “ໂອ້ພະເຢໂຫວາ ຖ້າພະອົງຈະກວດເບິ່ງການອະທຳທັງຫຼາຍ ໂອ້ພະອົງເຈົ້າໃຜຈະຢັ້ງຢືນໄດ້? ແຕ່ວ່າພະອົງໂຜດຍົກໂທດເພື່ອເພິ່ນຈະຢ້ານຢຳພະອົງ.” (ຄຳເພງ 130:3, 4) ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຫວນຄືນໄປຫາອະດີດແລ້ວແກ້ໄຂສິ່ງໃດໄດ້. ແຕ່ເຈົ້າຂໍໃຫ້ພະເຈົ້າໃຫ້ອະໄພຄວາມຜິດພາດໃນອະດີດໄດ້. ແລ້ວມີອັນໃດອີກ? ຫາກພະເຈົ້າສັນຍາວ່າຈະໃຫ້ອະໄພຄວາມຜິດພາດທັງໝົດຂອງເຈົ້າ ເຈົ້າກໍຄວນຈະອະໄພໃຫ້ຕົນເອງຄືກັນແມ່ນບໍ?—ສຸພາສິດ 28:13; 1 ໂຢຮັນ 1:9.
ການຮັບມືກັບຄວາມໂມໂຫ
ເຈົ້າອາດຈະຮູ້ສຶກໂມໂຫໃຫ້ແພດ ພະຍາບານ ເພື່ອນຫຼືແມ່ນແຕ່ຜູ້ທີ່ເສຍຊີວິດແມ່ນບໍ? ຄວນຈະເຂົ້າໃຈວ່ານັ້ນແມ່ນອາການປົກກະຕິອັນໜຶ່ງຂອງການສູນເສຍ. ບາງທີຄວາມໂມໂຫອາດເປັນສິ່ງທຳມະດາທີ່ມາພ້ອມກັບຄວາມຮູ້ສຶກເຈັບຊ້ຳຂອງເຈົ້າ. ນັກຂຽນຜູ້ໜຶ່ງກ່າວວ່າ “ພຽງແຕ່ຮູ້ຕົວວ່າໂມໂຫ—ໂດຍບໍ່ສະແດງຄວາມໂມໂຫອອກມາ ແຕ່ຮູ້ວ່າເຈົ້າໂມໂຫຢູ່—ເຈົ້າກໍຈະພົ້ນຈາກຜົນກະທົບທີ່ເສຍຫາຍຈາກຄວາມໂມໂຫ.”
ນອກຈາກນັ້ນ ການສະແດງຄວາມໂມໂຫອອກມາກໍຊ່ວຍໄດ້ຄືກັນ. ຊ່ວຍໄດ້ຢ່າງໃດ? ບໍ່ແມ່ນປ່ອຍໃຫ້ໂມໂຫຈົນຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້ເລີຍ. ຄຳພີໄບເບິນເຕືອນວ່າການໂມໂຫຍາວນານເປັນອັນຕະລາຍ. (ສຸພາສິດ 14:29, 30) ແຕ່ວ່າເຈົ້າອາດຈະຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຂຶ້ນເມື່ອໄດ້ເລົ່າເລື່ອງນັ້ນໃຫ້ເພື່ອນທີ່ເຂົ້າໃຈຟັງ. ແລະລາງຄົນພົບວ່າການອອກກຳລັງກາຍຢ່າງເຕັມທີເມື່ອຮູ້ສຶກໂມໂຫຊ່ວຍລະບາຍອາລົມໄດ້ດີ.—ເບິ່ງເອເຟດ 4:25, 26 ດ້ວຍ.
ເຖິງແມ່ນວ່າການເປັນຄົນເປີດເຜີຍແລະຈິງໃຈໃນເລື່ອງຄວາມຮູ້ສຶກເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນ ແຕ່ມີຂໍ້ທີ່ຄວນລະວັງດ້ວຍ. ມີຄວາມແຕກຕ່າງຫຼາຍລະຫວ່າງການສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາກັບການລະບາຍອາລົມໃສ່ຄົນອື່ນ. ບໍ່ຕ້ອງໂທດວ່າຄົນອື່ນເປັນເຫດໃຫ້ເຮົາໂມໂຫແລະຄັບຂ້ອງໃຈ. ດັ່ງນັ້ນ ຢ່າຊູ່ລືມເວົ້າເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າອອກມາ ແຕ່ຢ່າເວົ້າໃນແບບທີ່ບໍ່ເປັນມິດ. (ສຸພາສິດ 18:21) ມີທາງຊ່ວຍທີ່ລ້ຳເລີດທາງໜຶ່ງໃນການຈັດການກັບຄວາມທຸກໂສກ ແລະເຮົາຈະພິຈາລະນາກັນໃນຕອນນີ້.
ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ມາຈາກພະເຈົ້າ
ຄຳພີໄບເບິນຮັບຮອງກັບເຮົາວ່າ “ພະເຢໂຫວາສະຖິດຢູ່ໃກ້ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ມີໃຈຂາດ ແລະພະອົງຊ່ອຍຄົນທັງຫຼາຍທີ່ໄດ້ເສຍໃຈແລ້ວ.” (ຄຳເພງ 34:18) ແມ່ນແລ້ວ ຍິ່ງກວ່າສິ່ງໃດທັງສິ້ນ ສາຍສຳພັນກັບພະເຈົ້າສາມາດຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ຮັບມືກັບການສູນເສຍຄົນທີ່ເຈົ້າຮັກໄດ້. ໂດຍວິທີໃດ? ຂໍ້ແນະນຳທີ່ໃຊ້ໄດ້ຜົນທັງໝົດທີ່ສະເໜີແລ້ວນັ້ນລ້ວນແຕ່ມີພື້ນຖານຫຼືບໍ່ກໍສອດຄ່ອງກັບຄຳພີໄບເບິນ ພະຄຳຂອງພະເຈົ້າ. ການນຳໃຊ້ຫຼັກການເຫຼົ່ານັ້ນຈະຊ່ວຍເຈົ້າຮັບມືໄດ້.
ນອກຈາກນັ້ນ ຢ່າປະເມີນຄ່າຂອງການອະທິດຖານຕ່ຳເກີນໄປ. ຄຳພີໄບເບິນສົ່ງເສີມໃຫ້ເອົາ “ຄວາມກັງວົນໜັກຂອງເຈົ້າ ເຈົ້າຈົ່ງຝາກໄວ້ແກ່ພະເຢໂຫວາແລະພະອົງຈະອຸດຫນູນເຈົ້າ. ພະອົງຈະບໍ່ຫ່ອນອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນຊອບທຳຫວັ່ນໄຫວ.” (ຄຳເພງ 55:22) ຖ້າວ່າການລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າກັບເພື່ອນທີ່ເຫັນອົກເຫັນໃຈຊ່ວຍເຈົ້າໄດ້ ການລະບາຍຄວາມໃນໃຈກັບ “ພະເຈົ້າແຫ່ງຄວາມເລົ້າໂລມໝົດສິ້ນ” ແຮ່ງຈະຊ່ວຍເຈົ້າຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ!—2 ໂກລິນໂທ 1:3.
ຄຳອະທິດຖານບໍ່ພຽງເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ. “ພະອົງຜູ້ຟັງຄວາມອ້ອນວອນ” ສັນຍາຈະປະທານພະວິນຍານບໍລິສຸດໃຫ້ແກ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຂໍດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ. (ຄຳເພງ 65:2; ລືກາ 11:13) ແລະພະວິນຍານບໍລິສຸດຫຼືພະລັງປະຕິບັດການຂອງພະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີ “ລິດເດດອັນໃຫຍ່ທີ່ສຸດ” ເພື່ອຈະທົນໄດ້ມື້ຕໍ່ມື້. (2 ໂກລິນໂທ 4:7) ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າ ພະເຈົ້າສາມາດຊ່ວຍຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງພະອົງໃຫ້ອົດທົນກັບບັນຫາທຸກໆຢ່າງທີ່ເຂົາເຈົ້າອາດປະສົບ.
ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ເສຍລູກໄດ້ຫວນຄິດເຖິງວິທີທີ່ພະລັງທີ່ມາຈາກການອະທິດຖານຊ່ວຍລາວແລະຜົວໃຫ້ທົນກັບການສູນເສຍນັ້ນ. ລາວອະທິບາຍວ່າ “ຖ້າເຮົາຢູ່ເຮືອນໃນຕອນກາງຄືນແລະຮູ້ສຶກທຸກໂສກຈົນຫັກຫ້າມໃຈບໍ່ໄດ້ ເຮົາກໍຈະອະທິດຖານອອກສຽງນຳກັນ. ເທື່ອທຳອິດທີ່ເຮົາເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງໂດຍບໍ່ມີລູກ—ໄປປະຊຸມປະຊາຄົມເທື່ອທຳອິດໄປປະຊຸມພາກເທື່ອທຳອິດ—ເຮົາອະທິດຖານຂໍຄວາມເຂັ້ມແຂງ. ມື້ເຊົ້າຕອນຕື່ນນອນເມື່ອຮູ້ສຶກວ່າຈະທົນບໍ່ໄຫວກັບຄວາມເປັນຈິງເລື່ອງການສູນເສຍ ພວກເຮົາຈະອະທິດຖານຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາ. ເພາະເຫດຜົນບາງຢ່າງ ເມື່ອຕ້ອງຍ່າງເຂົ້າເຮືອນຄົນດຽວຂ້ອຍຈະຮູ້ສຶກເຈັບປວດໃຈ. ແລະຈະເປັນດັ່ງນັ້ນທຸກເທື່ອເມື່ອຂ້ອຍເມືອເຮືອນຄົນດຽວ ຂ້ອຍຈຶ່ງອະທິດຖານຂໍພະເຢໂຫວາຊ່ວຍໃຫ້ສະຫງົບສະຕິອາລົມໄດ້.” ຜູ້ຍິງທີ່ສັດຊື່ນີ້ເຊື່ອຢ່າງໝັ້ນຄົງແລະຢ່າງຖືກຕ້ອງວ່າຄຳອະທິດຖານເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຊ່ວຍລາວ. ເຈົ້າກໍຄືກັນຈະເຫັນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ໃນເມື່ອເຈົ້າອະທິດຖານຢ່າງບໍ່ລົດລະ ‘ຄວາມສຸກສຳລານແຫ່ງພະເຈົ້າອັນເຫຼືອລົ້ນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈໄດ້ກໍຈະຮັກສາໃຈແລະຄວາມຄຶດທັງຫຼາຍຂອງເຈົ້າໄວ້.’—ຟີລິບ 4:6, 7; ໂລມ 12:12.
ພະເຈົ້າໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດປະໂຫຍດແທ້. ຄລິດສະຕຽນອັກຄະສາວົກໂປໂລກ່າວເຖິງພະເຈົ້າວ່າ “ໂຜດເລົ້າໂລມພວກເຮົາໃນການທຸກໂສກຂອງພວກເຮົາທຸກຢ່າງ ເພື່ອພວກເຮົາຈະອາດເລົ້າໂລມຄົນທັງຫຼາຍທີ່ມີຄວາມທຸກໂສກທຸກຢ່າງໄດ້.” ທີ່ຈິງ ການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມເຈັບປວດໝົດໄປ ແຕ່ວ່າເຮັດໃຫ້ທົນງ່າຍຂຶ້ນ. ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ຮ້ອງໄຫ້ອີກຫຼືລືມຄົນທີ່ເຈົ້າຮັກ. ແຕ່ວ່າເຈົ້າຈະດີຄືນເປັນປົກກະຕິໄດ້. ແລະເມື່ອເຈົ້າດີຄືນ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າປະສົບຢູ່ນັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຂົ້າໃຈແລະເຫັນອົກເຫັນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ຮັບມືກັບການສູນເສຍທີ່ຄ້າຍກັນ.—2 ໂກລິນໂທ 1:4.