ບົດທີ 20

ໄພພິບັດອີກ 6 ຢ່າງ

ພະເຈົ້າໃຫ້ໂມເຊກັບອາໂຣນໄປບອກຟາໂຣອີກວ່າ: ‘ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຍອມປ່ອຍຄົນຂອງເຮົາ ເຮົາຊິເຮັດໃຫ້ມີໂຕເຫຼືອກທົ່ວແຜ່ນດິນ.’ ແລ້ວຝູງເຫຼືອກກໍເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງຄົນເອຢິບທັງຄົນລວຍແລະຄົນທຸກ. ທົ່ວແຜ່ນດິນເຕັມແຕ່ຝູງເຫຼືອກ. ແຕ່ຢູ່ໃນແຜ່ນດິນໂກເຊັນທີ່ຄົນອິດສະຣາເອນອາໄສຢູ່ບໍ່ມີໂຕເຫຼືອກເລີຍ. ນັບຕັ້ງແຕ່ໄພພິບັດຢ່າງທີ 4 ນີ້ຂຶ້ນໄປຈະມີຜົນກະທົບແຕ່ກັບຄົນເອຢິບເທົ່ານັ້ນ. ຟາໂຣຂໍຮ້ອງວ່າ: ‘ໃຫ້ຂໍພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ໂຕເຫຼືອກໝົດໄປແດ່ ແລ້ວຂ້ອຍຈະປ່ອຍພວກອິດສະຣາເອນໄປ.’ ແຕ່ເມື່ອພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຝູງເຫຼືອກໝົດໄປແລ້ວ ຟາໂຣກໍປ່ຽນໃຈ. ຟາໂຣຕ້ອງໄດ້ຮັບບົດຮຽນອີກຈັກເທື່ອຈຶ່ງຊິຍອມຮັບວ່າສູ້ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້?

ພະເຢໂຫວາບອກວ່າ: ‘ຖ້າຟາໂຣຍັງບໍ່ຍອມປ່ອຍຄົນຂອງເຮົາໄປ ສັດລ້ຽງຂອງພວກເອຢິບຈະເປັນພະຍາດຮ້າຍແຮງແລະຕາຍ.’ ມື້ຕໍ່ມາ ສັດກໍເລີ່ມຕາຍ ແຕ່ສັດຂອງຄົນອິດສະຣາເອນບໍ່ຕາຍຈັກໂຕ. ແຕ່ຟາໂຣກໍຍັງເປັນຄົນຫົວແຂງແລະບໍ່ຍອມປ່ອຍຄົນອິດສະຣາເອນໄປ.

ພະເຢໂຫວາບອກໂມເຊໃຫ້ກັບໄປຫາຟາໂຣແລະສາດຂີ້ເທົ່າໃສ່ອາກາດ. ແລ້ວຂີ້ເທົ່າກໍກາຍເປັນຝຸ່ນນ້ອຍໆປິວໄປທົ່ວອາກາດແລະໄປຕິດຕາມຕົນໂຕຂອງຄົນເອຢິບ. ຝຸ່ນນີ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຝີທີ່ມີໜອງຢູ່ຕາມໂຕຄົນແລະສັດທົ່ວແຜ່ນດິນເອຢິບ. ເຖິງປານນັ້ນ ຟາໂຣກໍຍັງບໍ່ຍອມປ່ອຍຄົນອິດສະຣາເອນໄປ.

ໄພພິບັດຢ່າງທີ 4 ຫາ 6: ຝູງໂຕເຫຼືອກ ສັດຕາຍ ຝີ

ພະເຢໂຫວາສົ່ງໂມເຊກັບໄປບອກຟາໂຣອີກວ່າ: ‘ເຈົ້າຍັງຊິບໍ່ຍອມປ່ອຍຄົນຂອງເຮົາໄປອີກຫວາ? ມື້ອື່ນ ເຮົາຊິເຮັດໃຫ້ໝາກເຫັບຕົກລົງມາຢ່າງໜັກ.’ ມື້ຕໍ່ມາ ພະເຢໂຫວາກໍເຮັດໃຫ້ມີໝາກເຫັບ ຟ້າຮ້ອງ ແລະໄຟ. ນີ້ເປັນພາຍຸທີ່ຮຸນແຮງທີ່ສຸດທີ່ເຄີຍເກີດຂຶ້ນໃນເອຢິບ. ຕົ້ນໄມ້ທຸກຕົ້ນລວມທັງພືດຜັກທຸກຊະນິດຖືກທຳລາຍໄປໝົດ ແຕ່ຢູ່ໃນໂກເຊັນບໍ່ໄດ້ເກີດເຫດການເຫຼົ່ານີ້ເລີຍ. ຟາໂຣບອກວ່າ: ‘ຂໍໄປອ້ອນວອນພະເຢໂຫວາໃຫ້ຢຸດເຫດການນີ້ແດ່! ແລ້ວຂ້ອຍຊິຍອມປ່ອຍພວກເຈົ້າໄປ.’ ແຕ່ເມື່ອຟາໂຣເຫັນວ່າໝາກເຫັບແລະຝົນເຊົາຕົກແລ້ວ ລາວກໍປ່ຽນໃຈອີກ.

ແລ້ວໂມເຊກໍບອກວ່າ: ‘ຕອນນີ້ຝູງຕັກກະແຕນຈະມາກິນພືດທຸກຢ່າງທີ່ເຫຼືອຈາກໝາກເຫັບຕົກໃສ່.’ ແລ້ວຝູງຕັກກະແຕນຫຼາຍລ້ານໂຕກໍມາກິນທຸກຢ່າງທີ່ເຫຼືອຢູ່ໃນທົ່ງຫຍ້າແລະຕົ້ນໄມ້ຈົນໝົດ. ຟາໂຣຂໍຮ້ອງວ່າ: ‘ຂໍອ້ອນວອນພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຝູງຕັກກະແຕນອອກໄປຈາກແຜ່ນດິນນີ້ແດ່.’ ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ບໍ່ມີຝູງຕັກກະແຕນແລ້ວ ຟາໂຣກໍຍັງຫົວແຂງຕໍ່ໄປ.

ພະເຢໂຫວາບອກໂມເຊວ່າ: ‘ຍົກໄມ້ຄ້ອນເທົ້າຂຶ້ນເທິງຟ້າ.’ ທັນໃດນັ້ນ ທ້ອງຟ້າກໍມືດຕຶບ. ຄົນເອຢິບແນມບໍ່ເຫັນກັນແລະບໍ່ເຫັນຫຍັງເລີຍເປັນເວລາ 3 ມື້. ມີແຕ່ຢູ່ເຮືອນຂອງຄົນອິດສະຣາເອນເທົ່ານັ້ນທີ່ມີແສງສະຫວ່າງ.

ໄພພິບັດທີ 7 ຫາ 9: ໝາກເຫັບ ຕັກກະແຕນ ຄວາມມືດ

ຟາໂຣເວົ້າກັບໂມເຊວ່າ: ‘ເຮົາໃຫ້ພວກເຈົ້າໄປໄດ້ ແຕ່ພວກເຈົ້າຕ້ອງປະຝູງສັດໄວ້ນີ້.’ ໂມເຊບອກວ່າ: ‘ພວກເຮົາຕ້ອງເອົາສັດໄປນຳເພື່ອຊິໄດ້ຂ້າເປັນເຄື່ອງບູຊາໃຫ້ພະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ.’ ຟາໂຣໃຈຮ້າຍຫຼາຍ. ລາວຮ້ອງໃສ່ວ່າ: ‘ຮີບໜີໄປໄກໆຂ້ອຍ! ຖ້າມາໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນໜ້າອີກ ຂ້ອຍຊິຂ້າເຈົ້າຖິ້ມ.’

“ພວກເຈົ້າຈະເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄົນດີກັບຄົນຊົ່ວ ແລະຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າກັບຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ເພິ່ນ.”—ມາລາກີ 3:18