Арзиши амалии хушхабар барои ҷомеа
ДАР ҷаҳони имрӯза чунин ақида вуҷуд дорад: «Китоби Муқаддас барои одамони даврони қадим навишта шудааст ва маслиҳатҳои он ба ҳаёти имрӯза мувофиқ намеоянд». Лекин одамони машҳур, мисли Лев Толстой ва сарвари Ҳиндустон Моҳандас К. Ганди гуфтаҳои Исо–пайғамбарро, ки дар Китоби Муқаддас омадаанд, хело қадр мекарданд. Чаро онҳо маслиҳатҳоеро, ки дар асоси Китоби Муқаддас буданд, пурарзиш меҳисобанд?
Исо–пайғамбар дар Китоби Муқаддас оиди қонеъ намудани талаботҳои рӯҳонӣ ва оиди ҳалим, сулҳҷӯ, раҳим ва адолатдӯст будан гуфта буд. Дар Китоби Муқаддас на танҳо куштор, балки нисбати дигарон хашм кардан ва на фақат зинокорӣ, балки ҳатто фикрҳои нопок доштанро низ маҳкум карда мешавад. Ҳамчунин он муқобили сабукфикрона баркандани ақди никоҳ мебошад, ки дар натиҷа оила вайрон ва кӯдакон сарсон мешаванд. Дар он гуфта мешавад, ки ҳатто бадбинони худро дӯст дорем, мӯҳтоҷонро дастгирӣ кунем, бераҳмона маҳкум кардани дигаронро бас кунем ва бо одамон ҳамон тавр рафтор кунем, ки чӣ тавре ки мехоҳем бо мо рафтор кунанд. Агар мо ҳамаи ин маслиҳатҳоро ба кор барем, соҳиби манфиати беҳисоб хоҳем гашт. Ҳар қадар дар ҷомеа шумораи бештари одамон ин маслиҳатҳоро дар амал ба кор баранд, ҳамон қадар ҷомеа беҳтар хоҳад гашт.
Шоҳидони Яҳува кӯшиш мекунанд, то ки ҳамин тавр амал намоянд. Китоби Муқаддас таълим медиҳад, ки онҳо нисбати издивоҷ эҳтиром дошта бошанд. Онҳо фарзандонашонро аз рӯи принсипҳои дурусти Калом тарбия мекунанд. Барои онҳо оила аҳамияти хеле калон дорад. Чунин оилаҳои муттаҳид гарави гулгулшукуфоии ҷамъият ва ҳатто давлат мебошанд. Таърих пур аз мисолҳоест, ки чӣ тавр сустшавии пайвандҳои оилавӣ ва афзудани бадахлоқӣ ба нестшавии давлатҳои ҷаҳонӣ оварда расонд. Ҳар қадар шумораи зиёдтари шахсони алоҳида ва оилаҳо ба Шоҳидони Яҳува пайравӣ намуда, аз рӯи принсипҳои масеҳӣ зиндагӣ кунанд, ҳамон қадар қонуншиканӣ, бадахлоқӣ ва ҷинояткорӣ дар ҷомеа камтар дида хоҳад шуд.
Яке аз масъалаҳои ҷиддие, ки ҷомеаи ҷаҳониро ба таҳлука меорад, нажодпарастӣ ва миллатгароӣ мебошад. Дар муқоиса ба ин Петруси расул чунин гуфта буд: «Акнун яқин донистам, ки Худо рӯйбинӣ надорад. Ва аз ҳар қавм ҳар кӣ аз Ӯ тарсад ва аз рӯи адолат рафтор кунад, дар ҳузури Ӯ мақбул аст». Ҳамчунин Павлуси расул навишта буд: «Дигар на яҳудӣ ҳаст, на юнонӣ; на ғулом ҳаст, на озод; на мард ҳаст, на зан; зеро ки ҳамаи шумо дар Исои Масеҳ як ҳастед» (Аъмол 10:34, 35; Ғалотиён 3:28). Шоҳидони Яҳува мувофиқи ин суханон амал мекунанд. Дар идораи марказии умумиҷаҳонӣ, дар шӯъбаҳо ва дар ҷамъомадҳо одамони гуногуннажод дар якҷоягӣ кор ва зиндагӣ мекунанд.
Дар Африқо ҷамъ омадани баъзе қабилаҳо бе муноқиша намегузарад. Вале дар анҷуманҳои Шоҳидони Яҳува одамони гуногунқабила дар созгорӣ ва бародардӯстӣ хӯроку ҷои зистро бо ҳам мебинанд ва дар ягонагӣ Худоро ибодат мекунанд. Соҳибмансабони давлат ҳамаи инро дида, ба ҳайрат меоянд. Мисоли он ки чӣ тавр масеҳияти ҳақиқӣ одамонро муттаҳид месозад, дар рӯзномаи «Амстердам нюс» (Ню–Йорк) аз 2 августи соли 1958 оварда шуда буд. Дар он рӯзнома оиди таассурот аз анҷумани байналмилалии пештар зикргардида, ки дар он зиёда аз чоряк миллион нафар Шоҳидони Яҳува дар шаҳри Ню–Йорк ҷамъ омаданд, чунин гуфта шуда буд:
«Дар ҳама ҷо ба назар мерасид, ки чӣ тавр сиёҳпӯстон, сафедпӯстон ва осиёгиҳо, ки аз табақаҳои гуногуни иҷтимоӣ ва аз ҳар гӯшаю канори дунё буданд, хурсандона ва озодона байни ҳамдигар муошират мекарданд... Шоҳидони Яҳува аз 120 мамлакат бо ҳамдигар дар сулҳу осоиштагӣ зиста, Худоро ибодат мекарданд ва бо ин ба амрикоиҳо нишон доданд, ки чӣ тавр ин осон ва имконпазир аст. ... Анҷуман намунаи барҷастаи он буд, ки чӣ тавр одамон метавонанд дар якҷоягӣ кор ва зиндагӣ кунанд».
Бисёриҳо гуфта метавонанд, ки принсипҳои масеҳӣ дар ҷаҳони ҳозира лоиқи корбурд нестанд. Вале бар ивази ин чӣ чизи беҳтаре метавон пешниҳод кард? Агар имрӯз ҷамъияти мо принсипҳои Китоби Муқаддасро ба кор мебурд, манфиат аз онҳо хеле назаррас мебуд ва маҳз ин принсипҳо барои муттаҳид кардани ҳамаи «қабилаҳо ва сибтҳо, ва қавмҳо» дар тамоми рӯи замин таҳти роҳбарии Салтанати Худо асос хоҳанд буд (Ваҳй 7:9, 10).
[Изофа дар саҳифаи 23]
Одамони нажоду ранги пӯсташон гуногун дар якҷоягӣ меҳнат мекунанд
[Изофа дар саҳифаи 24]
Принсипҳои масеҳӣ қобили корбурданд. Оё ба ҷои онҳо чизи беҳтаре метавон пешниҳод кард?