Тарзҳое, ки онҳо барои расонидани хушхабар истифода мебаранд

БА МАСЕҲИЁН амр дода шудааст, ки «ҳамаи халқҳоро шогирд» созанд, вале ин маънои онро надорад, ки онҳо бояд ба дигарон фишор оваранд ва зӯран онҳоро ба дини худ дароранд. Исо барои он фиристода шуда буд, ки ба ҳалимон башорат диҳад, «шикастадилонро шифо» бахшад ва «ҳамаи мотамзадагонро тасаллӣ» диҳад (Матто 28:19; Ишаъё 61:1, 2; Луқо 4:18, 19). Шоҳидони Яҳува мекӯшанд, ки ин корро бо эълон кардани хушхабаре, ки дар Китоби Муқаддас мебошад, ба ҷо оранд. Ба монанди пайғамбари даврони қадим Ҳизкиёл, имрӯз Шоҳидони Яҳува кӯшиш мекунанд онҳоеро биёбанд, ки аз боиси «ҳамаи корҳои зиште ки [дар гирду атроф карда мешавад] ...оҳу фиғон мекунанд» (Ҳизқиёл 9:4).

Хидмати хона бо хона тарзи маълумтаринест, ки Шоҳидони Яҳува барои ёфтани одамоне, ки аз шароити имрӯза андӯҳгинанд, истифода мебаранд. Бо ин роҳ онҳо кӯшиш ба харҷ медиҳанд, ки монанди Исо, ки «дар шаҳрҳо ва деҳот гашта, мавъиза мекард ва Малакути Худоро башорат медод», хушхабарро ба ҳамагон бирасонанд. Шогирдони нахустини ӯ низ ҳамин тавр амал мекарданд (Луқо 8:1; 9:1–6; 10:1–9). Имрӯзҳо Шоҳидони Яҳува кӯшиш мекунанд, ки ба ҳар як хона аз рӯи имкон соле якчанд бор ташриф оваранд, то ки бо соҳибхона дар тӯли якчанд дақиқа оиди рӯйдодҳои маҳаллӣ ё ҷаҳоние, ки ӯро ба ташвиш меоранд, ё дигар мавзӯъҳое, ки нисбаташон шавқ зоҳир менамояд, ҳамсӯҳбат шаванд. Онҳо як ё ду оятро муҳокима мекунанд ва агар соҳибхона шавқ зоҳир намояд, бо ӯ барои давом додани сӯҳбат оиди вохӯрии навбатии дар вақти барояш қулай маслиҳат мекунанд. Ба шахс Китоби Муқаддас ё адабиёти бар он асосёфта пешниҳод карда мешавад, ва агар ӯ хоҳиш дошта бошад, бо ӯ омӯзиши бепули Китоби Муқаддас гузаронда мешавад. Дар тамоми замин мунтазам миллионҳо чунин омӯзишҳои самараноки Китоби Муқаддас бо шахсони алоҳида ва бо оилаҳо гузаронда мешаванд.

Тарзи дигари расондани хушхабари Салтанат — ин вохӯриҳои ҳарҳафтаинае мебошанд, ки дар Толорҳои Салтанати Шоҳидони Яҳува гузаронда мешаванд. Яке аз вохӯриҳо — нутқи оммавӣ мебошад, ки дар он мавзӯъҳои муҳим дида баромада мешаванд ва пас аз он ба воситаи маҷаллаи «Бурҷи дидбонӣ» омӯзиши баъзе аз мавзӯъҳо ё пешгӯиҳои Китоби Муқаддас гузаронда мешавад. Вохӯрии дигар — мактабе мебошад, ки дар он Шоҳидони Яҳува моҳирона мавъиза намудани хушхабарро таълим мегиранд; қисми навбатии барнома ба муҳокимаи кори мавъиза дар маҳаллашон бахшида мешавад. Ҳамчунин онҳо барои омӯзиши Китоби Муқаддас ҳар ҳафта як маротиба бо гурӯҳҳои хурд дар хонаҳои шахсӣ ҷамъ меоянд.

Ҳамаи хоҳишмандон метавонанд ба ин гуна вохӯриҳо ташриф оваранд. Ҳеҷ гуна пулҷамъкунӣ гузаронда намешавад. Чунин вохӯриҳо барои ҳама муфиданд. Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Диққат кунем, ки якдигарро ба муҳаббат ва аъмоли нек барангезонем, ва ҷамъомади худро тарк накунем, чунон ки баъзе касонро таомул шудааст, балки якдигарро насиҳат диҳем, ва бештар ба қадри он ки шумо наздик шудани он рӯзро мебинед». Омӯзиш ва тадқиқоти шахсии Китоби Муқаддас хеле муҳиманд, вале ба вохӯриҳо ташриф оварда, мо якдигарро рӯҳбаланд мегардонем: «Оҳан оҳанро тез мекунад; ҳамчунин одам симои ёри худро пардоз медиҳад» (Ибриён 10:24, 25; Масалҳо 27:17).

Ҳамчунин Шоҳидони Яҳува ҳар як имкониятро истифода бурда, бо одамоне, ки дар ҳаёти ҳаррӯзаашон дучор мешаванд, оиди хушхабар сӯҳбат мекунанд. Масалан, онҳо бо ҳамсояи худ ё бо шахсе, ки бо онҳо дар автобус ё ҳавопаймо ҳамсафар аст, каме ҳамсӯҳбат мешаванд, ё бо дӯст ё хешовандашон бисёртар сӯҳбат мекунанд, ё ҳангоми танаффуси нисфирӯзӣ бо ҳамкорашон оиди хушхабар сухан меронанд. Исо ҳангоми дар рӯи замин буданаш дар мавридҳои гуногун шаҳодат медод, масалан, вақте ки дар соҳили баҳр роҳ мерафт, дар доманаи кӯҳ менишаст, дар меҳмонии касе хӯрок мехӯрд, дар тӯйи арӯсӣ иштирок мекард ё вақте ки дар баҳри Ҷалил дар қаиқи моҳигирӣ сафар менамуд. Ҳамчунин ӯ дар куништҳо ва дар маъбади Ерусалим таълим медод. Дар ҳар куҷое ки ӯ намебуд, ӯ барои дар бораи Салтанати Худо сӯҳбат кардан имконият меёфт. Шоҳидони Яҳува кӯшиш мекунанд, ки дар ин ҷиҳат низ ба ӯ пайравӣ намоянд (1 Петрус 2:21).

БО НАМУНАИ ХУД МАВЪИЗА МЕКУНАНД

Агар шахси мавъизакунанда худ мувофиқи суханонаш амал накунад, ҳеҷ яке аз тарзҳои номбаршуда самаре нахоҳанд овард. Агар гуфтор як бошаду рафтор дигар, ин дурӯягист. Маҳз дурӯягии диндорон боиси аз Китоби Муқаддас рӯ тофтани миллионҳо одамон гардид ва он ноҳақ мавриди айбдоркуниҳо қарор гирифт. Гарчанде китобдонон ва фарисиён Навиштаҳои Иброниро доштанд, Исо онҳоро дар дурӯягӣ маҳкум кард. Ӯ дар бораи аз Шариати Мусо ба одамон хонданашонро қайд намуда, ба шогирдонаш гуфт: «Он чӣ ба шумо гӯянд, ба ҷо оваред ва риоя кунед; лекин аз рӯи аъмоли онҳо рафтор накунед, зеро ки мегӯянд ва намекунанд» (Матто 23:3). Ҳаёти намунавии фарди масеҳӣ назар ба мавъизаи дурудароз беҳтар шаҳодат медиҳад. Дар ин бора ба занҳои масеҳие, ки шавҳаронашон ҳамимон набуданд, чунин гуфта шуда буд: «[Шавҳарон] ба воситаи рафтори занон бе калом тобеъ гарданд, вақте ки рафтори поки худотарсонаи шуморо мушоҳида кунанд» (1 Петрус 3:1, 2).

Бинобар ин, Шоҳидони Яҳува саъю кӯшиш мекунанд, ки бо рафтори намунавии масеҳии худ низ хушхабарро мавъиза намоянд. Онҳо мекӯшанд бо дигарон чунон рафтор кунанд, чӣ тавре ки мехостанд одамон бо онҳо рафтор кунанд (Матто 7:12). Онҳо кӯшиш мекунанд, ки на танҳо ба ҳамимонон, дӯстон, ҳамсоягон ва хешовандони худ, балки ба ҳамаи одамон чунин муносибат кунанд. Азбаски Шоҳидони Яҳува нокомиланд, ба онҳо на ҳама вақт муяссар мегардад, ки дуруст рафтор кунанд. Вале онҳо аз самими дил мехоҳанд ба ҳамаи одамон некӣ кунанд — на танҳо бо мавъиза кардани хушхабари Салтанат, балки бо дароз намудани дасти мадад ҳама вақте, ки ин барояшон имконпазир аст (Яъқуб 2:14–17).

[Tасвир дар саҳифаи 19]

Гавай

[Tасвир дар саҳифаи 19]

Венесуэла

[Tасвир дар саҳифаи 19]

Югославия

[Tасвир дар саҳифаи 20]

Толорҳои бароҳати Салтанат барои муҳокима кардани Китоби Муқаддас истифода бурда мешаванд

[Tасвир дар саҳифаи 21]

Шоҳидони Яҳува аз таҳти дил мекӯшанд дар оилаи худ ва дар муносибат бо дигарон мувофиқи он чизе ки мавъиза мекунанд, рафтор намоянд