Саволҳое, ки аксар вақт аз тарафи шахсони шавқманд дода мешаванд
Агар Худо муҳаббат бошад, пас чаро Ӯ ба бадӣ роҳ медиҳад?
ХУДО ба вуҷуд доштани бадӣ роҳ медиҳад, вале миллионҳо нафар одамони рӯи замин дидаю дониста бадӣ мекунанд. Масалан, онҳо ҷанг эълон мекунанд, бар кӯдакон бомба мепартоянд, заминро нобуд месозанд ва сабаби сар задани қаҳтиҳо мегарданд. Миллионҳо одамон тамоку кашида, гирифтори касалии саратони шуш мегарданд, зино карда, ба бемориҳои бо роҳи ҷинсӣ сирояткунанда мубтало мешаванд, аз машруботи спиртӣ сӯистифода намуда, ба касалии сиррози ҷигар гирифтор мешаванд ва ғайра. Аслан ин гуна одамон намехоҳанд, ки ба бадӣ хотима дода шавад. Онҳо фақат инро мехоҳанд, ки аз оқибати ин гуна рафтори худ халос шаванд. Вақте ки онҳо ҳар он чизеро, ки коштанд, медараванд, нолакунон фарёд мезананд: «Чаро ин бо ман рӯй дод?». Онҳо дар ин Худоро гунаҳкор мекунанд, чуноне ки дар Масалҳо 19:3 гуфта мешавад: «Беақлии одам роҳи ӯро каҷ мекунад, вале дили ӯ аз Худованд гиламанд мешавад». Вале агар Худо ба рафтори бади онҳо хотима медод, онҳо эътироз мекарданд, ки Ӯ онҳоро аз озодӣ маҳрум намудааст!
Сабаби асосии ба бадӣ роҳ додани Яҳува дар он мебошад, ки Ӯ мехоҳад ба даъвои Шайтон ҷавоб диҳад. Шайтон Иблис гуфт, ки Худо наметавонад заминро аз одамоне пур кунад, ки ба Ӯ дар озмоиш содиқ мемонанд (Айюб 1:6–12; 2:1–10). Яҳува ба вуҷуд доштани Шайтон барои он роҳ медиҳад, ки ӯ ҳаққонияти суханҳои худро собит намояд (Хуруҷ 9:16). Шайтон то ҳол бар сари одамон мусибат оварда, мехоҳад онҳоро ба Худо муқобил созад, зеро мекӯшад даъвои худро исбот намояд (Ваҳй 12:12). Вале Айюб ба Худо содиқ монд. Исо низ. Масеҳиёни ҳақиқӣ ҳам имрӯзҳо айнан ҳамин тавр рафтор мекунанд (Айюб 27:5; 31:6; Матто 4:1–11; 1 Петрус 1:6, 7).
Ман мехоҳам ба биҳишти заминӣ, ки дар он одамон ҷовидона зиндагӣ хоҳанд кард, бовар кунам, вале оё ин барои рост будан аз ҳад хуб нест?
Ин метавонад барои он аз воқеият дур тобад, ки инсоният дар тӯли садсолаҳои зиёд то ба ин дам бо бадӣ дучор мегардад. Яҳува заминро офарида, ба одамон гуфт, ки онро аз мардон ва занони одил пур кунанд, олами набототу ҳайвоноти онро нигоҳубин намоянд ва инчунин зебоии онро на нобуд, балки нигоҳдорӣ кунанд. (Ба саҳифаҳои 12 ва 17 нигаред.) На ин ки биҳишти ваъдашуда барои ҳақиқат будан беҳад хуб аст, баръакс ҳолати ҷаҳони имрӯза барои боқӣ мондан ниҳоят бад мебошад. Ҷои онро биҳишт иваз хоҳад кард.
Чӣ тавр ман метавонам ба онҳое, ки Китоби Муқаддасро истеҳзо мекунанд ва мегӯянд, ки он афсона асту ба илм рост намеояд, ҷавоб гардонам?
Ба ин гуна ваъдаҳо имон доштан нишонаи зудбоварӣ нест. «Имон аз шунидани ваъз аст». Тавассути омӯзиши Каломи Худо хиради дар он ниҳонбуда ба мо аён мегардад ва имони мо меафзояд (Румиён 10:17; Ибриён 11:1).
Илми бостоншиносӣ дар аксар мавридҳо таърихан дақиқ будани Китоби Муқаддасро тасдиқ мекунад. Маълумотҳои дақиқи илмӣ бо Китоби Муқаддас мувофиқат мекунанд. Баъзе далелҳо хеле пештар аз он ки аз ҷониби олимон кашф карда шаванд, дар Китоби Муқаддас навишта шуда буданд, масалан: тартиби пайдарҳам сурат гирифтани марҳилаҳои инкишофи замин, куррашакл ва дар фазои холӣ овезон будани он; аз як ҷой ба ҷои дигар парвоз кардани паррандагон (Ҳастӣ, боби 1; Ишаъё 40:22; Айюб 26:7; Ирмиё 8:7).
Ғайр аз ин, аз рӯи илҳоми илоҳӣ навишта шудани Китоби Муқаддасро нубувватҳои иҷрошуда исбот мекунанд. Пайғамбар Дониёл пайдошавӣ ва шикастхӯрии давлатҳои ҷаҳонӣ, ҳамчунин вақти омадани Масеҳ ва ба қатл расонидани ӯро пешгӯӣ намуда буд (Дониёл, бобҳои 2, 8; 9:24–27). Имрӯзҳо низ пешгӯиҳои дигаре иҷро шуда истодаанд, ки дар «охирзамон» зиндагӣ кардани моро нишон медиҳанд (2 Тимотиюс 3:1–5; Матто, боби 24). Худи инсон ба пешгӯӣ кардани оянда қодир нест (Ишаъё 41:23). Далелҳои иловагӣ дар ин мавзӯъ дар китобҳои «Китоби Муқаддас — Каломи Худост ё инсон?» (рус.) ва «Оё Офаридгори ба мо ғамхор вуҷуд дорад?» (рус.) оварда шудаанд, ки аз тарафи Шоҳидони Яҳува ба чоп расидаанд.
Чӣ гуна ман метавонам аз рӯи Китоби Муқаддас ба саволҳо ҷавоб доданро ёд гирам?
Ба шумо зарур аст, ки Китоби Муқаддасро омӯзед, оиди дониши гирифтаатон мулоҳиза ронед ва ҳамзамон роҳнамоии рӯҳи Худоро биталабед. (Масалҳо 15:28; Луқо 11:9–13). «Агар касе аз шумо аз ҳикмат камӣ дошта бошад,— мегӯяд Китоби Муқаддас,— бигзор талаб кунад аз Худое ки ба ҳама бо саховат ва бе сарзаниш ато менамояд,— ва ба вай ато хоҳад шуд» (Яъқуб 1:5). Ҳамчунин аз адабиёте, ки барои омӯзиши Китоби Муқаддас кӯмак мерасонад, истифода бурдан мумкин аст. Одатан ёрии шахси дигаре лозим мегардад, чуноне ки Филиппуси башоратгар ба хоҷасарои ҳабашӣ дар омӯзиш кӯмак расонида буд (Аъмол 8:26–35). Шоҳидони Яҳува бо онҳое, ки шавқ зоҳир мекунанд, омӯзиши бепули Китоби Муқаддас мегузаронанд. Метавонед ба онҳо оиди омӯзиши Китоби Муқаддас озодона муроҷиат кунед.
Чаро бисёриҳо зидди Шоҳидони Яҳува мебошанд ва ба ман мегӯянд, ки бо онҳо Китоби Муқаддасро наомӯзам?
Аксарияти одамон ба мавъизаи Исо муқобилият мекарданд ва ӯ огоҳ карда буд, ки шогирдонаш низ бо зиддият дучор хоҳанд гашт. Вақте ки баъзеҳо аз таълимоти Исо ба ваҷд меомаданд, мухолифони динӣ таънаомез мегуфтанд: «Оё шумо низ гумроҳ шудаед? Оё касе аз сардорон ё аз фарисиён ба Ӯ имон овардааст?» (Юҳанно 7:46–48; 15:20). Аксарияти одамоне, ки ба шумо маслиҳат медиҳанд, ки бо Шоҳидони Яҳува Китоби Муқаддасро наомӯзед, ё бо онҳо шинос нестанд, ё дар бораашон ақидаи нодуруст доранд. Бо Шоҳидони Яҳува омӯзиш карда, худ бубинед, ки оё фаҳмишатон дар бораи Китоби Муқаддас васеъ мегардад ё не (Матто 7:17–20).
Чаро Шоҳидони Яҳува назди одамоне меоянд, ки дини худро доранд?
Чунин амал намуда, онҳо ба намунаи Исо пайравӣ мекунанд. Вай назди яҳудиён мерафт. Яҳудиён дини худро доштанд, вале он аз бисёр ҷиҳат мувофиқи Каломи Худо набуд (Матто 15:1–9). Ҳамаи халқҳо ин ё он динро пайравӣ менамоянд, хоҳ дини ба ном масеҳӣ бошад ва хоҳ ғайримасеҳӣ. Хеле муҳим аст, ки эътиқоди одамон мувофиқи таълимоти Каломи Худо бошад ва аз ҳамин лиҳоз Шоҳидони Яҳува кӯшиш мекунанд, ки ба одамон дар ин кор кӯмак расонанд — бо ин онҳо нишон медиҳанд, ки атрофиёнашонро дӯст медоранд.
Оё Шоҳидони Яҳува танҳо дини худро дини ҳақиқӣ меҳисобанд?
Ҳар шахсе ки ба дини худ ҷиддӣ назар мекунад, онро дини ҳақиқӣ мешуморад. Вагарна чаро ӯ ин динро пайравӣ менамояд? Ба масеҳиён насиҳат дода мешавад: «Ҳама чизро озмоиш кунед, чизи хубро нигоҳ доред» (1 Таслӯникиён 5:21). Шахс бояд озмуда бинад, ки оё эътиқоди ӯ бар Навиштаҳо асос меёбад ё не, зеро Худои ҳақиқӣ ягона аст ва бинобар ин дини ҳақиқӣ низ танҳо яктост. Исо бо чунин ақидаи имрӯзҳо паҳнгашта, ки гӯё роҳҳо ё динҳои зиёде сӯи наҷот мебаранд, розӣ набуд. Баръакс, ӯ чунин гуфта буд: «Танг аст он дар ва душвор аст он роҳе ки сӯи ҳаёт мебарад ва ёбандагони он кам ҳастанд». Шоҳидони Яҳува боварӣ доранд, ки он роҳро ёфтаанд. Агар ин тавр намебуд, онҳо дини дигареро меҷустанд (Матто 7:14).
Оё Шоҳидони Яҳува бар он ақидаанд, ки танҳо онҳо наҷот хоҳанд ёфт?
Не. Миллионҳо нафаре, ки дар асрҳои гузашта мезистанд ва Шоҳидони Яҳува набуданд, эҳё гашта, барои аз нав ҳаёт ба сар бурдан имконият пайдо хоҳанд кард. Аксарияти онҳое, ки ҳоло зиндаанд, метавонанд то фаро расидани мусибати бузург ҳақиқат ва адолатро ҷонибдорӣ кунанд ва бо ин роҳ наҷот ёбанд. Илова бар ин, Исо гуфта буд, ки мо набояд якдигарро ҳукм кунем. Мо зоҳирро мебинем, вале Худо — дилро. Ӯ дили инсонро бодиққат тафтиш мекунад ва аз рӯи марҳамат ҳукм менамояд. Ҳамчунин Худо довариро ба Исо супоридааст, на ба мо (Матто 7:1–5; 24:21; 25:31).
Аз онҳое, ки ба вохӯриҳои Шоҳидони Яҳува ташриф меоранд, қурбонӣ кардани чӣ қадар маблағ дар назар дошта мешавад?
Оиди маблағҳои қурбонишуда Павлуси расул чунин гуфта буд: «Бигзор ҳар кас ба дилхоҳи худ бидиҳад, на бо ғамгинӣ ва на ба таври маҷбурӣ; зеро Худо он касро дӯст медорад, ки сахӣ бошад» (2 Қӯринтиён 9:7). Дар Толорҳои Салтанат ва анҷуманҳои Шоҳидони Яҳува ҳеҷ гуна пулҷамъкунӣ гузаронида намешавад. Ба ҷои ин дар ҷойҳои қулай қуттиҳои махсус гузошта шудаанд, то ҳар шахси хоҳишманд маблағи дилхосташро қурбонӣ карда тавонад. Ҳеҷ кас намедонад, ки кӣ чӣ қадар қурбонӣ кард ва умуман қурбонӣ кард ё не. Баъзеҳо метавонанд назар ба дигарон маблағи зиёдтареро қурбонӣ кунанд, баъзеи дигарон бошад, имконияти қурбонӣ кардан надоранд. Вақте ки Исо ба ганҷинаи дар саҳни маъбади Ерусалим буда назар дӯхта, шахсонеро, ки ҳадя меоварданд, мушоҳида менамуд, нуқтаи назари дурустро оиди қурбонӣ кардан баён кард. Ӯ гуфт, ки на миқдори маблағи қурбонишуда, балки имкониятҳои пулӣ ва дили сахӣ муҳим аст (Луқо 21:1–4).
Агар ман яке аз Шоҳидони Яҳува шавам, оё ба ман низ лозим меояд, ки мисли онҳо мавъиза кунам?
Вақте ки шахс дар бораи биҳишти заминии ваъдашуда, ки таҳти ҳукмронии Салтанати Масеҳ барпо мегардад, дониши кофӣ мегирад, дар ӯ хоҳиши ба дигарон оиди он нақл кардан пайдо мешавад. Дар мавриди шумо низ ҳамин тавр хоҳад буд. Охир он паём — паёми хуш аст! (Аъмол 5:41, 42).
Ин тавр амал намуда, шумо нишон медиҳед, ки шогирди Исои Масеҳ мебошед. Дар Китоби Муқаддас Исо «шоҳиди амин ва ҳақ» номида шудааст. Ҳангоми бар замин буданаш ӯ мавъиза карда мегуфт: «Малакути Осмон наздик аст». Бо ин суханон ӯ шогирдони худро мефиристод, то онҳо низ ҳамин тавр амал намоянд (Ваҳй 3:14; Матто 4:17; 10:7). Дертар Исо ба пайравони худ чунин супориш дод: «Пас, биравед ва ҳамаи халқҳоро шогирд созед... ва онҳоро таълим диҳед». Ҳамчунин ӯ пешгӯӣ кард, ки пеш аз фаро расидани интиҳо «ин Инҷили Малакут дар тамоми олам мавъиза хоҳад шуд, то ки барои ҳамаи халқҳо шаҳодате шавад» (Матто 24:14; 28:19, 20).
Ин хушхабарро ба тарзҳои гуногун мавъиза кардан мумкин аст. Чунин имконият аксар вақт ҳангоми сӯҳбат бо дӯстон ва шиносон пайдо мешавад. Баъзеҳо мактуб менависанд ё ин паёми хушро ба воситаи телефон мерасонанд. Дигарон ба воситаи почта адабиётеро, ки ба фикри онҳо метавонад ба шахс махсусан ҷолиби диққат бошад, равон мекунанд. Ҳамчунин Шоҳидони Яҳува хона ба хона ин пайғомро мавъиза мекунанд, зеро намехоҳанд, ки касе аз он бехабар монад.
Дар Китоби Муқаддас чунин даъвати самимона гуфта шудааст: «Рӯҳ ва арӯс мегӯянд: «Биё!» Ва ҳар кӣ мешунавад, бигӯяд: «Биё!» Бигзор ташна биёяд, ва ҳар кӣ бихоҳад, оби ҳаётро муфт бигирад» (Ваҳй 22:17). Ба дигарон оиди замини биҳиштӣ ва баракатҳои он нақл кардан кори ихтиёрист ва ин хоҳиш бояд аз самими қалб бошад.
Мо боварии комил дорем, ки шумо дар бораи Шоҳидони Яҳува ва эътиқоди онҳо саволҳои дигаре низ доред ва эҳтимол баъзеи онҳо баҳсталабанд. Мо омодаем, ки ба онҳо ҷавоб диҳем. Азбаски ҳаҷми ин брошура маҳдуд аст, мо шуморо даъват менамоем, ки ба Шоҳидони Яҳува, ки дар маҳаллатон мебошанд, муроҷиат кунед. Барои ин шумо метавонед ба вохӯриҳои онҳо, ки дар Толори Салтанат баргузор мегарданд, ташриф оваред ва ё ҳангоми ба хонаи шумо омада мавъиза карданашон бо онҳо ҳамсӯҳбат шавед. Ғайр аз ин шумо метавонед саволҳои худро ба Шоҳидони Яҳува ба яке аз суроғаҳои зерин ирсол намоед.