Чаро иродаи Яҳуваро дар ҷои аввал гузоштан муҳим аст?

«Забонам адолати Туро баён хоҳад кард, ва ҳар рӯз наҷоти Туро» (ЗАБ. 70:15).

ШУМО ЧӢ ТАВР ҶАВОБ МЕДОДЕД?

Чаро Нӯҳ, Мусо, Ирмиё ва Павлус хизмат ба Яҳуваро дар ҳаёташон дар ҷои аввал мегузоштанд?

Чӣ ба шумо кӯмак мерасонад, то муайян кунед, ки дар ҳаётатон чӣ бояд дар ҷои аввал истад?

Чаро шумо хоҳиши сахт доред, ки хизмат ба Яҳуваро дар ҷои аввал гузоред?

1, 2. а) Вақте ки шахс худро ба Яҳува мебахшад бо ин ӯ чиро нишон медиҳад? б) Мо аз қарорҳои қабулкардаи Нӯҳ, Мусо, Ирмиё ва Павлус чӣ манфиат гирифта метавонем?

ВАҚТЕ КИ шумо худро ба Худо бахшида пайрави таъмидёфтаи Исо мегардед, бо ин шумо дар ҳаётатон қадами аз ҳама ҷиддӣ мегузоред. Бо қабул кардани ин қарор шумо гӯё чунин гуфтаниед: «Яҳува, ман мехоҳам, ки Ту дар ҳар ҷониби ҳаётам Устодам бошӣ. Ман хизматгори Ту ҳастам. Ман мехоҳам то Ту ба ман бигӯӣ, ки чиро бояд дар ҳаётам дар ҷои аввал гузорам ва дороиву қобилиятамро ман бояд чӣ гуна истифода барам».

² Агар шумо худро ба Худо бахшида таъмид гирифта бошед, ин аслан суханоне мебошанд, ки шумо ба Яҳува ваъда додед. Барои чунин қарори кардаатон шумо сазовори таъриф мебошед; зеро он дуруст ва аз рӯи хирад аст. Аммо имрӯз баъд аз он ки шумо Яҳуваро чун Устоди худ қабул намудед, шумо вақтатонро чӣ тавр истифода бурда истодаед? Намунаи Нӯҳ, Мусо, Ирмиё ва Павлуси ҳавворӣ барои санҷидани вазъияти худ ба мо кӯмак мерасонад. Ҳамаи инҳо дар хизмати Худо ҳар кори аз дасташон меомадаро мекарданд. Вазъияти мо ба вазъияти онҳо монанд аст. Қарорҳои онҳо нишон медоданд, ки дар ҳаёташон чӣ аввалиндараҷа буд ва ин бояд моро барангезад, то тафтиш кунем, ки вақтамонро чӣ тавр истифода бурда истодаем (Мат. 28:19, 20; 2 Тим. 3:1).

ПЕШ АЗ ТӮФОН

3. Рӯзҳои мо аз кадом ҷиҳат ба замони Нӯҳ монанд аст?

³ Исо замони Нӯҳро бо замони мо муқоиса намуд. «Чӣ тавре ки дар айёми Нӯҳ шуда буд, дар омадани Писари Одам низ ҳамон тавр хоҳад шуд»,— гуфт ӯ. Одамон, «то он рӯзе ки Нӯҳ ба киштӣ даромад, мехӯрданд, менӯшиданд, зан мегирифтанд ва ба шавҳар мерафтанд. Ва чизе намефаҳмиданд, то даме ки тӯфон омада, ҳамаро несту нобуд кард» (Мат. 24:37–39). Аксарияти одамон имрӯз ҳаёт ба сар бурда, ба наздик будани рӯзи Худо бепарвоянд. Онҳо ба огоҳиҳое, ки ходимони Худо мерасонанд, аҳамият намедиҳанд. Мисли одамони замони Нӯҳ, имрӯз низ бисёриҳо боварӣ надоранд, ки Худо одамони бадро нест мекунад. Ин хабари огоҳкунанда барои онҳо хандаовар метобад (2 Пет. 3:3–7). Аммо ба бепарвоии одамон нигоҳ накарда Нӯҳ вақташро чӣ тавр истифода мебурд?

4. Баъд аз гирифтани супориши Яҳува Нӯҳ вақташро чӣ тавр истифода бурд ва чаро?

⁴ Худо ба Нӯҳ гуфт, ки одамони шарирро нест карданӣ аст ва ба ӯ кори махсусро супорид. Нӯҳ барои нигоҳ доштани ҳаёти одамон ва ҳайвонот киштие сохт (Ҳас. 6:13, 14, 22). Нӯҳ ҳамчунин довариҳои омадаистодаи Яҳуваро эълон мекард. Петруси ҳавворӣ ӯро «воизи адолат» номид ва бо ин қайд намуд, ки ӯ барои он ки одамони гирду атрофаш ҷиддӣ будани вазъиятро дарк кунанд, хеле кӯшиш мекард. (2 Петрус 2:5–ро бихонед.) Ба фикри шумо, оё бохирадона мебуд, агар Нӯҳ ва аҳли оилааш тамоми кӯшишҳояшонро барои доштани тиҷорати калон, назар ба ҳамзамононаш муваффақтар будан, ё доштани ҳаёти бароҳат сарф мекарданд? Албатта не! Онҳо медонистанд, ки дар оянда чӣ рӯй медиҳад, барои ҳамин аз чизҳое ки диққаташонро парешон месохт, дар канор буданд.

ИНТИХОБИ ШОҲЗОДАИ МИСР

5, 6. а) Маълумоте, ки Мусо гирифта буд, ӯро ба чӣ тайёр карда метавонист? б) Чаро Мусо имкониятҳои дар Миср пешниҳодшударо рад намуд?

⁵ Акнун биёед намунаи навбатӣ — мисоли Мусоро дида бароем. Духтари фиръавн Мусоро ба писархондӣ қабул намуд ва чун шоҳзода дар қасри фиръавн калон кард. Ба ӯ чун ба шоҳзодаи ҷавон, «тамоми ҳикмати Мисрро таълим» доданд (Аъм. 7:22; Хур. 2:9, 10). Ин таълимдиҳӣ эҳтимолан барои он пешбинӣ шуда буд, то ӯ дар дарбори фиръавн соҳиби мартабаи баланд гардад. Дар он замон ӯ шахси пуриқтидор, соҳиби мансаби олидараҷа ва дорои тамоми нозу неъматҳо гашта метавонист. Лекин оё Мусо барои ба даст овардани ҳамаи ин чизҳо хоҳиш дошт?

⁶ Азбаски аз овони кӯдакӣ Мусоро волидони аслиаш тарбия карда буданд, ӯ эҳтимол медонист, ки Яҳува ба аҷдодонаш Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб чӣ ваъда дода буд. Мусо ба ин ваъдаҳо боварӣ дошт. Эҳтимоли зиёд аст, ки ӯ дар бораи оянда ва вафодорӣ нисбати Яҳува ҷиддӣ фикр мекард. Инак вақту соате расид, ки Мусо бояд интихоб кунад: чун шоҳзодаи Миср зиндагӣ кунад ё чун ғуломи исроилӣ? Ӯ ба кадом қарор омад? Мусо «бо қавми Худо уқубат кашиданро афзал донист аз он ки аз гуноҳ ҳаловати муваққатӣ дошта бошад». (Ибриён 11:24–26-ро бихонед.) Баъдтар, ӯ мувофиқи ҳидояти Яҳува умр ба сар мебурд (Хур. 3:2, 6–10). Чаро Мусо чунин амал кард? Зеро ӯ ба ваъдаҳои Худо боварӣ дошт. Мусо медонист, ки ҳар мавқеи баланде, ки ӯ дар Миср дошта метавонист, оянда надорад. Дар ҳақиқат, дере нагузашта мисриён аз ҷониби Худо гирифтори даҳ бало шуданд. Ҳамаи ходимони ба Худо бахшидашуда аз намунаи Мусо дарс гирифта метавонанд. Ба ҷои ба ягон мартабаи баланд ё ба ҳаёти бароҳат кӯшидан, диққату таваҷҷӯҳамон бояд бештар ба Яҳува ва хизмати Ӯ банд бошад.

ИРМИЁ МЕДОНИСТ, КИ ЧӢ РӮЙ МЕДИҲАД

7. Чӣ тавр вазъияти Ирмиё ба вазъияти мо монанд буд?

⁷ Марди дигаре, ки хизмати Яҳуваро дар ҷои аввал мегузошт, пайғамбар Ирмиё буд. Яҳува Ирмиёро чун пайғамбар таъин намуд, то хабари довариро бар Яҳудо ва Ерусалими хиёнаткор эълон намояд. Ирмиё гӯё дар «айёми охир»–и он замон зиндагӣ мекард (Ирм. 23:19; 20, ТФ). Ӯ хеле хуб медонист, ки тартиботе, ки ӯ дар он зиндагӣ мекунад, оянда надорад.

8, 9. а) Чаро тарзи фикрронии Борух бояд ислоҳ карда мешуд? б) Ҳангоми ягон чора андешидан чиро бояд дар хотир дошт?

⁸ Чунин боварии комил Ирмиёро ба чӣ барангехт? Ӯ накӯшид, ки ояндаашро дар тартиботи нобудшудаистода барпо кунад. Агар ӯ баръакс амал мекард, магар ин аз рӯи хирад мебуд? Лекин муддате пас котиби Ирмиё, Борух бошад, дудила шуд. Барои ҳамин Худо ба воситаи Ирмиё ба Борух гуфт: «Инак, он чи бино кардаам, Ман хароб менамоям, ва он чи мисли ниҳол шинондаам, Ман решакан мекунам,— ва тамоми замин чунин хоҳад шуд. Ва оё ту барои худ чизҳои бузург талаб мекунӣ? Талаб накун; зеро инак, Ман бар тамоми башар мусибат хоҳам овард... вале ҷони туро дар ҳар маконе ки биравӣ, барои ту ғанимат хоҳам гузошт» (Ирм. 45:4, 5).

⁹ Мо аниқ гуфта наметавонем, ки Борух кадом «чизҳои бузург»–ро ба даст овардан мехостa. Аммо мо ҳаминро медонем, ки он чизҳо оянда надоштанд. Соли 607 эраи мо, ҳангоми аз тарафи бобилиён забт карда шудани Ерусалим он чизҳо бояд несту нобуд мешуданд. Мо аз ин чӣ дарс мегирем? Барои ба даст овардани чизҳои зарурии ҳаётамон бояд баъзе чораҳоро биандешем (Мас. 6:6–11). Аммо барои ба даст овардани чизҳое ки ба наздикӣ арзишашонро гум мекунанд, магар сарф кардани вақту қуввати зиёд аз рӯи хирад мебуд? Дуруст аст, ки ташкилоти Яҳува барои сохтани Толорҳои нави Салтанат, филиалҳо ва иҷро кардани дигар лоиҳаҳо чора дида истодааст. Ин нақшаҳо бамавриданд, зеро онҳо ба манфиати Салтанати Худо мусоидат мекунанд. Барои ҳамин, вақте ки ҳамаи ходимони ба Худо бахшидашуда ягон чора меандешанд, Салтанати Худоро низ бояд дар ҳаёташон дар ҷои аввал гузоранд. Оё шумо аз рӯи суханони зерин амал карда истодаед: «Аввал Малакути Худо ва адолати Ӯро [Яҳуваро] биҷӯед»? (Мат. 6:33).

«ҲАМААШРО АХЛОТ МЕДОНАМ»

10, 11. а) Пеш аз масеҳӣ шуданаш, Павлус бештар ба чӣ кӯшиш мекард? б) Чаро Павлус мақсадашро пурра тағйир дод?

¹⁰ Биёед, дар охир намунаи Павлусро дида бароем. Ӯ пеш аз масеҳӣ шуданаш, гӯё ояндаи дурахшон дошт. Вай дар назди яке аз муаллимони машҳури замони худ қонуни яҳудиро таълим гирифта буд. Саркоҳини яҳудӣ ба Павлус боварӣ дошт ва ба ӯ вазифаи муҳимеро супорид. Павлус дар дини яҳудӣ назар ба ҳамзамононаш муваффақияти зиёдтар ба даст меовард (Аъм. 9:1, 2; 22:3; 26:10; Ғал. 1:13, 14). Лекин вақте Павлус дарк намуд, ки Яҳува яҳудиёнро чун халқи худ рад кардааст, ҳаёти ӯ пурра тағйир ёфт.

¹¹ Павлус медонист, ки доштани мартабаи баланд дар тартиботи яҳудиён аз нуқтаи назари Яҳува арзише надошт; он халқ оянда надошт (Мат. 24:2). Павлус ба маънои ниятҳои Худо сарфаҳм рафт ва дарк намуд, ки оиди ин мақсадҳо мавъиза кардан шарафи бузург аст. Ӯ ҳатто гуфт, ки мақсадҳои пештарааш «ахлот» ё партов мебошанд. Павлус аз мақсадҳое ки дар дини яҳудӣ дошт, даст кашид ва боқимондаи ҳаёти заминиашро барои мавъизаи хушхабар сарф намуд. (Филиппиён 3:4–8, 15-ро бихонед; Аъм. 9:15.)

ДАР ҲАЁТИ ШУМО ЧӢ АВВАЛИНДАРАҶА АСТ?

12. Исо баъди таъмид гирифтанаш вақту қуввати худро бештар ба чӣ сарф кард?

¹² Нӯҳ, Мусо, Ирмиё, Павлус ва дигар ходимони зиёд дар корҳои рӯҳонӣ вақту қуввати бештари худро сарф мекарданд. Онҳо барои мо намунаи хуб мебошанд. Албатта аз ҳама намунаи беҳтарин барои ҳамаи ходимони ба Худо бахшидашуда Исо мебошад (1 Пет. 2:21). Исо баъд аз таъмид гирифтанаш дар рӯи замин содиқона хушхабарро мавъиза мекард ва Яҳуваро ҷалол медод. Барои ҳамин, ҳар як масеҳие ки ба намунаи Исо пайравӣ мекунад ва Яҳуваро Устоди худ меҳисобад, бояд хизмат ба Яҳуваро дар ҳаёташ дар ҷои аввал гузорад. Оё хизмат ба Яҳува барои шумо аввалиндараҷа аст? Чӣ тавр мо метавонем ба Яҳува бисёртар хизмат кунем ва ҳамзамон оиди дигар масъулиятҳои худ ғамхорӣ намоем? (Забур 70:15; 144:2–ро бихонед.)

13, 14. а) Ҳамаи ходимони ба Худо бахшидашуда оиди чӣ фикр карда метавонанд? б) Дар кадом маврид ходимони Худо қаноатманд буда метавонанд?

¹³ Солҳои зиёд аст, ки ташкилоти Яҳува ходимони Худоро бармеангезад, то онҳо барои чун пешрав хизмат кардан бо дуо мулоҳиза намоянд. Аз рӯи сабабҳои гуногун баъзе ходимони содиқи Худо имконият надоранд, ки ҳар моҳ 70 соат мавъиза кунанд. Онҳо аз барои ин набояд рӯҳафтода шаванд (1 Тим. 5:8). Аммо вазъияти шахсии шумо чӣ гуна аст? Оё шумо чун пешрав хизмат карда метавонед?

¹⁴ Бисёр ходимони Худо соли ҷорӣ дар айёми Шоми ёдбуд хурсандии зиёд эҳсос карданд. Оиди ин хурсандӣ фикр кунед. Дар давоми моҳи март бародарону хоҳарон имконияти махсус доштанд, то интихоб намоянд, ки чун пешрави ёвар 30 ё 50 соат хизмат кунанд (Заб. 109:3). Миллионҳо бародарону хоҳарон чун пешрави ёвар хизмат карданд ва ба назар чунин метофт, ки ҷамъомадҳо ҳаяҷону хурсандии ғайриоддиро зоҳир мекарданд. Оё шумо низ корҳоятонро тавре ба тартиб гузошта метавонед, то чунин хурсандиро бештар эҳсос кунед? Ин ба ходимони ба Худо бахшидашуда имконият медиҳад, ки дар охири ҳар рӯз бо қаноатмандии зиёд чунин гӯянд: «Яҳува, ман барои ба Ту хизмат намудан ҳар кори аз дастам меомадаро кардам».

15. Муносибати ходимони ҷавон нисбати гирифтани маълумот бояд чӣ гуна бошад?

¹⁵ Агар шумо хатмкунандаи мактаб бошед, шумо шояд саломатии хуб ва масъулияти на чандон зиёд доред. Оё шумо барои дар қатори пешравони доимӣ дохил шудан ба таври ҷиддӣ мулоҳиза рондаед? Эҳтимол, муаллимони мактаб самимона боварӣ доранд, ки маълумоти олӣ барои ояндаи шумо интихоби беҳтарин аст. Вале онҳо ба ташкилотҳои одамӣ ва пулу мол, ки оянда надоранд, таваккал мекунанд. Баръакси ин, агар шумо хизмат ба Яҳуваро дар ҷои аввал гузоред, шумо вақтатонро бохирадона истифода мебаред ва бо корҳое машғул мешавед, ки онҳо шуморо ба ҳаёти ҷовидона равона мекунанд. Бо ин шумо ба намунаи комили Исо пайравӣ хоҳед кард. Ин интихоби хирадмандона ба шумо хушбахтӣ меорад ва шуморо муҳофизат хоҳад кард. Ва бо ин шумо нишон медиҳед, ки мувофиқи ваъдаи ба Яҳува додаатон зиндагӣ мекунед (Мат. 6:19–21; 1 Тим. 6:9–12).

16, 17. Ходимони Худо оиди хизмат ба Яҳува кадом саволҳоро бояд ба худ бидиҳанд?

¹⁶ Бисёр ходимони Худо имрӯз бояд соатҳои дароз кор кунанд, то ки оилаашонро бо чизҳои зарурӣ таъмин намоянд. Аммо баъзеҳо шояд безарурият соатҳои зиёд кор мекунанд (1 Тим. 6:8). Ҷаҳони тиҷорат ба воситаи ҳар роҳҳо моро бовар мекунонад, то чизҳоеро харидорӣ намоем, ки ҳаётамон гӯё бе онҳо пеш намеравад. Аммо ходимони ҳақиқии Худо ба ҷаҳони Шайтон намегузоранд, то ба онҳо ишора кунад, ки кадом чизҳо дар ҳаёташон бояд аввалиндараҷа бошад (1 Юҳ. 2:15–17). Дар бораи онҳое ки ба нафақа мебароянд чӣ гуфтан мумкин аст? Кори аз ҳама беҳтарине, ки онҳо карда метавонанд, ин вақташонро дар хизмати пешравӣ сарф кардан ва хизмат ба Яҳуваро дар ҷои аввал гузоштан аст.

¹⁷ Ҳамаи ходимони ба Худо бахшидашуда ба худ чунин саволҳо дода метавонанд: «Дар ҳаёти ман чӣ дар ҷои аввал меистад? Оё ман кори Салтанатро дар ҷои аввал мегузорам? Оё ман ба рӯҳияи худфидокоронаи Исо пайравӣ менамоям? Оё Исоро гӯш мекунам ва ӯро пайравӣ карда истодаам? Оё ман реҷаамро тавре тартиб дода метавонам, то барои мавъизаи Салтанат ва дигар корҳои рӯҳонӣ вақти зиёд сарф кунам? Ҳатто агар барои бештар хизмат кардан имконият надошта бошам ҳам, оё инкишоф додани рӯҳияи худфидокориро давом дода истодаам?»

«ҲАМ ХОҲИШ ВА ҲАМ АМАЛ»

18, 19. Шумо дар бораи чӣ дуо гуфта метавонед ва чаро чунин илтиҷо ба Худо писанд аст?

¹⁸ Дидани ҷидду ҷаҳди халқи Худо хурсандибахш аст. Аммо баъзеҳо имконияти чун пешрав хизмат карданро доранд, вале хоҳиши аз он истифода бурданро надоранд ё шояд фикр кунанд, ки камтаҷриба мебошанд (Хур. 4:10; Ирм. 1:6). Агар шумо низ дар чунин вазъият қарор дошта бошед, чӣ бояд кард? Барои ҳал намудани ин душвориҳо самимона дуо гӯед. Павлус ба ҳамимононаш гуфт, ки Яҳува дар мо «бо ҳусни таваҷҷӯҳи Худ, ҳам хоҳиш ва ҳам амалро ба вуҷуд меоварад» (Фил. 2:13). Агар шумо барои васеъ намудани доираи хизмататон майлу хоҳиш надошта бошед, пас аз Яҳува кӯмак пурсед, то Ӯ ба шумо, ҳам хоҳиш ва ҳам қобилиятро ато кунад (2 Пет. 3:9, 11).

¹⁹ Нӯҳ, Мусо, Ирмиё, Павлус ва Исо ходимони содиқ буданд. Онҳо вақту қуввати худро барои расондани хабари огоҳкунандаи Яҳува сарф мекарданд. Онҳо намегузоштанд, ки диққаташонро чизе парешон созад. Анҷоми тартиботи имрӯза хеле наздик аст. Барои ҳамин, ҳамаи мо ки ҳаётамонро ба Худо бахшидаем бояд тафтиш кунем, ки барои пайравӣ намудан ба ин намунаҳои олиҷаноби Китоби Муқаддас ҳар кори аз дастамон меомадаро иҷро карда истодаем ё не (Мат. 24:42; 2 Тим. 2:15). Ба ин намунаҳо пайравӣ намуда, мо метавонем ба Яҳува писанд оем ва соҳиби баракатҳои фаровон гардем. (Малокӣ 3:10–ро бихонед.)

[Эзоҳ]

[Тасвир дар саҳифаи 17]

Одамон ба огоҳии Нӯҳ бепарво буданд

[Тасвир дар саҳифаи 20]

Оё шумо барои ба қатори пешравони доимӣ дохил шудан ба таври ҷиддӣ мулоҳиза рондаед?