Маҳорати таълимдиҳии худро дар хизмат беҳтар мегардонем. Таваҷҷӯҳи самимӣ зоҳир кардан
Чаро ин муҳим аст. Исо ба ҳар як одам дар алоҳидагӣ диққат зоҳир карда, ба онҳо таваҷҷӯҳи самимии меҳрубонона зоҳир мекард. Масалан, боре Исо дар ҳаққи марди ношунавое ғам хӯрда ӯро на дар пеши мардум, балки дар алоҳидагӣ сиҳат кард (Марқ. 7:31–35). Ӯ маҳдудияти шогирдонашро ба назар мегирифт ва ба онҳо маълумоти бисёрро нақл намекард ва бо ин фаҳмиш зоҳир мекард (Юҳ. 16:12). Ҳатто ҳангоми дар осмон буданаш, Исо таваҷҷӯҳи шахсӣ зоҳир мекард (2 Тим. 4:17). Ҳамчун пайравони Масеҳ, мо ба Ӯ тақлид кардан мехоҳем (1 Пет. 2:21; 1 Юҳ. 3:16, 18). Ҳамчунин, агар мо ба соҳибхона фаҳмиш зоҳир карда, эҳтиёҷу шавқ ва душвориҳои ӯро ба назар гирем, хизмати мо боз ҳам муваффақтар мегардад. Агар соҳибхона ҳис кунад, ки мақсади мо на танҳо дар расонидани ягон хабар аст, балки мақсади мо вазъият ва фикри ӯро фаҳмидан аст, яъне ба ӯ таваҷҷӯҳӣ самимӣ зоҳир мекунем, ӯ эҳтимолан ба сӯҳбат кардан майл пайдо хоҳад кард.
Дар давоми моҳ инро санҷида бинед:
Ҳангоми ибодати оилавӣ дарсҳои амалӣ гузаронед. Барои мисол ҳолатеро аз хизмат машқ кунед, ки дар он воиз бояд пешниҳодашро ба он чизе ки соҳибхона гуфт, мутобиқ созад.
Дар яке аз вохӯриҳо барои мавъиза, бародар метавонад роҳҳоеро, ки дар зоҳир кардани таваҷҷӯҳи самимӣ кӯмак мерасонанд, муҳокима кунад ё нишон диҳад.