Чӣ умеде дар бобати наздикони фавтидаамон вуҷуд дорад?
«Агар инсон бимирад, оё боз зиндагӣ хоҳад кард?» — пурсида буд Айюби пайғамбар замоне (Айюб 14:14, ТДН). Шояд шумо ҳам ба худ ин саволро борҳо додаед. Агар медонистед, ки бо наздикони фавтидаатон дар рӯи ҳамин замин, зери шароитҳои хуб вохӯрданатон имконпазир аст, чӣ эҳсосе медоштед?
Хуб, Китоби Муқаддас ваъда медиҳад: «Мурдагони Ту зинда хоҳанд шуд ... [онҳо] бармехезанд!». Ҳамчунин, Китоби Муқаддас мегӯяд: «Одилон вориси замин хоҳанд буд ва дар он то абад сукунат хоҳанд кард» (Ишаъё 26:19; Забур 36:29).
Барои эътимод ба ин ваъда, ба саволҳои асосӣ ҷавоб бояд ёфт: Чаро одамон мемиранд? Мурдагон дар куҷоянд? Ва чӣ тавр эътимод ҳосил кунем, ки онҳо метавонанд аз нав зинда шаванд?
Марг. Баъд аз он моро чӣ интизор аст?
Китоби Муқаддас ба таври равшан мефаҳмонад; Худо дар ибтидо ният надошт, ки одамон миранда бошанд. Ӯ ҷуфти нахустини инсонӣ — Одам ва Ҳавворо офарид ва онҳоро дар биҳишти заминӣ — боғе бо номи Адан маскун кард ва дастур дод, ки фарзанддор шаванду хонаи биҳиштии худро то тамоми паҳнои замин васеъ гардонанд. Танҳо дар сурати итоат накардан ба дастуроти Худо, марг барои онҳо ногузир мешуд (Ҳастӣ 1:28; 2:15–17).
Меҳрубонии Худоро қадр накарда, Одаму Ҳавво ба Ӯ итоат накарданд ва ба ҷазое, ки аз он огоҳонида шуда буданд, сазовор гаштанд. «Ба хок бармегардӣ, ки аз он гирифта шудаӣ; зеро ки ту хок ҳастӣ ва ба хок хоҳӣ баргашт»,— бигуфт Худо ба Одам (Ҳастӣ 3:19). Одам пеш аз офарида шуданаш вуҷуд надошт; вай хок буд. Ва бо сабаби беитоатӣ ё гуноҳи кардааш ӯ барои ба хок баргаштанаш маҳкум шуд, ё ин ки вуҷудияташ қатъ гашт.
Марг — қатъ гаштани зиндагист. Китоби Муқаддас маргу зиндагиро муқобили ҳам мегузорад: «Музди гуноҳ мамот аст, аммо бахшоиши файзи Худо ҳаёти ҷовидонист» (Румиён 6:23). Маргро чун ҳолати беёдии мутлақ тасвир карда, Китоби Муқаддас мегӯяд: «Зиндаҳо медонанд, ки бояд бимиранд, вале мурдаҳо чизе намедонанд» (Воиз 9:5). Вақте ки инсон мемирад, «рӯҳи вай берун меравад, вай ба хоки худ бармегардад; дар ҳамон рӯз андешаҳои вай нест мешаванд»,— шарҳ медиҳад Китоби Муқаддас (Забур 145:4).
Вале агар, танҳо Одаму Ҳавво аз амри Худо дар боғи Адан рӯй тофта бошанд, барои чӣ ҳамаи мо мемирем? Сабаб дар он аст, ки ҳамаи мо баъд аз беитоатии Одам таваллуд шудем ва аз ин рӯ гуноҳ ва маргро аз ӯ мерос гирифтаем. Ҳамон тавре ки Китоби Муқаддас мефаҳмонад: «Ба воситаи як одам гуноҳ ба ҷаҳон дохил шуда ва бо гуноҳ мамот омад, ончунон низ [марг] ба ҳамаи одамон гузашт» (Румиён 5:12; Айюб 14:4).
Ба ҳар ҳол, шояд саволе барояд, ки “Магар инсон дорои рӯҳи намирандае нест, ки баъд аз марги ӯ ҳам ба ҳастии худ идома медиҳад?” Бисёриҳо ҳамин тавр фикр мекунанд ва ҳатто мегӯянд, ки марг ин ҳолати гузариш ба “дунёи дигар” аст. Вале ин ақида аз Китоби Муқаддас нест. Дар ҳеҷ ҷои Китоби Муқаддас таълимот дар бораи он ки инсон дорои рӯҳи намиранда аст ва ин рӯҳ баъд аз марги одам ба ҳастии худ идома медиҳад, вуҷуд надорад.
Чӣ тавр инсон метавонад аз нав зинда шавад
Баъд аз он ки марг ва гуноҳ ба ҷаҳон дохил шуд, Худо мақсади худро ошкор намуд; мурдагон ба зиндагӣ баргардонида мешаванд — ба воситаи эҳё. Бинобар ин, Китоби Муқаддас мефаҳмонад: «Иброҳим ... фикр мекард, ки Худо қодир аст ӯро [писараш — Исҳoқро] аз мурдагон низ эҳё кунад» (Ибриён 11: 17–19). Эътимоди Иброҳим беасос набуд, зеро Китоби Муқаддас дар бораи Худои Қодири Мутлақ чунин мегӯяд: «Ӯ на Худои мурдагон, балки Худои зиндагон аст, зеро ки пеши Ӯ ҳама зинда ҳастанд» (Луқо 20:37, 38).
Бале, Худои Қодири Мутлақ на танҳо тавоноӣ, балки хоҳиш низ дорад, ки баргузидагонашро эҳё намояд. Худи Исо–пайғамбар гуфта буд: «Аз ин тааҷҷуб накунед: зеро соате мерасад, ки ҳамаи онҳое ки дар қабр мебошанд, овози Ӯро хоҳанд шунид ва берун хоҳанд омад» (Юҳанно 5:28, 29; Аъмол 24:15).
Аз ин гуфтаҳояш муддате нагузашта буд, ки Исо дар наздикии шаҳри Ноин бо маросими дафн дучор шуд. Ҷавонмарди мурда писари ягонаи бевазане буд. Ғаму андӯҳи гарони ӯро дида, дили Исо ба вай сӯхт. Пас, ӯ ба ҷасади мурда нигариста, амр дод: «Эй ҷавон! Ба ту мегӯям, бархез». Ҷавон бархост ва Исо ӯро ба модараш супурд (Луқо 7: 11–17).
Чун дар ин ҳодиса, бори дигар низ, ҳангоми ба хонаи Ёир — сардори куништ, омадани Исо воқеаи ҳаяҷонангезе рӯй дод. Духтари 12–солаи Ёир мурда буд. Исо ба хонаи Ёир ворид шуда, ба кӯдаки мурда гуфт: «Эй духтар! Бархез». Ва ӯ бархест! (Луқо 8:40–56).
Дертар, дӯсти Исо — Лаъзор аз олам даргузашт. Ҳангоми ба хонаи ӯ омадани Исо, аз марги Лаъзор чор рӯз гузашта буд. Ҳарчанд ки хеле андӯҳгин буд, хоҳари Лаъзор Марто бо чунин гуфтаҳо умеди худро зоҳир намуд: «Медонам, ки дар қиёмат, дар рӯзи вопасин эҳё хоҳад шуд». Пас аз ин, Исо ба сари қабр омад ва фармуд, ки сангеро ки ба даҳони қабр гузошта буданд, бардоранд ва баъд гуфт: «Эй Лаъзор, берун о!». Ва ӯ берун омад! (Юҳанно 11: 11–44).
Ҳоло дар ин бора андеша намоед: баъд аз маргаш, дар давоми ин чор рӯз Лаъзор дар чӣ ҳолат буд? Лаъзор дар бобати дар биҳишт буданаш, ё дар оташи дӯзах сӯхтанаш чизе нагуфт, зеро агар дар он ҷо мебуд, бояд дар ин бора нақл мекард. Бале, Лаъзор дар ҳолати беёдии пурраи марг буд ва агар Исо ӯро эҳё намекард, вай бояд то «қиёмат дар рӯзи вопасин» дар ин ҳолат мемонд.
Рост аст, ки ин мӯъҷизаҳои Исо манфиати муваққатӣ меоварданд, чунки касоне, ки ӯ зинда кард, дубора мурданд. Вале ба ҳар ҳол, Исо 1900 сол пештар исбот намуд, ки бо қудрати Худо мурдагон дар ҳақиқат аз нав зинда шуда метавонанд! Ҳамин тавр, ба воситаи мӯъҷизаҳои баамаловардааш Исо заррае аз он баракатҳоеро, ки зери Салтанати Худо дар рӯи замин хоҳанд буд, зоҳир намуд.
Ҳангоме ки шахси наздике мемирад
Ҳангоме ки марги беамон зарба мезанад, дарду алам метавонад ҷонгудоз бошад, ҳарчанд ки шояд умеде бар эҳё доред. Иброҳим имон дошт, ки зани вай аз нав зинда хоҳад шуд, аммо навишта шудааст, ки «Иброҳим омад, то ки барои Соро навҳа ва гиря кунад» (Ҳастӣ 23:2). Исо–пайғамбар чӣ? Ҳангоме ки Лаъзор мурд, ӯ «аз дил оҳи аламноке кашид ва музтариб шуд» ва пас аз лаҳзае «гиря кард» (Юҳанно 11:33, 35). Аз ин рӯ, ҳангоме ки нафаре аз азизонатон мемирад, гиря кардани шумо нишонаи заифӣ нест.
Марги фарзанд хусусан барои модар ҷонсӯз аст. Дар Китоби Муқаддас тасвир ёфтааст, ки чӣ қадар талх аст ғаму андӯҳе, ки модар дар ин ҳолат ҳис карда метавонад (4 Подшоҳон 4:27). Албатта, падари фарзандгумкарда низ ғам мехӯрад. «Кошки ман ба ҷои ту мемурдам»,— навҳа мекард Довуд ҳангоми марги писараш Абшолӯм (2 Подшоҳон 18:33).
Азбаски шумо умеде бар эҳё доред, ғами шумо таскинпазир хоҳад буд. Ҳамон тавре ки Китоби Муқаддас мегӯяд, шумо «мисли дигарон, ки умед надоранд, андӯҳгин» нахоҳед шуд (1 Таслӯникиён 4:13). Баръакс, дар дуо ба Худо наздик хоҳед шуд ва Китоби Муқаддас ваъда медиҳад, ки «Худованд ба шумо ғамхорӣ хоҳад кард» (Забур 54:23).
Дар сурати набудани нишондодҳои дигар, ҳамаи матнҳои Китоби Муқаддас аз тарҷумаи “Институти тарҷумаи Китоби Муқаддас” оварда шудаанд. Ихтисори ТДН — ишора мекунад, ки матн аз “Тарҷумаи Дунёи Нав”-и ба забони англисӣ дарҷшуда гирифта шудааст.