Пешниҳодоти намунавӣ

Сар кардани омӯзиши Китоби Муқаддас дар якум шанбеи моҳи октябр

«Ба фикри шумо оё шахсоне, ки ба Худо итоат мекунанд, хушбахттар ҳастанд? [Ба ҷавоб гӯш диҳед.] Барои чӣ мо бояд ба Худо итоат кунем? Албатта, барои он ки Ӯ моро офаридааст. Ҳамчунин қонунҳои Худо ба мо имконият медиҳанд, ки муҳаббати худро ба Ӯ исбот кунем. [1 Юҳанно 5:3–ро бихонед.] Чӣ тавр итоаткорӣ ба қонунҳои Худо бароямон фоидабахш буда метавонад? Онҳо ба мо таълим медиҳанд, ки ҳоло роҳи беҳтарини ҳаёт кадом аст ва нишон медиҳанд, ки чӣ тавр мо дар оянда мукофоти ҷовидониро соҳиб шуда метавонем. [Забур 18:8, 12.]» Дар бораи вохӯрии навбатӣ маслиҳат кунед, то саволи зеринро муҳокима кунед: «Чӣ тавр қонунҳои Худо барои саломатии мо манфиатбахш буда метавонад?»

Сӯҳбат дар асоси Китоби Муқаддас

◼ Оё шумо ягон бор чунин савол додаед: «Маънои ҳаёт дар чист?»

Воиз 12:13 — иҷроиши иродаи Худо ҳаёти моро пурмаъно мегардонад.

1 Тимотиюс 2:4 — омӯзиши Китоби Муқаддас кӯмак мекунад, ки иродаи Худоро бифаҳмем.

◼ Имрӯз оилаҳо зери фишоранд. Чӣ тавр мо ҳаёти оилавиамонро бомуваффақият карда метавонем?

Эфсӯсиён 5:28 — шавҳар ӯҳдадор аст, ки занашро мисли худаш дӯст дорад.

Эфсӯсиён 5:22 — зан набояд бо шавҳараш рақобат намояд, балки ӯро дастгирӣ кунад.