Намуна барои пешниҳодот

Барои сар кардани омӯзиши Китоби Муқаддас дар якум шанбеи моҳи июл

«Дар Каломи Худо бисёр вақт дар бораи фариштаҳо гуфта мешавад, масалан оиди фаришта Ҷаброил. Ба фикри шумо, оё фариштаҳо ба одамон кӯмак расонда метавонанд? [Ба ҷавоб гӯш диҳед.] Дар замонҳои қадим фариштаҳо ба Лут ном марди нек кӯмак карда буданд. Ӯ дар шаҳре зиндагӣ мекард, ки Худо аз сабаби бадкории одамон онро нест кардан мехост. Ду фаришта Лут ва оилаашро огоҳ карда буданд, ки аз шаҳр гурезанд. [Ҳастӣ 19:15–17-ро бихонед.] Имрӯз бошад, фариштаҳо ба одамон кӯмак мекунанд, то хушхабарро аз Китоби Муқаддас шунаванд. Ба воситаи ин хушхабар одамон ҳамчунин огоҳ карда мешаванд. [Ваҳй 14:6, 7-ро бихонед.]» Барои вохӯрии навбатӣ маслиҳат кунед, то ки саволи зеринро муҳокима намоед: «Барои он ки дар вақти фаро расидани соати доварӣ наҷот ёбем, мо имрӯз чӣ кор карда метавонем?»

Сӯҳбат дар асоси Китоби Муқаддас

◼ Оё тақдири мо пешакӣ муайян карда шудааст ё мо худамон имконияти интихоб карданро дорем?

Ҳизқиёл 18:19, 20 — Ҳар яки мо барои корҳоямон худамон ҷавобгарем.

Ҳизқиёл 18:21, 22 — Агар шахс корҳои бадашро партофта некӣ кунад, Худо ӯро мебахшад.

◼ Агар шумо дар ҷаҳон ягон чизро тағйир дода метавонистед, чиро тағйир медодед?

Ирмиё 10:23 — Барои чизеро тағйир додан имконияти одамон маҳдуд аст.

Еҳушаъ 23:14 — Мо ба ваъдаҳои Худо, ки тағйиротҳои хуб ба амал меорад, умед баста метавонем.