Маҳорати худро дар хизмат беҳтар мегардонем. Аввал сӯҳбат, баъд шаҳодат

Исо бо зани сомарӣ сӯҳбатро сар карда, баъдтар шаҳодат дод. Чӣ тавр мо метавонем дар сар кардани сӯҳбат бо одамони бегона моҳиртар шавем?

• Меҳрубону хушчақчақ бошед. Ҳарчанд Исо хеле монда буд, аз зан об пурсида сӯҳбатро сар кард. Шумо низ метавонед сӯҳбатро аз ягон гапи одӣ сар кунед, масалан, бо чеҳраи кушод дар бораи обу ҳаво ё ягон навигарӣ гап занед. Дар хотир доред, ки дар аввал мақсади шумо танҳо сар кардани сӯҳбат аст. Барои ҳамин дар бораи ҳар чизе, ки ба шахс шавқовар буда метавонад, гап занед. Агар шахс ба чақ-чақ кардан моил набошад, зиқ нашавед. Бо ягон одами дигар сӯҳбат кунед. Барои ин аз Яҳува далерӣ пурсед (Нҳё 2:4; Ам 4:29).

• Ҳамин ки имконият шуд, дар бораи хушхабар гап занед, лекин саросема нашавед. Монед, ки гап аз гап барояду сӯҳбат гарм шавад. Шахсро маҷбур накунед: шояд ӯ худро нороҳат ҳис карда, сӯҳбатро бас кунад. Агар шумо мавъиза накарда, сӯҳбат ба охир расад, ғам нахӯред. Фикри мавъиза кардан шуморо ба тарс орад ҳам, мақсад гузоред, ки дар аввал бо одамон сар кардани сӯҳбатро ёд гиред. [Видеонавори 1-умро монед ва муҳокима кунед.]

• Сӯҳбатро ба мавъиза баред. Дар бораи имонатон ягон чизе гӯед, ки шавқи шунаванда бедор шаваду худаш савол диҳад. Исо суханоне гуфт, ки шавқи зани сомарӣ бедор шуд ва ӯ хост, ки бисёр чизро фаҳмад. Ҳамин тавр Исо ба саволҳои он зан ҷавоб дода, мавъиза кард. [Аввал видеонавори 2-умро монда муҳокима кунед, баъд видеонавори 3-умро монед ва муҳокима кунед.]